Yes! I did it!! Mijn 1e triathlon!

Gister kwam de blog met de ‘road to’ naar mijn 1e triathlon online. Mocht je die gemist hebben of nog een keer voor de complete beleving willen lezen? Klik dan hier om hem te lezen. Nu is het tijd voor de blog over de dag zelf. Veel leesplezier.

Zaterdag 29 September, rond 8:30 uur gaat de wekker en word ik wakker met toch wel wat spanning… shittt wat heb ik in mijn hoofd gehaald, vandaag MOET ik het toch maar even doen. HO Gaby, je MOET niks, jij wilde dit en je kan dit… ohwja. Ik heb een hele conversatie in mijn hoofd en stap niet veel later mijn bed in. Ik eet een lekker ontbijtje, trek een makkelijk kloffie aan en stap iets voor 9:30 uur de deur uit en wandel naar Karin. Karin is kapster geweest, woont ongeveer om de hoek en wilde wel even mijn haar vlechten. Dat leek mij het makkelijkste voor deze dag en zo loop ik 15 minuten later weer terug naar huis.

Niet veel later begin ik met het inladen van de auto en kom ik erachter dat mijn fiets gewoon ZO in de auto kan, zonder dat ik mijn voorwiel eruit hoef te halen. Ik moet keihard om mijzelf lachen, heel het fietsseizoen heb ik moeilijk gedaan met dat wiel eruit enz en nu blijkt het gewoon makkelijk zo te passen. Iets na 10 uur rij ik samen met Nicky richting zijn werk om de goede camera op te halen. Terwijl ik daar voor de deur sta te wachten komen er toch echt wel wat zenuwen en dat is helemaal niet te zien ofzo hahaha. 

Tegen 11 uur rijden we het terrein bij de Bosbaan op. Ik kijk naar de deelnemers die al bezig zijn en twijfel over wat ik met het fietsen zal gaan doen. Fietsschoenen of toch gewoon mijn hardloopschoenen? Voordeel van de fietsschoenen is dat ik er nog iets harder en makkelijker mee kan fietsen, voordeel van de hardloopschoenen is dat ik niet hoef te wisselen. Wat ik voorbij zie komen is merendeel toch wel op fietsschoenen, maar ik besluit om later de knoop door te hakken.  We worden netjes naar een parkeerplekje gedirigeerd en we kunnen de auto uitladen. Fiets, grote sporttas, rugtas, camera, stoeltje (voor Nicky, achteraf niet nodig), je hebt aardig wat spullen nodig voor zo’n triathlon. We wandelen rustig langs het parcours richting de kade van de bosbaan waar de tentjes met informatie staan. Nicky settelt zich in een stoel en houdt mijn spullen bij zich terwijl ik gewapend met mijn paspoort mijn startpakket ophaal. 1 van de dames legt alles heel erg duidelijk uit aan de deelneemster voor mij en ik luister gretig mee. Het is blijkbaar ook haar 1e keer en ook zij start om 13 uur. Als zij klaar is ben ik aan de beurt met het ophalen en ook ik krijg een uitgebreide stroom aan info. De dame wenst mij heel veel plezier en succes en ik kan aan het grote plakken beginnen. Een sticker om de zadelpen, 3 stickers op mijn helm en nog een sticker aan mijn tas. Ik freubel het startnummer aan mijn startnummerband en de chip aan de enkelband. Er wordt weer een nieuwe groep gestart en ik kijk even angstvallig naar de deelnemers in het water.

