De New York City Marathon

Ik word wakker en zie 2:39 uur op mijn wekker staan, oke nog veels te vroeg… ik draai mij om en slaap heerlijk verder. Om 5 uur wordt ik wakker…RACEDAY…. Prima op tijd want om 5:10 uur zou mijn wekker gaan. Na een nacht goed geslapen hebben word ik eigenlijk best zen en relaxt wakker. Ik heb vannacht nog een extra uurtje kunnen slapen want de klok ging hier afgelopen nacht een uurtje terug, heerlijk! Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik allemaal lieve berichtjes heb ontvangen vanuit Nederland. Heel fijn, maar merk ineens dat toch wel wat gespannen wordt…. Om 5:10 uur gaat mijn wekker af en zie ik mijn ingestelde berichtje…

AAAHHHHHH zenuwen, ja hoor… daar zijn… ik pak mijn stapeltje met kleren die ik de avond ervoor heb klaargelegd en begin mij in mijn lagen met kleren te hiijsen. Ik trek voor de allerlaatste keer mijn oude adidastrainingsbroek aan, een broek die ik al sinds de brugklas heb en die ik inmiddels echt ontgroeid ben (en dan voor de goede kant op 😉 ). Trots bekijk ik het in de Spiegel, ooit paste die goed en nu moet ik hem echt goed vastsjorren anders ligt ie op de grond.

Om 6 uur sta ik bepakt en bezakt met al mijn kleren, spibelt met gelletjes, mijn tas met kleding voor daarna (inclusief een klein zakje chips als beloning) voor ‘cheeseburger in paradise’. Het is nog rustig, maar niet veel later zit het vol met lopers met gespannen gezichten. Iedereen werkt zijn/haar laatste koolhydraten naar binnen, gaat nog voor een laatste keer naar het toilet enz. Om 6:45 uur staat iedereen buiten en worden we nog een laatste keer toegesproken door trainer Jan de Vos. Gelukkig sta ik een beetje achteraan want niet veel later schalt Frank Sinatra’s ‘ New York New York’ uit de speakers en hou ik het niet droog. De spanning komt er een beetje uit… Daarna komt nog even ‘ you’ll never walk alone’ en ben ik blij dat ik de bus inmag. Met een betraand gezicht rijden we langs de supporters en begeleiders om 7 uur weg richting het startgebied.

In de bus hangt er toch een enigzins gespannen sfeertje en als we met de bussen in de file staan snap je wel dat deze spanning er niet minder op wordt. Met zicht op de Verrezano bridge en met het oog op de tijd gaan de deelnemer in de eerste wave alvast uit de bus. Ze gaan alvast lopend richting het startgebied om zo op tijd hun tassen in te kunnen leveren. Ik zit in startwave 2 en mag dus nog even blijven zitten. Enige tijd later zijn we op de plaats van bestemming en mogen we nog een klein stukje lopen richting startgebied. Aangezien ik enorm nodig moet plassen wandel ik stevig door en ben ik blij als ik een rij dixi’s zie staan (hoe blij kan je zijn met een dixi? HEEL BLIJ). De Niagra falls waren er niks bij en ben blij dat ik het kwijt ben. Ik pas nog even op Natalie haar spullen zodat zij ook kan en daarna gaan we door naar de ‘securitycheck’. Na een hele uit en aankleed sessie mogen we door en moeten we nog stevig doorlopen om onze tassen op tijd in te kunnen leveren. Natalie staat in startkleur Oranje en ik in Blauw. Bij de splitsing van deze kleuren nemen we afscheid en spreken we af elkaar weer heelhuids na de finish te gaan zien. Ik loop stevig door ‘ waar staan die UPS wagens voor blauw dan??” en volg de pijlen en kijk naar de tijd… shit nog 5 minuten. Gelukkig zie ik ze ineens staan , gooi de laatste spullen in de tas en lever hem nog net op tijd in. Ik sta gelijk bij een ander groepje Nederlanders van Rijnmond marathonreizen en wat blijkt… zij starten ook in wave 2 en in corral F. Het is behoorlijk warm en besluit om alvast afscheid te nemen van mijn broek. Ik zag later dat ik dit beter in de Corral had kunnen doen want daar waren de speciale kledingbakken.

