Marathon Rotterdam, je was GOUD!

Hell Yeah!! I Did it! Dat waren de eerste gedachten toen ik eindelijk was bijgekomen na de 42.2Km sightseeiing door Rotterdam. De marathon die niet verliep zoals ik had gehoopt, maar wel beter uitpakte dan ik ooit had durven dromen. Tijd voor een terugblik op deze dag.

Waar ik de dagen ervoor nog met volle overtuiging riep ‘Rotterdam, ik ben er klaar voor’, werd ik op die bewuste ochtend toch wakker met wat zenuwen. Zou het dan toch echt zo warm worden? Als ik maar niet net als vorig jaar Leiden bij de 32km helemaal instort. Ben ik er echt wel klaar voor? Om die laatste vraag te beantwoorden kon ik maar 1 ding doen en dat was gewoon gaan! Gaan met die banaan! Knallen door Rotterdam, hoppa!

Een kleine anderhalf uur later stapte ik samen met Nicky bij Ron in de auto. Op naar Rotterdam! Hoe meer we Rotterdam naderde hoe meer de zenuwen begonnen toe te nemen. Ik probeerde ze te negeren, maar toch bleven ze aanwezig. Eenmaal de auto geparkeerd bij de Kralingse zoom stonden we niet veel later op de metro te wachten toen mijn teammie Jermaine aan kwam lopen. Wat leuk om hem nog even te zien! Met zijn allen de metro in, waar we niet veel later bij Beurs uitstapte. Jermaine moest een andere kan op en we namen afscheid, ik zou hem waarschijnlijk rond het 30km punt gaan zien.

We liepen richting de kleedruimte en die was al vrij snel gevonden, ik was nog maar net binnen of Susan hing om mijn nek. Zij was ook best gespannen en samen deelde we de zenuwen. We wensten elkaar succes en gingen allebei onze eigen weg. Eenmaal weer buiten de kleedruimte stond een deel van Team Vroem te wachten, snel gooide ik mijn tas af en liepen we richting de vernieuwde startlocatie. Ik nam afscheid van Nicky, want hem zou ik rond 2 km gaan zien. Hij was in ieder geval goed te spotten met de heliumballon die we hadden gekocht.

Lopend naar de start toe praatte ik met coach Henny. Het plan werd nogmaals doorgesproken en langzaam begonnen de zenuwen een klein beetje af te nemen. Ik was er klaar voor en ik kan dit! Vlakbij de ingang van het startvak wachtte we op de rest van Team Vroem en kwam ik al heel wat bekenden tegen. Toch altijd weer een gezellig weerzien. Het duurde niet lang of het Team was compleet en was het tijd voor een foto.

Daarna snel het startvak in, want ik moest echt nog even een keer plassen. Helaas was de rij voor de dixi weer dusdanig lang dat het best een tijd duurde. Terwijl Lee Towers omhoog ging en de muziek begon kon ik eindelijk de dixi in. Lee zette de eerste zin in en ja hoor, daar kwamen de tranen. Even weer in gedachten bij de mensen waarbij dit nummer tijdens hun begrafenis werd gedraaid. Met tranen over mijn wangen kwam ik de dixi uit. Ik werd lief opgevangen door mijn teammaatjes en probeerde toch te genieten van het mooie nummer. Gelukkig waren de tranen snel weg en probeerde ik mij te focussen op mijn doel.

Het aftellen werd ingezet en BAM daar ging het kanon, het duurde even voordat we in beweging kwamen, maar wiehoeee daar gingen we. Terwijl we de startstreep overliepen en ik mijn garmin aandrukte zag ik aan de rechterkant Lee Towers staan klappen. Ik greep mijn kans, week af naar rechts, en gaf een high five aan hem en aan de burgemeester van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb. Zo! Die had ik vast binnen. Ruben stak een duim op en ik probeerde mijn ritme te vinden.

Voordat ik het wist waren we eigenlijk de Erasmusbrug al over en passeerde we het 1e km punt, dat is 1. Nicky zou aan de rechterkant staan en ik liep samen Ruben en Marieke zoveel mogelijk aan de rechterkant. Een vriend van Ruben was aangehaakt, Barry, en samen liepen we gezellig door. In de verte zag ik de ballon hangen en wist ik dat Nicky daar zou staan. Ruben probeerde een soort van ruimte te maken voor een goede foto en ik kreeg een succes wens toegeschreeuwd.

