Frankfurt marathon weekend

Iets later dan gehoopt (er kwam een klein, maar zeer vervelend buikgriepje tussendoor), maar hier is dan eindelijk het verslag van het Frankfurt marathon weekend. Het was een geweldig weekend, met voor mij toch wel een soort van verrassende race.

Vrijdag
Na een kort nachtje word ik voor mijn idee midden in de nacht gewekt door de wekker van Nicky. De mijne gaat pas een uur later, maar echt slapen doe ik niet meer. Ik blijf een beetje hangen in mijn bed totdat het echt tijd is om eruit te gaan. Ik besluit om eerst maar even te ontbijten en daarna begin ik als tazmanian devil door het hele huis van alles bij elkaar te zoeken en in mijn koffer en tas te gooien. Iets voor 10 uur ben ik met alles klaar en ik kan nog heeeeel even rustig zitten voordat Ron voor de deur staat. 10:15 uur rijden we voor de deur weg, op naar Frankfurt! De rit verloopt prima en met 2 stopjes doen we het lekker rustig aan.
Ik probeer Ron ondertussen vakkundig van koolhydraten te voorzien en probeer er zelf juist zoveel mogelijk vanaf te blijven.

Het is drukker dan verwacht op de weg, maar echte files hebben we gelukkig niet. Behalve het allerlaatste stukje, daar begint het bijna op file te lijken, net op het moment dat ik denk…. ohhh we zijn er bijna, yes dan kan ik plassen! Gelukkig is het van korte duur want voordat ik het weet rijden we echt de stad Frankfurt in.

We rijden we niet veel later ook echt op het marathonparcours en zelfs langs de man met de hamer.

We passeren de start en de marathonexpo en Ron zijn hotel blijkt daar op ongeveer 800 meter vandaan te liggen. We checken eerst hem in en terwijl we dat doen, krijg ik een bericht van Natalie dat ze helaas door omstandigheden niet kan komen. KAK! Ze zou mijn kamergenootje zijn, maar Natalie zou Natalie niet zijn als ze dat niet gelijk al geregeld heeft met het hotel. Ik ga wel gelijk in de regelmodus, want shit… er is nu een plekje in ons team open. Aangezien ze mij voor het kleinste stukje (6.1km) hadden ingepland, vind ik het geen probleem om ook nog het deel van Natalie te lopen (9,5km), ik opper dit naar de coördinatie van het ASICS frontrunner team. Ik hoor niet gelijk wat, maar ik denk dat het wel goed zit.

Wanneer Ron is ingecheckt en de auto geparkeerd staat in de garage gaan we op zoek naar mijn hotel, deze ligt maar 900 meter daarvandaan en al lopend kom ik al de eerste bekende ASICS Frontrunner leden tegen. Na een knuffel met de Poolse delegatie lopen Ron en ik door naar mijn hotel en deze blijkt echt om de hoek van de start en finish te liggen. Ideaal. Ik check in en eenmaal op de kamer blijk ik echt een megakamer te hebben. Supermooi en goed geregeld.

Ik dump mijn spullen en Ron en in lopen via een ‘kleine’ omweg uiteindelijk naar de marathon expo. Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we de juiste plek.
Voor de expo komen we fotograven Andy en Joerg tegen en is het meteen gezellig.

Niet veel later gaan we echt de expo op en haalt Ron zijn nummer op en na wat gedoe haal ook ik de nummers voor het team op (achteraf blijkt dit al door ASICS te zijn gedaan en hebben we nu dus dubbel geprinte nummers enz hahahaha). We lopen over de expo die aanvankelijk groter leek dan dat die in het echt is. Ron en ik kopen een shirtje en ook hier kom ik direct al bekenden tegen.
We worden naar de ruimte van ASICS geleid en het is meteen 1 groot feest. Zo leuk al die bekenden. Na de expo lopen we naar het winkelcentrum aan de overkant en eten met een hele groep van ASICS bovenop dit gebouw. Ron aan de pasta, ik aan de Schnitzel NOMNOMNOM. Het is een gezellig diner, maar ik merk dat ik echt supermoe ben. We halen nog even een thee bij de Starbucks, spreken af voor de zaterdag en gaan daarna ieder naar ons eigen hotel. Daar pak ik even mijn koffer uit, leg mijn outfit klaar voor de volgende ochtend en chill nog even met mijn boek en telefoon op bed. Zo dag 1 zit er alweer op! Op naar dag 2, die gaat beginnen met de Bretzellauf. 