Voordat we richting de Corral gingen besloten we om nog een keer gebruik te maken van de enorme hoeveelheid dixi’s. De rij is hier klein en je weet maar nooit hoe die rij verderop is. Niet veel later lopen we rustig richting onze corral in de veronderstelling dat die wel al open zal zijn. We blijken al vrij snel bij corral F te zijn, maar zien dat deze dicht is. Huh? Zijn we te laat? Dat kan bijna niet… het is net na 9 uur en hij zou om 9 uur open gaan. Rob besluit om even te gaan kijken en ziet dat wave 1 er nog instaat. Blijkbaar is er enige vertraging.

Nou dan nog maar even zitten… ik had zo’n tuinwerkkussentje mee dus heerlijk droog en zacht.

Ondertussen schuiven er zenuwachtachtige lopers van wave 1 voorbij kijkend naar een gaatje om nog in deze wave te kunnen starten. Rob besluit om ze te helpen en als een ware ‘corralmaster’ helpt hij de mensen met een startnummer met wave 1 erop corral F in. De corrals lopen overigens van A t/m F, dus ze sluiten netjes achteraan aan. Dit gaat een tijdje door totdat eindelijk wave 1 weg is.

Niet veel later gaat de Corral ook voor ons op en mogen we naar binnen. Hey de pacers van de 3:45 en 4:00 uur…. Daar wil ik proberen om tussen te blijven, maar lukt het niet dan is het ook prima. Nog even een foto met deze 2 mannen.

Daarna zien we dat de touwtjes tussen de verschillende Corrals nog niet omhoog zijn en besluiten om stiekem door te lopen naar E en later naar D. Van Corral C naar D is het touwtje omhoog en staan ze te loeren of er niemand doorloopt…. Dus we besluiten om te stoppen in D. Daar is het weer wachten en zie ik ineens loopmaatje Augusta, beide toch behoorlijk gespannen en na een dikke knuffel besluit ik om toch nog een keer gebruik te maken van een dixi. Je weet het maar nooit ;-).

Kristel heeft hetzelfde idee en eigenlijk zijn we verbaasd over hoe snel alles gaat. Voor we het weten zijn we al aan de buurt en staan we snel weer buiten. Zo! Dit was echt de laatste keer voordat ik de finish gepasseerd ben. Ik ga nog even zitten op mijn kussentje, besluit om mijn jas en trui vast weg te gooien, maar al vrij snel daarna gaan de touwtjes naar beneden en komt de menigte in beweging. Ik kus nog snel mijn gelukspoppetje en berg hem op.

We lopen met zijn 4en door en komen met het zicht op de startstreep tot stilstand. Ik besluit om mijn muziek gereed te maken, maar nog niet in te doen. Strik mijn veters nog een keer vast en bedenk dat ik gewoon aan de start van mijn droom sta

Ineens wordt er gezongen, geen idee welk nummer, maar theatraal was het wel ;-). En daarna klinkt weer ‘ New York New York’ … aaahhhhhh weer de tranen, ‘kaboem’ het kanon ging af en de menigte komt steeds meer in beweging… rustig aan starten is bij deze drukte niet heel moeilijk… want wat een hoop mensen… ohw volgens mij was dat de startlijn, snel druk ik mijn Garmin aan en probeer in een tempo te komen. Rustig aan de brug op, mensen ontwijkend om toch een beetje in een lekker ritme te komen. Ik probeer zoveel mogelijk links te blijven lopen want als het goed is staan ze van Rijnmond vanaf het midden aan te moedigen. Rob loopt naast mij, maakt wat foto’s en vertelt precies wanneer we het hoogste punt hebben bereikt. Superfijn, want wat is dit een lange brug.

Ineens zie ik in de verte een rood stipje en hoe dichterbij we komen zie ik dat het inderdaad Rob en Dennis van Rijnmond zijn. Ik begin te roep en te zwaaien zodat ze ons zien. Ik krijg een luchtkus en succes wensen van trainer Jan en Dennis zet mij nog even mooi op de film en foto.

