Dag 2018, halloooooo 2019

Traditiegetrouw kijk ik in december/januari terug op het afgelopen jaar. Wat is er allemaal gebeurd en wat heb ik geleerd. En ik kan je alvast verklappen, er gebeurde een hoop in 2018. Naast het terugkijken, kijk ik ook naar wat voor doelen ik voor het nieuwe jaar heb. Want ik eigenlijk nooit doelloos het nieuwe jaar in. Inmiddels zijn de 1e 2 weken van januari al om en is het dus echt de hoogste tijd voor een terug en vooruitblik.

2018

2018 had op sportief gebied 1 groot doel, het binnenslepen van de kwalificatie voor de Boston marathon. Mijn #projectunicorn was ik eigenlijk al in 2017 gestart. Daar liep ik een vrij snelle tijd op een gevoelsmatig easy Rotterdam marathon waarna ik 6 weken later gokte op een snelle tijd tijdens de Leiden marathon. Helaas pakte dit niet zoals gehoopt en zette ik mijn zinnen op Rotterdam marathon 2018. Zo had ik bijna een jaar de tijd om sneller te worden. De weg er naar toe ging met pieken en dalen. Ik struggelde met mijn gewicht al in 2017 en na een heerlijke week vakantie in Dubai januari 2018 kan ik je zeggen dat dit niet minder was geworden.
Bij de midwinter marathon kwam ik mijzelf tegen en ging de knop weer om. Hoe wilde ik met dit lijf een tijd van rond de 3:30 uur gaan lopen als ik het beoogde marathontempo niet eens 25 kilometer vol hield. Ik trainde stug door en kwam steeds beter in de flow. Het werd kouder en kouder en ik ging steeds beter lopen. Na een geweldig loopweekend in maart vlogen de laatste kilo’s eraf door een vervelende buikgriep die dagen daarna. Gelukkig had deze buikgriep weinig invloed op mijn prestaties en was ik in April er helemaal klaar voor. Op 8 april was het dan zover! Ik vloog uit de startblokken, maar vanaf 24 kilometer had ik het al zwaar. Vanaf 26 kilometer viel mijn muziek ook nog uit en probeerde trainer en haas van de dag Henny af en toe te zingen. Op de een of andere manier bleven mijn benen gaan terwijl mijn hoofd al een soort van had opgegeven. De laatste 1,5 kilometer werd ik aan de hand meegenomen en toen ik na de finish zag wat ik had gelopen kon ik mijn ogen niet geloven… 3:29:00 WTF!! I DID IT!! Ik had 6 minuten onder de kwalificatietijd voor de Boston marathon gelopen. En 6:13 minuten van mijn P.R. afgelopen.

Helaas gaf deze 6 minuten nog geen zekerheid en moest ik wachten totdat ik in September kon inschrijven. Iedereen zei wel ‘6 minuten is ruim voldoende’, maar toch… ik moest het eerst zwart op wit zien voordat ik het zou geloven. Een week na de marathon begon ik verkouden te worden, maar eigenwijs als ik ben fietste ik toch nog even 65 kilometer tijdens de Amstel gold race. Je raadt het al, daarna werd ik ziek. Ik had niet heel veel tijd om ziek te zijn, want in mei stond er een halve marathon in Luxemburg gepland. Ik had hier totaal geen tijdsdoel, maar toch wilde ik natuurlijk wel een mooie tijd neerzetten. Het was een geweldig weekend met Nicky, Linda en Ramon, een leuke, maar pittige halve en een grote medaille.

Daarna was ik echt wel een beetje doelloos… wat wilde ik hierna? Een snelle 5? Een snelle 10? Ik wist het gewoon niet. Wel wist ik dat de Elfsteden estafette na mijn vakantie in Portugal zou zijn en daardoor bleef ik kilometers maken.