Ik besluit om alvast mijn spullen in de wisselzone te leggen en mijn trisuit en wetsuit vast aan te trekken. Nicky vind het allemaal prima, hij zit lekker in het zonnetje. Met de helm op mijn hoofd, tas om en fiets aan de hand loop ik naar de wisselzone en check mijn spullen in. Heel even knijp ik hem als ze mijn helm grondig bekijkt. Er zit namelijk een kleine beschadiging aan, maar dat is een esthetische beschadiging en heeft niks van doen met de veiligheid. Toch heb ik voor de zekerheid gevraagd of Celeste haar helm mee wilde nemen, maar dat is dus gelukkig niet nodig. Ik zoek mijn plekje in de enorme wisselzone en ik redelijk vooraan te staan. Ik moet wel een plekje delen met iemand en diegene heeft al zijn spullen nog liggen/hangen. Ik hang mijn fiets er gewoon naast en stal mijn spullen uit op een manier dat mij logisch lijkt. Daarna kleed ik mij om in de kleedtent en wandel rustig terug naar mijn plekje. Inmiddels is diegene op ‘mijn’ plekje aan het inpakken en als hij weg is leg ik het iets ruimer uit. 

Daarna wandel ik terug naar Nicky en inmiddels zijn ook Celeste, Linda en Ramon gearriveerd. Celeste zou eigenlijk ook meedoen, maar was helaas wederom geblesseerd. Ze is er wel bij om mij en ook Yldau en Daphne aan te moedigen. De spanningen lopen in hoog tempo op en ik duik nog even een dixi in. Inmiddels lijkt de tijd omgevlogen en is het tijd om bij de instructies te gaan luisteren. Ik wens iedereen veel succes en loop samen met Ramon naar de instructie. Hij neemt mijn slippers mee en maakt nog even een foto. 

Als de instructie klaar is, is het tijd om het water in te gaan. Ik loop rustig via het trappetje en brrrr wat is het water koud. Het is net aan warm genoeg om met een wetsuit te mogen zwemmen, maar ik ben blij dat ik het pak van Dennis aan heb. Ik zwem rustig naar de startlijn en probeer zoveel mogelijk achteraan en aan de kant te gaan liggen. Ik zwaai nog een paar keer naar mijn aanmoedigingsteam en kijk nog even om mij heen hoe ver ik wel niet moet zwemmen. Ik probeer rustig te blijven, maar ik merk dat de spanning behoorlijk is opgelopen. Ineens gaan de begintonen van Thunder van ACDC aan en weten we dat er bijna gestart gaat worden. Als de muziek uitgaat, klinkt er een toeter en iedereen begint keihard te zwemmen. Ik zwem er achteraan in schoolslag en zie meteen dat ik niet de enige ben die dat doet.
Terwijl ik dichter bij Nicky met de telelens kom, krijg ik de aanmoediging om borstcrawl te gaan doen. Oke dan, daar gaan we. Ik ga met mijn gezicht in het water en begin te zwemmen.

De achterste ben ik

Ik vergeet door de kou uit te ademen en na een paar slagen voel ik dat ik al tegen iemand aan ben gezwommen. Mijn brilletje is half vol gelopen en even schiet ik al bijna in paniek. Ik moet om mijzelf toch wel een beetje lachen en probeer tijdens de schoolslag de moed te verzamelen om weer borstcrawl te gaan doen.

Terwijl ik de schoolslag doe kan ik goed om mij heen kijken en zie ik dat ik in ieder geval niet als laatste lig, maar wel behoorlijk in het achterveld. Ondanks dat het mij niet uitmaakt mocht ik als laatste eindigen, is het toch een lekker gevoel om te weten dat er mensen zijn die NOG minder snel zwemmen dan ikzelf. Ik zie behoorlijk wat varianten zwemslagen voorbij komen, van borstcrawl uit het boekje tot borstcrawl met het hoofd boven water. Van schoolslag tot rugcrawl, het kan allemaal. Er liggen een paar dames op dezelfde hoogte als mij, die zo nu en dan een paar verwoede pogingen doen tot borstcrawl. Ik ben met mijn granny-style schoolslag uiteindelijk sneller en volgens mij kunnen ze dat niet helemaal hebben. Ik zie ze lelijk kijken naar mij en moet er in mijzelf enorm hard om lachen. Ik vind na een tijdje de rust om weer borstcrawl te proberen en merk dat het nu een stuk beter gaat. Ik zie alleen totaal niet waar ik naar toe ga en als ik mijn hoofd boven water steek zie ik dat ik de verkeerde kant opzwem. Ik doe daarna nog een paar slagen, maar besluit om gewoon met de schoolslag af te sluiten. Met iets meer dan 21 minuten kom ik het water uit.

