Zondagmorgen ging om 5:30 uur de wekker… AAAAAAAHHHHHH Marathon day! Ik had redelijk geslapen en voelde mij eigenlijk wel uitgerust. Vriendlief ging er alvast uit om pannenkoeken te bakken en ik kon nog even rustig wakker worden. Vandaag moet het gebeuren… vandaag moet alles samenvallen…. Alles waarvoor ik de laatste maanden heb getraind moet nu samenkomen tot een knallend einde. 
Rond 7:30 uur vertrokken we (mijn moeder, haar vriend, mijn vriend en ik) richting Rotterdam. Op de snelweg zagen we al diverse auto’s met mensen gehuld in hardloopkleding richting Rotterdam rijden en begon het bij mij helemaal te kriebelen. Nog even snel bij mijn tante een flesje water en een herkenbaar vlaggetje (voor bij de 35km) neergezet om vervolgens de metro richting het centrum te pakken.
In de Metro al 1 groot kluwen van hardlopers, heerlijk! Aangezien mijn vriend en de vriend van mijn moeder aan de kwart marathon meededen en hun start ergens anders was, namen we op de lijnbaan afscheid van elkaar. Mijn tassen inleverpunt was namelijk ook ergens anders dan die van hun. Daar liep ik dan, alleen mijn grote avontuur tegemoet (kon ik alvast wennen aan het idee, want straks in NYC ben ik ook ‘ alleen’ ). Tas inleveren was zo gedaan en al vrij snel kwam ik de eerste bekende tegen. Lia, die ging ook haar tas inleveren en wilde daarna wel gezellig mee naar het meeting point bij het politiebureau. Niet veel later liepen we dan ook druk babbelend bijna Ricardo (van de Urban runners) omver. Het Hofplein rond en zo naar het meetingpoint.
Daar eenmaal aangekomen kwam ik mijn losse veter maatje Iris tegen. Zij sprak mij even moed in en gelijk kwam de tranen omhoog, de spanning moest er even uit. Zij zou mij straks bij het Kralingse bos toeschreeuwen, samen met haar kinderen. Menno stond er ook al en langzaamaan kwamen er steeds meer bekende (en merendeel een tikkie gespannen) koppies bij het politiebureau. Nog even een paar foto’s en toen was het tijd om richting het startvak te vertrekken.
In het startvak stond ik uiteindelijk bij loopmaatjes Menno, Ron en Cor en was het tijd voor een startvakselfie.
Niet lang daarna begon Lee Towers zijn befaamde You’ll never walk alone in te zetten….. en ja hoor, daar kwamen ze … de tranen. Een lieve aai over mijn schouder en daarna was het snel tijd om de tranen weg te vegen want de heartbeat begon al. KNAL daar was het startschot en de menigte begon in beweging te komen. Niet veel later liep ik de startstreep over en was mijn avontuur begonnen!
De opdracht was rustig starten en de eerste 5 km in zone 2 lopen. Mijn hartslag lag door de spanning redelijk hoog dus ik ging over op het tempo van zone 2 (+/-5:50 min/km). Ik had de gehele opdracht op mijn hand geschreven en ook de gemiddelde pace die ik moest lopen om in een bepaalde eindtijd binnen te komen.
De eerste km’s gingen rustig, lekker de Erasmusbrug over, zwaaien naar Madelon en zo door richting de Kuip. Wel irriteerde ik mij mateloos aan mijn klotsende Spibelt, maar na 5 km kwam ik erachter dat ik hem gewoon nog een beetje strakker moest doen. De eerste drankpost stond bij 4km en het verbaasde mij hoe rustig deze was ten opzichte van vorig jaar. Vorig jaar liep ik met de pacers van de 4 uur mee en zat ik in de 2e startwave, hierdoor was het een stuk drukker op het parcours dan nu. Gelukkig kwam al snel kilometer 5 in het vooruitzicht, want ik merkte dat ik sneller wilde.