Zaterdag
Na een nacht verschrikkelijk slecht te hebben geslapen, ben ik al ruim voor de wekker wakker. Uiteindelijk eet ik 2 pannenkoekjes, neem ik een verfrissende douche en ben ik op tijd klaar voor de bretzellauf. Deze begint om 10 uur en ik heb om 9:30 uur met Ron in de lobby van mijn hotel afgesproken. Samen lopen we naar de start en nemen nog wat foto’s vooraf.

Eenmaal opgesteld bij de start staat er ongeveer een hele schoolklas met Japanse kindjes voor ons. Gaan die ook die volledige 5km lopen?? Sommige zijn nog zo klein. Bij de bretzellauf is het de bedoeling dat je achter de ‘leaders’ aanloopt. Die lopen op een tempo van ongeveer 6 min/km zodat het 1 grote sliert is die door de start heen loopt. Het is een vrij simpele route, maar uiteindelijk loop je even een stuk aan de andere kant van de rivier en heb je een mooi uitzicht op de stad. Het is een klein beetje een chaos en moet ik regelmatig inhouden, maar is het een leuke en vooral gezellige run. Ron en ik hebben al vrij snel een gesprek met 2 engelsmannen, die ook voor die toffe pretzelmedaille lopen. Doordat je je vooraf niet hoeft op te geven, weet de organisatie niet precies hoeveel mensen ermee doen en dus ook niet hoeveel medailles en pretzels ze moeten inslaan. En het kan dus zijn dat je dit misloopt. Als we eenmaal de 5km hebben gelopen, gaan we als eerst op de medaille af. Zo! Die is in the pocket. We maken daarna met de engelsmannen een foto en willen daarna wat drinken halen en een pretzel.
Als we in de rij voor drinken staan horen we dat de pretzels al op zijn. Meeeehhh dat is balen zeg. Gelukkig heb ik wel al wat gegeten en heb ik daardoor niet echt trek. We maken nog even wat foto’s met onze medailles en dan is het tijd voor een warme douche.

Ron en ik gaan ons eigen weg, maar spreken iets later weer af, om dan maar een pretzel bij de bakker te scoren inclusief een broodje voor de lunch.
Na wat gegeten te hebben voeg ik mij bij het ASICS Frontrunner team. Ze zijn net klaar met een aantal presentaties, waaronder ook 1 met de welbekende Jan Frodeno (het geeft niet, als je hem niet kent, ik kende hem ook niet). Jan Frodeno was de 1e ASICS Frontrunner, maar is beter bekend doordat hij in 2008 een olympische medaille won voor de triathlon en ook nog steeds wereldrecordhouder is. Niet veel later gaan we naar buiten om met zijn allen een aantal groepsfoto’s te maken.

Heel veel van het Duitse team gaan met Jan Frodeno op de foto, dus tja… laat ik dan maar ook gaan 😉

Inmiddels zijn ook mijn teammaatjes Martijn, Gerrit en Dianne (vrouw van Martijn) inmiddels gearriveerd en met zijn allen halen we onze startnummers op voor de estafatte en de marathon.
Dianne en ik maken kennis met onze 1e loper van het team, wat echt een onwijs aardige jongen blijkt te zijn. Sebastian is een Duitse frontrunner die sinds dit jaar bij het team zit. Hij legt ons alles uit en verteld ook dat we zondagochtend nog een meeting hebben vooraf. Het voelt meteen goed en vertrouwd en heb er nu nog meer zin in. De rest van de middag staat een beetje in het teken van wat foto’s maken, lekker kletsen met elkaar, wat boodschapjes halen en gewoon een beetje relaxen. Voordat we gaan eten verwissel ik mijn hardloopkleding voor wat casuals en niet veel later schuif ik aan bij een speciaal georganisserd Frontrunner pasta buffet.

