De afgelopen 2 weken zijn voorbij gevlogen. Zo zit je het ene moment nog te genieten van een vakantie in Portugal en zo heb je al een volledige werkweek er weer op zitten. Tussendoor liep ik nog ‘even’ de route van de elfstedentocht in estafettevorm, maar belandde uiteindelijk toch even in een soort van hardloopdip(je). Tijd voor een extra lange terugblik, een terugblik op de afgelopen 2 weken. Veel leesplezier 🙂
Maandag 4 juni
Vandaag poging 2 voor mijn duurloop in Portugal en dit keer kan ik wel mijn bed uitkomen. Ik heb echt zin in de duurloop en ben zo benieuwd naar de ‘2 pittige heuveltjes’ die Dennis bedoelt. Er is maar 1 manier om erachter te komen en dat is door te gaan. Ik kleed mij snel aan, gooi er een klein ontbijtje in, ga nog even goed naar de WC en sta niet lang daarna buiten. Het is wederom grijs en ik probeer maar positief te blijven dat het lekker hardloopweer is. Ik loop richting het naastgelegen dorpje Vila real sant antonio en maak daar voor Nicole een selfie met de vuurtoren. Ik was uitgedaagd om een foto met een molen in Portugal te maken, maar het ziet er niet naar uit dat dit gaat lukken en vind de vuurtoren een mooi alternatief. Gelukkig vind Nicole dit ook en vervolg ik mijn weg. 
Ik merk dat mijn darmen beginnen te rommelen. Hoe kan dat nou? Ik ben toch net al geweest?? Gelukkig is de Lidl dichtbij en ik hoop dat ik daar even naar de WC mag. Niet lang daarna loop ik het terrein op en kak.. dicht! Over een half uur gaat ie pas open. Ik loop terug naar de doorgaande weg en hou een andere hardloopster staande met de vraag of zij weet waar ik naar de WC kan. Ze wijst mij de weg naar een koffietentje en ik ga op zoek. Al vrij snel heb ik het gevonden en yes ik mag gebruik maken van het toilet. Wow dat lucht op zeg!
Na een korte pitstop vervolg ik mijn weg en loop niet lang daarna een beetje in het buitengebied. Ik loop naast de provinciale weg en later een stuk op de provinciale weg. Ik loop netjes in de tegenovergestelde richting van de passerende auto’s en gelukkig houden ze allemaal rekening met mij. Ik loop langs de zoutbaden en kom in de buurt van het dorpje Castro Marim. Het dorpje met een enorme kasteelmuur, maar ook zie ik vanuit de verte een molen hahahahaha. Hoe grappig. Ik kom steeds dichtbij de molen en als ik hem zo ongeveer passeer besluit ik even echt naar de molen te lopen. Ik maak een paar foto’s van de molen en van het uitzicht en hoppa.. nu kan ik echt de #molenchallenge afvinken.
In het dorpje Castro Marim kijk ik mijn ogen uit, wat een schattig dorpje en wat een leuke huizen. Terwijl ik volgens mij met een glimlach van oor tot oor loop zie ik in de verte een redelijk ouderwets tafereel dichterbij komen. Een gezin die zichzelf nog echt met paard en wagen vervoerd.
Terwijl ik mijn weg vervolg hoor ik koeienbellen en jawel, een paar koeien.
Ik loop Castro Marim uit, loop weer over een provinciale weg en merk dat ik toch niet heel prettig vind. En net op het moment dat ik een heuvel oploop (waardoor je het tegemoetkomende verkeer dus niet ziet) passeer ik een grafzerk… gezellig. Gelukkig gaat het allemaal goed, maar het zet je wel even aan het denken. Daarna mag ik de heuvel weer lekker naar beneden. Zou dit 1 van de klimmetjes zijn? Ik kan het mij haast niet voorstellen, aangezien Dennis uit Apeldoorn komt en daar zo ongeveer niks vlak is. Ik loop lekker door, passeer een spoorlijn en zie een behoorlijke klim voor mij opdoemen. Ik moet boven echt even uithijgen, dit ben ik zo niet gewend hahahaha en ik denk dat dit 1 van de 2 is die Dennis bedoeld.