We lopen rustig verder en ik merk dat het toch best warm is, toch kan ik rustig wat gaan versnellen nu er iets meer ruimte komt en het brugafwaarts gaat. Ik loop gezellig met Rob samen verder en voordat ik het weet denderen we Brooklyn binnen…. Whaaaaaa al die mensen, zo gaaf!! Rob loopt lekker verder, maar ik merk dat ik last heb van de warmte en hoge luchtvochtigheid. Ik besluit om iets tempo terug te nemen en wil kijken hoe lang we nu qua tijd onderweg zijn….. uhhhh shit…. Dat is dom, ik heb bij het instellen van mijn garmin gisteravond gekozen voor rondetijd ipv timer…. Met als gevolg, geen idee hoe lang ik onderweg ben. Het enige waar ik nu dus op kan varen is mijn gemiddelde pace en het allerbelangrijkste… gevoel. Het iets gas terugnemen heeft geholpen, maar ik merk wel dat ik het nog steeds warm heb. Bij de eerste drankpost neem ik een volle koude beker water en merk dat dit goed helpt tegen de warmte, ik kom iets meer in een ritme, zie alleen dat mijn hartslag nog iets aan de hoge kant zit. Adem in-adem uit. Ik zie onderweg Kika Kees stilstaan en roep naar hem.

Ik loop rustig verder en merk dat mijn spibelt hobbelt, huh? Hoe kan dit? Normaal heb ik er nooit last van en nu…. Ik zet hem strakker en hij zit lekker, 1 minuut later weer hetzelfde probleem. Op de een of andere manier ‘vergroot’ hij zichzelf en blijf ik sjorren eraan. Ik hoor ondertussen mijn naam heel vaak en ga breed glimlachend Brooklyn door. Ineens zie ik in de verte Hedwig lopen. Ik heb haar nog nooit in het echt gezien, maar ken haar alleen van social media en haar blog en nu zie ik haar lopen. Ik roep naar haar en meteen krijg ik terug ‘ hey Gaby’. We lopen een stukje samen verder en lopen eigenlijk allebei te snel, maar lopen lekker. Ik vertel haar mijn spibelt probleem, ze kijkt even aan de achterkant of zij nog iets raars ziet, maar ook zij ziet niks. We lopen nog even samen verder, maar bij de drankpost raak ik haar kwijt. Ik zie ineens in mijn linkerooghoek Kees voorbij rennen en probeer om dichterbij te komen.

Kees in het oranje, ik daar net achter en helemaal links het felblauw Hedwig

Langzaam kom ik dichterbij en ineens loop ik naast hem. We hebben het over het gave publiek en over onze ‘belt’ problemen. Ik loop te rommelen met mijn spibelt en hij heeft problemen met zijn Nathanbelt. We lopen een paar kilometers samen maar Kees voelt aan dat het tempo te snel voor hem is, wenst mij succes en laat mij gaan. Ik loop eindelijk lekker, heb het niet zo warm meer en geniet met volle teugen. Ik heb inmiddels mijn shirt tussen het schuifje van de spibelt gestopt en daardoor lijkt ie minder snel te vergroten.

Ik geef high fives en we gaan inmiddels naar een iets minder druk gedeelte van Brooklyn, namelijk de Joodse Wijk. Hier staan niet zoveel mensen langs de kant en dat is meteen te merken. Maar de mensen die aan de kant staan maken geluid voor 10 ;-). Langzaam wordt het weer iets drukker langs de kant en zie ik in de verte Cees staan. Cees is de fotograaf van Rijnmond en zou rond de 9 mile gaan staan. Ik roep en zwaai en wederom een gave plaat.

Ik loop lekker door en neem bij 15km weer een gelletje. Ik loop wat te stuntelen met mijn gel en waterflesje en een aardig meisje neemt even mijn waterflesje uit handen zodat ik mijn gel goed kan pakken. Ik bedank haar en loop weer verder. Ik merk dat mijn Spibelt niet meer vergroot en eindelijk goed zit, he he. De kilometers volgen elkaar snel op en bij 20km pak ik mijn volgende gel. Ik lees de tekst ‘eye of the tiger’ en hoe toevallig…. 2 seconden later wordt dit nummer verderop ingezet. Hahahahahhah freaky. Dit nummer heb ik overigens 2x gehoord tijdens deze marathon.

Niet veel later zit ik al halverwege. Op de Pulaski brug ligt het halve marathon punt en ik voel mij nog prima. Omdat er weinig mensen op deze brug staan ben ik heel even in twijfel of dit niet de Queensboro bridge is (ik had vooraf beter het parcours moeten bekijken 😉 ) aangezien daar geen publiek is, heb ik gehoord. Maar niet veel later weet ik dat dit hem dus duidelijk niet is. Ik loop verder en zie ineens een groen shirt met groot Runner’s World erop staan, hey… daar loopt Ton. Ik roep hem en gezellig lopen we ongeveer een kilometer samen. Later hoor ik van zijn college Ramiro dat hij dat mooi in de app kon volgen hahahaha. Ik wens Ton succes en loop lekker verder.

