2019, 1 grote rollercoaster

Zoals de titel het omschrijft was 2019 1 grote rollercoaster en ging ik van enorme hoogtepunten tot diepe dalen. Een jaar waarin mijn gezondheid behoorlijk partte speelde, maar ook een jaar waarin ik behoorlijk wat persoonlijke records wist te lopen. Tijd voor een terugblik op dit bijzondere jaar.

Zoals elk jaar begon ik het jaar met frisse moed en keek ik uit naar mijn grote doel in April… de marathon van Boston! De marathon waar ik eerst al keihard voor heb moeten werken om mijzelf te kwalificeren en nu dit jaar was het dan eindelijk zover. Alle loopjes er naar toe stonden in het teken van die marathon. Aangezien de marathon niet een makkelijk parcours zou zijn met veel hoogteverschillen (hmm ik zie een thema van dit jaar) probeerde ik zoveel mogelijk bruggen en viaducten hier in de omgeving te pakken.

Ik begon het loopjaar met de halve van Egmond, die ik tot mijn verbazing in mijn snelste tijd ooit op dat parcours liep. Daarna kwam er een plaatselijk loopje hier in de buurt waar ik op een heerlijke winterse dag mijn PR op de 10 kilometer wist aan te scherpen naar 44:10 minuten. En dat op mijn verjaardag! Dubbel feest.

Ik was lekker in vorm en vloog de maand Februari in en liep een persoonlijk record samen met trainer Henny tijdens de Asselronde van de Midwintermarathon in Apeldoorn. Het jaar daarvoor ging het zo kl*te tijdens die loop dat ik toen nog aan uitstappen dacht en nu genoot en vloog ik over het parcours.

Helaas ging het een kleine 2 weken later mis en belandde ik op de behandeltafel van de fysio in verband met knieklachten. Ik mocht gelukkig wel door met fietsen op de tacx en draaide vele uren weg op zolder met netflix erbij.

10 dagen later (voelde als een eeuwigheid) mocht ik weer voorzichtig mijn 1e hardlooppassen zetten en beginnen met rustig opbouwen. Toch voelde ik mij onrustig, want shit… hoe moest dit nou met Boston in het vooruitzicht. Net nu de wat langere afstanden en loopjes door de duinen (hoogteverschillen trainen) viel ik uit. Toch bleef ik positief en luisterde ik goed naar mijn lijf en de fysio.

En zo gingen we de maand maart in, de maand waarin ik bekend maakte te stoppen bij het ASICS Frontrunner team. Na 2 mooie jaren was het tijd om mijn plekje op te geven zodat iemand anders mooie avonturen met ASICS mee kan maken. Ik kwam weer terug bij mijn oude liefde ‘de Brooks Adrenaline’ en liep op de dag van de afgelaste CPC bij de Leidse Houtloop mijn compleet pijnvrije en aan 1 stuk 10 kilometer.

Met nog 1 maandje tot aan Boston kon nu het echte opbouwen weer beginnen. Ondertussen stond ik ook een 2x in de week in de sportschool om mijn knie sterker te maken voor het echte werk en ging het opbouwen verder als een speer. Zo liep ik uiteindelijk die maand nog een podiumplek bij de Reeuwijkse plassenloop en een persoonlijk record bij de 20 van Alphen.

En zo grappig, beide loopjes liep ik in een duurloop. Bij de loop in Reeuwijk had ik al 5 kilometer in de benen voordat ik aan de 15 begon en bij de 20 van Alphen liep ik 4 vooraf en 4 na afloop. Ik kreeg er weer echt vertrouwen in en voelde dat ik terug was! Als toetje liep ik nog even 5 kilometer over het circuit van Zandvoort en sloot daarmee de maand af met een maandtotaal van 220 kilometer… en dat ondanks een blessure!

In April begon ik met de taperperiode en begon het grote afbouwen voor Boston. Betekende natuurlijk niet dat ik niet liep en ook geen wedstrijdjes meer deed. Want April = Rotterdam… en zo stond ik dit jaar op zaterdag met een gezellige groep aan de start van de Cityrun en op zondag de kwart marathon (10,5km). En ik weet niet hoe, maar ik liep tijdens de kwart marathon zo lekker (op laatste stukje na, maar toen doorgezet) dat ik daar gewoon wederom een PR op de 10 kilometer liep. Holy f*ck hoe dan! Ik wist mijn eerder gelopen PR van 44:10 minuten te verlagen naar 43:29 minuten. Wel met dank aan Erik die mij vanaf 8 kilometer op sleeptouw heeft genomen en gepusht heeft om door te zetten. Ik was klaar voor Boston!