Ik passeer wederom mensen met paard en wagen en mag weer lekker een stukje naar beneden. Ik sla daarna een ander weggetje in en mag lekker een stukje naar beneden. Ik wordt ingehaald door een auto en zie deze later een behoorlijk stijle heuvel oprijden… hmmm zal dat nummer 2 zijn? 
En jawel als ik dichterbij kom zie ik dat de weg echt zo loopt, slik… ik loop in ieder geval lekker verder en een hond die bij een huis ligt komt vrolijk naar mij toe gelopen. Hij loopt met mij mee en terwijl ik steeds iets meer vertraag in tempo kijkt hij achterom met van die vragende ogen ‘kom je nou nog’. De klim is echt pittig en ik ben blij als ik boven ben. De hond loopt echt ruim 1 kilometer met mij mee en gaat uiteindelijk ergens een tuin in. Ik zie in de verte het hotel wat bij ons appartement in de buurt staat en loop lekker bergafwaarts. Uiteindelijk kom ik bij de doorgaande weg uit. Maar ik loop hier niet lang naast, want het laatste stuk gaat door het bos en over het strand. Het is een prachtig pad in het bos en terwijl ik er loop bedenk ik mij dat ik dat straks echt ga missen in Alphen. 
Na het bos duik ik de stijger op bij het strand en loop hem door totdat ik de 18 kilometer aantik. Wow wat was dit een fijne duurloop. Vriendlief en schoonmoeder zijn alvast gaan ontbijten, dus ik spring snel onder de douche en loop niet lang daarna ook naar de ontbijtzaal. Ready voor ontbijt nummer 2.
Na het ontbijt maak ik mijn weekoverzicht af, want helaas is het nog steeds grijs weer. In de middag besluiten Nicky en ik even een rondje te gaan wandelen. Zo kan ik gelijk wat foto’s maken voor een review en komt Nicky ook nog aan wat kilometers. We lopen een heerlijk rondje door het bos en ineens begint het dikke wolkendek open te breken. 
Weer terug bij het huisje zitten we nog even in het zonnetje in het tuintje voordat we gaan eten. In de avond doen we niet veel meer en doordat ik best moe ga ik op tijd lekker slapen.
Dinsdag 5 juni
GADVER en alweer grijs! En als we na het ontbijt teruglopen naar het huisje is het zelfs aan het regenen. Het gaat niet hard, maar toch… regen. Dan maar lekker op de bank met de ipad en netflix.
Ik kijk de serie ‘Safe’ (aanrader!) en in de loop van de middag gaat daar dan toch ineens het zonnetje schijnen. Yeah! Vitamine D! Kom maar door! Ik loop nog even naar de zee en zit daar even lekker op een handdoekje. 
Na het eten doen nicky en ik nog een boodschap en kijken nog wat op de ipad. Hopelijk morgen weer echt even een dagje zon!
Woensdag 6 juni
GLOBAL RUNNING DAY!!! En dat moet gevierd worden met een rondje hardlopen. Omdat ik deze nog voor het ontbijt gelopen willen hebben, heb ik op tijd mijn wekker gezet. Ik kleed mij snel om en sta niet veel later buiten, wiehoeeeeee blauwe lucht!! Yes!! Obrigado Portugal! 
Ik loop een route door het bos totdat het water richting Spanje begint, knuffel met een paar honden en loop dan via de andere kant van het bos weer terug. Ik kom met 10 kilometer en weer wat hoogtemeters in de benen weer terug bij het appartement. 
Na het ontbijt gaan we richting het zwembad, maar meeeehhh waar het de eerste 2 uurtjes ofzo heerlijk is, wordt het steeds sneller een dik wolkenpak en duur het niet lang voordat het eigenlijk gewoon een soort van fris is. We blijven toch stug liggen, maar op een gegeven moment ben ik het zat. De wind is nog verder aangetrokken die maakt het gewoon koud. Bij het huisje kan je lekker uit de wind zitten en dat scheelt al de helft.
