Bruggenloop 2015 ‘knallend het jaar uit’

Afgelopen zondag was de Bruggenloop in Rotterdam. Inmiddels is deze loop voor mij een traditie geworden en stond ik dit jaar voor de 3e keer aan de start van deze gave loop. Vooraf niet al te hoge verwachtingen qua tijd, want ik had een drukke week gehad met weinig slaap enz. NYC loopmaatje Ytsen had 2 dagen daarvoor aangeboden om mij richting een tijd van 1:10 uur (4:40 min/km) te hazen. Ik appte hem terug dat het goed was, dat ik het zou proberen, maar niet kon garanderen of het ging lukken. Dat was goed genoeg voor Ytsen en zo stonden we 2 dagen later samen aan de start van de Bruggenloop.

Maar goed, zoals bijna altijd begon ik de zondagochtend met een heerlijk stapeltje versgebakken pannenkoeken. Versierde traditiegetrouw mijn pannenkoek met de loop erop en kon verder rustig aan doen. Ik zou om 12:30 uur opgehaald worden door Wendy en Sander (2 loopmaatjes uit Alphen) om rustig aan richting Rotterdam te gaan. Natuurlijk waren we veels te vroeg, maar daardoor konden we alles op het gemakje doen. Even kijken in het stadion en de kantine voor de vrijwilligers.

Het duurde niet lang of Maaike had mij gevonden en ook Patricia kwam om de hoek zetten. Zij zouden beide niet meelopen, maar waren wel gekomen om als vrijwillgers te fungeren… De kanjers!

Na even wat app contact met Ytsen vond hij ook de plek waar wij stonden en werden de laatste voorbereidingen getroffen. We liepen nog even naar de meet-up met de Facebook groep ‘ik loop hard’ om daarna de tas weg te leggen in de kleedkamer. Ik legde mijn tas bij de afbeelding van Giovanni van Bronckhorst neer zodat ik hem makkelijk na afloop kon terugvinden.

Om 15:30 uur zou de start van de Bruggenloop zijn dus op tijd liepen we richting het startvak. Wij zaten namelijk in de 1e startwave dus zouden niet lang na 15:30 uur de startstreep passeren. Onderweg nog even een stop bij de dixi en bij de tafel met looplampjes. Deze bleken niet allemaal goed te werken, maar van Maaike en Patricia kregen Ytsen en ik een goed werkend lampje. Maaike en Patricia zouden na afloop bij de medailles staan en ik zou alleen van Maaike een medaille krijgen als ik een P.R. zou lopen. Uhhh Oké, ik ga mijn best doen.

Toen liepen we richting de ingang van het vak… en hoe grappig, daar stond NYC trainer Jan. Zo leuk om weer te zien na het prachtige avontuur in NYC. Na een kort praatje liepen we het vak in en niet veel later zag ik Ilonka, nog een loopmaatje van NYC. Whaaaa gewoon een Rijnmond reunie hier, dat moest natuurlijk op de foto ;-).

Ik trok mijn ‘wegwerp’vestje uit, installeerde mijn muziek (deed het niet in en aan, maar hing het klaar voor het geval dat) en het laatste wachten kon beginnen. Ik kreeg nog een appje binnen van mijn vriend waar ik keihard om moest lachen. Frietjes is traditie bij een P.R….

Het was toch wel een tikkie frisjes zo tijdens het stilstaan, maar gelukkig duurde het niet lang voordat we het startschot hoorde en de meute in beweging kwam.

Hoppa en daar gingen we, maar ohhh wat was het druk. Ytsen en ik zigzagde tussen de mensen door om enigzins in de buurt van het tempo van 4:40 min/km te komen. De eerste brug werd genomen en piep piep de eerste km.. 4:49 minuten. Shit, als het niet snel wat minder druk wordt kan ik dat eventuele P.R. op mijn buik schrijven. De horde mensen boog langzaam af naar rechts, maar vrijwel iedereen boog daarna naar links… liepen door de modder en liepen eigenlijk van de route af. Ytsen en ik hadden geen zin in baggerschoenen en bleven netjes op de route lopen en zo ontstond er meer ruimte om te versnellen richting het juiste tempo. Kilometer 2 ging daardoor eigenlijk te snel 4:27 minuten, maar het voelde eigenlijk wel prima.

Ytsen en ik liepen lekker door en ik verbaasde mij over dit stukje route. Het was een nieuw en extra lusje zodat je op het einde niet een rare lus hoefde te lopen om aan de 15 km te komen, maar om nou te zeggen dat dit de perfecte oplossing was? In ieder geval was de weg wel breed genoeg en kon je ook prima nog op de stoep lopen.