Het laatste weekje ging in en op 11 april liep ik mijn allerlaatste rondje op Nederlandse bodem en op 12 april stapte ik in het vliegtuig en vloog ik naar Boston. Daar liep ik op zaterdag 13 april de 5 kilometer en genoot ik van teen tot kruin van deze gave stad.

2 dagen later op maandag 15 april was het dan zover! De marathon waar ik zo naar toe had geleefd…de marathon waar ik alles voor opzij had gezet en nu stond ik daar… in het stadje Hopkinton met onwijs veel zin om te gaan lopen. En ik weet niet hoe en dat was ook echt niet het plan, maar ik kwam in een persoonlijk record van 3:28:30 uur de finish over op Boylston street.

Met een berg spierpijn, maar met enorm veel ervaringen rijker kwam ik een paar dagen later thuis. Door dit onverwachtse PR was ik nog meer gemotiveerd om later dit jaar een nog snellere marathon te gaan lopen…. in Amsterdam. Maar eerst deed ik rustig aan en was het tijd om de laatste dingen voor het trouwen te regelen… want 27 juni zou onze dag worden!

Begin Mei kreeg ik helaas toch weer last van mijn knie en nam nog wat extra gas terug en pakte weer het schema van de fysio erbij. Gelukkig ging het snel beter en bouwde ik weer gestaag op, liep ik 5,5km bij de Rondehoeploop waarbij ik best nog snel liep, maar wel merkte dat er toch wel wat kilo’s door Boston waren aangekomen. Een week na de rondhoeploop stond de 10 kilometer van de Leiden marathon op de planning. Het originele plan was de halve marathon, maar door de klachten aan mijn knie had ik besloten om deze om te zetten naar de 10. Ik was al heel de week een beetje misselijk geweest, daardoor wat minder gegeten en gedronken maar voelde mij verder prima. Ik besloot om gewoon van start te gaan en zou wel zien hoe het zou gaan. Helaas eindigde dit avontuur na de finish in de tent van de eerste hulp bij mijn collega’s aan het infuus.

Oeps. Gelukkig knapte ik na 1 liter vocht aardig op en werd ik opgehaald door Nicky. De dagen daarna voelde ik mij behoorlijk slap, maar goed.. op vrijdag voelde ik mij wel oke en stapte voor het eerst dat jaar weer voor een buitenritje op de racefiets. 3 dagen later lag ik gevloerd met een enorm hevige buikgriep en begon er een periode met veel ziekenhuisbezoekjes, niet kunnen werken, niet kunnen sporten enz. 1,5e maand na het lopen van een briljante marathon was ik een verzwakt iemand die niet eens 1200 meter kon wandelen zonder bijna flauw te vallen.

Het was inmiddels juni en over 27 dagen zou er getrouwd gaan worden… gelukkig knapte ik heel langzaam wel op, maar alles kostte veel energie.. heel veel energie. Ik moest last-minute een kleinere maat van mijn trouwjurk bestellen, had een ingetogenere vrijgezelle dag (maar die was er niet minder om qua gezelligheid) sliep veel de dagen voorafgaand aan de grote dag, maar stond uiteindelijk stralend op mijn eigen trouwdag!

In juli en augustus begon ik in overleg met de bedrijfsarts en sportarts weer rustig aan wat stappen op sportief gebied te zetten. Ook het werken werd langzaamaan opgebouwd en ik begon steeds weer een beetje meer en meer energie te krijgen. Ik liep de 5 kilometer tijdens de 10 van Noordwijk, maar dit was achteraf gezien nog net even teveel van het goede. Tegen eind augustus kon ik weer zo goed als fulltime werken, werden de afstanden qua hardlopen en fietsen weer steeds langer en trainde ik met een trainer in de sportschool, zo fijn!

September stond in het teken van vakantie! Maar ik begon op 1 September met een gevoelsmatige comeback… ik liep namelijk voor het eerste weer 10 kilometer aan 1 stuk! Zonder problemen! GOUD!