Tijdens het eten trekt het wolkendek weer op en Nicky en ik besluiten om nog even lekker een rondje over het strand te wandelen. Terwijl we over de steiger lopen zie ik 4 meisjes zitten waarvan ik er 1 herken van instagram. Ik had toevallig haar gezien via #montegordo en ik vertel dit aan Nicky. Ineens zie ik dat een ander meisje een ASICS Frontrunner jasje van Engeland aan heeft. Hoe grappig. Ik spreek haar aan en er ontstaat een onwijs leuk gesprek. We maken nog even een foto om te delen in onze teams. Hoe klein is de wereld hahaha.
Daarna vervolgen Nicky en ik onze weg over het strand.
Ik check in de avond nog even een route naar de Flamingo’s en ga op tijd slapen.
Donderdag 7 juni
Doordat de dag ervoor gevraagd werd door Imo wanneer er nou foto’s van mij met de flamingo’s kwamen, was ik meteen 1 en al oor. Flamingo’s?? Hier?? Imo vertelde waar ik ze kon vinden en ik stippelde een mooie route er naar uit. Ik was eigenlijk al voor de wekker wakker, kleedde mij snel om, gooide een kwarkje erin en stapte op de fiets. Op de fiets?? Ja op de fiets. Het zou anders weer een behoorlijke duurloop worden en met het oog op het estafette weekend besloot ik om een deel van de route te fietsen. Ik fietste naar de Lidl (in het zonnetje met een blauwe lucht yeahhhh) en ging vanaf daar met de benenwagen verder. Wederom naast de provinciale weg en dit keer door ik de weg in naar de zoutvlaktes. Het was een pad waar ik best goed moest opletten, want er zaten behoorlijke kuilen in de weg. Ik zag her en der een konijntje/haasje rennen en hoorde in de verte schapen blaten. Ik zag wel water, maar nog geen flamingo’s. De weg draaide een stukje naar rechts en whaaaaa daar waren ze. Zo vet! Ohhh en wat baalde ik, ik was mijn zoomcamera vergeten. 
Ik liep nog een stuk door en zag wederom een flinke groep zitten. Ik probeerde dichterbij te komen, maar steeds als je dichterbij kwam gingen hun verder weg. 
Ik liep nog even door over de verharde weg en kwam op een stukje wat iets dichter op het water was. Alles leek hard, maar ineens zakte ik een soort van weg in de verharde grond. SHIT… daar gaan mijn witte schoenen. Het leek wel een soort teer wat erop zat 🙁 . Ik maakte nog een paar foto’s en liep daarna weer terug naar de provinciale weg. 
Wat was dit een gaaf gezicht! Eenmaal terug bij mijn fiets zag ik echt hoe erg mijn schoenen eraan toe waren… als dat er nog maar af zou gaan.
Eenmaal terug bij het huis, probeerde ik zo goed als mogelijk mijn schoenen schoon te maken en legde ze te drogen op het dakterras. Snel een korte douche en daarna via de ontbijtzaal naar het zwembad. Het was echt prachtig weer vandaag en we genoten van het heerlijke zonnetje. 
Voor het laatst dook ik in het zwembad en zwom nog wat baantjes in het ijskoude water. Het was een mooie dag die Nicky en ik afsloten met een heerlijke etentje. En mijn schoenen?? Check het zelf –>
Vrijdag 8 juni
Huh wat voel ik?? Nee he… toch niet weer? Ik sta op en voel wederom mijn nek. Gelukkig niet zo erg als die ene dag, maar toch wel hinderlijk. Ik hoop dat het snel wat beter word en neem voor de zekerheid maar wat in. Het is verder helaas alweer de laatste dag, maar eigenlijk ook wel weer lekker om na 2 weken naar huis te gaan. Na het ontbijt pak ik snel mijn koffer in, maar doordat het nog redelijk weer is besluiten we om in ieder geval bij het zwembad te gaan liggen. Nicky en ik lunchen even buiten de deur en na het de lunch is het inmiddels best warm en trek ik nog even snel mijn bikini aan. Nog even de laatste zonnestralen oppikken. Om 16:15 uur worden we opgehaald door de bus en is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Tijd om naar het volgende uit te kijken en dat zal al binnen 24 uur plaats gaan vinden. Ik kijk uit naar het weekend. 