We liepen lekker door en ik wist dat ik Nicky weer op de 18 kilometer zou gaan zien. Altijd zo fijn om naar dat soort punten toe te lopen. We passeerde de kuip en ik merkte ineens dat mijn veter los zat. Ik had gelukkig wel een dubbele knoop erin gedaan, maar de uiteinden zaten niet meer in een strikje waardoor ze heel irritant op mijn schoen tikte. Er was nog geen 5 kilometer voorbij en ik wist dat als ik er nu niks aan zou gaan doen dat ik mij er steeds meer aan zou gaan ergeren. En nu kon ik waarschijnlijk nog snel even bukken, misschien straks niet meer. Ik melde het aan Ruben en liep snel naar de kant om het vast te maken. Hij zat gelukkig zo vast en ik zette de achtervolging in. Ik was gelukkig zo weer bij en we vervolgde onze weg door Rotterdam zuid.

De kilometers liepen zo gemakkelijk, ik genoot ervan en moest mezelf een beetje op de rem trappen. Op het lange fietspad langs de weilanden richting Slinge begon Marieke het lastig te krijgen. Ruben stelde voor om het tempo iets te laten zakken, zodat Marieke weer kon aanhaken. Ik probeerde het, maar merkte dat als ik dit meer zou doen uit mijn ritme zou gaan. Barry had hetzelfde en samen liepen we eigenlijk rustig aan verder. Vanaf dat punt heb ik Ruben en Marieke ook niet meer gezien. Bij slinge was het wederom rijen dik aan mensen, heerlijk! We begonnen aan de lus en aan de andere kant zag ik al de waterpost. Ik merkte dat het, ondanks de bewolking, toch wel wat warm was en een tikkie benauwd. En ik had dus ook wel zin in een lekker verfrissend bekertje water. De lus was zo gelopen en het verbaasde mij dat er op het einde niet een registratiemat lag. Terwijl ik de lus nu in tegengestelde richting liep kon ik even lekker loeren naar de lopers aan de andere kant. Ik zag in de verte de groep van de 3:30 uur pacers aankomen en was blij dat ik uiteindelijk daar niet mee heb meegelopen, wat een drukte! De drankpost kwam dichterbij en Barry bood aan om een bekertje voor mij te pakken, heerlijk! We liepen gezellig verder en ineens hoor ik Judith schreeuwen, GO GABY.. PROJECT UNICORN!!! Ik zwaai en voor mijn idee zweef ik! Het gaat zo lekker!

Bij 17 kilometer staat Coach Henny samen met Milan te wachten. Omdat Henny een week na Rotterdam de marathon van Boston loopt en niet zo goed tegen de hitte kan heeft hij last minute besloten om niet de hele (met een gekocht startnummer) met mij mee te lopen, maar de laatste 25km. Hij is even verbaasd dat ik er al ben en vraagt ook meteen waar Ruben en Marieke zijn. Ik loop dus ietsjes sneller dan het plan en heb dus marge opgebouwd voor later. We lopen samen naar Ahoy en ik zie ineens Ramiro van de Runner’s World lopen. Eigenlijk staat Ramiro altijd wel bij de finish van de Rotterdam marathon, maar dit jaar loopt hij hem zelf. Toch leuk dat ik hem nog even spot. Ik zeg hem gedag en zie in de verte de ballon van Nicky opdoemen. Toch fijn om hem weer even te zien.

Ik krijg een flesje water aangereikt en neem deze dankbaar aan. Tot straks! Want bij het 26 kilometer punt zal ik hem weer zien.

Henny en ik lopen verder. We komen erachter dat we allebei het stuk na Ahoy een verschrikkelijk saai stuk vinden en irriteren ons aan de stinkende scooters langs het parcours. Voordat ik het weet zijn we bij het halve marathon punt en zie ik Meike staan. Meike loopt de duo-marathon en had heel lief een flesje water voor mij klaar. Maar ik had hem net van Nicky gehad en schud dat het niet nodig is. Ik merk dat de temperatuur verder begint op te lopen en ineens flitst er een gedachte in mijn hoofd ‘het zou nog wel eens zwaar kunnen worden’. Ik ban deze gedachten meteen weer weg en geniet van het verkoelende windje die we tegen hebben. Toch merk ik dat elke keer als we een heuveltje op gaan ik dit op de een of andere manier lastig vind. Mijn benen lopen het tempo wel, maar toch.. het voelt zwaarder en ik ben pas net over de helft.

