Er zijn alweer enkele maanden verstreken sinds dat ik even tijdelijk de stekker uit mijn blog trok. Oké er kwamen nog wel een aantal blog’s online, maar dat waren meer een soort van ‘achterstallige verplichtingen’ in plaats van de gebruikelijke verhalen van mij. En nu vind ik het tijd voor weer gewoon even ‘hoe is het nu met gaby’ blogje eruit te gooien. Geen idee waar ik moet beginnen, maar goed… het zal dus een tikkie een onsamenhangend verhaal gaan worden, maar dat hoort ook wel weer bij mij ;-). Ohw en voordat ik het vergeet, onwijs bedankt voor de lieve reacties die ik kreeg op mijn ‘ik stop’ blog. Niet alleen de online reacties, maar ook de kaartjes en ‘in real-life’ berichtjes. Zo fijn dat begrip. Dus alvast een dikke kus voor jullie!
Tijdens mijn run samen met Hedwig over de paarse Heide
Na de marathon van Rotterdam en Leiden had ik maar 1 doel voor ogen, een PR tijdens de halve van Eindhoven op zondag 7 oktober. Door de marathon van Leiden (korte samenvatting, gaan voor een PR wat tot 30km goed ging, bij 32 km de man met de hamer tegenkomen en uiteindelijk niet finishen met wat je had gehoopt) had ik een beetje een dip. Het duurde dan ook even voordat ik de trainingen goed oppakte en besloot om er na mijn vakantie vol tegenaan te gaan. Het was immers MAAR een halve marathon, dus ik had tijd genoeg…. dat ik het er een PR wilde lopen en dus vol aan de bak moest stopte ik een soort van weg. Na mijn vakantie ging ik er uiteindelijk wel voor en besefte ik gaandeweg dat het nog best eens lastig kon gaan worden. Zeker gezien het beoogde tempo wat ik wilde gaan lopen en dat ik dat met trainingen met moeite 3 kilometer achter elkaar volhield. Toch trainde ik de zomer stug door en leek het steeds beter te gaan.
Een stukje door Duitsland tijdens een weekendje CenterParcs
Totdat er een forse verkoudheid om de hoek kwam kijken en ik later in diezelfde week ook helaas afscheid moest nemen van mijn oma. Dat vrat toch wel de nodige energie. 
Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar op de dag dat ze daadwerkelijk overleed liep ik in de avond de Leiden Ladiesrun. Ik liep uiteindelijk maar 6 seconden langzamer dan mijn PR op de 5km. BAM! Dat gaf vertrouwen voor Eindhoven. 
Daarna begon het grote leren voor de toetsen op school. Ik had er een week de tijd voor (natuurlijk had ik wel langer de tijd, maar ik kan niet leren zonder druk) Ik probeerde de trainingen bij te houden, maar doordat de begrafenis van mijn oma er ook nog tussendoor kwam schoten er her en der wat trainingen bij in. Ik vond het leren even wat belangrijker dan het lopen. Ik haalde gelukkig alle toetsen ruimschoots, whoop whoop, en ben in principe nu klaar met gedeelte op school. Ik hoef nu alleen nog mijzelf te bewijzen in de praktijk en dan hoef ik alleen nog maar in April naar school om mijn diploma op te gaan halen. Dat geeft wel weer wat rust en ruimte.
Na die 2 volle weken stond ik aan de start van de dam tot damloop. Dat zou voor mij DE grote test worden voor Eindhoven. Ik hoopte ook tijdens de damloop een PR te gaan lopen, maar helaas. Op de een of andere manier kon ik mijn ademhaling na de ijtunnel niet goed onder controle krijgen, maar bleef ik stug doorlopen. Ik kon het tempo tot aan 8 km goed houden, maar toen kwam er een behoorlijke dip. Het tempo vertraagde en ik had geen bekenden om mij heen waar ik mij aan op kon trekken. Uiteindelijk zag ik rond 12 kilometer Everdien in de verte lopen (zij was een wave eerder gestart) en ben ik gaan versnellen om bij haar te gaan lopen. Eenmaal bij haar was ik goed op stoom en rende ik in 1 lijn door naar de finish 1:18:36. Geen PR, maar ik was wel blij dat ik mij onderweg had kunnen herpakken. En hoe tof is het dan om jezelf op een campagne paal van ASICS en de Run2day te zien na afloop.
Een week later liep ik op het gemak de halve van Texel in 1:45:10. Hmmm als ik dit op mijn gemak, inclusief strand en negatieve split kan lopen…dan moet het toch goed komen in Eindhoven?
Een week na Texel liep ik mijn allereerste officiële trail met medaille. Ik vond het zo leuk en relaxt (oké stiekem heb ik een paar keer wat stukjes in het parcours vervloekt) en toen ik samen met Janine liep was het helemaal gezellig. Ik heb nog nooit zo lang over 16km gedaan, maar ik vond het fantastisch!