Om 19:30 uur vliegen we vanaf Faro richting Amsterdam en 2,5 uur later staan we alweer op NLe bodem (in NL 23 uur ivm uur tijdverschil). Ik krijg niet lang daarna een telefoontje dat mijn oma van de trap is gevallen (ze woont in een flat) en in het ziekenhuis is met onbekend letsel. Gedsie… daar gaan we weer. Gelukkig gaat de rest wel voorspoedig en het duurt niet lang voordat Nicky en ik welkom thuis worden geheten door de poes. Deze heeft een heel welkomslied voor ons en is niet bij ons weg te slaan. We duiken niet lang daarna ons bed in, heerlijk.
Zaterdag 9 juni
Wow wat was dit een -peep- nacht. De poes had ons zo gemist dat ze in de nacht alleen maar aan het klieren was. Ik word niet echt uitgerust wakker, maar omdat ik nog een hoop moet doen in korte tijd kan ik niet luieren. Ik pak snel mijn koffer uit, zet de eerste was aan, gooi spullen die ik nodig heb in Friesland over in een tas en pak de rest van de spullen voor Friesland. Snel nog even naar de Action en voordat ik het weet staat Ron alweer voor de deur. Op naar Friesland!
Na 2 uur rijden, rijden we de straat in van Miny in Leeuwarden. Daar wachten we op de rest van het team en voelt het even best heel spannend. Een deel van het team ken ik niet eens, ik heb voor mijn idee niks aan voorbereiding gedaan, ben niet echt uitgerust en voel in de verte ook een beetje mijn nek. Als dat maar goed gaat. Het duurt niet lang voordat iedereen er is en het voelt meteen goed. Ook het busje is er en voordat ik weet zitten we omgekleed en wel in het busje richting de startlocatie bij de Decathlon van Leeuwarden. 
We moedigen de teams aan die voor ons starten en om 18:34 uur mogen wij als team van start. 
Shanice en Esmee zijn verantwoordelijk voor de eerste 10 kilometer en wij rijden met de rest van de groep naar het 1e wisselpunt. Althans dat denken we… eigenlijk rijden we te ver door en staan uiteindelijk op een verkeerd punt op de route. De meiden moeten dus iets langer door, maar gelukkig pakken ze het goed op en Miny & Wendelien nemen het denkbeeldige stokje over. 
Ikzelf ben pas in Sneek rond 21:30 uur aan de beurt en mag dus nog even wachten. Ik voel mijn nek langzaam aan steeds wat stijver worden en dat baart me toch een beetje zorgen. Gelukkig heb ik er met het lopen geen last van en als ik in Sneek aan de beurt ben ga ik er als een malle vandoor. Ik mag 5 kilometer hardlopen met Wendy naast mij op de fiets. Het is behoorlijk warm nog, maar ik geniet van de sfeer en omgeving. Ik merk dat ik veel te hard ben gestart en probeer snel het gas terug te nemen. Ook merk ik dat mijn muziek mis en besluit om dit met de volgende ronde anders te gaan doen. Na 5 kilometer wisselen Wendy en ik van positie en mag ik op de fiets.
Ik moedig Wendy aan en na iets minder dan 10 kilometer staan de volgende alweer op ons te wachten. Dit is leuk!!! Ik trek snel wat droogs en warms aan en merk dat mijn nek door het lopen echt weer even los is gekomen. Ik smeer er fit balsem op en hoop dat dit voldoende werkt.Het gaat zo de hele tijd door en elke keer loopt/fiets je met iemand anders. Met de volgende ronde (samen met wouter) heb ik 1 oortje voor muziek in. Het is inmiddels pikkedonker en merk dat ik dat toch echt wel een beetje spannend vind. Zeker bij de wissel. Gelukkig zijn er op dat moment een hoop andere teams die ons passeren waardoor ik niet in mijn eentje bij de fiets sta. Als we binnen zijn is het bijna 0:00 uur en gaan we alweer door naar de volgende dag
Zondag 10 juni
Ik heb 2 koppels er tussen zitten voordat ik met Ron op pad mag. Het is inmiddels iets voor 2 uur in de nacht en het voelt een beetje als de graveyard-shift. Om het een beetje op te leuken heeft Ron een klein muziekboxje mee en zo swingen we onze etappe door. We lopen door de polder langs het ijselmeer en later door een klein dorpje, met jawel… een kerkhof. Met een recht een graveyard-shift 😉 . In Hindeloopen mogen we stempelen en niet lang daarna mogen we alweer wisselen naar het volgende Duo. Wij rijden vast door naar Workem en horen daar dat we veel te snel zijn en tot 5:02 uur moeten wachten. Gelukkig is het bij een sporthal waar je je in ieder geval even kan opfrissen. Je zou zelfs kunnen slapen, maar ik ben echt klaar wakker. Doordat er een aantal bekenden van mij zijn is het al snel gezellig en gaat de tijd uiteindelijk nog een soort van snel voorbij.