Ineens zie ik de Queensboro bridge opdoemen en zodra ik hem zie weet ik dat dat hem is. Terwijl ik bijna bij de brug ben wordt ‘Empire state of mind’ ingestart en krijg ik kippenvel, wauw! Helaas kan ik het nummer niet afluisteren (gelukkig hoor ik hem daarna nog 2x 😉 ) en begin ik aan de Queensboro bridge. Kleine stapjes en ik richt mijn focus op een cameraman die niet ver voor mij loopt. Deze man loopt in gewone kleding en een grote camera de brug op. Ik wens hem succes als ik hem voorbij loop en hoop voor hem dat hij niet de gehele marathon zo hoeft te lopen. Ik merk dat het stil is op deze brug… op de passen van de lopers om mij heen na, is het stil. De brug gaat nog steeds omhoog, passeer het 25km punt en ik probeer tussen de spijlen van de brug door een glimp op te vangen van Manhattan. Ineens loopt Rob naast mij en ben ik enigzins verbaasd… huh jij zat toch voor mij? Hij vertelt lekker foto’s te hebben gemaakt en zag mij ineens dus dacht ik loop weer even gezellig mee. We zijn inmiddels aan de afdaling begonnen en lopen lekker door. We draaien via een megavolle bocht firsth avenue op en wow wat een hoop mensen….. wat een kick!!! Ruimschoots genietend lopen we door en kijken we allebei uit naar het 28km punt. Want rond dat punt zou de reisorganisatie staan en de vrouw van Rob. Rob had al gezegd dat hij dan even zou stoppen. Voorafgaand een hoop andere nederlandse organisaties en ineens Rijnmond. Luid roepend ren ik voorbij, krijg aanmoedigen en loop lekker verder.

Een paar kilometer later zie ik Augusta lopen en aan haar loopje zie ik dat ze het zwaar heeft. Ik ga naast haar lopen en probeer haar op te te peppen. Ik merk dat ze probeert aan te haken, maar al snel moet loslaten. We lopen de Willis avenue bridge op (een brug met vervelende witte en zwarte lijnen die voor je ogen gaan dansen) en belanden in the Bronx. Ik moet in mijzelf lachen ‘heb ik mijn creditcard en telefoon goed opgeborgen?”… ik ren natuurlijk nu wel door de beruchte Bronx ;-).

Niet veel later loop ik over de laatste brug van het parcours… de Madison Avenue bridge. Ik moet grinniken om de mw. Met haar bord ‘last damn bridge’. Helaas is het dan nog niet gedaan met de hoogtemeters, want in central park zouden we ook nog wat klimmetjes hebben.

Inmiddels beland in Harlem en op Fifht avenue, op naar het laatste stukje! Bij 35km denk ik, wow…. Nog maar 7km en dan ben ik er alweer….Al denkend aan het lekkere zakje chips wat op de finish ligt te wachten loop ik lekker verder.

Bij kilometer 37 zou trainer Jan weer staan en heel stiekem keek ik wel weer even uit naar een bekend iemand langs het parcours. En ja hoor… we draaien Central park in en daar staat ie. Ik roep hem en zie een verbaasd gezicht. Later blijkt dat hij verbaasd was dat ik er al was hahahahha, mooi! Hij rent een stukje met mij mee en vraagt hoe ik mij voel, ik vertel hem wel wat moe te zijn, maar dat ik het verder GEWELDIG vind! Hahahaha dat ik moe ben was niet zo gek zei hij, ohwja… heb al 37 kilometer gelopen.. ik krijg een kus op mijn wang en succes wensen voor het laatste stukje.

Central park is geweldig, zo mooi!! Ondanks de hoogteverschillen kan ik intens genieten van al het publiek en alle mooie gekleurde bomen. Het stuk waar we de dag ervoor gefietst hadden daar liep ik nu gewoon. Her en der een plukje Nederlanders die aanmoedigen en voordat ik het weet lopen we Central park weer uit. Het laatste stukje rechte straat leek geen eind aan te komen, vals plat omhoog met heel even een kleine daling om vervolgens weer verder te gaan met klimmen… ineens een bordje met nog 800m, wiehoeeeee ik ben er bijna.

