Tokyo marathon, deel 2: Raceday!

Daar is die dan ‘ HET raceverslag’ over de marathon van Tokyo. Het duurde eventjes om het allemaal op papier te zetten, maar het is weer gelukt. Alles wat ik in de dagen voorafgaand in de marathon deed staat in een aparte blog. Maar nu is het tijd voor deel 2! De Tokyo marathon zelf.

Na een onrustige nacht, ben ik al om 5:14 uur wakker, 16 minuutjes voordat de wekker gaat. Ook Geera is al voor de wekker wakker en rustig starten we op. Ik zie de voorspelling van 3:52:28 op mijn Garmin voor deze marathon staan. Als ik die tijd loop vandaag ben ik na afgelopen maanden al heel blij. De hardloopkleding gaat aan en we gaan snel naar het ontbijt. Het hotel heeft voor alle lopers in een speciale ruimte om 5:30 uur al het ontbijt klaar staan. We schuiven rond 5:50 uur de ontbijtzaal in. De rest van ‘ons groepje’ is er al en zit al aan een grote tafel. Ook Japke voegt zich gezellig bij ons en is blij met de pindakaas die ik uit NL heb meegenomen (je bent een Hollander of niet). Ik probeer mijn brood weg te krijgen en neem nog wat mee voor later. Er zit best veel tijd tussen het ontbijt en de marathon zelf en anders ben ik bang dat ik onderweg met een rammelende buik loop. Er is wel een soort buffet langs de route, maar al die producten ken ik niet en durf ik mij niet aan te wagen.

Eenmaal terug op de kamer doen Geera en ik nog de laatste voorbereidingen, stop de spullen in het tasje die ik meeneem naar de start en ik schrijf mijn raceplan en ontmoetingspunten met Tui op mijn hand.

Als halve zwerver in oude kleding met poncho en warme muts ga ik uiteindelijk de deur uit. De marathonorganisatie heeft alleen voor Japanners de mogelijkheid om een tas vooraf in te leveren die je na afloop terug krijgt, maar voor ons dus helaas niet. Wij moeten het doen met oude kleding vooraf en een soort poncho na afloop. De man en 2 zonen van Geera zijn zaterdag aangekomen in Tokyo om aan te moedigen en zij hebben wel voor mij na afloop nog een jasje en een lange broek mee voor het geval ik het koud krijg. Daarbij hebben ze ook een flesje cola mee, voor als ik een beetje suikers nodig heb. De zak naturel ribbel chips laat ik maar op de kamer, anders moeten ze zoveel meenemen hahaha. Ik ben dus heel blij dat ze dit voor mij willen meenemen en ach anders had ik het zonder moeten doen en was het vast ook goed gekomen.

Maar goed, om 6:45 vertrekt de bus dus op tijd gaan we naar beneden. Er hangt een gespannen sfeertje in de bus en ik merk zelf ook dat ik gewoon echt wel gespannen ben. We worden rond 7:10 uur netjes vlak voor het punt afgezet waar we het terrein op moeten. En dat is voor ons ‘ Gate 2′. Daar worden eerst onze tassen gecontroleerd en helaas, flesjes drinken mogen niet mee. Ik heb wel vooraf een pakje water gekocht, maar als ik hem drink is blijkt het een soort gezoet water te zijn. Maar dit mag gelukkig wel mee, beter iets dan niet. Eenmaal binnen kan je ook nog wat bekertjes water en sportdrank pakken. Mooi! Kan ik gelijk de sportdrank (procari sweat) even proeven en die smaakt gelukkig lekker. Geera start vanuit een ander startvak dan mij en Japke en we nemen alvast afscheid. Japke en ik besluiten om gelijk nog even een dixi stop te maken, want tja.. we hebben nog bijna 2 uur te overbruggen en wat moet je anders. In de rij voor de dixi’s krijg ik al mijn eerste huilmoment, nou ook dat kan er maar vast uit zijn. Japke en ik lopen doen daarna spoorzoekertje naar de borden met C erop. Uiteindelijk moeten we een trap op en we staan soort van oog in oog met de start.

