week 7: En ineens heb je het… een blessure

K*t, Kl*te en nog eens K*t! Dat waren mijn gedachten toen ik vrijdag na iets meer dan 800 meter mijn run af moest breken vanwege enorme pijn aan mijn knie. En nu zit ik dus officieel geblesseerd even een tijdje ‘aan de kant’. Maar goed, ik ga niet bij de pakken neerzetten en met nog maar 55 dagen tot aan Boston heb ik daar ook geen tijd voor 😉 . Hoe en wat, lees je meer in dit weekoverzicht.

Maandag
Omdat ik vandaag de nachtdienst in ga, mag/moet ik van mijzelf uitslapen. Wel heb ik een wekker gezet omdat ik om 12 uur in Leiden moet zijn. Ik word nog voor de wekker wakker, maar ik slaap uiteindelijk 11,5 uur. Ik geloof dat ik het nodig had hahaha. Iets voor 12 uur ben ik in Leiden voor de afspraak met diëtist Everdien. De weegschaal zegt dat er niks af is, maar toch merk ik alweer verschil qua lijf en gaat het de goede kant op. Ik krijg van Everdien nog wat tips voor mijn aankomende nachtdiensten en we hebben het even over mijn voeding rondom de duurlopen, want dat blijft voor mij een struikelblok. Het is toch fijn dat ik het er met haar over kan hebben, zeker omdat ze zelf ook hardloopt. Na de afspraak doe ik de boodschappen voor heel de week en na wat getreuzel maak ik mij klaar voor de 16 kilometer tempoblokkenloop. Het lopen gaat eigenlijk behoorlijk goed. Ik kan goed de tempo’s lopen ondanks de stevige wind en geniet van het lekkere zonnetje. Ik kom met een goed gevoel thuis, heerlijk!
In de middag rommel ik nog wat aan thuis en net na 18 uur kleed ik wederom sportkleding aan om tegen 18:30 uur op de fiets te stappen naar de sportschool. Het is een pittige HIIT les en na ruim 45 minuten ben ik blij dat het klaar is. Ik fiets lekker weer uit naar huis en thuis staat mijn avondeten al zo goed als klaar. Een heerlijke herfstsalade met paddenstoelen, courgette en amandelen.
Na het eten een verfrissende douche en nog even tijd om rustig te zitten voordat ik naar het werk moet voor nachtdienst nummer 1 van de 4. Iets na 22 uur rij ik naar Leiderdorp om te gaan werken.

Dinsdag
Na een lekkere nacht ben ik echt KAPOT als ik naar huis mag. Mijn collega’s van de dagdienst maken zich ernstige zorgen over of ik nog wel naar huis kan rijden en bieden zelfs aan om mij thuis te brengen. Ik besluit om uiteindelijk toch zelf te rijden, maar oeioeioei… ze zeggen dat met alcohol op achter het stuur gevaarlijk is, nou na nachtdienst idemdito. Ik kom gelukkig wel veilig thuis en stap bijna direct mijn bed in om 8:30 uur. Met even een korte tussenpozen word ik pas om 18:10 uur wakker. Nicky is niet lang daarna thuis en maakt het eten klaar. In de avond doe ik echt niks en post ik een terugkijk foto van het internationale ASICS Frontrunner weekend in Amsterdam. Samen met 2 italiaanse boys hardlopend door Amsterdam. De aanmeldfase om Frontrunner gaat over 2 dagen open en vind het wel een mooie reminder. (inmiddels is deze open, klik hier voor meer info en om je aan te melden)

Iets na 22 uur stap ik weer in de auto naar het werk. Op naar nacht 2 van de 4.

Woensdag
Het is wederom een lekkere nacht en we vieren zelfs een klein feestje omdat onze collega voor het allerlaatst in de nachtdienst zit. 

Gelukig ben ik dit keer iets minder moe als ik naar huis rij. Het duurt eventjes voor ik in slaap val, maar wederom maak ik een ‘goede nacht’. Het is een soort van saai, maar ook dit keer duurt het niet lang voordat Nicky thuis is en begint hij met koken. We kijken even een aflevering van een serie en daarna stap ik nog even op de fiets op zolder.