Het is een gezellige avond en na het eten, drinken we met een aantal nog wat koffie en thee in de dichtbij gelegen starbucks en als toetje drink ik nog wat gezellig met Gerrit samen in de bar van het hotel. Allebei lopen we de estafette marathon en hoeven we dus niet op en top in vorm te zijn. Daarbij gaat de klok nog een uurtje achteruit en kunnen we dus een uurtje langer slapen. Eenmaal op mijn hotelkamer leg ik alles klaar voor de volgende dag en ben ik er klaar voor!
Klaar om lekker door Frankfurt te rennen.

Zondag
Wiehoeeeee it’s raceday!!!
Ik heb heerlijk geslapen en ben uitgeslapen en voor de wekker wakker. Ik knal een paar pannenkoeken erin, kleed mij aan en merk echt dat ik er enorm veel zin in heb. Iets na 8:30 uur komen Gerrit, Martijn en Dianne hun koffers brengen om in mijn kamer te stallen. Zij gaan na de race alweer terug naar NL en ik heb toch ruimte zat. Samen met hun loop ik naar de ‘festhalle’ en proberen we de VIP ruimte te zoeken. Na even zoeken vinden we het en niet veel later moeten we alweer naar buiten voor een groepsfoto. Ik heb voor het lopen een t-shirt en korte broek aan, maar ohhhhh wat is het koud. Omdat ik niet wist of we onze tas kwijt konden in die ruimte heb ik alleen maar weggooi dingen aan die uiteindelijk ook niet heel warm zijn. Wel heb ik een dun jasje bij Dianne in de tas gegooid voor na afloop. Voor de foto’s gaat ook nog eens alles uit, maar daarna heeeeel snel weer aan.


Eenmaal binnen wens ik de marathonlopers waarbij natuurlijk Ron, Debbie en Martijn in het bijzonder veel succes en wacht totdat ik met ‘groepje 2’ vertrek naar het beginpunt van mijn estafettedeel. Het duurt ook even voordat ik onze eerste loper spot, maar als ik die eenmaal heb gespot ben ik er klaar voor. De 1e lopers van de estafette vertrekken naar de start (de start van de estafette is 30 minuten later dan die van de hele marathon) en niet veel later vertrekken wij met de lopers van deel 2 ook naar onze start. Met de U-bahn die al behoorlijk druk is.

Eenmaal op de plaats van bestemming merk ik dat ik het echt al enorm koud heb, oh oh dat wordt nog wat. Ik probeer mijzelf warm te houden, maar het lukt niet echt. Ik spot ondertussen Martijn en Ron die bezig zijn aan hun marathon en moedig diverse andere lopers ook aan. Zo gaaf om te zien.
Het duurt een tijdje voordat de allereerste van de estafette (afstand 12,5km) komt binnengerend en ik observeer goed hoe de wissel gaat. Het bandje met de chip wordt van enkel gewisseld en hoppa de volgende gaat er als een speer vandoor. Langzaamaan vinden er steeds meer wisselingen plaats en hoop ik dat mijn loper ook snel komt.