Bij 24 kilometer heb ik ineens een enorme mentale dip… ik worstel ermee en ik zeg tegen Henny ‘ Henny, het zou hem toch wel eens niet kunnen gaan worden vandaag’. Ik moet deze gedachten meteen uit mijn hoofd gooien van Henny, want ik loop nog steeds prima op schema. Weg met die negatieve gedachtes. Ik probeer te genieten van de omgeving en mijn muziek. Ik krijg een beker water bij 25 km in mijn handen geduwd en loop rustig door naar het 26 km punt. Ik zie de ballon en laat aan Nicky weten dat ik het zwaar heb. Hij had echter al gezien dat ik het zwaar had

Maar ik mag niet opgeven! Lopen! Terwijl ik mij probeer te focussen op mijn doel en lekkere muziek, gaat ineens mijn muziek uit. OHHHH NOOOOO niet nu!!!! Ik probeer hem weer aan de praat te krijgen, stekkertje in en weer uit, allerlei kopjes, maar geen muziek. Shit! Net nu ik het echt zwaar heb laat mijn muziek me in de steek.

We lopen de Erasmusbrug over en deze gaat lang niet meer zo soepeltjes als in de eerste kilometer. Volgens mij heeft die brug nog nooit zo zwaar gevoeld in een marathon. Henny dartelt soepeltjes voor mij die brug op en ik probeer te volgen.

Henny probeert me een soort van op te peppen en ik weet dat er richting het Kralingse bos een aantal bekenden van mij staan. Dat geeft toch weer een beetje energie en we lopen gestaag verder. We duiken de tunnel in en ik geniet van het geluid van de trommels. Dat genieten vergeet ik wel al snel weer als we weer omhoog moeten, maar voordat ik weet lopen we weer vlak en gaan we de kubuswoningen onderdoor. Ik kan het niet uitstaan dat ik geen muziek heb en haal mijn telefoon uit mijn spibelt. Ik zie dat mijn spotify compleet is uitgelogd ineens. Tja, dan moet ik echt gaan stoppen als ik mijn inlognaam en wachtwoord moet gaan typen dus dat doe ik maar niet. Dan kom ik namelijk niet meer op gang. Ik stop mijn telefoon weg en haal dan ook maar de oordopjes uit mijn oren. Die hebben toch geen nut meer.

Ik passeer het cheeringpunt van JKR en wordt luid toegeschreeuwd door Josianne en Patricia. Ze zien dat ik het zwaar heb en merk dat het wel helpt. Ook de muziek verderop brengt me weer een beetje tot leven en loop zij aan zij met Henny door naar het volgende punt. Bij het 30 km punt is de cheeringzone van de Running Rebels en RunningJunkies, ik krijg enorm veel aanmoedigingen en voordat ik het weet staan Jermaine, Dagmar, Monique en Celeste mij aan te moedigen. Ik krijg een confettidouche en ik heb ineens zo’n behoefte aan een knuffel, dus ik stop

Ze weten niet wat ze meemaken en het enige wat ik te horen krijg is DOORLOPEN, DOORLOPEN. Henny neemt me mee en we lopen de gezellige Boezemstraat in. Ik zie Wouter staan en krijg een luide aanmoediging, ik kan alleen maar roepen ‘ik heb het zo zwaar’. In de tegenstelde richting lopen de megasnelle lopers en ik kijk uit naar het moment dat ik daar mag lopen, want dan ben je er bijna. Dan is het nog maar 2 kilometer. Maar ik moet eerst het bos nog door en loop verder.

De muziek in de Boezemstraat doet me goed en loop naast/achter Henny aan door naar het Bos. Het is behoorlijk druk, maar ik merk dat de vele mensen die aan het wandelen zijn mij niet motiveren. Oh my, want lonkt het om te gaan wandelen. Maar Henny zegt met regelmaat tegen mij en andere lopers ‘ je mag alles doen, alles behalve wandelen’. Ik knoop die woorden in mijn hoofd en probeer aan mijn doel te denken. Ik durf niet naar mijn gemiddelde pace te kijken, maar mijn nieuwsgierigheid wint het. Tot mijn verbazing loop ik nog steeds wat ik graag zou willen lopen en krijg een mini beetje aan energie.

Ik weet niet meer precies op welk punt, maar ineens stond Marleen mij keihard aan te moedigen en niet veel later een aantal mensen van de Rotterdam marathon deelnemers Facebookgroep. Ook Dorothé liet goed van zich horen en zo was het alweer tijd om richting de grote videoschermen langs de route te lopen.