45 minuutjes draai ik lekker op gevoel rondjes met de pedalen en kijk ik ondertussen naar hoe het gezin van Hans Kazan terug gaat naar het jaar 1965. Zo grappig om dat te zien allemaal uit die tijd. Na het fietsen stap ik snel onder de douche en 50 minuutjes later zit ik in de auto naar het werk voor nachtdienst nummer 3.

Donderdag
Nacht 3 van de 4 is wederom een gezellige nacht en mijn collega Trude en ik hebben samen de grootste lol.

De nacht gaat redelijk snel voorbij en eenmaal naar huis sta ik zelfs kortdurend in de file. Gelukkig kan ik goed mijn ogen open houden en ben ik zelfs nog een soort van wakker als ik eenmaal thuis ben. Ik duik wel gelijk mijn bedje in en met een tussenpozen word ik wakker gemaakt door Nicky om 18:30 uur. Vanwege Valentijnsdag eten we ‘Loetje a la thuis’ en zit ik niet veel later aan een heeeeeeeerlijke biefstuk met brood als ontbijt. In de avond kijken we naar de film ‘ a streetcat named Bob’ op Netflix en ik kan je zeggen en echte aanrader. Iets na 22 uur vertrek ik voor de laatste nachtdienst van deze reeks naar het werk, bijna weekend. 
Vrijdag
Het laatste nachtje is wederom een lekker nachtje en als ik rond 7:45 uur het ziekenhuis uitloop kan ik maar 1 ding denken, WEEEEEEEEEEKEND! Ik voel mij nog behoorlijk goed en het is heerlijk weer dus ik besluit om gewoon wakker te gaan blijven tot vanavond. En om het weekend in te luiden kleed ik mij thuis gelijk om in hardloopkleding. Ik ben nog maar net op pad en ik voel een beetje mijn linkerknie. Ik maak even een foto aan het einde van de straat en ik merk dat ik af en aan pijntjes heb aan mijn knie. Wat is dit toch? Ik voelde maandag met lopen ook wel al wat, maar goed ik voel wel vaker wat tijdens het lopen. Heel de week bleef ik op diverse plekjes aan mijn linkerknie pijntjes voelen, maar doordat het elke keer op een ander plekje was dacht ik dat het tussen mijn oren zat.

Nadat ik de foto heb gemaakt loop ik door en lijken de pijntjes weg te zijn, helaas na een paar 100 meter komt het terug en worden ze steeds erger. Van licht zeurderig naar echt pijn. K*tzooi! na 880 meter besluit ik om mijn run af te breken en terug te wandelen. Ondertussen bel ik mijn fysio, maar hij neemt niet op. Ik app mijn trainer en niet veel later wandel ik al bellend met hem naar huis. Als ik uitgebeld ben en nog even de fysio app belt hij al terug. Ik had sowieso al een afspraak met hem voor morgenmiddag staan voor core-oefeningen, maar ik ben lichtelijk in paniek en gelukkig snapt hij dit. Ik mag in zijn lunchpauze langskomen om even naar mijn knie te laten kijken. Ik besluit om in de tussentijd maar naar de sportschool te gaan om toch wat te doen wat voor mijn idee wel helpt in de road to Boston. 

Daarna stap ik snel onder de douche en rij ik naar de fysio toe. Na wat testjes en een echo is het oordeel –> geïrriteerde pezen rondom en over mijn knieschijf. Gelukkig nog geen vocht in de knie, omdat ik er nog heel vroeg bij ben. Doormiddel van een model van een knie laat hij zien dat het kan dat ik dus overal en nergens pijntjes voelde en het dus niet tussen mijn oren zat. Ik vraag aan hem hoe lang zoiets duurt en hij zegt meteen ‘een week of 6’ en mijn eerste reactie is ‘NOOOOOOOO dat meen je niet???’… gelukkig zegt hij ook meteen ‘grapje’, oef. Wel moet ik even rust houden qua hardlopen, mag ik wel fietsen en moet ik bepaalde oefeningen doen. Voor 1 van de oefeningen heb ik een hellinkje nodig en ga ik direct na afloop naar de naastgelegen Gamma voor wat hout. Later in de middag klus ik een helling in elkaar waar Bob de Bouwer jaloers op zou zijn ;-).

In de middag ruim ik verder wat op in huis en probeer ik mijzelf bezig te houden. In de avond kijk ik samen met Nicky naar de serie ‘sex education’, maar ik moet echt moeite doen om mijn ogen open te houden en na ruim 27 uur wakker te zijn geweest vind ik het mooi geweest en duik ik mijn bedje in.