Als ik de trap opspurt, druk ik mijn garmin door naar het volgende onderdeel en denk ik aan het riedeltje van Dennis. Brilletje op mijn voorhoofd, klittenband los, rits open, pak over mijn schouders wurmen en als deze om mijn middel bungelt badmuts en brilletje van mijn hoofd af. Ik ren door naar mijn plekje, wurm mijzelf uit het pak en hang deze over de stang heen. Ik als eerste mijn helm op, dan kan ik hem niet vergeten.
Daarna trek ik toch mijn fietsschoenen aan (de keuze is gemaakt), zet mijn zonnebril op en klik mijn startnummer op mijn rug. Ik neem snel een slokje sportdrank en ren met de fiets aan de hand naar de opstapplaats.
Even twijfel ik, mocht ik nou wel rennen?? Of moest ik wandelen? Bang voor alle straffen die er in de triathlonsport zijn maak ik er maar een dribbel van. Bij de plek waar ik mag opstappen klik ik mijn garmin door naar het fietsen en begin te fietsen. Ik hannes even met mijn klikpedaal, maar eenmaal ingeklikt probeer ik gedoseerd het gas erop te gooien. Ik zoek langs de kant naar mijn supporters en hoef niet lang te zoeken, want ze hebben mij al gevonden en ik hoor ze van verre al roepen.

Ik ben zo blij dat ik het zwemmen heb overleefd en zit te genieten van het fietsen, langs de bosbaan is het asfalt superstrak en kan ik lekker wat vaart maken, aan het einde afremmen om het bochtje om te gaan, even een recht stuk, dan weer een bochtje om en terug via de andere kant van de bosbaan. Bij dit 2e deel is het asfalt een stuk beroerder en hobbel ik af en toe op de fiets. Ik haal her en der wat mensen in en probeer erop te letten dat ik niet te dicht op de ander fiets i.v.m de regel van het stayeren. Bij het bruggetje langs de bosbaan moet echt de rem erop en als ik er de eerste keer voor mijn idee bijna kruipend overheen ga, staan ze nog te wapperen dat het langzaam moet, hoe dan? Moet ik achteruit fietsen? Ik passeer de wisselzone en ik weet dat het 1e rondje er zo goed als op zit, nog 3 te gaan. 

Ik weet nu waar ik hard kan en waar ik even moet opletten en probeer de 3 rondjes daarna zo tactische mogelijk te fietsen en geniet van de aanmoedigingen die ik krijg van de vrijwilligers en het publiek. Halverwege het 3e rondje bedenk ik mij dat ik mijn gelletje nog in mijn rugzak bij Nicky heb laten zitten. Niet dat ik hem nu nodig heb, maar het had misschien voor het lopen wel lekker geweest. Ik moet eraan denken dat ik in de wisselzone dan maar een extra slokje sportdrank neem. Nu op de fiets drink ik water en dat voelt lekker fris. Ik mis tijdens het fietsen wel iets van een muziekje of het gezellig kletsen met iemand. Het is gelukkig maar 20 kilometer, maar stiekem vind ik het op deze manier toch nog een soort van lang duren. 

Tijdens het laatst rondje probeer ik nog wat meer aan te zetten, maar ik hou ook nog in mijn achterhoofd dat dit niet het laatste onderdeel is.
Terwijl ik op de terugweg langs de bosbaan fiets verschuif ik iets mijn voet waardoor ineens mijn pedaal uitklikt, snel klik hem in. Ook nu moet ik lachen, wanneer ik wil dat die uitklikt lukt het niet altijd en nu gebeurt het bijna spontaan hahaha. Ik passeer voor de laatste keer het bruggetje en mag daarna de wisselzone in. Het is een soort verhard grindpad en fiets heel voorzichtig. Netjes op tijd stap ik na ruim 44 minuten van de fiets af en probeer ik half rennend mijn plekje te bereiken.