Ondertussen had ik de liefde voor het racefietsen helemaal te pakken. Ik had al ooit een 3e handsfiets gekocht, maar met de AGR had ik een LIV fiets gehuurd. En man o man, dat fietste zo heerlijk, zo soepeltjes… nog geen week later kocht ik mijn eigen nieuwe LIV fiets en zat ik steeds meer op de fiets.
Tijdens het trainen voor de marathon van Rotterdam had ik ook het zwemmen ontdekt en zo wist ik zelfs mijn 1e zwemmedaille met de zwem4daagse binnen te zwemmen. Het hardloopseizoen begon een beetje ten einde te lopen en toen ik ik in juni terug kwam na 2 weken in Portugal te hebben gezeten had ik eigenlijk nog steeds geen doel. Het enige wat ik nog echt gepland liep was de supergave elfsteden estafette. Vermoeiend, maar o zo gaaf! En als kers op de taart werd ons team ook nog 3e whoop whoop.

Ik had in Portugal wel regelmatig gelopen, maar ik was er ook echt kilo’s aangekomen. Ik zat niet lekker in mijn vel en belandde in een enorme hardloopdip. Gelukkig had ik het fietsen, waardoor ik nog een aantal mooie tourtochten met leuke mensen fietste en ik ontdekte de HIIT lessen van de sportschool. Vaak stond ik 2x per week in de sportschool en werd afgebeuld door instructeur Bodhi. Daarnaast probeerde ik wel te lopen, maar vaak vond ik het te warm.  

In Augustus was ik mijn lijf zo spuugzat dat ik hulp zocht bij Everdien. Everdien heeft mij eerder qua voeding op de rit gekregen en ik had gewoon echt weer even die stok achter de deur nodig. Ik probeerde het zelf wel, maar had het idee dat er nog wat aan het schema gesleuteld moest worden om het beter vol te kunnen houden. Dit hielp en langzaamaan kwam ik weer in een ritme. Aan het eind van Augustus vond het internationale ASICS Frontrunner weekend, dit keer in Amsterdam. Het was een geweldig weekend waarbij ik ook weer echt werd gepakt door het hardloopvirus.

Hierna werd het vrij snel al September en begon ik al wat beter in mijn vel te gaan zitten, niet alleen fysiek, maar vooral ook echt lichamelijk. De kilo’s gingen langzaamaan weg en ik werd echt sterker. De HIIT begon zijn vruchten af te werpen ook al kwam ik mijzelf tijdens de lessen een aantal keer goed tegen. En yes! Eindelijk was het dan zover, 14 September mocht ik mij inschrijven voor de marathon van Boston, 4 dagen later kreeg ik de officiële bevestiging.. IK MOCHT NAAR BOSTON!!!!! Alles werd snel geboekt en motivated as never before ging ik verder met mijn trainingen. #projectunicorn gaat door!

Ik startte begin september met een borstcrawlcursus en deed een dubbele damloop samen met Anniek (eerst fietsen, daarna lopen) en aan het eind van September had ik mijn debuut met een heuse triathlon. Een sprinttriathlon, waar ik stiekem toch een klein beetje voor had getraind in de zomer.

In Oktober ging het proces allemaal door, viel ik nog meer af en werd ik nog sterker. Ik liep bijna een P.R. op de 5 kilometer tijdens de 8 van de Amsterdam Marathon en bijna een P.R. op de 10km tijdens de estafette van de Frankfurt marathon. Frankfurt was 1 groot feest waarbij ik nog meer ASICS Frontrunnerleden heb mogen leren kennen.
In November liep ik mijn allereerste Cross. Wat is dat pittig, maar wat was het een leuke dag! De cross van teammaatje Gerrit Voortman bij de Lemelerberg die ik afsloot met een heerlijke pannenkoek samen met Robert en Natalie. 