Iets voor 5 uur is ons team weer compleet en ready to go… maar pas stipt 5:02 uur mogen we op pad. Esme en Miny nemen de eerste etappe onder hun hoedde en daarna mag ik samen met Wendelien. Wendelien en ik besluiten om van tactiek te wisselen en al na 2 kilometer van positie te wisselen, dit herhalen we 2x om vervolgens allebei nog 1 kilometer te lopen. Het voelt een stuk beter dan de aangesloten 5 kilometer en zo kunnen we ook nog het tempo een soort van hoog houden. Want de vermoeidheid en het stoppen heeft toch een kleine aanslag op de benen gepleegd. Mijn nek gaat gelukkig een stuk beter daarentegen.
Na ons neemt zo goed als het gehele team deze tactiek over en het duurt even voordat ik weer van start mag. Rond 9 uur worden we bij de stempelpost in Franeker wederom stil gezet, we zijn nog steeds te snel en moeten dit keer 1 uur wachten. Om 10 uur mogen we weer door en omdat we nu niet meer stil gezet mogen worden wordt er nog steeds hard door gelopen hahaha. Iets voor 12 uur ben ik samen met Miny aan de beurt, we maken wat foto’s onderweg van elkaar en het feest wordt compleet als de vriendin van Miny samen met hun kinderen in de bakfiets mee komt fietsen. Het is een hele gezellige, maar warme etappe en ik merk dat ik uiteindelijk heel blij ben als ik mijn teammaatjes weer in de verte zie. De vermoeidheid heeft er aardig in gehakt en dat ik weet dat dit mijn laatste etappe was helpt ook mee.
Ik moedig daarna de rest aan en in Bartlehiem heb ik even meer oog voor de prachtige paarden dan voor de lopers.
Als de finish in zicht is besluiten we om de laatste kilometer met zijn allen te lopen. Wat is dit gaaf! Een paar bochtjes door en jaaaaa daar is de finishboog. Onder luid applaus van anderen finishen we als team deze estafette.
Als verassing hebben Ron en ik speciale medailles laten maken omdat de officiële kruisjes waarschijnlijk nog even op zich zouden laten wachten. Ook de moeder van Miny had medailles en zo was het feest compleet. We haalde de rest van de teams binnen en zorgde voor de innerlijke mens.
Toen eenmaal het laatste team binnen was volgde de officiële uitreiking van jawel.. toch de kruisjes. Nou ja, voor iedereen behalve de eerste 3 teams. Die zouden ze later opgestuurd gaan krijgen, want er waren er niet genoeg. Voordat ze uitgereikt werden, werden de 1e 3 teams ‘gehuldigd’… en de nummer 3 is team ‘TEAM SPIRIT’. WHAAAA zo gaaf!!! we waren gewoon 3e geworden met ons team. Zo ongeveer het kleinste team van het deelnemersveld, totaal niet voorbereid en een bij elkaar geraapt zooitje. We kregen een gave beker en stiekem werd ik gewoon een beetje emotioneel. En de tijd… 18:09:00 uur over 227km!
Nadat iedereen zijn/haar welverdiende beloning had gehad ging ieder team zijn eigen weg en zo ook ons team. We mestte de bus uit, pakte onze spullen, namen afscheid en gingen allemaal weer op pad. Ron en ik hadden al voorzien dat we helemaal naar de gedver zouden zijn en hadden een hotel net buiten Leeuwarden geboekt. Daar eenmaal ingecheckt en gedoucht was het tijd voor een goed vullende maaltijd. Ik kwam weer een beetje tot leven, maar eenmaal in bed lag ik al snel in coma. Heerlijk! 
