Dag 2017, hallooooo 2018

Het is vandaag 6 januari, dus drie koningen en volgens mij mag het dan nog net… Allereerst de beste wensen voor dit mooie nieuwe jaar. Dat het maar een sportief, gezond, mooi, gelukkig, runderfull, PR-rijk en blessurevrij 2018 mag worden/zijn.

Zo dat gezegd te hebben, wil ik jullie mijn doelen van 2018 laten weten, maar wil ik ook even terugkijken naar 2017.

2017

Het was voor mij een bewogen jaar met veel up’s, maar ook veel down’s. De down’s waren vooral op familiar gebied, want ik moest helaas afscheid nemen van 4 familieleden. Ik heb nog nooit zoveel zwart gedragen als het afgelopen jaar. Maar goed, het is de realiteit en het laat je maar weer mooi beseffen dat je zuinig moet zijn op de geliefde om je heen en je echt van elke dag moet genieten.
Naast het afscheid nemen van diverse familieleden nam ik ook even een soort van ’tijdelijk’ afscheid van mijn blog. Ik kwam erachter dat ik geen super woman was en ook gewoon maar een mens ben van vlees en bloed. Een mens die niet alle ballen meer omhoog kon houden door het volgen van een nieuwe studie tot spoedeisende hulp verpleegkundige. Ik maakte vanaf 1 januari de overstap van de intensive care naar de SEH en ging vanaf April echt weer terug naar school. De studie is overigens echt superleuk, leerzaam en heb het onwijs naar mijn zin op mijn nieuwe afdeling, maar er ging dus behoorlijk veel tijd in zitten en raakte een beetje erg gestrest en moest daardoor keuzes maken. Gelukkig is het grootste deel van de studie nu achter de rug en ben ik het bloggen ook langzaam aan weer gaan oppakken. Want hoe stom dit misschien ook klinkt, ik mis het op ‘papier’ gooien van mijn hersenspinsels.

Met hardlopen had ik even een dipje nadat ik echt mega verkouden werd na een geweldige 30 kilometer tijdens de ‘ Groet uit Schoorl’ en de Utrechtse Heuvelrug trail die ik samen met Petra liep.

Het duurde even voordat ik weer op conditie was en kon daardoor een mooie tijd tijdens de loop in mijn dorp wel vergeten. Daarna trainde ik door naar de marathon van Rotterdam, maar op de 1 of andere manier zat het mentaal niet lekker en geloofde ik er niet in dat er een P.R. in zou zitten. Ik liep uiteindelijk op deze warme dag met 2 vingers in de neus 3:38 uur, maar 3 minuten boven mijn P.R. Omdat ik daar zo gemakkelijk liep en goed herstelde probeerde ik het 6 weken later tijdens de marathon van Leiden. Ik ging ervoor, had zelfs Erik de Jong als haas, maar bij 32 km stond de man met een hele grote hamer die mij een enorme klap gaf. Ik finishte zwaar teleurgesteld in 3:42 uur. Achteraf gezien is het eigenlijk niet zo gek en kan ik met een lach op deze dag terug kijken, maar op dat moment… oefff.

Vanaf dat moment had ik mijn zinnen gezet om sneller te worden. Niet zozeer op de korte afstanden (dat zou mooi meegenomen zijn), maar op de halve marathon. Dit P.R. stamde namelijk al uit 2014 en wilde ik nu wel een keer aanpakken. Maar toen kwam daar ineens het Runner’s World evenement waarbij ik ongeveer 50% kans had om een ticket voor de NYC marathon te bemachtigen met het Vifit Sport team. Helaas werd ik niet uitgekozen, maar leerde ik wel hoeveel tijd er in een filmpje van 42 seconden ging zitten. Ik had hier stiekem wel echt een klein dipje door, maar wist mij te herpakken en ging door met het originele doel… het verbreken van mijn P.R. op de halve marathon.

Tijdens de marathon van Eindhoven ging ik ervoor en yes, het lukte! Ik liep 1:24 minuten van mijn P.R. af en liep eindelijk onder de 1:40 uur grens –> 1:39:06. Toch ging het minder makkelijk dan ik had gehoopt en dat zal ongetwijfeld met mijn aangekomen kilo’s te maken hebben gehad. Waar ik begin 2017 aardig wat kilo’s verloor kwamen ze er halverwege 2017 allemaal weer bij. Toch liep ik een P.R., maar er moest wel weer wat aan de kilo’s gedaan gaan worden (de eeuwige jojo, i know).

