‘Valencia the marathon’

Eindelijk is die er, deel 2 van de Valencia trilogie. Mocht je deel 1 gemist hebben en dus weten wat ik in de dagen vooraf heb gedaan, lees het dan in ’the day’s before’. Maar nu snel verder met Valencia the marathon!

En toen was het ineens zondagochtend 5:45 uur… Marathon day! Wow wat is dat vroeg zeg na zo’n kort nachtje. Ik had gelukkig wel nog een paar uurtjes echt goed geslapen, maar echt wakker en uitgerust voelde ik mij niet. Ik kleedde mij snel om in een half runners outfit en liep alvast naar het restaurant met mijn zelf meegebrachte pannenkoeken in de hoop dat ze even opgewarmd konden worden. Dit bleek wel te kunnen, maar dan moest ik even naar het naastgelegen zuster hotel. Daar was het inderdaad geen probleem en na even gewacht te hebben kreeg ik mooi een stapeltje warme pannenkoeken onder een warmhouddeksel mee. In het restaurant was inmiddels mijn vriend vast begonnen met zijn ontbijt en kon ik zo aanschuiven. De pannenkoeken smaakte weer heerlijk, maar al vrij snel zat ik vol. Niet zo gek na dat late eten van de avond ervoor.

Eenmaal boven in de hotel kamer trok ik de rest van mijn hardloop outfit aan en maakte een klein tasje klaar voor na de finish. Ik bezocht nog een paar keer de WC en ook beneden in de lobby maakte ik dankbaar gebruik van het toilet. Nicky pakte de fiets en om 7:15 uur waren de 2 andere dames ook aanwezig en liepen we rustig richting de start. Mijn finish tasje kon mooi bij Nicky op de fiets en zo hoefde ik niet nog een tasje in te leveren. Buiten was het nog wel frisjes (13 graden) en bewolkt, maar met de zonsopkomst gaf dat een prachtig plaatje.

We liepen de ‘erasmusbrug over’ en kwamen steeds meer in de drukte van alle lopers. Zo leuk om al die verschillende nationaliteiten bij elkaar te zien. Natuurlijk voornamelijk spanjaarden, maar het viel mij op dat er ook echt wel veel Nederlanders waren. 

We liepen rustig verder en ik merkte dat ik eigenlijk toch nog wel een keer moest plassen. Links waren er allemaal bosjes en zag ik de ene na de andere loper erin verdwijnen en met een opgelucht gezicht er terug uit komen. Ik zag ook wel een aantal dixi’s staan, maar dat waren er niet heel veel en de rijen die ervoor stonden waren echt megalang. 1 van die meiden moest ook plassen dus besloten we om toch maar even de bosjes in te duiken. Zo! dat lucht op. En het zal vast een gek gezicht zijn geweest, want zodra je weer rechtop stond kwam je hoofd precies boven de bosjes uit hahaha.

We liepen verder richting de startvakken en ik mocht naar het roze startvak. Die andere meiden moesten naar de witte en gingen dus nog iets verder de straat in. We wensten elkaar succes en zouden elkaar onderweg misschien nog zien en anders na afloop bij de geplande lunch. Nicky liep nog even mee totdat ik echt het startvak in zou verdwijnen. Hij wenste mij succes en ik zou hem bij de afgesproken kilometers zien (6-18-28 en de finish). Ik liep met een tikkie onzekerheid het startvak in, shit.. kan ik dit wel? 2 weken geleden ook al een marathon gelopen enz…, nou ja als het niet zou gaan zou ik uitstappen, ik had niks te verliezen. Terwijl ik in het vak stond merkte ik dat ik alweer moest plassen. Ik probeerde het uit mijn hoofd te zetten, maar mijn blaas bleef zeuren. Ik liep naar de dixi net buiten het startvak en sloot in de rij aan. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk was ik toch wel blij dat ik toch nog een keer geweest was. Ik liep daarna weer het vak in en probeerde een beetje naar voren te komen. Niet dat ik voor een snelle tijd ging, maar elke loper die ik vooraf al ingehaald heb is er weer 1 😉 . Ik belandde uiteindelijk bij een gezellige groep Nederlandse mannen en besloot daar even te plakken. De tijd ging door het kletsen uiteindelijk best snel en in de verte hoorde de start voor Wave 1. Het startvak kwam rustig in beweging en al dribbelend liep ik richting de startboog. Daar moesten we uiteindelijk wachten en was er tijd voor nog een selfie (inclusief donkere wallen zoals je ziet hahaha).