Zaterdag
Na bijna 11,5 uur slaap word ik gewekt door de wekker. Eigenlijk had ik moeten hardlopen, maar ja… dat gaat niet. Samen met Nicky ga ik even naar het dorp, regelen we een nieuw paspoort voor Nicky en ontbijten we bij een lokaal tentje. Daarna is het tijd om mijn gewonnen Silvana kussen aan te laten meten bij een speciaalzaak hier in Alphen. Ik heb de mijne zo gevonden en niet veel later gaat ook Nicky met een nieuw kussen de deur uit hahahah. 

Het is echt heerlijk weer en als we weer thuis zijn verplaats ik een lekker zittende stoel naar buiten en duik met een boek de tuin in.

Na ongeveer 2 uur kleed ik mijzelf om en rij ik naar de fysio voor de core oefeningen. Ik ben iets te vroeg en kan heeeel vervelend ook daar in het zonnetje nog even wachten. Daarna mag ik vol aan de bak, maar niet voordat Dennis mij uitgelegd heeft hoe core stability voor hardlopers werkt en waarom bijvoorbeeld oefeningen zoals planken of sit ups dus totaal geen nut hebben. Door het te zien snap ik het eindelijk en daar ben ik heel blij mee, weg met de nutteloze oefeningen, op naar de echt goede oefeningen! Een uur lang krijg ik een aantal oefeningen voorgeschoteld en kom ik erachter dat er echt nog een hoop werk aan de winkel is voor mij. En dat geeft niet, dat zie ik alleen maar als een mooie uitdaging.

Daarna moet ik mij haasten naar huis, want ik ga met Nicky en zijn moeder sushi eten bij een restaurant in Alphen. Het eten smaakt heerlijk en als onze buikjes gevuld zijn kijken we nog Wie is de mol terug. Daarna ben ik behoorlijk moe en duik ik mijn bed in, maar het duurt even voordat ik de slaap kan vatten.

Zondag
Voor de wekker ben ik al wakker, maar niet veel later moet ik toch een klein beetje opschieten. Eigenlijk zou ik vandaag de zegerplasloop lopen en kijken wat er op de 10 kilometer in zou zitten. Helaas lukt dat dus niet en heeft Nadia mijn startnummer overgenomen. Ook Celeste gaat lopen, maar zij gaat de 20 kilometer doen. En tja, hoe leuk is het dan om aan te gaan moedigen. Zeker gezien het ongeveer in ‘mijn achtertuin’ is. 

Ik zie een hoop bekenden en schiet met mijn nieuwe camera behoorlijk wat foto’s. Het is echt heerlijk loopweer en vind het best wel moeilijk om aan de kant te moeten staan. Ik doe het natuurlijk zelf, maar had zo graag willen lopen. Maar goed, het cheeren en foto’s maken is ook leuk en wordt ook nog eens gewaardeerd.

Als de meiden weer binnen zijn fiets ik rustig aan weer naar huis en in de middag wandel ik met Nicky samen een klein blokje om. Hij is helaas al heel het weekend niet fit, dus het wordt een klein rondje. Maar goed, beter iets dan niets. 

De rest van de middag zit ik een beetje in het zonnetje de foto’s van eerder die dag uit te zoeken en een beetje rond te snuffelen op het internet. Ik schrijf dit weekoverzicht en in de avond kijk ik naar de documentaire van het ‘Coast to Coast’ avontuur waaraan Manon meedeed. Later op de avond keek ik nog even samen met Nicky naar de Luizenmoeder, daarna nog voor de 3e keer vandaag de oefeningen van de fysio en hop mijn bed in.

En nu…
En nu is het de maandag waarop het nog maar 55 dagen tot aan Boston is en ik even niet zo goed weet hoe mijn week er de aankomende week qua sportactiviteiten uit zal gaan zien. In ieder geval zal ik braaf de oefeningen doen en minimaal 2x in de sportschool staan voor de core oefeningen. Daarbij zal ik wel lekker op de racefiets stappen en heel misschien aan het einde van de week weer proberen om wat passen te zetten. Maar ik wil niet te vroeg weer beginnen, dus ik pak het heel rustig pas weer op. Eerst even nog rust qua hardlopen.