Het kan je niet ontgaan zijn, maar in 2017 werd ik uitgekozen om een ASICS Frontrunner te zijn en mede daardoor heb ik een hoop nieuwe hardloopmaatjes leren kennen (Ook een heleboel andere lopers heb ik leren kennen door de exposure op social media). Met name door de evenementen en de weekenden weg zijn we een steeds hechter team geworden en zie ik ze inmiddels als een soort van familie.
Omdat er een ander gepland weekje niet doorging besloten we om met een paar ‘familieleden’ en aanhang (FRiends alias loopmaatjes) naar de marathon van Valencia te gaan. Ik had zelf even geen zin in de marathon, maar wist dat er die dag ook de 10K zou zijn. De meeste van onze groep kozen voor de 10K om vervolgens Petra en Ron aan te kunnen moedigen bij hun marathon. Helaas overleed een week, voorafgaand aan Valencia, mijn oom. Ik had zo’n behoefte aan de zon en deze trip dat ik ervoor koos (in overleg met mijn vriend en vader) om niet naar de crematie te gaan, maar gewoon mee te gaan naar Valencia. Op vrijdag was de dag van de crematie en voelde ik mij wel een soort van schuldig dat ik er niet bij kon zijn. Later belde mijn vader en moest ik 1 ding beloven, dat ik die zondag keihard zou gaan genieten en zou lopen voor mijn oom. Ik weet niet wat voor oerkracht er in mij zat die zondag, maar ik liep gewoon een P.R! Waar ik heel lang niet diep durfde te gaan op de 10km (doordat ik bij mijn P.R. op de 10 bijna out ben gegaan), durfde ik eindelijk weer diep te gaan en werd het beloond met een P.R. Hoe bizar!

De 10km in Valencia heeft mij een enorme mentale boost gegeven, een boost waar ik graag tijdens de Bruggenloop op had willen teren. Helaas… gooide de sneeuw ‘witte vlokken in het eten’. Het gaf wel mooie plaatjes, maar niet de gewenste race.

De laatste loop van het jaar was de Linschotenloop, ik wilde daar gaan kijken wat er op de 10,5km in zou zitten (en ook op de 10km, omdat er een officiële tijdsmeting op de 10km is), maar door de enorme wind en mijn nachtdiensten die week voorafgaand gaf ik het ‘pushen to the limit’ na 2,5 km op. Ik heb de rest gewoon lekker uitgelopen, maar baalde natuurlijk wel. Zo had ik liever het jaar niet af willen sluiten, zeker niet na die boost van Valencia. Maar goed, het kan niet altijd feest zijn. Hoewel de dag zelf overigens wel weer een feestje was 🙂 

Ondanks de diverse dipjes kan ik wel concluderen dat 2017 een bijzonder jaar was en dat ik er met een glimlach op terug kan kijken.

2018

En dan 2018…. diegene die mij al langere tijd volgen hebben het al een keer in een blog voorbij zien komen, project unicorn. Heel graag zou ik alle 6 de marathon majors willen lopen om een six star finisher titel, met bijbehorende medaille, te kunnen krijgen. 2 van de 6 heb ik al gelopen, namelijk New York en Berlijn, maar om de marathon van Boston (daar waar je een unicorn medaille krijgt) moet je jezelf kwalificeren met een tijd. Met mijn geslacht en leeftijd moet ik een tijd lopen die sneller ligt dan 3:35 uur op de marathon en om überhaupt kans te maken, eigenlijk een tijd die sneller is dan 3:32 uur. En dat wordt dus ook mijn doel voor het komende voorjaar, jagen op de unicorn tijdens de marathon van Rotterdam.

Voorafgaand aan April loop ik nog een paar officiële lopen waaronder komende week de halve van Egmond, de Asselronde tijdens de midwinter marathon in Apeldoorn en natuurlijk de 20 van Alphen. Hopelijk geven deze loopjes mij genoeg vertrouwen om te kunnen knallen in Rotterdam.

En na de marathon van Rotterdam?? Ik heb echt nog geen flauw idee, ik zie wel hoe het allemaal gaat lopen. Ik weet in ieder geval wel, dat ik (ook vóór Rotterdam natuurlijk) goed op mijzelf wil en moet blijven letten. Dat ik niet overal maar ja op zeg uit mijn enthousiasme en dat ik bewust keuzes blijf maken om zo mijzelf niet voorbij te lopen. Dat ik geniet van elke dag en de dingen die op mijn pad komen. En dat ik lekker de dingen doe die ik leuk vind en dat ik blijf wie ik ben.

Er zijn dus nog weinig concrete plannen voor dit jaar, maar ik heb er wel zin in!

2018 Bring it on!