Met dat beseffend ga ik weer Central park in, op naar de laatste klim vlak voor de finish. Dwars door het gedeelte met alle vlaggen… in volle focus op de finish af. Whaaaaaaaaaa I did it!!!!!!!!! BAM! I made my dream come true!

Ik wandel een stukje en voel mij niet helemaal lekker, een vrijwilliger ziet en pakt mij bij mijn arm en vraagt hoe het gaat en of ik moet spugen. Uhm nee ik ben alleen heel erg duizelig… ‘heb je medische hulp nodig?’ nee joh.. gaat zo vast beter. We lopen samen richting de medailles en voel de duizeligheid zakken. Ik merk dat de tranen opkomen en bedank hem. Met de medaille in het vooruitzicht beginnen de tranen te stromen en leek het niet meer te stoppen. Ik word gefeliciteerd door de dame van de medailles en wordt door een 2e vrijwilliger aangesproken. Ik merk dat ik toch nog wel een beetje duizelig ben en wordt rustig aan meegenomen door hem, al pratend kom ik weer op adem en zakt het. Ik bedank hem en kijk op mijn garmin welke tijd ik gelopen heb…. Wat?? 3:46??? Ik pak mijn telefoon voor een medaille selfie en zie allemaal lieve sms berichten, hop daar zijn de tranen weer. Ik maak een selfie, niet de meest charmante, maar wel een veelzeggende. 

Ineens zie ik Wietske en Piet staan. We omhelsen elkaar en de tranen blijven maar komen. Ik neem afscheid van deze toppers en loop verder.

Ik herpak mijzelf en ga vol trots met mijn medaille op de foto.

Ik krijg daarna een folie en een tas met eten & drinken. Ik bel ondertussen met mijn vriend en hoor mijn definitief gelopen tijd…3:46:23 WOW!!! Dat had ik dus even niet verwacht, al snikkend bellend wandel ik verder. Ik bel daarna nog even mijn moeder en vader op en ben dan al bijna bij de UPS wagen met mijn tas. Ondertussen werd ik gefeliciteerd door de vele vrijwillergs langs de kant en ook regelmatig even bekeken door de medical spotters (deze stonden om de 50 a 100 meter langs de gehele uitlooproute).

Ik neem mijn tas in ontvangst en loopmaatje Marcel stond al op mij te wachten. Hij had mij via de app zien finishen en had heel lief op mij gewacht. Samen liepen we verder richting het supporterspunt van Rijnmond en kon ik mij eindelijk even omkleden. Vol trots nog een keer op de foto met mijn medaille en toen op naar de bus.

In de bus was wifi dus het wachten totdat deze vol was was niet erg en toen ik hem aanzette ontplofte mijn telefoon zowat. Wat een hoop lieve berichtjes van iedereen. En wat tof om te zien dat zelfs de groepsapp van de roadrunners 1 over mijn race ging hahahahahaha.

Een paar uur later stond ik gedoucht en wel weer in de cheeseburger in paradise, kregen we een heerlijk diner en kreeg ik te horen dat ik de snelste dame dit jaar bij Rijnmond reizen was. Whaaaaa hoe cool! De snelste man, Erwin, was zelfs de snelste man van alle Rijnmond reizen tot nu toe en zelfs de snelste Nederlander dit jaar. Met een monsterlijke tijd van 2:38 uur. Vol trots gingen we op de foto en kon daarna het feest los.

De NYC marathon was echt de allergaafste marathon tot nu toe! Ik ben nog nooit zo vaak onderweg aangemoedigd, ik heb denk ik mijn naam wel 2000x gehoord. Die kick die je hiervan krijgt is niet met woorden te beschrijven en moet je eigenlijk gewoon een keer meegemaakt hebben om te begrijpen wat ik bedoel. Het was niet de makkelijkste qua parcours, want man o man wat zaten er een hoop veraderlijke klimmetjes in. En ook het asfalt was niet overal lekker glad dus het was behoorlijk uitkijken. Maar ik heb ruim 42km genoten en met een glimlach gelopen. Ik wist op voorhand al dat het geen P.R. zou worden en dat was ook niet het doel…. Het doel was genieten en dat doel heb ik ruimschoots behaald. Het was TOP!

Een dezer dagen komt het 3e deel van deze reeks online… hierin zal ik ook bedrag bekend maken dat ik bij elkaar heb gerend voor de WE foundation… en natuurlijk hoe het mij de dagen na deze marathon verging… stay tuned 😉