Na een foto lopen we door om te kijken waar startvak C is. Die schijnt er niet zo ver vandaan te zijn. Er staan al lopers netjes opgesteld in startvak B waarvan 1 al helemaal kant en klaar in racetenue zonder er iets overheen. Japke en ik zijn beiden dik ingepakt en hebben het nog koud (gevoelstemperatuur van -1) en rillen alleen al bij de gedachten dat hij 1,5 uur lang zonder iets warm eroverheen al klaar staat voor de start. Wij besluiten om een plekje in het zonnetje op te zoeken en weten zowaar plekjes op paaltjes te vinden midden in de zon. Dat is beter! Ondertussen heb ik contact met Marcel van Runningstories om met elkaar af te spreken. Maar het startterrein is verdeeld in 2 lagen en verschillende ingangen dus uiteindelijk mislukt deze poging.

Het wordt steeds drukker en drukker en op den duur begint mijn blaas ook voller en voller te voelen. Japke en ik besluiten op zoek te gaan naar de dixi’s bij het startvak en daar staat al een flinke rij. We sluiten netjes achteraan, maar het gaat behoorlijk traag. Maar goed, uiteindelijk stappen we nog netjes op tijd in het vak. Japke en ik staan in hetzelfde vak ingedeeld terwijl Japke echt een heel stuk sneller is dan mij. Ikzelf voel mij totaal niet relaxt in dit snelle vak, maar naar achter schuiven mocht helaas niet. Japke wil wat meer naar voren dus we nemen afscheid van elkaar en ik wens haar succes. Ik zie een gezellig groepje mannen van KIKA en sluit bij hun aan om verder te wachten. Langzaamaan tikt de tijd verder en pel ik mijn lagen oude kleding uit totdat het moment daar is dat alles uit is. De zon is uiteindelijk hoger en hoger te komen staan en in de menigte is het eigenlijk prima te doen. Nog even een foto met de heren en dan is het wachten op de start.

Die laat niet lang op zich wachten en met een hoop confetti gaat het van start. De menigte komt snel in beweging en niet lang na de start passeren we de startstreep al. Er staat iemand keiharde rockmuziek op een gitaar vanaf een verhoging te produceren en stiekem klinkt het best goed. Maar lang de tijd heb ik niet, want ik ga lekker mee met de menigte. Wel met schuin oog op mijn hartslag, deze mag nog niet teveel oplopen aan het begin. Het is zo druk aan het begin dat er eigenlijk ook weinig ruimte is om TE hard te lopen. Het is eerder uitkijken dat je niet tegen iemand aanbotst of omver wordt gelopen. Ik probeer mijn ritme te vinden, maar wordt continue ingehaald van links en rechts. Ik probeer zoveel mogelijk rechts te lopen, maar door de drukte is dat niet haalbaar. Na ongeveer 15 minuten zie ik ineens een Japanner ergens voor mij lopen en ik denk bijmijzelf ‘zie ik dat nou goed??, Loopt hij nou in pak, op gewone schoenen en een aktetas?’…. Omdat ik toch nog niet lekker in mijn ritme zit maak ik er een filmpje van

We lopen de eerste 5 kilometer ongeveer naar beneden volgens het hoogteprofielkaartje, maar tijdens het lopen merk ik er eigenlijk niet zo heel veel van. Ik ben misschien ook gewoon veel te veel nog bezig met mijn ritme te zoeken en het stiekem frustreren dat ik continue wordt ingehaald. Ik krijg een aantal keer aan de hand van mijn shirt succes wensen bij het behalen van mijn six star en vind dat zo lief. Ook zie ik ineens Ish voorbij lopen die ook 1 van de 12 was die meedeed aan de filmpjes van het officiële instagramaccount van Abbot omtrent de six star journey. We kletsen heel kort en we blijken beide nog niet lekker in het ritme te zeggen. Hij verteld dat vaak pas rond de halve te komen… nou ik hoop er wel al eerder lekker in te zitten hahaha. Inmiddels begin ik het stiekem toch ook wat warm te krijgen en doe ik mijn sleeves naar beneden. Ik heb ook ineens een toenemend slapend linkeronderbeen, begon in de voet en trekt door naar boven.. Ik moet denken aan mijn marathonvoorbereiding voor de marathon van Berlijn waarin ik dit met regelmaat had. Gelukkig zakt het net zoals toen ook weer spontaan af.