Vanaf kilometer 5 tot aan 25 mocht ik in zone 2/3 lopen. Hop een gel erin en schakelen naar de volgende versnelling. Deze probeerde ik wel iets meer op hartslag te lopen en ik merkte dat ik wel meer in zone 3 liep dan in 2, maar eigenlijk liep het heerlijk. De km’s vlogen voorbij en voordat ik het wist liep ik ineens op een nieuw deel van het parcours en hoorde ik ‘heeey daar gaat Gaby’. Dat was Hans van Klaveren samen met zijn vrouw en dochter. Nog even gezellig gekletst, succes gewenst en toen rustig aan door. En toen besefte ik mij ineens bij het 14km punt, nog 2x deze afstand en dan ben ik bijna bij de finish.
Bij station Slinge was het heeeeel druk, rijen dik aan mensen en dat gaf echt een enorme kick! En hey… een bekende, Donny, van de ambulance. Hij zat net voor het keerpunt en kon dus snel naar de ander kant lopen om een paar mooie foto’s te maken.
Na Slinge liepen we door richting Ahoy waar ik Jos tegenkwam. Het duurde even voordat hij mij hoorde roepen, maar daarna was het duimpie omhoog en gaan. Wat leuk om al die bekenden onderweg te zien. Ik merkte dat ik eigenlijk steeds een beetje harder kon lopen zonder dat mijn hartslag heel veel omhoog ging. Ik zat in een heerlijke flow en passeerde het halve marathon punt in 1:55:06. Even op mijn hand kijkend, zag ik dat als ik deze gemiddelde pace aanhield ik in 3:50 uur binnen zou komen…. Niet verkeerd en yes! Ik lag duidelijk op koers voor een P.R. (mits ik natuurlijk niet de man met de hamer tegen zou komen).
Zo liep ik nog een paar kilometer door en kwam de Erasmusbrug alweer in zicht. En ohhhh wat voel ik daar?? Wind?? Gedsie… Het was wel voorspeld, maar goed.. ik moet het zelf altijd even ervaren hoe het voelt. In gedachten liep ik verder totdat ik ineens keihard mijn naam hoorde. Daar stonden mijn moeder en haar vriend, met een uitgestoken arm, vlaggetje en een flesje water. Ohw.. ik had ze daar nog niet verwacht, maar snel kon ik het flesje nog meegraaien, glimlachen en weer door. Mijn vriend heb ik helaas gemist en hij mij ook (hij zat startklaar met de camera, maar helaas).
Daarna weer zwaaien naar Madelon, om wederom de Erasmusbrug te beklimmen. Waar ik vorig jaar geen last had van deze brug, merkte ik nu wel dat ik iets harder had gelopen en dat er duidelijk meer wind stond. Onderaan de brug begon ik ineens last te krijgen van mijn rug met zelfs een lichte uitstraling naar mijn rechterbeen, Hey… wat is dat nu??? Gelukkig was dit van korte duur en had ik er 2 kilometer later geen last meer van. Inmiddels bijna bij het viaduct met de trommelaars beland en zag ik vanuit de verte mijn trainer staan. Ik riep hem alvast en hij gebaarde mij mijn oordop uit te doen. Hij reikte mij een flesje water aan en zei iets van…doorlopen… uhhh oké. Geloof dat ik daar al mee bezig was, maar ik zal kijken of ik nog wat sneller kan. Ik mocht inmiddels ook naar compleet zone 3 (25 tot 35 kilometer), maar eigenlijk liep ik daar al de hele tijd in. Ik ging dus gewoon maar lekker verder zoals ik liep en vond het wel prima zo. Als ik na de 35km over had zou ik er nog wel wat sneller gaan proberen te lopen.
In het tunneltje was het genieten van de trommelaars, wat een sfeer geeft dat! Daarna de heuvel op was wat minder grappig, maar oke dat hoort er nou eenmaal bij. Nu op naar het Kralingse bos! Daar zouden een hoop bekenden staan, waaronder mijn vader, dus ik had iets om naar uit te kijken.
