Gierend door de bocht

Een aantal weken geleden kreeg ik via de Runner’s World een uitnodiging om met een grote groep bloggers mee te lopen tijdens de Zandvoort Circuit Run. Nieuw dit jaar zou de halve marathon zijn en dat zou qua training voor Rotterdam prima uitkomen. Ik schreef mij dan ook klakkeloos in zonder echt naar het parcours te kijken… hmmm misschien had ik dat beter wel kunnen doen. Afgelopen zondag was het dan eindelijk daar… de Zandvoort Circuit Run. Een loop die voor mij in de boeken gaat als een race met prachtig mooi weer, goed gezelschap, zand… veel zand en een PR! Tijd voor een terugblik op deze leuke dag. 

Als de wekker gaat is het leeg in bed… ohwja formule 1. Vriendlief zou vroeg de wekker zetten om de eerste wedstrijd van het seizoen te gaan kijken. Ik check rustig wat dingen op mijn telefoon en ga mijn bed uit, raceday!! Ik eet een paar krentenbollen als ontbijt en pak mijn spullen bij elkaar en kijk wat het weer doet… mooi, dat wordt een korte broek! Terwijl ik naar boven loopt vraag vriendlief hoe laat ik weg ga… uhh rond 10 uur hoezo? Oké.. dan ga ik snel douchen en ga ik mee…whoop hoop gezellig!!

Samen rijden we via een toeristische route naar Zandvoort en parkeren ruim op tijd de auto op de boulevard. Het is al lekker druk en we wandelen rustig naar het circuit. Het duurt niet lang of ik kom de eerste bekende al tegen. Dit gaat eigenlijk heel de dag zo door, superleuk! Als ik eenmaal bij de juiste ruimte ben aanbeland waar ook mijn startnummer ligt is Andrea er al…. en gelijk komen we tot een grappige ontdekking. We hebben allebei bij het inschrijven van de halve niet goed naar het parcours gekeken…en toen we een paar dagen voorafgaand aan het evenement het parcourskaartje keken kwamen we tot een schokkende ontdekking… er zat 7… ja je leest het goed… ZEVEN kilometer over het strand in. Toen ik daar achter kwamen heb ik gelijk het tij gecheckt en oefff gelukkig…hard zand… nu nog hopen dat het in de praktijk ook echt zo is. We besluiten om als ‘partners in crime’ van deze loop een duurloop te gaan maken, wel zo gezellig!

Eenmaal omgekleed neem ik afscheid van vriendlief en loop ik met Andrea naar de start. Daar dartelen we als 2 blije geiten mee tijdens de warming-up en maken nog even een selfie terwijl de wedstrijdatleten worden weggeschoten.

Daarna is ons vak aan de beurt… we zwaaien nog even naar Imo en Olivier van de Runner’s World en gaan daarna op pad.

Onze hardlopenschoenen gieren over het asfalt en we gaan met rokende zolen richting de beroemde Tarzanbocht. Daar staat fotograaf Andy Astfalck (hij was er ook bij de ASICS Frontrunners meeting bij) dus hop.. iets naar buiten en smile!!

We zingen, lallen, klappen en dansen met de muziek die over het parcours schalt mee en ik besluit om maar mijn koptelefoon op te bergen, want met Andrea aan mijn zij ga ik die echt niet nodig hebben hahahaha. Al selfiemakend gaan we het circuit over en de kilometers gaan snel voorbij. 

Vriendlief had een perskaart geregeld en zou ergens na kilometer 3 op het parcours zitten. In de verte zie ik een gedaante in de berm liggen, aan de pose en het postuur te zien kan het bijna maar 1 persoon zijn. Ik roep naar Andrea ‘daar is die’ en ik schuif langzaam richting de linkerkant van het parcours. 

Ik loop de meest ongunstige lijn, maar vandaag maakt dat niet uit… het resulteert in een gave foto! Vriendlief wenst ons veel plezier en succes en Andrea en ik hobbelen lekker door… Op naar het meest gevreesde deel van deze loop… op naar het strand!
Eenmaal het circuit af lopen we via de drankpost richting de strandopgang, we ploeteren een klein stukje door het mulle zand, maar komen al vrij snel uit op lekker hard zand. YES! Als dit het 7 kilometer lang is dan komt het goed. We lopen lekker door en ineens hoor HEY GABY… ik kijk naar links en zie Meike Prins staan. Ik zeg haar gedag en al kletsend lopen Andrea en ik weer verder.
Door al het geklets in het zonnetje met het windje in de rug vliegen echt de kilometers voorbij en voordat ik het weet is daar de strandafgang. OH MY… moeten we daar overheen????
Ik zie iedereen wandelen en als echte kuddedieren sluiten we aan in de rij. Ik begin aan een gelletje en in doorstaptempo bereiken we top, wat een prachtig uitzicht!! Het is eigenlijk niet op foto te zetten, maar het was echt zo mooi! 

Ik had eigenlijk gehoopt meteen op het asfalt te staan, maar niets is minder waar, het mulle zand gaat nog een heel stuk door… Andrea en ik besluiten gewoon lekker stevig door te wandelen in plaats van het hardlopen weer op te pakken. Zo vlak voor de marathon neem ik met mijn enkel nu even geen risico (hoewel die hele loop misschien al niet zo slim was, maar dat terzijde) en omdat we met zijn 2 wel een wandelclub lijken zet ik een liedje uit de oude doos in ‘ we gaan naar Zandvoort aan de zee, we neem broodje en schoenen mee’.. het zingen wordt met een applaus gewaardeerd door de EHBO die op het fietspad staat. Om te laten zien hoe blij ik ben dat ik weer asfalt onder mijn voeten heb ga ik door mijn knieën en kus het asfalt a la de paus.

We gaan door het glooiende duinenlandschap met de wind pal tegen terug richting het centrum van Zandvoort. ‘De paden op de lanen in vooruit met ferme pas’.. we hebben er weer een lekker tempo in en zingen bij elk kilometerbord die we tegen komen het aftellied van Telekids met de desbetreffende aantal kilometers. Dit tot gelach van vele andere deelnemers. Ineens schiet Andrea naar voren en maakt een actiefoto om de sliert aan lopers vast te leggen.

Niet lang daarna komen we samen met de lopers van de 12 kilometers en kan het grote zigzaggen beginnen… niet echt handig door die smalle straten van het centrum, maar gelukkig is dit van korte duur. Het duurt niet lang of de straten worden al wat breder. De laatste kilometers gaan in en we gaan zelfs even kortdurend polonaise lopend richting het circuit. 

De finish is in zicht en we zoeken een goede plek om te finishen, niet te druk zodat er kans is op een goede finishfoto hahahahaha. We gaan uiteindelijk hand in hand en met een big smile de finish over, wat was dit leuk! Na de finish omhelzen we elkaar en komen we erachter dat we allebei een PR hebben gelopen… Andrea voor de meest lollige halve marathon en ik voor de langzaamste ooit in wedstrijdverband (en stiekem die ook voor de allerleukste) hahahaha. 

Na de finish staan Petra en Irene op ons te wachten en worden we stiekem door Ton de Best nog even op de foto gezet.

Daarna hangen Andrea en ik heel ceremonieel de medailles bij elkaar om en lopen we richting de ruimte waar onze spullen gestald liggen… Daar kletsen we nog even gezellig na en dan is het tijd om naar huis te gaan. 

Vriendlief en ik lopen rustig richting de auto en genieten nog even na… het was een fantastische dag! En gelukkig… hebben we de vele foto’s nog 🙂