Road to Tokyo, nog 10 dagen

Kon’nichiwa 🙂 OMG nog maar 10 dagen!! En dan is het zover…. de marathon van Tokyo! Mijn 15e marathon en mijn 6e major… Als alles goed krijg ik dan eindelijk mijn felbegeerde six-star medaille omgehangen en ben ik na 8,5 jaar een Six Star Finisher. Maar goed, eerst de laatste 10 dagen nog verder taperen en laten we maar weer eens een terugblikje doen op de afgelopen weken. Here we go!

Ruim 3 weken geleden was de laatste update waarin ik deelde dat ook deze voorbereiding weer totaal niet vlekkeloos ging. Ik had wel net een hele fijne 32 kilometer vol vertrouwen in de pocket en het leek de goede kant allemaal op te gaan. Maar ja, het zal weer eens niet zo zijn en voordat ik wist lag het volgende kinkje in de kabel. Tijdens een fijne duurloop met Ron heb ik toch mogelijk ergens een kleine rare beweging met mijn voet gemaakt wat toch een reactie in mijn voet teweeg heeft gebracht wat een paar dagen toch tot uiting kwam. Eerst dat ik dat ik de zijkant van mijn voet had gestoten, maar ik kon geen blauwe plek ontdekken. Totdat ik mij ineens besefte dat het wel eens van dat rare bewegingkje zou kunnen zijn. Het werd ook steeds erger en na een 18km progressieve duurloop kon ik in de avond eigenlijk niet meer pijnvrij werken. Mijn eigen fysio had helaas geen tijd, maar wel een collega van hem. En na 2 dagen was ik weer in de welbekende praktijk. Ook was mijn hamstring weer een beetje aan het sputteren dus daar kon ze ook gelijk naar kijken. Aan mijn voet kon ze niet zoveel ontdekken, behalve mogelijk een kleine overbelasting van de aanhechting van peesje aan mijn voet. Mijn hamstring heeft ze wat naalden ingezet, maar uiteindelijk door mijn verhaal en eerdere klachten heeft ze de Psoas spier dieper in mijn buik losgemaakt. Deze wordt ook wel de ‘schrikspier’ of de ‘spier van de ziel’ genoemd en gaat dus protesteren als er een ’trauma’ (fysiek of mentaal) plaatsvindt. En dat kan zich uiten in klachten een de hamstring en kuit. Nu heb ik natuurlijk in december best wat stress gehad en ben ik in januari van de trap gevallen , dus 1+1= jawel 2. Nadat ze ook die had losgemaakt zijn de klachten van hamstring en kuit verdwenen. Helaas is mijn voet nog steeds aanwezig, maar lijkt het niet erger te worden en zing ik het in ieder geval t/m Tokyo wel even uit. Ik liep ook met de klachten de 30 kilometer in Schoorl en tijdens het lopen verdwenen zelfs de klachten en na afloop was de reactie ook heel mild.

Over Schoorl gesproken die ging uiteindelijk best lekker, maar het duurde wel echt een kilometer 10 a 12 voordat ik er lekker inzit. Ik verloor ook al in de 1e kilometer 2 gelletjes, maar gelukkig dankzij een behulpzame loper en Ron kreeg ik ze terug. Het begin had ik het dus zwaar, maar uiteindelijk wist ik de knop om te zetten en kwam ik er lekker in. Het genieten begon, ook al vind ik het stuk onverhard pittig, maar daarna wist ik mijn tempo op te pakken. De eerste 20 kilometer moest ik in 5:20 min/km om daarna te versnellen als het zou lukken. Nou dat lukte heel goed, ondanks dat ik echt wel last had van mijn longen. Lang leven een kind op de opvang en alle virussen op werk en thuis + Astma. De laatste 2 kilometers waren echt afzien, maar uiteindelijk kwam ik met een big smile in 2:35:09 minuten de finish over. Daarna had ik wat moeite met mijn ademhaling en was ik wat duizelig, maar na even goede focus op ademhaling verbeterde dat ook. Het was een fijne dag in Schoorl en zo grappig dat ik er pas gister bij toeval achter kwam dat ik dus gewoon een PR op de 30 kilometer afstand had gelopen. Weliswaar staat deze IN mijn PR marathon scherper, maar op een officiële 30 was dat niet het geval haha.

Helaas wisten de virussen mij toch te pakken en ging ik 4 dagen later (op donderdag) na 1,5 uur op werk te zijn geweest ziek naar huis. Maar na veel slapen die dag en de dag erna ook rustig aan te doen ging het gelukkig beter. Nog niet de oude, maar wel stuk beter. Op zondag stond de Zegerplasloop op schema en deze wilde ik eigenlijk toch wel mee doen. Eigenwijs als ik ben liep ik eerst de kidsrun met Oliver, die een PR op de 400 meter liep. Daarna was ikzelf aan de beurt op de 15 kilometer. Veel te snel gestart en uiteindelijk op 12-13 kilometer ingehaald waardoor ik 4e dame werd grrr. Een niet goed gelopen race, maar wel in het beoogde tempo, maar wel met een te hoge hartslag. Misschien niet slim, maar wel een lekkere snelheidsprikkel.

Twee dagen later probeerde ik 800tjes en merkte ik dat ik er niet lekker inzat, liep ook tegen de wind in, haalde tempo’s niet, niet fit, pijntjes, hoge hartslag en ineens was daar dat stemmetje ‘ hoe wil jij in g*dsnaam over 1,5e week een marathon lopen’ en voordat ik het wist kwamen de tranen. Ik deelde dit online en kreeg superveel lieve reacties en gelukkig wist ik het niet veel later ook al te relativeren. Daarbij luchtte het wel op en haalde ik daarna wel de tempo’s hahaha. En ook tegen de wind in. Dus het mentale spelletjes was aan, ondanks dat ik de laatste tijd veel boeken heb gelezen over mentale kracht, het duiveltje genaamd ‘Tapercrazy’ won heel eventjes. Inmiddels heb ik een extra rustdagje genomen, is het schema voor deze week een beetje aangepast en heb ik vanmorgen weer heerlijk gelopen.

En nu is het tijd om langzaamaan eens een inpaklijst te gaan maken en om te gaan bedenken wat ik allemaal wil zien en doen in Tokyo. Potjandorie, over 10 dagen zit deze road er gewoon alweer op… en kan ik mijn ultieme doel van de afgelopen jaren gewoon afvinken. Maar nu nog even de laatste loodjes en de kers op de taart lopen. En op de veelgestelde vraag ‘voor wat voor tijd ga je?’ kan ik vast antwoorden… i don’t know, we gaan het wel zien wat er die dag in de beentjes zit. Het wordt sowieso niet jagen op een PR, maar gewoon lekker lopen. Ik hou je op de hoogte!

Voor diegene die al eens in Tokyo zijn geweest, wat mag ik echt niet missen! Kortom wat MOET ik zien en doen?