Afgelopen week besloot ik om niet langer mijn kop in het zand te steken. De pijntjes aan mijn rechterbeen trokken bijna niet meer weg dus het was tijd om aan de handrem te trekken wat betreft de trainingen. Minder trainingen en ook minder intensief. Even wat meer rust. Nou dat heb ik gedaan, ik liep afgelopen week maar 11km, verdeeld over 2 trainingen. Normaal gesproken zou ik deze week 36km gelopen hebben, dus je kan wel zeggen dat ik voor mijn doen ‘rust’ heb genomen ;-).
Dinsdag liep ik een fijne 6km op duurlooptempo met 5 korte versnellingen over 100m. De versnellingen gingen heel soepel en snel en ik ging als de brandweer. De versnellingen gingen bijna allemaal ruim onder de 4 min/km. Heerlijk gevoel!
Een dag later voelde het echter niet zo goed meer….en daardoor besloot ik dus om uiteindelijk even ‘rust’ te nemen en schreef er donderdag een korte blog over.
Woensdag, donderdag en vrijdag werden dus rustdagen. Mede door de nachtdiensten was dit niet zo heel erg, maar op zaterdag begon het toch echt wel te kriebelen om mijn schoenen weer aan te trekken.
Ik besloot zaterdagmiddag na niet zo heel top overdag geslapen te hebben om toch maar mijn schoenen aan te trekken voor een klein rondje van 5km. Het was immers deze dag nog precies 50 dagen tot aan de marathon (AAAAAAAAHHH) Het lopen ging op zich prima, maar gedver… ondanks dat ik probeerde om ontspannen te lopen merkte ik dat ik onbewust toch gefocust was op elk pijntje. En hoe stom, ineens voelde ik nog meer ‘pijntjes’ dan daarvoor. ‘Snel’ vergeten en kijken hoe mijn been een paar uur later zou voelen. En heel verassend, ik had bijna nergens last van. Ook na zondag overdag heerlijk te hebben geslapen stond ik op zonder pijntjes…lekker 🙂
Gisteravond ging ik mijn laatste nachtdienst van deze reeks tegemoet en eigenlijk stond er een klein rondje na afloop van deze nachtdienst op het programma (vanmorgen dus). Uiteindelijk won mijn bed het van de training ‘Rust is ook training’, toch?
Naast dat ik een flinke handrem op mijn trainingen heb gezet, heb ik woensdag ook aan de bel getrokken bij de fysio. Daar kon ik pas vanmiddag terecht, dus met knikkende knieetjes liep ik vanmiddag de spreekkamer van de fysio binnen. Na wat onderzoekjes kwamen er 2 woorden uit…. ‘Stijve hark’. Yep., ik ben benoemd tot stijve hark. Mijn klachten komen waarschijnlijk voort uit een enorm stijve rug en diverse verkorte beenspieren. Gewapend met oefeningen moet ik nu de eerste paar dagen deze spieren proberen te rekken en dan gaan we donderdag verder met behandelen. Dan komen de naalden weer om de hoek kijken (aaaiiiaaaaiiaaa dat gaat weer pijn doen). Tot die tijd staat er een dikke rode streep door het hardlopen en moet ik keihard aan de slag met de oefeningen. Na donderdag kijken we verder en kan ik vooralsnog zondag gewoon starten bij de dam tot damloop.
Ook voor de marathon van New York ziet hij geen problemen, dus wiehoeeee yes! OMG nog maar 47 dagen te gaan. Deze stijve hark heeft nog 47 dagen om te transformeren in een soepele dame 😉
Zo! En nu… ga ik mijn yogamatje uitrollen om mijn oefeningen te gaan doen. Fijne avond.
En dan nog even dit….Ik wil iedereen even bedanken voor de lieve berichtjes op Facebook, Twitter, Instagram en appjes over mijn ‘pijntjes’ (of moet ik nu toch echt ‘blessure’ gaan zeggen??? uhhhhh NOOIT 😉 ). Superlief allemaal xx
p.s. de review van de Garmin Forerunner 225 had ik beloofd om afgelopen week te gaan schrijven, helaas is het er niet van gekomen. Maar omdat ik morgen geen 23km hoef te lopen houd ik vast wel wat tijd over om een mooie review te schrijven 😉 STAY TUNED
3 Comments
lekker aan de yoga en zen worden, komt gewoon alles goed!
hopenlijk ben je snel weer op de been enne….als je het van de fysio wat rustiger aan moet doen, deze schildPad zoekt nog een haas voor zondag
Hi Gaby,
Balen van je ‘blessures’. Dat is altijd het meest lastige aan de sport. Luister goed naar je lichaam dan gaat het zeker goedkomen! Succes met de laatste voorbereidingen voor je marathon.