Nou het is er weer eentje hoor… een bumpy road… maar ja zonder diepe dalen geen pieken en zonder strijd geen overwinning zullen we maar zeggen. Tijd voor een korte terugblik op de afgelopen weken.
22 november maakte ik hier bekend dat ik naar Tokyo ga. Niet veel later kwam ik in een enorme dip terecht. Decemberdrukte, stress van werk, virus 385 van het jaar 2023 noem het allemaal maar op het kwam allemaal voorbij en het zorgde ervoor dat ikzelf als een soort kaartenhuis instortte. De gedachten dat het detacheren toch niet helemaal past bij mijn leven op dit moment werden steeds sterker, vooral toen mijn lopende opdracht ineens met 2 maanden werd ingekort. Het vooruitzicht op weer mogelijk maanden ‘een dagje hier, een dagje daar’ te moeten werken op de verschillende SEH’s greep mij bij de keel en zorgde voor veel stress en slechte nachten. Uiteindelijk maakte ik voor mijzelf de keuze dat ik weer terug wilde in vaste dienst en dat is dan wel weer het voordeel van zoveel spoedeisende hulpen in korte tijd te hebben gezien.. ik wist waar ik dat wel wilde en vooral ook waar niet. Vanaf 1 februari ben ik dan ook weer terug in vaste dienst en dat idee alleen al gaf vanaf januari al een hoop meer rust.
Maar goed, even rewind naar december. Het was een drukke maand, met ook nog eens de 3e verjaardag van Oliver. Omdat het met zijn 2e verjaardag toch wel erg veel en druk was om alles op 1 dag over de vloer te hebben verdeelde we het nu wat meer over verschillende dagen. Dat was wel fijn, maar betekende wel meerder dagen echt ‘ aan staan’. Als je op dat moment al niet zo lekker in je vel zit vraagt dit best veel van je. Naast dit alles organiseerde ik ook nog mijn eigen kerstrun, superleuk! Kreeg ik energie van, maar koste ook wel weer energie.
De balans was erg fragiel en vanaf de 2e week december begon ik echt in te storten. Het viel mijn trainer tijdens de PT al op dat ik wel heel erg bleek zag en zelfs bleke lippen had en niet veel later viel ik tijdens een oefening met traplopen bijna flauw. Gelukkig voel ik dit altijd goed aankomen, dus weet ik te handelen dat het niet gebeurt, maar toch was het schrikken en voor mij een teken dat het echt niet zo goed ging. 2 dagen later stond ik op met enorme keelpijn en kwam ik de dagen later door op paracetamol. We hadden een lang weekend naar Duitsland gepland staan, familiebezoek, maar ook er gewoon even uit. En vooral dat laatste had ik wel even nodig. Ook al voelde ik mij een wrak, heb ik daar ook (ondanks dat het er misschien niet zo uitzag op insta) echt een dag gehad waarop ik bijna alleen maar kon janken en zag ik het gewoon allemaal even niet zitten. Hoe moesten we het allemaal gaan doen, hoe moest ik op deze manier nou trainen voor een marathon, hoe zou januari eruit gaan zien enz enz. Nu klinkt het als ik het zo typ, allemaal heel heftig, maar ik zat er gewoon echt even goed doorheen. Het was gewoon even allemaal k*t en dat is ook oke, zolang je er maar niet te lang in blijft hangen. Toch wist ik mij te herpakken, liep nog een rondje hard daar, maar de week daarna stortte ik op werk wederom in. Mijn lijf gaf het echt even op en ik nam echt even goed gas terug. De laatste week van December ging ik, ondanks wat lelijke verwijten van mijn toenmalige werkplek, met opgeheven hoofd en rechte rug de laatste diensten daar tegemoet.
Je begrijpt dat ik die weken niet veel kilometers maakte en de gehele maand december maar 131 kilometers op mijn hardloopschoenen. Niet echt een ideale marathonvoorbereiding. Het doel wat ik had gesteld voor Tokyo liet ik varen. Het doel wordt uitlopen en keihard genieten van deze laatste major! December was ook niet echt goed voor de kilo’s. Naast de verjaardag van Oliver, Duitsland, Kerst, oud&nieuw won de vermoeidheid het van mijn wilskracht en ruggengraat. Ik sliep gevoelsmatig amper, lag alleen maar te malen en had enorme drang naar alles van suiker en vet… halllooooo emotie-eter en hallooo kilo’s. Ook niet ideaal in de voorbereiding (in mijn geval dan).