Ik hang mijn fiets in het rek, zet mijn zonnebril en helm af, trek mijn fietsschoenen uit, doe mijn sokken aan, trek mijn hardloopschoenen aan en wissel mijn startnummer van mijn rug naar mijn buik. Even een slokje sportdrank, horloge naar hardlopen en weer door. YES nu begint mijn onderdeel! Ik sprint de mat over en heb eigenlijk bijna geen last van zwabberbenen. Ik ben zo blij dat ik mag rennen, dat ik veel te snel start. Ik ren langs mijn supporters en haal ondertussen een paar mannen in, die verbaasd zijn over het enthousiasme en gemak waarmee ik ze voorbij kom gelopen.

Ik loop langs grand cafe de bosbaan, geef een paar kinderen een high five en ben verbaasd over de stijle helling die ze hebben gecreerd mbv een plank waar je af moet lopen. Ze hebben deze over de trappen heen gelegd, maar echt prettig loopt het niet. Daarna loop je naar beneden en via een bocht langs de stalling van de roeiboten loop je weer terug naar het begin. Mijn supporters zijn inmiddels verplaatst naar een ander stukje parcours en ik ga mijn 2e rondje al in. Ik haal wederom een hoop mensen in en zie Nicky wederom in een andere positie liggen/zitten/staan voor een foto. 

Ik passeer mijn enthousiaste supporters en ga rondje nummer 3 in. De rondjes zijn iets korter dan een kilometer en waar ik normaal een hekel heb aan het lopen van dezelfde rondjes, vind ik het dit keer echt een feestje. Ik haal zoveel mensen in tijdens het lopen en zelfs een aantal 2x. Dit voelt zo lekker!
Ik merk wel dat ik echt dorst begin te krijgen, maar de drankpost ligt net een soort van onhandig uit het loopje dat ik het wel bewaar tot na de finish. 

Ik loop lekker door, geef nog even een high five aan mijn supportersclub als ik het laatste rondje in ga en kijk al uit naar de finish.

Ik merk dat ik een beetje steken in mijn maag begin te krijgen en moet even het gas eraf gooien, jammer nu net in het laatste rondje. Toch blijf ik mensen inhalen en blijf ik een lekker tempo lopen. Kom op nog even volhouden! Langzaam verdwijnen de steken en ik focus mijzelf op de finish. Ik haal nog een dame in, die nog een enorme eindsprint inzet. Ik zet een klein sprintje in, maar laat haar gaan en vind het wel goed zo. Met de handen in de lucht en een enorme glimlach passeer ik de finish in 1:34:12. Whaaaa i did it!

Ik ben in ieder geval supertrots dat ik dit met een soort van minimale voorbereiding gewoon gedaan heb. Tuurlijk die tijd is geen top tijd, maar ja er moet ook wat te verbeteren blijven he 😉 

Ik krijg mijn medaille omgehangen en merk dat ik al vrij snel wel weer hersteld ben. Ik klets nog gezellig na met Yldau en Daphne en bedank mijn TOP supportteam, Celeste, Linda, Ramon en last but not least Nicky. Ik was zo blij met hun vandaag. Bedankt lieverds voor jullie TOP support! 

En nu?
Ik ga zeker niet zeggen dat dit een eenmalig iets is geweest, want daar vond ik het echt wel te leuk voor. Maar ik ga nu eerst mijn pijlen op de marathon van Boston richten en in de tussentijd proberen om het zwemmen beter onder de knie te gaan krijgen. Wie weet komt er dan volgend jaar wel een vervolg aan dit verhaal. Het zal dan wederom iets van een korte afstand gaan worden, want dat vind ik voor nu allemaal lang genoeg 😉 Maar dat ik er nog wel een keer 1 ga doen, dat staat vast!