Op de plaats rust!

En dan wordt je even teruggefloten door je lijf en besluit je het ook niet langer meer te negeren. Ik heb al een tijdje een zeurend rechteronderbeen. En met zeurend bedoel ik.. de eerste stappen die ik zet tijdens het hardlopen zijn gevoelig, daarna verdwijnt het en een paar uur na de training of wedstrijd komt het weer terug. Dit houdt een dag aan en dan is het vaak weer weg. Maar omdat ik 4 en soms 5 keer in de week loop heb ik dus bijna elke dag… en tja… dat is niet handig.

Stiekem hoopte ik natuurlijk dat het vanzelf weer weg zou gaan en probeerde het keihard te negeren. Een keertje extra na de training over de foamroller rollen, een keertje naar de sportmasseur (waarna het wel een tijdje iets minder was), maar helaas… het hielp niet. Het is dus nu toch echt tijd om aan de handrem te trekken.

Dezelfde klachten heb ik al eerder gehad, namelijk een maand voor de marathon van Rotterdam dit jaar. Ik ben toen supergoed geholpen door de fysio en hing dan ook uiteindelijk vandaag maar aan de telefoon met de fysio. Helaas zat hij al helemaal vol en heeft hij pas maandag plek, balen! Maar goed… we wachten het af want iets anders kan ik niet doen ;-). Maar wat een ‘mazzel’ dat ik de aankomende dagen nachtdiensten heb en dan toch niet echt zoveel zin heb om te gaan lopen, dus ik kan dan ook iets makkelijker extra rust nemen.

Het lopen zal ik niet meteen helemaal links laten liggen, maar in overleg met Henny heb ik wel wat trainingen van deze week geskipt en aangepast. Minder lang trainen en ook minder intensief. Het is verder afwachten wat de fysio maandag zegt en doet om te bepalen wat het volgende week gaat worden. Het is zwaar balen, maar ik heb het liever nu dan vlak voor de marathon van NYC.

Ik heb er wel alle vertrouwen in dat het goed gaat komen en wat er ook gebeurd, de marathon van New York ga ik sowieso lopen! En al moet ik kruipend finishen, finishen zal ik 😉 (ik ga er niet vanuit, want tijdens het lopen heb ik er dus geen last van 😉  )

Ik hou jullie op de hoogte
xx