Rond een kilometer of 8 zie ik ineens een felgeel shirt met een grote lucky cat erop voorbij rennen… dat kan maar 1 iemand zijn… ik roep heel hard Marcel en ja hoor… het is hem. Hij vertraagd even in tempo zodat ik kan aanhaken en we kletsen even over het feit dat we gewoon in f*cking Tokyo aan het rennen zijn. We maken even een filmpje die ik naar Ron stuur (want ik weet dat hij door een feestje ons waarschijnlijk zit te volgen) en daarna laat ik Marcel lekker gaan. Heb ik hem toch nog even gezien vandaag.

We zijn bijna toe aan de eerste dubbele lus van deze marathon. Ze zijn bij de marathonorganisatie namelijk dol op het maken van lussen in het parcours. Er zitten namelijk 4 lussen in, waarbij meerdere echt kilometers parallel aan elkaar lopen. En dat heeft zo zijn voor en nadelen. Ik merk zelf dat ik het eigenlijk wel erg fijn vind, ik heb door het kijken naar de lopers aan de andere kant een soort afleiding en ik merk dat ik eigenlijk ook langzaamaan wat meer in mijn eigen ritme begin te komen.

Ter hoogte van ongeveer 14 kilometer zie ik de koplopers lopen met jawel mijn held Eliud Kipchoge. Wat lopen die mannen toch hard en soepel… zij zijn al bij kilometer 32, nog maar 10 te gaan voor hun. Ongeveer 1,5 – 2 kilometer later zie ik Sifan Hassan lopen en moedig haar keihard gillend aan. De mensen om mij heen zullen wel gedacht hebben, Koekoek… stop die energie liever in het lopen en houd je mond hahahaha. Maar het boeit mij geen ene moer.

Bij 16 kilometer staat Tui aan de linkerzijde en ik probeer de aandacht te trekken zodat ze weten dat ik eraan kom hahaha. Vlak voor het punt van Tui staan de mannen van Geera. Ze moedigen mij aan en ik gooi mijn sleeves naar ze toe. Zo die ben ik kwijt! Even een High five met Rob van Tui en ondertussen loop ik lekker door.

Niet veel later zie ik aan de andere zijde Marck lopen, ik roep hem, we zwaaien naar elkaar en gaan beiden door met onze eigen race. Ik schijn niet veel later ook Ruben te zijn gepasseerd, maar die heb ik niet gespot. Later krijg ik een filmpje opgestuurd die Ron heeft gemaakt in de app waarbij te zien is dat Ruben en ik elkaar inderdaad kruisen. Ruben onderweg naar de 28km en ikzelf naar het halve marathon punt.

Bij elke drankpost neem ik ondertussen een beker sportdrank. De drankposten zijn ingedeeld op nummers en ik mag volgens het handboek mijn drinken pakken bij tafel nummer 5. Dat correspondeert namelijk met het laatste nummer op mijn startnummer. De bekers zijn echter niet echt lekker vol dus soms pak ik ook nog wel eens van een latere tafel een extra beker. De gelletjes neem ik ook trouw elke 5 kilometer en daarvoor is het elke keer zoeken waar ik mijn afval ervoor kwijt kan. Het is uit den bozen om het namelijk op de grond te gooien (je kan ervoor gediskwalificeerd worden), dus het is elke keer zoeken naar een vrijwilliger met een vuilniszak.

ik weet niet op hoeven km dit is, maar hier zie je mij netjes met gel in de hand lopen

Waar ik verder voor gewaarschuwd werd dat het Japanse publiek mega ingetogen zou zijn langs de kant vind ik dat gekscherend eigenlijk nog best wel meevallen. Ik heb mijn naam in het Japans op het shirt staan en hoor zelfs een aantal keer ‘Haby’ geroepen worden. Dat zal allicht schelen, maar het valt mij dus enorm mee.

Ondertussen loop ik lekker door, passeer het halve marathon punt in 1:51:46 minuten en mag vanaf dat punt mijn hartfrequentie iets verder op laten lopen. Ik gooi een magnesiumshot erin, terwijl ik nog even denken aan Ish zijn woorden. Ik merk namelijk dat ik eindelijk echt lekker loop.

Rond de 23-24 kilometer komen we langs een gave rode poort en staan er mensen op van die grote drums te rammen. Ik vind dit zo tof dat ik er even een filmpje van maak.