Ik had er zin in en niet veel later passeerde we de startboog! Ik had maar 2 doelen voor vandaag, genieten en finishen. We liepen in een lange stroom richting het hotel waar ik verbleef, daar sloegen we een lange straat in richting het strand. Daar liep Monica mij voorbij en wenste ik haar nog succes! Ze liep uiteindelijk een mooi P.R!

Ik had de dag ervoor al een paar keer de gouden lijn op de straat gespot dus herkende her en der ook wel de straten waar we liepen. De eerste kilometers vlogen voorbij en merkte ik dat het toch wat warmer was dan ik had gedacht. Ik was begonnen met sleeves aan mijn armen, maar schoof deze al vrij snel naar beneden. Ik liep lekker verder en voordat ik het wist was daar al de 5 kilometer en dus de eerste drankpost. Ik had gelezen dat we flesjes van 330ml zouden krijgen en ik had van David (onze ‘begeleider’ van de dagen ervoor) als tip gekregen om een ‘sportdopje’ van een waterflesje vooraf mee te nemen. Nu had ik al een klein waterflesje met sportdopje vanaf het begin mee. Ik heb namelijk altijd in het startvak een hele droge mond en vind het dan altijd fijn om iets van water bij de hand te hebben. Ik pakte bij de drankpost een flesje aan en probeerde of het sportdopje op het gekregen flesje paste.. en YES! Het paste! Ik gooide het eerste flesje weg en liep verder met het nieuwe volle flesje. Ik kon zo makkelijker drinken en hoefde niet meteen in 1 keer een volle teug te nemen.

Ik begon rustig steeds meer aan de rechterkant te gaan lopen en ja hoor! net voor de 6 kilometer stond Nicky. Ik had al gezien dat we al vrij snel zouden draaien en dan aan de andere kant van de weg zouden lopen dus had een kleine hoop dat Nicky ook ergens aan die kant zou staan.. en jawel hoor! Alleen liep ik nu helemaal links dus was het even een kleine zwaai.

Ik liep lekker verder en ineens hoor ik naast mij ‘Hey Gaby wat doe jij nou hier?? Jij hebt toch net nog Terschelling gelopen? Ik kijk om en zie een bekend gezicht, mijn geheugen liet mij even in de steek, maar door een kleine herinnering wist ik het ineens weer. Het was Darryl! Darryl was vorig jaar ook aanwezig bij het ontbijt met allemaal bekenden na de NYC marathon. Ik vertelde kort wat mij in Valencia bracht en we kletste nog even gezellig over van alles en nog wat. Ik merkte dat ik iets harder begon te lopen dan dat lekker voelde en besloot Darryl succes te wensen en te laten gaan. Ik liep verder en kon aan de andere kant van het gras de toplopers zien lopen. Zo gaaf!! Wat lopen die mannen toch mooi en zo licht!!

Ik liep lekker verder, passeerde de 2e drankpost, wisselde van flesje en hoorde ineens Nicky roepen. Huh? Hij kon blijkbaar makkelijk naar dit punt komen en stond daar als verassing. Zo leuk! Met een glimlach liep ik verder en genoot van het publiek langs de kant.

Gaby!!! Wat leuk dat ik jou in het echt een keer zie…, maar huh heb jij niet net Terschelling gelopen?? Ik kijk naar rechts en zie iemand lopen die ik echt niet ken. Waarschijnlijk kijk ik ook een beetje met zo’n gezicht waarop ze zich meteen voorstelt met het feit dat ze altijd mijn blogs leest en Leonie heet. Hoe cool! En stiekem vind ik het nog steeds bijzonder 🙂 . Ik vertel ook haar wat mij hier brengt en ze vraagt mijn doel, ik beantwoordt gelijk met genieten en finishen. Zij vertelt een PR te willen lopen, maar dat ze wel nu iets te snel al loopt, maar dat het nog lekker voelt. Ik hou haar niet langer op, wens haar succes en laat haar gaan. 