Het duurt echter best nog een tijdje en ik heb het inmiddels zo koud dat ik mijzelf een soort van ijsblokje voel. Ineens zie ik wat bekends, gooi snel mijn poncho en jasje af en terwijl hij op zijn knieën gaat en de chip bij mij omdoet vraag ik of hij toch maar de spullen mee terug wil nemen. We geven elkaar een high five en ik ga er als een speer vandoor. Ik probeer eerst een beetje warm te lopen i.v.m. koude spieren, maar ik ga ongemerkt toch harder dan gepland. Ik loop heerlijk en geniet dat ik eindelijk mag lopen. Al vrij snel nadat ik aan mijn deel begin ga ik de rivier over en heb een prachtig uitzicht op de skyline van Frankfurt. Ik heb er een lekker tempo inzitten en haal al in een korte tijd heel veel mensen in. Ik zie de 1e vlaggen van een pacergroep en zie dat het de 4:30 uur groep is. Ik haal ze snel in en vlieg echt over het parcours. Er loopt een klein jongetje in de buurt van mij die ook de estafette loopt en samen slalommen we om alle marathonners heen. Ook halen we veel anderen van de estafette in en we houden het tempo er lekker in. De pacergroep van de 4:15 uur halen we ook redelijk snel in en ik ga op jacht naar de 4 uur groep. Hier en daar spreek ik een paar andere frontrunners aan om ze succes te wensen en ook probeer ik een aantal marathonners die aan het wandelen zijn weer aan het hardlopen te krijgen. Ik heb er echt enorm veel lol in en het 1e stukje van 6,1km vliegt echt zo voorbij. Ik MOET de wisselzone door (ook al is er niemand voor mij om te wisselen) trek het 1e startnummer eraf en loop met beide op door de wisselzone. Er vinden wat gekke blikken plaats, maar ik ren lekker verder. Zo! Deel 2 (9,5km) here i come. Ik ben nog niet zo lang bezig met het 2e stuk of ik voel dat de chip ineens wat losser om mijn enkel begin te zitten. Voordat ik hem verlies stop ik even aan de zijkant van het parcours, trek hem strakker aan en ren snel weer door. Ik heb mijn garmin gewoon doorlaten lopen en als die aangeeft dat ik 10km gelopen heb ben ik verbaast over de tussentijd. Ik heb de 1e 10km, maar 1 minuut langzamer dan mijn PR gelopen. En dat zonder gedegen voorbereiding, warming-up, het slalommen, stoppen en aanmoedigen onderweg. De route is niet heel inspirerend, maar op een gegeven moment loop ik over een brug en heb ik een onwijs mooi uitzicht op de skyline. Ik twijfel even of ik zal stoppen om een foto te maken, maar ik ga dit beeld toch niet goed op de foto krijgen en ik loop eigenlijk te lekker om te stoppen. Ik moedig nog her en der wat lopers aan, passeer alle drankposten zonder te stoppen en geniet elke keer als er wat gezelligheid langs de kant staat in de dorpjes. Ik krijg in de verte de megagrote groep van de 4 uur in beeld en hoop dat ik ze nog net kan passeren. Helaas wordt ineens de weg smaller en gaan we net een brug over. Shit… ik zit gevangen achter de groep, maar zie ineens een bordje hangen dat de wisselzone eraan komt. Zodra ik de brug gepasseerd ben hou ik angstvallig de wisselzone bordjes in de gaten en wordt netjes op tijd naar links gestuurd en buig van het parcours af. Ik probeer Dianne te vinden en zie haar eigenlijk last-minute pas. Ik klik mijn garmin uit (1:12:19) en ben verbaasd over mijn snelle tijd. Binnenkort, toch maar weer eens durven voluit te gaan op bepaalde afstanden en kijken wat voor tijd eruit komt rollen? We wisselen de chip en ik wens haar succes.

Ik trek snel haar jasjes aan en net achter mij komt Nico van het Duitse team binnen. Samen lopen we naar de S-bahn toe en kletsen meteen honderduit over onze races en onze ‘achtergronden’. Het is zo fijn om gewoon zo over het sporten te kunnen praten zonder dat je je een soort van bezwaard voelt. Eenmaal op het station zien we dat het nog 20 minuten duurt voordat de metro er is. Shit, ik begin al behoorlijk af te koelen en probeer zoveel mogelijk uit de wind te staan. Nico en ik kletsen zo veel, dat ook hierbij de tijd voorbij vliegt. In de metro gaat het kletsen door en ook al wandelend naar de start/finish houdt het niet op. Inmiddels ben ik wel echt zo koud dat ik loop te rillen. Nico sluit bij de startboog aan bij zijn estafette maatjes en ik heb ondertussen contact met Sebastian over waar ik hem kan vinden. Het is even gedoe, maar uiteindelijk kom ik bij het VIP gedeelte uit en vind ik Sebastian. Samen lopen we naar de startboog en terwijl ik al rillend en trillend van de kou op mijn telefoon probeer te volgen waar Dianne is, probeert Sebastian mij warm te wrijven. Het helpt helaas niet echt, maar gelukkig duurt het ook niet lang voordat Dianne aankomt. Snel plak ik mijn 1e startnummer (daar heb ik wel de hele tijd nog mee in mijn hand gelopen), op mijn bovenbeen en stappen we bij Dianne erbij. Ik besluit om voor de finish toch nog maar even mijn jasje uit te trekken en prop hem al rennend in de achterkant van mijn broek. Als we eenmaal de ‘festhalle’ binnenlopen ben ik de kou alweer even vergeten, WOW wat is dit een gave finish zeg! We pakken elkaars handen en finishen met de handen omhoog. De fotogafen van ASICS Jörg en Andy staan meteen klaar om ons op de foto te zetten. 