Ik voelde mij daarna zo goed dat ik de dag erna met een groepje geheel onverwachts uiteindelijk 133 kilometer op de racefiets wegtrappte, halllooooo ik ben terug! Een paar dagen later stapte ik met Nicky eindelijk in het vliegtuig voor onze huwelijksreis en werden we 2 weken lang in de watten gelegd op het prachte Rhodos.Daar maakte ik netjes het schema van de sportarts af en pakte goed mijn rust. Compleet uitgerust kwam ik thuis.

De dagen daarna genoot ik van het hardlopen en fietsen en als kers op de taart deed ik samen met Aniek een dam tot dam trio. Op zaterdagochtend wandelde we 10 kilometer, in de avond deden we de damloop by night en op zondag fietste we de 105 km fietsclassic. Ik was nu echt terug!!!

In Oktober zette ik deze koers door, trainde regelmatig met een trainer in de sportschool (die mij nauwlettend in de gaten houdt en kijkt of ik niet teveel doe), fietste meer en meer en het hardlopen begon ook echt weer ergens op te lijken. Ik liep onverwachts een zeer regenachtige, maar fijne, singelloop in Utrecht en probeerde alles rondom de marathon van Amsterdam te mijden. Want tja, daar had ik immers een nog snellere tijd op de marathon willen neerzetten als ik niet ziek geworden was.

November brak aan en ik genoot van het feit dat ik alles weer kan! Fulltime werken, veel sporten en ook echt weer energie voor alles. Ik durfde weer een 15 kilometer ‘wedstrijdje’ te lopen en liep onverwachts de avondeditie van de zevenheuvelenloop.

En dan is ineens daar de laatste maand van jaar… December.. de maand die zo goed begon met een fijn koud fietstochtje en een supergoeie bruggenloop. De bruggenloop waarbij ik op standje ‘lekker lopen’ wegging en met maar 25 seconden langzamer dan mijn snelste tijd over de finish kwam… hoe dan??

Ik durfde wel uit te spreken dat ik 2 weken later misschien wel weg zou gaan voor een PR tijdens de halve marathon van Linschoten, niet wetende dat ik de dag erna wederom gevloerd zou liggen. SHIT!! niet weer he! Dit keer geen vage klachten van misselijkheid, niet kunnen eten, snel vol zitten, geen energie enz, maar PIJN! Heel veel pijn! Na 5 dagen vol aan de pijnstillers, meerdere artsen en 2x een bezoek aan mijn eigen SEH werd het probleem gevonden en opgelost… gelukkig!

Ik lag er dit keer ‘maar’ een weekje uit en durfde 1,5e week na de bruggenloop weer hard te lopen. 12 kilometer waarvan ik 2 dagen toch wel wat spierpijn in mijn bovenbenen had oeps… Het had er toch wel een beetje ingehakt, maar toch reisde ik die zaterdag af naar Linschoten om wederom op standje ‘lekker lopen’ van start te gaan op de halve. Vanaf kilometer 1 liep ik heerlijk en toen ik bij kilometer 19 zag dat er gewoon een dik PR in zou zitten zette ik de koers door. Ik kwam met een tijd van 1:38:10 uur over de finish! Een verbetering van bijna 1 minuut! BAM! Dit is een lekkere afsluiter van dit bizarre jaar! Ik liet een paar tranen van geluk en was knettertrots!!

En nu is het bijna tijd om dit bijzondere jaar achter mij te laten, een jaar waarin ik bijna 1400 kilometer hardliep en bijna 1500 kilometer op de fiets zat (binnen en buiten). Minder kilometers dan vooraf gedacht, maar goed.. als je alles van te voren weet 😉

Op naar een mooi nieuw jaar! Een jaar waarin ik keihard ga genieten van elke kilometer die ik kan maken, want als ik iets geleerd heb van het afgelopen jaar is dat dat uiteindelijk het allerbelangrijkste is. De snelle tijden zijn leuk en mooi meegenomen, maar dat is natuurlijk niet waar het om draait. Op naar 2020 met hopelijk heel veel mooie hardloop en fietskilometers!

Bedankt voor alle lieve berichtjes het afgelopen! Hele fijne jaarwisseling en ook voor jullie een heel mooi 2020 gewenst. Veel liefs X