Maandag 11 juni
Wow na een nacht van zo’n 11 uur slaap (oke, even een plasje tussendoor) voel ik mij een stuk wakkerder dan de avond ervoor. Ik duik snel onder de douche en ga gezellig met Ron even ontbijten. Na het ontbijt pakken we onze stinkende sporttassen en rijden naar de bakker voor echt fries suikerbrood. 
Als deze eenmaal in the pocket is rijden we naar HET elfstedenbruggetje. Tijdens het hardlopen hebben we eigenlijk niet veel foto’s gemaakt en al helemaal niet van bekende elfsteden hotspots. We doen een mini fotoshoot en rijden daarna door naar huis.
Eenmaal thuis begint het ‘was en opruim’ feestje. Ik ben er wel eventjes mee zoet en eenmaal redelijk rond is het tijd om aan het eten te beginnen. Na het eten jeuken mijn handen om in de tuin aan de slag te gaan. Dit is ongeveer een oerwoud geworden tijdens de vakantie en omdat het nog lekker weer is ga ik vol enthousiasme aan de slag. Na een uurtje ziet het er alweer een heel stuk beter uit. Nu kan ik pas echt voor mijn idee rustig op mijn kont gaan zitten en samen met Nicky kijk ik nog even een serie.
Dinsdag 12 juni
De wekker gaat en het eerste wat ik denk, shitttt vakantie is nu echt over. Ik moet namelijk naar een cursusdag. Het voelt niet helemaal als werk, maar toch… het is voor het werk, dus vacation time is over. Na het werk rijd ik naar het huis van mijn moeder en stiefvader. Mijn oma ligt namelijk sinds vrijdagavond in het ziekenhuis en ik ben nog niet bij haar op bezoek geweest. Aangezien ik het prettiger vind om even samen met iemand te gaan, ga ik na het eten samen met mijn stiefvader naar Rotterdam. Mijn oma scheen de laatste tijd al wat verward te zijn en is vrijdagavond in het trappenhuis van de flat gevonden. Ze is van de trap gevallen (schouder uit de kom, andere schouder stukje af, gekneusde knie en een bult op haar hoofd) en is nu nog meer verward dan daarvoor. Ze ligt meer te slapen dan ze wakker is en eenmaal wakker, lijkt ze ook niet altijd helemaal thuis. Ik ben dus benieuwd hoe dit gaat aflopen. Ik ben in ieder geval blij dat ik niet alleen ben gegaan en rij weer gezellig samen met mijn stiefvader naar huis. Eenmaal thuis kijk ik samen met Nicky nog 2 afleveringen van designated survivor, hang nog een wasje op en ga uiteindelijk veel te laat mijn bed in.
Woensdag 13 juni
Al vroeg gaat de wekker, want om 7:30 uur heb ik een afspraak bij de fysio voor mijn nek. Helaas is deze toch nog niet helemaal zoals het zijn moet en ben ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Ik heb moeite om op gang te komen en ben ook nog heel brak als ik bij de fysio ben. Deze heeft alles nagekeken, dryneedling gedaan en massage toegepast. Al met al ga ik voor mijn idee zo beurs als wat de deur uit en is Nicky voor zijn behandeling aan de beurt. 
Nadat ook hij klaar is, is het tijd om de waslijst met klusjes af te werken. We moeten allebei even in het dorp voor wat dingen kijken en besluiten om daar gelijk maar te lunchen. Daarna rijden we door naar het tuincentrum om wat kruiden en aardbeienplantjes te scoren. Met wat groen in de achterbak halen we gelijk de boodschappen en eenmaal thuis duiken we gelijk de tuin in. Samen maken we alles in orde en weer netjes. Ik ben echt enorm gaar en ook niet helemaal fit. Ik besluit om op de bank te gaan hangen met mijn laptop in plaatst van een enorm zware interval te lopen. Ik keer even mijn schema de rug toe! Het voelt als spijbelen, maar mijn lijf geeft hele duidelijke signalen die ik even niet negeer. In de avond kijken we lekker een serie en duik ik op tijd mijn bed in.