Zo gaat de ene kilometer na de andere voorbij en geniet ik met volle teugen van de geweldige sfeer van deze marathon. Oké de route is her en der een tikkie saai, maar het geweldige publiek maakt het meer dan goed. Ze staan op veel punten zelfs met schoolklassen helemaal verkleed je aan te moedigen, superleuk! Daarnaast zijn er veel kleine drumbandjes langs de route te vinden met geweldige opzwepende muziek. Op bepaalde punten staat het publiek zelfs rijen dik en is de gouden lijn (de meest ideale looplijn) bedolven onder het publiek hahaha.

Bij 18 kilometer staat Nicky weer en ben ik blij om hem te zien. Alweer 18 kilometers zitten erop, op naar de helft! En op naar volgende punt waar ik Nicky zal zien staan.

Ik passeerde het halve marathon punt in 1:55:05 en voelde mij nog helemaal prima. Bij 23,5 kilometer passeerde we weer het hotel en kwamen we bij een echt meegevolle rotonde. Zoveel publiek!! Zo gaaf!! Terwijl ik dat punt passeerde bedacht ik dat de eerste lopers nu waarschijnlijk niet ver van mij vandaan aan het finishen waren. Bizar! Ik dacht er maar niet te lang over en liep lekker verder richting het echt oude gedeelte van Valencia.

Bij 26 kilometer zat ik net in gedachten te denken dat ik nu alleen nog maar de dam tot damloop hoefde te lopen toen ik eens een kleffe hand op mijn schouder voelde. Ik keek om en zag de Noorse Janicke naast mij lopen. Zij was 1 van de 2 meiden van vanmorgen en wow wat liep ze hard!! Oké haar P.R. ligt ook ver boven die van mij, maar toch. We kletsten heel kort en toen liep ze snel verder. We liepen een brug over, die over de ‘oude rivier’ ging en kwamen steeds meer dichterbij het 28 kilometer punt. Ik merkte dat ik mij begon te irriteren aan de sleeves om mijn polsen en begon ze van mijn armen af te halen. Zo kon ik ze mooi afgeven aan Nicky en hoefde ik er verder niet meer mee te lopen. 

Bij het 30 kilometer punt werden er naast de gebruikelijke flesjes water, sportdrankjes en gedroogde abrikozen ook gelletjes uitgedeeld. Deze had ik zelf bij mij, maar veel lopers maakte er dankbaar gebruik van dus de weg lag bezaaid met plakkerige gelzakjes en resten. Er bleef een gelletje aan mijn schoen plakken en wilde er maar niet af. Hoe irritant??? Ik besloot om uiteindelijk maar even te stoppen om hem van mijn schoen af te trekken. Ik was een beetje bang om om te vallen en zocht een plek uit waar in ieder geval meerdere mensen stonden voor het geval ik om zou vallen zodat ze mij weer rechtop zouden kunnen zetten hahaha. Het ging gelukkig goed en ik liep papiertjes vrij lekker verder.

Ik voelde mij nog steeds eigenlijk prima, maar bereidde mij wel een beetje voor op de man met de hamer. Gezien de voorbereiding (uhm welke dan Gaby??, ja precies dat 😉 ) leek mij dat niet zo raar, maar de man was denk ik lekker in Nederland blijven hangen want hij stond in ieder geval niet voor mij langs het parcours. Tuurlijk was ik wel een beetje vermoeid, maar dat was ik voor de start al hahahaha.

Ik merkte dat het steeds een beetje warmer begon te worden en het zonnetje brak ineens door. Waar de temperatuur in het begin 13 graden was, was die nu opgelopen naar 18 graden. Nog steeds een lekkere looptemperatuur en door het soms stevige windje was het eigenlijk prima te doen. Ik snap dat voor de lopers die een snelle tijd wilde lopen de wind een beetje vervelend was, maar voor mij was het eigenlijk wel prima.