DOEI 2023, HALLOOO 2024
ZO! 2023 is achter de rug, een jaar met vele up’s en down’s en een jaar waarin ik mijzelf meermaals tegenkwam. Maar ook leerde wat ik nu echt belangrijk vind in het leven en ook duidelijk kreeg wat ik op dit moment wel en vooral niet wil. Dat het detacheren toch niet bij mij past, ondanks dat ik er onwijs veel van geleerd heb en blij ben dat ik het heb gedaan. Ik heb mijzelf enorm verbaasd tijdens de marathon van Chicago en kreeg de mooie kans om Tokyo te gaan lopen. En nu is het inmiddels eind januari en zit ik over 4 weken in het vliegtuig naar Tokyo. 14 uur lang in het vliegtuig om in een hele andere wereld terecht te komen… ik ben zo benieuwd, maar vind het tegelijkertijd ook zo enorm spannend!
Maar goed, januari is bijna om en het gaat langzaamaan steeds beter. Ondanks dat deze maand qua werk in het teken stond van ‘een dagje hier, een dagje daar’ en niet weten waar en vooral wanneer je moet werken gaf de gedachten dat ‘vaste dienst’ 1 februari veel rust. Daarbij was het gewoon een hele rustige maand voor het detacheringsbureau en was er gewoon weinig werk. Ik had daarom ook de luxe dat ik maar 11 dagen heb gewerkt en dus ook gewoon even goed kon bijtanken. Want vooral dat laatste was ook echt nodig. Ik kreeg van meerdere mensen tips om beter te slapen, mediteren, spijkermat, droomsap en zeker dat laatste was een schot in de roos (als je meer daarover wilt weten, stuur gerust een bericht voor een kortingscode). Als je weer goed slaapt en je batterij laadt weer op scheelt dat al zoveel. Kan je weer zoveel meer hebben, zowel fysiek als mentaal. Ik deed veel leuke dingen, liep hard met een gezellige groep in de duinen van Noordwijk, liep de Florijn winterloop samen met Andrea, maakte een plassenstamp rondje en de 400 meter Zegerplasloop met Oliver. Mijn trainingen voelde langzaamaan weer beter en de kilometers werden weer opgevoerd en zo eindigde ik deze maand met bijna 260 hardloopkilometers in the pocket. De snelheid is nog steeds niet wat het was, maar de duur en energie is er wel. Ik liep zelfs afgelopen zondag bijna fluitend 32 kilometer en werkte nog ‘even’ een avonddienst er achteraan.
Ook was ik jarig deze maand en mocht ik 37 kaarsjes uitblazen. Ik liep om het te vieren 17 kilometer die dag, want forever 20 toch? 😉 De rest van de dag stond in het teken van gewoon een gezellige dag met mijn familie. Diegene die ik het meeste lief heb en die mij door de donkere decembermaand hebben heen getrokken.
Ging het dan allemaal zo van een leien dakje in januari? Natuurlijk niet hahaha. Ik flikkerde 12 januari van de trap en bezeerde mijn arm en been daarbij. Gelukkig liep het met een sisser af, maar ik heb op dit moment nog steeds wel een bult op mijn arm en been. Maar ik kan lopen en dat is het belangrijkste hahaha. Ook had ik even een zeurende hamstring die ineens opspeelde tijdens de zegerplasloop 21 januari, maar gelukkig is dit vrij snel weer verholpen door de fysio een paar dagen later. Daardoor wel wat trainingen gemist, maar gelukkig gaf de 32 kilometer van afgelopen zondag mij een enorme boost van vertrouwen. Naast dit alles is natuurlijk virus 1 van dit jaar alweer om de hoek komen kijken, hoest ik af en toe de longen uit mijn lijf, maar gaat ook dit gelukkig de goede kant alweer op.
Kortom.. het was een best pittige periode, maar langzaamaan klim ik weer uit het diepe december dal en hopelijk kan ik de laatste 4,5e week nog een mooie eindsprint inzetten met als toetje een fantastisch mooie marathon in Tokyo 🙂
2 Comments
Fijn dat je nu weer rust heb. Jij gaat straks Tokyo rocken. Je zult verbaasd zijn over de Japanners. Ze zijn namelijk geweldig. Succes met de laatste weken!!
Aahh thanks voor het vertrouwen. Ben echt zo benieuwd. Hoorde juist vooral veel dat de marathon zelf heel saai is doordat de japanners zo ingetogen zijn. Mocht je verder nog tips hebben dan hoor ik ze heel graag Ben.