En toen was de laatste week in gegaan voor Eindhoven, zou al het harde werk beloond gaan worden? Of heb ik er toch te weinig voor gedaan? Ik zou in die 3 jaar dat dit PR stond toch wel sneller zijn geworden? Ben ik stiekem niet te zwaar nu voor een PR (het doel om nog wat kilo’s te verliezen voor Eindhoven is finaal mislukt)… je snapt het.. 80 duizend vragen en onzekerheden gingen door mijn hoofd. Tijdens de laatste trainingen was het weer heel onstuimig, harde wind en regen. Oké lopen met regen vind ik niet zo erg, maar die wind… 
En toen was het ineens zover… zondag 7-10. Mijn vriend was helaas dat weekend op personeelsweekend en kon hij mij niet live aanmoedigen. Gelukkig kon ik halverwege de reis naar Eindhoven mijn zenuwen delen met Meike, Shanice en Michel… maar hoe dichter we bij Eindhoven kwamen hoe erger het leek te worden. Eenmaal in de sporthal en trainer/haas Henny te hebben gevonden begonnen er nog meer zenuwen te komen. De race verliep het eerste deel, op een losse veter na bij 7,5km, prima. Henny moest mij meerdere malen op de rem trappen omdat ik te snel liep. Achteraf maar goed ook, want vanaf 15 kilometer kreeg ik het best lastig. Gelukkig wist Henny mij aan het lopen te houden en had ik maar 1 doel voor ogen… P.R. Vlak voor Stratums Eind stonden een aantal meiden van JKR. Ik kon mijn vermoeidheid niet meer verbloemen.
Ik was op! Maar we moesten nog even en een PR zat er nog steeds in. Dat laatste stuk zigzaggend door het centrum heb ik echt vervloekt, waar blijft die focking finish. Henny pakte me bij de hand en sleurde me over het parcours. Eindelijk zag ik de finish en een echte sprint zat er niet meer in, maar ik probeerde aan te zetten… BAM 1:39:06. EINDELIJK onder de 1:40:30.. eindelijk dat P.R!
Na Einhoven nam ik een weekje rust. Wel was ik met hardlopen bezig, want ik mocht als ‘runfluencer’ aanwezig zijn bij een gave avond georganiseerd door de Runner’s World. Tijdens deze avond kregen we onder andere een clinic van niemand minder dan Gregory Sedoc.
Foto’s gemaakt door Andy Astfalck
Aan het eind van de week liep ik nog even de 8 kilometer tijdens de marathon van Amsterdam. Een leuke afstand, maar man o man wat een drukte! Helaas moest ik daarna werken en kon ik niet zo heel lang blijven om nog de marathon en halve marathontoppers aan te moedigen. Volgend jaar beter plannen ;-). 
Na deze ‘rustweek’ begon ik aan mijn nieuwe schema, want whoop whoop… ik heb weer een nieuw doel. Namelijk… een dik P.R. tijdens de marathon van Rotterdam! Ik schreef hier al eerder een blog over en toen de inschrijvingen eind september open gingen was ik er ook als de kippen bij. Dat het nieuwe schema is begonnen kan ik wel al merken aan de trainingen en vooral ook de tempo’s. Toch voelt het lekker, want na Eindhoven zit ik gelukkig weer in de goede flow! 
Wel werden de serieuze trainingen even onderbroken door een onwijs tof weekend met het Frontrunner Team in de Ardennen. In de omgeving van Trois Ponts hebben we meerdere malen hardgelopen, gemountainbiked, klettersteig gedaan en bovenal veel lol gehad. We kregen een sneak peak van de nieuwe doelen van ASICS en we werden getrakteerd op een supermooi kledingpakket. Ik heb in dit weekend behoorlijk wat grenzen verlegd en kijk er met een glimlach op terug. Waar we eerst gewoon een groep bij elkaar gezette mensen waren zijn we nu echt een team! 
En nu is het alweer eind oktober, is de wintertijd ingegaan en worden de dagen weer korter en korter. Mijn trainingen zullen langzaam aan weer langer en langer gaan worden en ik hoop steeds weer wat vaker wat van mijzelf hier op mijn blog te kunnen gaan laten horen. Maar voor nu zijn jullie een beetje up to date wat ik de laatste maanden heb uitgespookt en wat mijn nieuwe doel is. Ik hoop, in aanloop naar Rotterdam, nog wel wat mooie tijden op diverse races te kunnen gaan neerzetten. Ik zal hiervoor niet alleen aan mijn tempo’s gaan werken, maar ook aan het mentale aspect. Kracht en voeding blijven natuurlijk ook een groot punt van aandacht, maar het belangrijkste bij alles zal zijn balans! Want ik ben er van overtuigd, dat balans de sleutel tot succes zal zijn.
Have faith in your dreams and someday your rainbow will come smiling through
Leave A Reply