Donderdag 14 juni
Na een nacht waarin ik redelijk heb geslapen, lijkt het wel alsof mijn lijf nog niet echt wakker wil worden. Na een douche wordt het al iets beter en vol goede moed ga ik naar het werk. Het is wel weer even wennen om ‘echt’ aan de slag te gaan nadat ik ruim 3 weken vrij ben geweest. Al snel heb ik mijn draai weer gevonden, ben ik lekker aan het werk en vliegt de tijd voorbij. Eenmaal weer in de auto, duik ik nog even snel de supermarkt in en ga daarna aan de slag in de keuken. Ik hoef van mijzelf verder helemaal niks die avond en kijk even naar een serie. Wel heb ik echt weer zin om de dag erna mijn hardloopschoenen aan te gaan trekken, het is namelijk alweer bijna een week geleden dat ik dit heb gedaan en begin het inmiddels wel weer te missen. Maar eerst even een nachtje goed slapen, zonder kriebelhoest 😉 Ohw en mijn nek, die is alweer een heeeeeeel stuk soepeler.
Vrijdag 15 juni
Ik ben net iets voor de wekker wakker en bedenk mij dat ik in ieder geval aan 1 stuk door heb geslapen. Echt uitgeslapen voel ik mij nog niet, maar wel al beter dan de dagen ervoor. Ik heb vroege dienst vandaag en loop rond 7:20 uur het ziekenhuis in. 
Na een lekker dagje, sta ik rond 15:40 uur weer buiten. Yeahhhh vandaag gaan de hardloopschoenen weer aan, maar oeeeiiii wat is warm. Ik rij naar huis en voel een enorme hoofdpijn opkomen, dat in combinatie met de warmte zorgt ervoor dat ik het hardlopen even uitstel. Het wordt er in de avond niet beter op en ik besluit het gewoon te skippen. Morgen weer een nieuwe dag.
Zaterdag 16 juni
Ondanks de avonddienst vandaag zet ik op tijd mijn wekker. Ik wil namelijk hardlopen en fietsen. Eigenlijk wil ik de 10 kilometer hardlopen van de dag ervoor inhalen, maar door de training van de dag erna lijkt me dat net even teveel. Eenmaal buiten moet ik echt op gang komen, maar als snel merk ik dat ik echt hele zware benen heb. Halloooo benen, wordt eens wakker!! Na 2,5 kilometer vind ik het genoeg en draai ik om. Na 5 kilometer, kom ik zwaar gedemotiveerd thuis. Bah! 
Ik ben best wel moe en de zware benen lijken mij geen goede combi om te gaan fietsen nog voor mij avonddienst. Na een douche doe ik gezellig samen met Nicky de boodschappen, flans een maaltijdsalade in elkaar als lunch en ga vol goede moed naar het werk. Het is een bezige avonddienst en ik ben blij als ik eenmaal thuis mijn bedje in stap. Ik besluit geen wekker te zetten voor de dag erna.
Zondag 17 juni
Ik word pas rond 10 uur wakker en rol rond 11 uur mijn bed uit. Ik voel me echt een soort van uitgeslapen en weer een beetje energiek. Ik app even mijn trainer en niet veel later hangt hij aan de telefoon. Later meer hierover, maar ik ga even een andere weg in deze zomer. Ik skip mijn training, maak nog even granola en doe verder eigenlijk niet zoveel voordat ik moet werken. 
Op het werk is het heel rustig, maar mede door de mensen die er werken is het wel een hele gezellige dienst. We hebben veel lol en ik ga met een glimlach naar huis. Op naar mijn vrije dag. Eenmaal in bed val ik snel in slaap.
Zo! Het is echt een megaverhaal geworden, maar dit waren mijn afgelopen 2 weken. En dat hardloopdipje? Ik denk dat dat mede door mijn niet fit zijn komt. Even nog rustig aan en dan weer lekker aan de slag. Komt goed, nu eerst op naar een mooie nieuwe week!
Leave A Reply