Ik trek meteen daarna mijn jasje aan en voel meteen de kou weer. We halen onze medailles en welverdiende drankjes op en eenmaal in de vip ruimte (met een supermooi zicht op de finish) probeer ik op te warmen. Ondertussen kijk ik hoe het met Ron en Debbie gaat en zie dat ze er al bijna zijn. Toch zie ik ze beide helaas niet finishen. Ik probeer mezelf met allerlei geleende kledingstukken warm te krijgen, maar ik zit nog steeds te rillen. Uiteindelijk besluit 1 andere Duitse Frontrunner dat ik thee moet hebben. Hij wil het voor mij gaan halen, maar hij heeft een marathon gelopen en ik vind dat ik het niet kan maken om het hem te laten halen dus ik loop mee. Hij brengt mij naar het deel waar alleen de marathonners na afloop kwamen en jawel daar is thee te verkrijgen. Ik MOET van hem eerst 1 opdrinken daar en de andere meenemen. Eenmaal binnen merk ik dat het begint te werken en ik begin eindelijk een beetje te ontdooien. Voor de medaille foto trek ik even het geleende warme jasje uit, maar eenmaal klaar gaat die heeeeel snel weer aan.

Ik heb contact met Ron en niet veel later vind ik hem en Debbie vlak voor de uitgang van de VIP ruimte. Ik feliciteer ze met hun prestaties, allebei een DIK P.R. Met zijn allen lopen we terug naar onze hotels en eenmaal op mijn hotelkamer en na nog wat thee krijg ik het warm. Martijn, Dianne en Gerrit springen om en om even onder de douche en niet veel later kan ook ik eindelijk douchen. Heerlijk!

Er is een feestavond geregeld en die is vanaf 16 uur al aan de gang. Samen met Ron, Shiva en Debbie lopen we 2,5km om er te komen en inmiddels ben ik (ondanks de dikke kleding) weer behoorlijk afgekoeld. Toch is het lopen wel even lekker en geniet ik van de mooie plekjes die we onderweg zien. 

Het is een supergezellige avond en pas tegen 23 uur verlaat ik met een aantal anderen de feestlocatie.
Ik had het inmiddels warm door het dansen, maar buiten ben ik weer zo afgekoeld. Na een flinke wandeling kom ik aan bij het hotel en stap ik even kort onder een warme douche en trek zelfs een muts en trui aan. Hahahaha langzaam warm ik op onder de dekens en niet veel later val ik in een onrustige slaap.

Maandag
Na een behoorlijk onrustige nacht, ben ik superbrak, maar ik heb het wel warm. Ik pak mijn koffer in, neem een douche en eet de laatste 2 pannenkoeken uit mijn zelf meegenomen pak. Ik stop mijn medailles in de tas en loop naar de plek waar ik heb afgesproken met Ron. Ik heb nog even contact met fotograaf Jörg en ook hij komt gezellig even mee. Hij geeft nog wat fototips voor de #MedalMonday foto en niet veel later neem ik afscheid van hem. Samen met Ron maken we onze foto’s, kopen we nog wat laatste dingetjes, checken ons uit en rijden terug naar NL na dit geweldige en onvergetelijke weekend. 

Ik ben behoorlijk brak en heb het wederom best koud, dat ik het stiekem niet erg vind dat ik niet hoef te rijden. De reis verloopt voorspoedig en eenmaal thuis doe ik snel boodschappen, eet een broodje en duik nog even mijn bed in. Ik val heel snel daarna in slaap en wordt wakker van mijn wekker die ongeveer 1,5 uur later gaat. Ik heb afgesproken om naar de bootcamp te gaan, maar het is zo verleidelijk om niks te doen. Toch ga ik naar de bootcamp, maar de wind is zo fris, dat ik het tijdens het bootcampen ipv warmer, alleen maar kouder krijg. Heel misschien zou ik 2 uur gaan, maar ik hou het na 1 uurtje in overleg met trainer Bodhi voor gezien.
Thuis neem ik een kop thee en een warme douche en duik niet veel later als een eskimo mijn bedje in. Knock out, maar wel dromend over dit geweldige avontuur!

Foto’s van Andy Atfalck, Jörg Schüller, Ron Mostert & Martijn Mensink