Aan de ene kant hoopte ik niet dat er iets voor mij bij zat, want vorig jaar heb ik door die boodschap van Miny een paar traantjes gelaten, maar aan de andere kant zou het misschien ook wel weer energie geven. De eerste niks, de 2e niks en ineens hoorde ik mijn naam. Zo leuk!! Ik kreeg er weer energie van en ook een vraagstuk om op te bijten, want uhm heel lief, maar wie was het (schaam schaam). Ik had wel eerlijk gezegd verwacht dat die schermen bij kilometer 35 zouden staan, dus toen ik pas heel in de verte het grote bord van km 35 zag staan (lang nadat we dus de schermen waren gepasseerd) voelde het een beetje als een mindfuck. Zo stom hoe zoiets kleins je dan kan beïnvloeden op zo’n moment

Bij kilometer 35 zou een collega van mij staan, helaas heb ik haar niet gezien en heeft zij mij ook compleet gemist. Jammer, maar toch fijn dat in gedachten ze er in ieder geval was. De kilometers leken wel steeds langzamer te gaan, maar in werkelijkheid liepen we nog steeds zo ongeveer hetzelfde tempo. Ik keek even op mijn horloge en zag dat er nog steeds niks aan mijn gemiddelde was veranderd. Zo gek, want het voelde zoveel trager en zwaarder dan eerder. Ik uitte dit regelmatig aan Henny (Sorry Henny, je werd vast gek van mij), maar kreeg elke keer terug ‘ we gaan het halen, al loop je nu 6 min/km, dan nog heb je een PR’. Ik probeerde dit in mijn hoofd te prenten en liep stug door.

Bij 37 km stond de halfcrazyrunner’s crew en kreeg ik een bak aanmoedigingen, hoppa! Zo fijn! Het 40 kilometer punt kwam in zicht en ik hoopte dat ik mijn teammies nog een keer zou zien en jaaaaa daar stonden ze weer zo fijn!

Bij de Rotonde stonden weer de junkies en probeerde ik te lachen voor Seth zijn camera. Nou als een boer met kiespijn, om daarna weer in volle focus verder te gaan. Op naar de finish! Maar eerst nog even zoeken naar Nicky.

Want ik wist dat Nicky ook ergens in deze straat zou staan. Ik zocht de kant af, maar Nicky had mij al voor die tijd gespot.

Ik zag ineens de ballon en ik wist dat ik hem pas ergens na de finish weer zou gaan zien. Hij schreeuwde nog wat en ik probeerde te glimlachen. Niet veel later kreeg ik alle succes wensen van Zelia in mijn oor geschreeuwd. Ik kon weinig meer terugzeggen, maar de aanmoedigingen kwamen binnen. De kubuswoningen waren in zicht en ineens hoor ik ook Marlous schreeuwen. Ik hoorde niet precies wat, maar ik kreeg later via instagram door dat ze riep ‘Harken, kom op Harken’ hahahahaha.

De kubuswoningen onderdoor waarna Henny riep, nog 2 bochtjes door en dan zijn we er. Ik riep naar Henny ‘ik heb het nu echt heel zwaar’ en voordat ik wist pakte Henny mijn hand en trekt me mee over het parcours. In Eindhoven werkte dit ook en zo hoef ik echt alleen maar mijn benen te laten werken. We passeren het punt met ‘nog 1000meter’ op de grond, nog maar 1 kilometer.

We naderen de laaste bocht naar de Coolsingel toe en het valt mij op dat er om de zoveel meter aan beide kanten iemand staat. Lijkt wel een soort van medische ‘spotter’ of een beveiliger. Geen idee waarvoor ze dus zijn, maar het lijdt weer even af. We draaien de Coolsingel op en ergens diep van binnen wordt ik emotioneel. Rustig blijven, want het duurt nog 800 meter voordat je er bent! Het tempo is geleidelijk al wat omhoog gegaan en lijkt nu nog wat hoger te gaan. We zigzaggen tussen de lopers door en lopen nog steeds hand in hand. Nog 500 meter staat er op de grond, wat duurt het lang. Ik probeer de menigte in mij op te nemen en hoor in de verte iets over een huwelijksaanzoek. Ik denk heel even terug aan mijn eigen huwelijksaanzoek afgelopen januari en krijg een warm gevoel van binnen. Focus! Lopen! Focus! Finish! Ik heb niet in de gaten dat Bjorn Parée foto’s staat te maken en schiet onderstaand plaatje.

