Vliegend door Pijnacker

Afgelopen zaterdag liep ik de Ladiesrun Oostland, tijd voor een terugblik op deze verrassend mooie loop. 

Toen ik enige tijd geleden een uitnodiging kreeg van Marloes, de oprichtster van Vliegendevrouwen.com, om de ladiesrun Oostland te lopen hoefde ik niet lang na te denken. Tuurlijk kom ik! Het eerste plan was om de 10 kilometer te lopen, maar uiteindelijk vanwege mijn blessure en de halve marathon die ik de dag erna wilde lopen liet ik het omzetten naar de 5km. In de tussentijd schreef ik mijn moeder ook in voor deze loop en kreeg zij het startbewijs cadeau voor moederdag.

Afgelopen zaterdag was het dan zover, samen met mijn moeder op pad richting Pijnacker. Toen we bijna op de plaats van bestemming waren verbaasde ik mij over het natuurgebied langs de weg, hmmm hopelijk gaan we hier lopen want dit is wel mooi. Eenmaal ter plaatse duurde het niet lang of ik had NYC maatje Natalie gevonden, gezellig! Eindelijk kon mijn moeder zien met wie ik 8 dagen NYC onveilig heb gemaakt.

Mijn moeder en ik haalde ons startnummer op en langzaam druppelde het terrein steeds een beetje voller. Natalie wilde graag een snelle tijd neerzetten en begon netjes aan haar uitgebreide warming-up. De warming-up die van haar trainer Robert Lathouwers opgedragen had gekregen. Ik besloot om een klein beetje mee te doen en zo liepen we alvast een stukje in. Voordat ik het wist liepen we in het prachtige natuurgebied wat ik naast de weg had zien liggen, wow! Zo mooi hier. Helaas geen telefoon mee, maar koeien, ooievaars enz. Tijdens het inlopen merkte ik dat mijn kuit een beetje irriteerde en dat het toch behoorlijk warm al was. Na 10 minuten waren we weer terug en eist ik dat ik na wat oefeningen snel mijn gewone sokken zou verwisselen voor compressiekousen. Maar eerst wat oefeningen, waaronder het wegduwen van de boom 😉 

Ook Augüsta was aanwezig bij deze loop, Augüsta kom ik overal tegen met loopjes, zelfs tijdens de marathon in NYC. En inmiddels kan ik Augüsta ook wel aan mijn loopvriendinnetjes toevoegen. Ook Natalie is  een vriendin van haar, dus het was een gezellige boel al voor de start 🙂 

De 10 kilometer starte iets later dan gepland, waardoor wij van de 5 ook iets later startte dan de bedoeling was. Snel nog even een plasje, een succes wens aan mijn moeder (die liep ook de 5, maar ging netjes achteraan staan) en hop over het hek redelijk vooraan het startvak in. Net achter Natalie en Augüsta. Aangezien ik de dag erna dus weer voor het eerst een halve marathon zou gaan lopen en ik weer voor het eerst 2 dagen achter elkaar zou gaan lopen wilde ik niet al te snel lopen. Een P.R. zou er immers toch niet inzitten. 3-2-1 GO!

Toch liet ik mijzelf een beetje meeslepen door de 3 snelle dames voor mij… ik probeerde het tempo te laten zakken, maar alsnog ging de 1e kilometer in 4:20 minuten. Ik merkte dat het behoorlijk warm was zo met het zonnetje en liet het tempo iets zakken. Ik liep nog steeds als 4e, maar hoorde iemand achterop komen. Het was het meisje in het triatlonpakje (later kwam ik erachter dat zij Laura heette). Ze kwam naast mij lopen, we babbelde even en ze liep lekker door. Ik bleef vlak achter haar lopen en merkte dat ze op een gegeven moment iets langzamer begon te lopen. Ik kon er voorbij, negeerde de drankpost en liep lekker verder. We liepen nu een soort van tegenovergesteld aan het fietspad waar we eerder liepen en ik zag in de verte mijn moeder kijken, we zwaaide naar elkaar en ik begon op een stukje onverhard pad te lopen.

Inmiddels liep ik vol tegen de wind in te beuken, had ik kilometer 3 op mijn horloge voorbij zien komen en zag ik de 1e 3 dames in de verte lopen. Ik merkte dat de wind mij aardig veel energie kostte en keek al uit naar een stukje met enigszins wind mee en eigenlijk ook naar de finish.

Ik had mij misschien toch iets teveel ‘opgeblazen’ in de eerste 2 kilometers en daar moest ik nu voor boeten (oeps). Toch probeerde ik stug door te blijven lopen en was blij toen ik even uit de wind mocht lopen. Piep piep… nog 1 kilometer… kom op niet verslappen. Ik liep stug door en ineens komt er iemand van langszij, niet Laura maar iemand anders… ik merk dat ik weinig puf heb om haar weer in te halen, maar competatief als ik ben probeer ik toch bij te blijven. In mijzelf denk ik, potverdrie loop ik de hele tijd als 4e en wordt ik net in de laatste kilometer ingehaald…. Op de een of andere manier weet ik ergens energie vandaan te halen en haal haar nog net in de laatste 250 meter in. Om er zeker van te zijn dat ze mij niet meer inhaalt gooi ik er een enorme eindsprint uit. In volle vaart dender ik de finish over, yes! whahahhaahhahha uhhh ik zou ‘rustig’ lopen toch? Oeps.

Ik krijg mijn medaille van Marlous omgehangen en settel mij even in het gras. Het duurt even voordat ik op adem ben, maar uiteindelijk ben ik er en kijk ik op mijn klokje… 22:46. Wow dat is maar 30 seconden langzamer dan mijn P.R. Oké 30 seconden op 5 kilometer is best veel, maar met deze wind en mijn matige conditie viel het mij niet tegen. Inmiddels kwam Augüsta kijken hoe het met mij ging, zij was 2e geworden… net achter Natalie. Yes het was haar gelukt.

Ik stond nog even te wachten bij de finish totdat mijn moeder kwam. Ik zag haar met haar knalroze shirt van verre aankomen en kon haar nog mooi even over de finish schreeuwen. Trots op haar! 
Omdat ik Natalie en Augüsta nog even op het podium wilde zien staan besloten mijn moeder en ik te wachten. Dit bleek uiteindelijk een goede keuze te zijn, want wat bleek…. ze deelde aan 2 verschillende categorieën de prijzen uit, namelijk de vrouwen senioren (tot 35 jaar oud) en 35+. De eerste 3 dames bleken allemaal 35+ te zijn, waardoor ik dus als 1e vrouwen senioren over de streep binnen was gekomen. Ik mocht dus ook het podium op, whaaaa hoe leuk! Blijkbaar had het de vrouw die 2e was geworden het ook niet verwacht want die was niet aanwezig bij de prijsuitreiking. Laura was er nog wel en beide stonden we te genieten van ons moment! 

Daarna nog even op de foto met olympiër Robert Lathouwers en kletste ik nog even met Natalie en Augüsta. 

Nog even werden mijn moeder en ik door fotograaf Bas van Binnendijk op de foto gezet, vlak voordat de regenbui losbarstte… Daarna was het echt tijd om weer naar huis te gaan met een hele dikke glimlach… 

Het was een prachtige loop door een mooi aangelegd natuurgebied. Organisatie zat goed in elkaar (ook al liep het niet helemaal op tijd, maar vooruit) en volgens mij heeft iedereen het naar haar zin gehad. Marloes, je hebt een mooi evenement op poten gezet en ik kan je vast verklappen… volgend jaar ben ik zeker weer van de partij!