De zonnige 10 van Noordwijk

Afgelopen zondag liep ik voor het 3^e jaar op rij de 10 van Noordwijk. Een leuke en mooie loop door de duinen en over de boulevard van Noordwijk. De route was voor het 3^e jaar op rij anders en gelukkig was ook het weer beter dan vorig jaar. De organisatie had zich dus aan de belofte gehouden, want het werd inderdaad ‘De zonnige 10 van Noordwijk’. Tijd voor een terugblik op deze loop.

Zondag stond ik al vroeg naast bed, ondanks dat om 11 uur pas de start zou zijn liep ik in het kader van de voorbereidingen voor de marathon van Berlijn eerst nog 13 kilometer thuis. Ik voelde dat de zon achter de wolken al aardig sterk was en het dus behoorlijk benauwd was. Het zou later op de dag open trekken dus het kon nog goed warm gaan worden. Na het lopen friste ik mijzelf een beetje op, kleedde mij om in een ander hardlooptenue klokte wat water naar binnen en at nog een krentenbol. Even een klein beetje aanvullen.

Om 9:45 uur stapte ik in de auto naar Noordwijk om na 35 minuten in de straat van mijn collega de auto te parkeren. Zij had mijn startbewijs al opgehaald en haar huis was het verzamelpunt voor nog een aantal collega’s. Eenmaal compleet liepen we in 10 minuten richting de start en stond het startvak eigenlijk al aardig vol. Her en der een bekende, maar we besloten om gewoon netjes achteraan aan te sluiten.

Het duurde niet heel lang voordat de eerste lopers over de start gingen en heel langzaam kwam de menigte in beweging. Ik had met Henny afgesproken dat ik het tempo van de tempoduurloopblokken (4:54 min/km) zou aanhouden, maar liefst nog iets sneller, maar niet maximaal. Eindtijd tussen de 48 en 49 minuten zou mooi zijn.

Een nadeel van zo achteraan starten is dat je een groot deel moet inhalen, vooral in het begin. Het duurde eventjes voordat ik een lekker tempo had, maar vanaf 1,5 kilometer kwam er iets meer ruimte op het parcours en zag ik in de verte al de eerste bekende lopen. Ik probeerde om met een ‘rustige’ tred in de buurt van haar te komen en haakte aan. Even een gezellig praatje met Everdien en weer door.

Ik liep lekker door en zag in de verte Eva lopen. Ook bij haar haakte ik even aan en hadden we het over onze toch wel een beetje zware benen. De zon was inmiddels ook doorgebroken en begon het echt warm te worden.

Ik liep daarna rustig verder en maakte mij op voor de bij de klim net na de 5 kilometer. Een vervelende steile klim over een paardenpad. We draaiden langs het restaurantje, maar tot mijn verbazing liep iedereen langs de klim en stond er een hek voor het paardenpad. Yes! Het stuk voor deze klim was ook al deels anders en een stuk vlakker dan de afgelopen jaren.

De drankpost kwam in zicht en ik verlangde wel naar een bekertje water. Ik had dorst en had blijkbaar toch niet genoeg gedronken tussendoor. De drankpost was helaas iets onderbezet waardoor iedereen die wat te drinken wilde echt moest stoppen om een bekertje van de tafel te pakken. Ik besloot om mij er niet druk om te maken en rustig dribbelend het bekertje water op te drinken.

Ik liep daarna lekker verder en niet lang daarna draaide we de duinen in om eigenlijk weer terug te lopen richting de boulevard. Goodbye strak asfalt, hallo glooiend duinpad. De zon scheen fel en heel even merkte ik dat ik een beetje hoofdpijn begon te krijgen. Ik hoopte dat het weg zou zakken en probeerde mij ergens anders op te concentreren. In de verte dacht ik een oud klasgenootje te zien lopen en probeerde daar steeds dichterbij te komen. Langzaam benaderde ik haar en inderdaad het was Leonie. Allebei hadden we het warm, ik wenste haar succes en liep rustig verder.

Ik haalde nog steeds mensen in en liep in stevige pas door. Ik probeerde mijn gemiddelde tempo rond de 4:50 min/km te houden en vooralsnog lukte dat goed. De hoofdpijn zakte gelukkig weer een beetje en ik

Vanaf ongeveer 8 kilometer liep de route samen met de 5 kilometer lopers en werd het weer een stuk drukker op het parcours. Zigzaggend tussen de mensen door zag ik in de verte Maaike boven iedereen uitsteken. Ik zei haar ook gedag en liep nog steeds al mensen inhalend verder.

Dit laatste stuk van het parcours herkende ik overigens wel van de afgelopen 2 jaar. Na het duinpad nog even tussen wat villa’s door om vervolgens de laatste kilometer over de boulevard te rennen. Op naar de finish!

Ik had geen zin om een enorme eindsprint in te zetten, mijn benen waren inmiddels toch wel een beetje moe na 23 kilometer, maar bijna bij de finish knalde ik toch nog even het gas open.