Bij kilometer 3 draaiden we naar links en jaaaa daar was de Erasmusbrug. Langs het monument voor de kind slachtoffers van de tweede wereldoorloog, over de 2e brug op de route liepen we richting de eerste brug die echt als brug aanvoelt. Alles voelde nog prima en we liepen nog steeds heerlijk door en zaten qua tempo nog steeds onder de 4:40 min/km.

Met kleine pasjes de brug op om vervolgens met grote passen de brug af te denderen. Bij 5km stond de eerste drankpost, maar Ytsen en ik waren het erover eens… die gaan we vandaag niet nodig hebben. We liepen nog steeds lekker door en liepen ruim op schema. Bij 7 kilometer voelde mijn benen eigenlijk nog steeds goed, maar begon ik stiekem wel te merken dat ik iets minder energie had. Ik besloot om het gelletje te nemen, zodat deze ook genoeg opgenomen zou zijn om de Brienenoordbrug te bedwingen. Niet veel later zag ik ALOAAA John. Hij wilde voor een tijd dik onder de 1:10 uur gaan, maar aan zijn lopen te zien had hij het zwaar. Ik riep hem en Ytsen probeerde hem bij ons te houden, maar het lukte hem niet om aan te haken. Ik merkte dat de gel energie gaf en begon weer vleugels te krijgen…. Hop heuveltje op.. kleine pasjes… Heuvel af… grote lange passen.

We haalden steeds meer mensen in, langs de Van Ghentkazerne richting de Brienenoordbrug. Dit deel van de route kende ik maar al te goed, want hier had ik in Oktober nog een halve zondag heuveltraining gehad voor de NYC marathon. De drankpost liepen we weer voorbij en begonnen niet veel later aan de klim van de Brienenoordbrug…. Wat blijft het toch een kl*tebrug…. Mijn gezicht spreekt boekdelen 😉

We passeerde richting de top van de brug het 10km punt en whaaaattt ik zit maar 15 seconden van mijn 10km P.R.. De brug op kosste wat tijd, maar eraf ging weer lekker snel en daardoor viel het verval best mee. Op de weg naar beneden nog een bekende ‘hey Hans’ en zoefffff daar gingen we. Zo lang mogelijk probeerde we de flow van brug af vast te houden…. Langs een bandje in prachtige kersoutifits. Het tempo begon weer te ‘normaliseren’, maar nog steeds liepen we onder de 4:30 min/km.

Bij kilometer 13 gaf Ytsen een leuke boodschap ‘stel dat we nu 5:00 min/km gaan lopen, finishen we nog steeds onder de 1:10 uur’…. Huh? Wat… niet?? Whahhahahah oke…. Je begrijpt denk ik wel dat dat nog meer vleugels gaf.

De laatste kilometer ging in, liep langs de cheeringpoints van de diverse runningcrew’s, maar had geen puf meer om nog meer te versnellen. Ik begon het koud te krijgen en dat is voor mij een teken dat ik moet op gaan passen… Ytsen vroeg of ik kon versnellen, maar zei dat het niet ging. Ytsen bleef bij mij lopen, maar toch ongemerkt zijn we iets sneller gaan lopen en zeker toen de finish echt binnen handbereik lag kon er nog een kleine eindsprint uit…. BAM binnen!!! Ik keek op mijn Garmin en kon eigenlijk niet geloven wat daar stond…. 1:07:53!! Gewoon 3:27 minuten van mijn P.R. afgelopen.

Ik vloog Ytsen om zijn hals en bedankte hem voor het samen lopen….. WTF!! Hoe dan?? En hoe moet ik dit ooit gaan verbeteren was de volgende gedachte hahahahaha. We liepen na de finish door en jaaaa daar stond Jan, glimmend van trots vertelde ik wat ik gelopen had… Hij feliciteerde mij en niet veel later werd ik geroepen door loopmaatje Lenno. Ook van hem dikke felicitaties. Ik appte een foto van mijn horloge naar mijn vriend…. Jaaaaa frietjes vanavond, lekker!
We liepen richting de medailles en ik zocht naar Maaike, want jaja ik had een P.R. gelopen en mocht hem dus bij haar halen… en ja hoor daar stond ze. Ik kreeg mijn medaille en een dikke knuffel. Ook van Patricia een dikke knuffel en ik begon het inmiddels wel een beetje frisjes te krijgen.

We liepen terug richting het stadion en ik nam afscheid van Ytsen. Maar niet nadat we een foto hadden gemaakt. Helaas trilde mijn handen nog enigzins van de kou en de adrenaline en is het niet echt een scherpe foto geworden.Daarna begon het wachten op Wendy en Sander. Ik kwam vele bekenden tegen en wat blijft zo’n evenement toch een mooi feestje.