Ik zie dat Ron mij geappt heeft en wat ik gemiddeld loop. Mooi! 5:19 min/km gemiddeld, dan heb ik nog ruim marge voor de 4 uurs grens. Doordat ik mijn gps niet vertrouw ben ik heel blij dat ik weet dat er dus speling is. Ik maak nog even een filmpje voor Ron, waarin ik vertel dat ik toch nog even ga nadenken over die marathon die 2 weken later in Amstelveen gepland staat.

Ik hobbel lekker verder en niet veel later kom ik ook Joyce tegen, we doen even een high five en ook later zie ik Jackey lopen aan de andere zijde. De temperatuur is inmiddels aardig opgelopen, maar de kilometers volgen elkaar ook snel op. Bij 29 kilometer staat Tui weer en dat is toch altijd een fijn punt om naar uit te kijken.

Voordat ik weet zit ik eigenlijk op de 30 kilometer en begin ik in gedachten mijn ‘Boston’ rondje te lopen. Als ik bij 32 kilometer ben zou ik mijn hartfrequentie nog wat verder op laten lopen, maar ik merk dat mijn benen steeds een beetje tegen de verkramping aanzitten. Ik besluit dus ‘rustig’ door te blijven lopen in plaats van verder door te versnellen met het risico om geparkeerd langs de kant te komen staan met kramp. Ik stuur mijn vader een filmpje waarin ik het uitleg, want ik wist dat mijn vader mij zat te volgen in de app.

Niet veel later krijg ik het nummer ‘one moment in time’ van Whitney Houston en het liedje komt echt even binnen. Dit is mijn ‘one momente in time’ mijn enige keer Tokyo marathon, mijn race voor de six star, voor mij een once in a lifetime experience. De tranen lopen over mijn wangen en ik probeer mijn ademhaling onder te controle te krijgen. Gelukkig weet ik mijzelf te herpakken en kan ik zonder hyperende ademhaling door.

We draaien na de 34 kilometer de laatste lange lus op en aan de andere kant die ik de lopers die aan hun allerlaatste km’s beginnen. Maar snel word ik daar van afgeleid want de Tokyo Tower doemt voor mij op. En ach aangezien ik toch al allemaal foto’s en filmpjes heb gemaakt, kan daar natuurlijk ook geen foto van ontbreken. Uiteindelijk staat er ook een fotograaf (wat natuurlijk te verwachten viel) en deze maakte een veel mooier plaatje.

De kilometers volgen elkaar vrij snel op en voordat ik het weet komen de bordjes aan de andere zij in het oog ‘3000 meter untill finishline’. Voor mij nog iets langer, maar de keerlus komt in de buurt. Met nog 5 kilometer te gaan staat er een man met een briljant bord ‘it’s only a Parkrun away’ en ik moet lachen. En in gedachten begin ik aan het Zegerplas parkrunrondje. Ondertussen kijk ik op mijn horloge en zit te rekenen. Zelfs met nog wat vertragen is een tijd onder de 3:45 uur nog mogelijk.

Het keerpunt van deze laatste lus is vlak daarna en met een goed gevoel begin ik aan deze laatste lus. Ondanks dat de kilometers echt niet korter zijn, lijken ze steeds sneller elkaar op te volgen. Het versnellen gaat niet door de verzuring, maar ik stiefel nog steeds lekker door. Ineens valt mijn muziek uit net na de 40 kilometer en het kan er maar 1 zijn die belt… het is mijn vader ‘JE STAAT STIL!!’ ‘Uhm nee hoor pap, ik loop nog steeds’ ‘ohw de app hangt even stil, dan hang ik snel op, succes muis, tot straks’. Hihi ik moet lachen en vind het zo ontzettend lief dat mijn vader mij zo volgt, midden in de nacht. NIET EMO WORDEN GAB, NA DE FINISH PAS!

En dan is daar het laatste stukje van de dubbele lus, we draaien een straat met klinkers in en ik weet dat dit de laatste 1-1,5 km gaat zijn. Het voelt al als een finish straat, want aan beiden kanten staat een dikke rij met publiek. Dit gaat het allerlaatste stukje van deze bijzondere marathon en deze bijzondere Six Star reis zijn.