Bij het 35 kilometer punt merk ik dat ik een beetje last van mijn onderrug begin te krijgen, hmmm dit heb ik nooit eerder gehad?? Wat is dit? Nou ja ik heb er verder geen last van en probeer het maar een beetje te negeren. Ik voel uiteindelijk t/m de finish mijn onderrug en bedenk mij tijdens het lopen dat ik al geruime tijd geen corestability oefeningen meer heb gedaan en dat het daar best wel eens aan zou kunnen liggen. Ik maak met mijzelf de afspraak dat ik na de marathon echt weer naar de sportschool moet en er weer volle bak tegenaan moet (op moment van dit schrijven is dit nog steeds niet gebeurd, oeps…).

Ik passeer de Russische Anna en zie dat zij er behoorlijk doorheen zit, maar ze zegt niet op te geven! Pas na de finish mag ik rusten… en zo is het!

Terwijl ik verder loop en bijna bij de 37 kilometer ben zie ik ineens Leonie wandelen. Ik zeg haar aan te haken en dat doet ze. Ze loopt een kilometer met mij mee en ik probeer haar een beetje op te peppen dat ze doorzet. Ze heeft echter teveel pijn en laat mij na het 38 kilometer punt gaan. Balen! Ik roep dat ik haar na de finish zie en loop door. Helaas heb ik haar na de finish niet meer fysiek gespot, maar kreeg ik wel een lief berichtje en dat ze ondanks alles nog steeds een PR had gelopen, de topper!

Ik kan de finish ruiken en loop (ondanks de rugpijn) nog steeds lekker door, net voor de drankpost van de 40 kilometer passeren we voor de 2e keer het grote treinstation en de stierengevecht arena. Ondanks dat ik stierenvechten echt enorm afkeur, vind ik de arena’s vaak impossant en mooi. Terwijl ik de arena passeer zie ik op de weg roosters liggen. Deze zijn niet afgedekt, maar nog wel te ontwijken. Totdat we daadwerkelijk de drankpost naderen, daar kan ik er niet langs en zijn de rooster spekglad. Bang om te vallen minder ik mijn snelheid en loop over elk rooster heel voorzichtig. Ik ben opgelucht als ik dat stuk voorbij ben en zie na de bocht in de verste het science park al liggen. Whaaaa daar is de finish.

Het publiek is vanaf dat punt 1 grote gillende drukke massa en ik wordt zelfs een beetje emotioneel bij het 41 kilometer punt. Ik heb het gewoon bijna geflikt, nog maar een klein stukje te gaan. We dalen af in het science park via kleine steentjes lijkend op kinderkopjes en zie ineens een groot bord Finish hangen. Maar huh?? Dat is niet de finish, ik moet nog een bocht door. Ik laat mij niet van de wijs brengen en passeer al rennend het bord en vlieg de blauwe loper over richting de echte finish.

Ik probeer toch nog een kleine eindsprint in te zetten en zoek ondertussen naar Nicky die net achter de finish mag staan.

De armen de lucht in (en ohhh het is echt weer duidelijk tijd voor de sportschool, chickiearmen) en bam! Binnen! Zo blij!
Nog nooit zo snel na een marathon kon ik in de armen van Nicky vliegen, zo fijn! Ik voelde mij eigenlijk prima en samen liepen we richting de isolatiedekentjes, finishertas en natuurlijk het allerbelangrijkste… de medaille. 

Ik liet hem daarna nog even graveren en zag toen pas mijn definitief gelopen tijd. 

Hoe ik dit gedaan heb, weet ik niet precies, maar ik weet wel dat ik nog steeds Trots ben! Ik had dit namelijk echt niet verwacht. Ik ploos de finisher tas uit en was verbaasd over de enorme hoeveelheid spullen die erin zaten, handdoek, drinken, koeken enz. We haalde de fiets van Nicky op en wandelde rustig terug naar het hotel. Met een tikkie stijve benen, maar wel met een dikke glimlach op mijn gezicht! Wat een fantastische loop was dit!

Ben jij door mijn marathon verslag enthousiast geworden om ook deze geweldige loop te gaan doen? Schrijf je dan nu snel in en profiteer tot 9 januari nog van het laagste inschrijftarief van €1 per kilometer. Mocht je de hele marathon teveel vinden, op dezelfde dag vind ook de 10 kilometer plaats, daar zijn maar 8500 startbewijzen voor dus wacht niet te lang met beslissen. En het tarief van de 10 kilometer is welgeteld €15,- inclusief shirt en medaille. Meer info over de marathon van Valencia vind je hier .