De laatste 100 meter laat Henny mijn hand los en probeer ik er nog een soort van sprint uit te trekken. En dit alles onder luide aanmoediging van Henny.

BAM!!! BINNEN!!! Ik druk uit reflex mijn garmin op stop, maar het enige wat ik wil is zitten…Henny pakt mij beet en net op dat moment schiet Erik van Leeuwen deze foto.

Ik heb nog geen idee wat ik heb gelopen, maar ik wil alleen maar zitten. Zitten en mijn adem onder controle krijgen. Ik ga tegen een hek aan zitten en als ik weer een beetje op aarde geland ben durf ik op mijn klokje te kijken en zie 3:29:00 staan. WAAAATTT nee joh! Dat kan niet!! Niet met zo’n 2e helft. Omdat ik iets te lang nog licht in mijn hoofd blijf en van de medische ploeg naar de tent moet kan ik er niet langer over nadenken. Ik wordt in een rolstoel gezet en in de schaduw in de tent gezet. Het liefst had ik even gaan liggen, maar daar was geen plek. Ik zit samen met aan andere jongen op een bankje en krijg snel wat drinken in mijn handen gedrukt. Voordat ik het weet is het leeg, er volgen er nog 2 voordat ik mij weer een beetje goed voel en durf op te staan. In de tussentijd komt steeds meer het besef wat ik heb gedaan en denk ik HELL YEAH!!! I DID IT!!

Eenmaal uit de tent zie ik Henny en nog een aantal anderen van Team Vroem staan. Terwijl ik felicitaties krijg, komen ineens de eerste tranen. Ik waggel (want echt lopen kon ik het niet meer noemen) samen met Henny naar de medailles. Er staat een lieve oude man met zijn armen wijd op mij te wachten en besluit bij hem mijn medaille te halen. Ik krijg eerst een roos in mijn handen gedrukt en daarna de übergoude medaille omgehangen. 

Terwijl ik met Henny verder loop probeer ik in de app te kijken wat mijn ‘echte’ eindtijd is… nog steeds staat door 3:29:00. WOW! Ik snap nog steeds niet hoe. Nicky belt dat hij er bijna is en ineens zie ik weer de ballon in de verte gaan. Echt vet handig! Ik loop naar hem toe en vlieg hem in de armen. Ik ben zo blij en hij is zo TROTS!

Ik bedank Henny voor zijn daad en neem afscheid.

Ik moet nog wachten op Ron en besluit, nadat ik mijn medaille heb laten graveren, lekker met mijn welverdiende zak chips en een cola op een bankje in het zonnetje te gaan zitten. Lekker kijken naar al die marathonlopers en bekenden die er voorbij schuiven. Na een uurtje zijn ook Ron en Wesley binnen. En na nog wat geklets en foto’s nemen we afscheid, doen nog een drankje en zetten de tocht in richting huis. Via de supporters van bewegen op het CS naar de metro en de auto!

Ik heb zo’n grote smile op mijn gezicht dat ik volgens mij in het donker nog licht geef. Die glimlach is er de eerste dagen ook echt niet meer vanaf gegaan.

In de loop der dagen kwam het besef wat voor een prestatie ik had neergezet. 6:13 minuten liep ik van mijn snelste tijd af. Ik had het zwaar onderweg, maar de benen bleven maar gaan. Er zat weinig verval in en op het einde ging er nog een mega versnelling uit (laatste hele km in 4:38). Ik werd 178 dame van de 3321 gefinishte vrouwen en 81e van de 1248 vrouwen tot 35 jaar. En voor mij het belangrijkste (naast het finishen en het lopen van een P.R.)… ik liep 6 minuten onder de Boston Qualifier grens. Ik weet pas ergens in september/oktober of dit überhaupt genoeg is om naar Boston te kunnen, maar wow ik heb gewoon al mijn doelen meer dan dik waargemaakt. Dit had ik natuurlijk niet gekund zonder het schema van Henny en zijn steun onderweg, maar ook niet zonder de steun en support van mijn lieve verloofde Nicky. Maar ook de steun van iedereen vooraf en tijdens, enorm bedankt!!!

Zo en nu is het tijd om deze, al veel te lange blog, af te sluiten. Op naar mooie nieuwe doelen.