Ik geniet en neem zoveel mogelijk in mij op en voel mij eigenlijk nog ontzettend fris. Ongemerkt ben ik toch langzaamaan een beetje aan het versnellen en ik pak nog een momentje bij de fotograaf.

Ik draai het allerlaatste bochtje om en ineens is daar al de finish. Geen grote boog, maar 2 soort grote pilaren waar tussen de finish is. Het is behoorlijk druk, versnel nog iets en ga met 2 armen omhoog met 3:41:58 uur de finish over. Knettertrots en blij!

mega druk bij de finish

Ik schiet vol en terwijl ik een soort bijkom van de finish belt mijn vader via facetime. Hij is zo trots en ook hij zit huilend aan de telefoon. Door de drukte bij de finish is het lastig te verstaan, maar het is fijn om even contact te hebben. Ondertussen staat Kim ineens naast mij. Ik ben even in de war, Kim heb ik ergens met een lus een behoorlijk stuk voor mij zien lopen, maar ik heb haar blijkbaar ergens ingehaald toen ze op de WC zat.

Samen lopen we verder en niet veel later kom ik Ish tegen. We kletsen even en hij heeft gewoon een PR gelopen en allebei zijn we superblij!

Kim en ik lopen ondertussen verder en ik merk dat ik dorst heb en uitkijk naar wat te drinken. We maken nog een foto met een tempel op de achtergrond en lopen rustig door naar hopelijk wat te drinken en onze medaille. Als eerst krijgen we onze welverdiende medaille van deze marathon uitgereikt. Alles wordt natuurlijk op foto en video gezet. En daarna krijgen we eindelijk een klein flesje water en een flesje sportdrank (maar heel eerlijk, daar heb ik na de marathon echt even geen behoefte aan). Daarna maken we nog wat foto’s en komt ook Adinda erbij. We kletsen even, maken nog wat foto’s van de medaille bij de start.

Ineens wordt ik op mijn schouder getikt en HUH daar staat Marcel.. Hoe dan??? Hij zegt uiteindelijk gewoon ingestort te zijn en rustig te hebben uitgelopen en is na mij gefinisht. We kletsen nog even na en gaan daarna onze eigen weg.

Kim en ik moeten nog 1 ding ophalen en dat is onze six star medaille, maar eerst krijgen we nog een heatsheet. Gelukkig krijgen we hem ingepakt, want ik heb het behoorlijk warm nog. En niet veel later krijgen we ook DE handdoek poncho van Tokyo. Adinda loopt ondertussen gezellig met ons mee en we komen Jack Flemming tegen. DE racedirector van de Boston marathon waar we gister al contact mee hadden gehad. Hij herkent Kim en mij nog (denken we), we krijgen felicitaties en we kletsen na over de race. Hij trekt nog de racedirector van New York erbij en het moment wordt nog even vastgelegd.

Adinda loopt alvast verder naar het Tui punt, want eindelijk is het moment daar Kim en ik mogen onze Six star gaan halen. WIJ ZIJN SIX STAR FINISHERS!!!!!!!

We moeten nog even wachten, want we zijn bij lange na niet de enige, maar voor iedereen wordt er even een speciaal momentje van gemaakt. Als ik bijna aan de beurt ben wordt ik al emotioneel, Kim legt alles vast met een video en foto’s en ben daar nu achteraf heel blij mee. Ik krijg eindelijk mijn medaille en ben zo enorm trots! Toch maar mooi geflikt. Ook Kim krijgt haar medaille en daarna mogen we door op de officiële foto. Ook Dave (waar ik contact mee heb gehad voor het filmpje op insta) wordt nog even gehaald om nog even te vertellen hoe het is gegaan.

Daarna maken Kim en ik gevoelsmatig nog 1000 foto’s, geven we high five’s aan de vrijwilligers. We maken dit moment maar 1 keer mee en nemen daar ruimschoots de tijd voor. En als 2 koeien met koeienbellen om de nek hoor je ons van een afstand al aankomen. ‘Kling Klink Kling’, en dat geluid heeft nog nooit zo mooi geklonken.

i am a six star finisher

Zo! Dat was het dan, deel 2. Deel 3 komt hopelijk snel online. Het deel wat ik vooraf nooit had kunnen voorspellen dat dit zou gebeuren en dat nog steeds impact heeft. Wordt vervolgd…