Een week na de cross besloot ik om tijdens de olympisch stadionrun eens te kijken wat er in zou zitten op de 5 kilometer. Ik had wel het idee dat er een P.R. in zou moeten zitten, maar dat ik uiteindelijk 1:16 minuten van mijn tijd af zou lopen op 5 kilometer had ik niet durven dromen. De rest van November genoot ik van mijn trainingen, sloot de borstcrawlcursus af en ging een lang weekend samen met Nicky naar Duitsland. Ook daar trok ik mijn hardloopschoenen aan en bedwong de heuvels rondom Diemelsee.
Helaas stopte Bodhi begin november met de HIIT lessen en moet ik nog erg wennen aan zijn opvolger.
Door de drukte in December schoot het er bij in om te gaan, maar in het nieuwe jaar…. dan gaan we er weer vol voor.

In December had ik graag willen knallen tijdens de Bruggenloop, maar helaas gooide een fikse verkoudheid roet in het eten. Wel maakte ik de allerleukste bruggenloop tot nu toe van en haastte onverwachts Simone naar een dik P.R. Ik liep de rest van de maand behoorlijk wat kilometers en haalde mijn laatste medaille van het jaar binnen tijdens de Ugly sweater run. Het was een mooie afsluitende maand na een bijzonder jaar. 

Op persoonlijk vlak had ik ook mooie dingen. Zo werd ik tijdens onze vakantie in Dubai op mijn verjaardag ten huwelijk gevraagd en haalde ik in April mijn diploma als SEH verpleegkundige. Ik kwam mijzelf meermaals tegen, maar het werd ook weer duidelijk dat ik soms echt meer kan dan ik denk. 

2019

Al met al was 2018 best een goed jaar en nu zijn we alweer 2 weken op weg in 2019. Het jaar waarin ik eindelijk de marathon van Boston mag gaan lopen en daarmee mijn 3e major marathon mag gaan afvinken. Het voorjaar zal dus ook geheel in het teken staan van Boston. Niet dat ik daar voor een P.R. zal gaan, maar ik wil natuurlijk wel heel en zonder blessuregedoe van start kunnen gaan. En eerlijk is eerlijk, ik wil lekker kunnen doorlopen en genieten. Boston is verre van vlak en daardoor zal ik vaker iets van heuveltraining moeten gaan doen. Vaker de duinen in en op zoek naar mooie loopjes met heuvels. Daarnaast is het de bedoeling om minimaal 1x in de week de sportschool in te duiken om een HIIT of vergelijkbare workout te doen. Na ‘vreetcember’ is het ook weer hoognodig om mijn voeding in het gareel te krijgen, want elke kilo die ik minder de heuvels op hoef te slepen is er toch weer 1. De road to Boston is op moment van schrijven nog 92 dagen, whaaaa zoveel zin in.
Maar ja wat daarna?? Eerlijk is eerlijk, ik weet het nog niet. Ergens zal er nog getrouwd gaan worden (wanneer, hoe en wat is nog steeds onbekend) en ik zal niet onder stoelen of banken schuiven dat er ook een kinderwens is. Nu kan je een kind niet op bestelling nemen en is het natuurlijk afwachten hoe dit proces verloopt. Ondertussen blijf ik lekker lopen, maar ik durf dus nog even geen concrete plannen voor na Boston te maken. Misschien een najaarsmarathon of nog een voorjaarsmarathon, we zien het wel. En wie weet wel een keer als een officiele haas, want dat vond ik toch ook wel erg leuk om te doen. Ik zal er in ieder geval voor zorgen dat ik niet weer in een lopersdip beland 😉

Ook blijf ik lekker fietsen, want ik vind dat veel te leuk en lekker. Voorlopig blijft ie nog binnen op de Tacx, maar zodra het mooier weer wordt, mag die weer naar buiten om mooie tochten te gaan maken. Ik zou heel graag een rondje markermeer willen doen en zo heb ik nog meer tochten op mijn lijst staan.

Maar first things first… eerst Boston en daarna zien we wel weer verder 😉

2019 Bring it on!