Vlak voor de kubuswoningen zag ik Demi staan en zette ze mij nog even mooi op de foto. En wat een sfeer daar, wat een hoop mensen. Als ik daar weer aan terug denk… Kippenvel en tranen in mijn ogen.
In de straat van de 31km stond, zoals beloofd, Ronald met zijn Roeptoeter! Wiehoeeee zoveel energie! Merrit vloog snel voor mijn neus met 2 bakken met heerlijke winegums! En met een klein handjevol vloog ik richting de ingang van het bos. Daar zou Tessa staan, maar helaas heb ik haar gemist. Ook Iris heb ik aan het begin van het bos gemist, maar de kids van Iris hebben mij heel hard aangemoedigd!
Bij het 32km punt bedacht ik mij, ohhhwwww nog maar 10km, niet verslappen nu, maar doorpakken. Zo liep ik het bos door en net na de 34km stonden mijn tante en oom met weer een nieuw flesje water en niet veel later Fred sa
men met zijn vriendin. In de verte zag ik het 35km bord en het knutselwerk van mijn vader. Mijn vader had dit jaar een oude hengel genomen met een wegwerkershesje eraan en deze kon ik dus al van verre zien.
De 35km kwam snel dichterbij en ik zag mijn vader zoeken in de menigte… ‘ PAP, PAPA’ en toen zag hij mij, het enige wat ik kon roepen was ‘ PAP, het gaat zo goed’ en ‘ bedankt’. Ondertussen kreeg ik een boterhamzakje met winegums in mijn handen geduwd en wenste hij mij succes. Dat was een heel fijn moment en ik had mooi nog iets te snoepen voor de laatste kilometers. Jeetje nog maar 7 en dan ben ik gewoon!
Die 7 werden er al snel 5 en toen begon ik het toch echt wel een beetje moeilijk te krijgen. Bij het 37km punt stond nog wel Babette met het HELD bord (met daa
rop de groetjes van Sanne) en kreeg ik een bericht door op het digitale aanmoedigingbord van Jelle. Dat gaf wel energie, maar langzaamaan merkte ik dat ik er wel een beetje klaar mee was, dat mijn benen niet zo goed meer wilde, maar ik zat inmiddels op een pace die ik eigenlijk niet meer los wilde laten dus probeerde ik nog in hetzelfde tempo door te stampen. Langs het ‘push the button for superpower’ bord van de halfcrazyrunnerscrew. Ik liep alleen aan de andere kant van de weg dus heb alleen even naar ze gezwaaid en niet het bord aangetikt (had ik dat nou maar gedaan 😉 )
Holaaaaa daar was Ronald weer met zijn Roeptoeter, bij de 39km… wiehoeeee nog maar 3km te gaan…. De energie was terug!! De dip was over, althans dat dacht ik. Na de kubuswoningen kwam er een bak met wind en had ik het echt wel zwaar. Bij kilometer 40 stond Madelon en het enige wat ik kon doen was mijn tong uit steken van BLEGH. Een keiharde ‘kom op’ hielp mij om door te gaan…. En toen was daar de laatste bocht… de laatste bocht waarbij je de Coolsingel opdraait. WOW!! Wat was het druk!! En wat was dit gaaf!! En ohhh wat zie ik daar… de finish…. Tandje erbij en gaan, in volle focus naar de finish, nog even zwaaiend naar de camera van Ramiro van de Runnersworld en naar de familie van Ruben en Ruben(altijd te herkennen aan de pinguïn op de stok). Handen de lucht in en BAM!!! Ik was binnen!!
foto van Ramiro Ameneiro
Op dat moment werd ik even heel duizelig en probeerde ik door te lopen en een paar happen frisse lucht te nemen. Gelukkig hielp dit en zakte de duizeligheid snel af. Niet veel later liep ik met een mooie medaille, witte roos en een heerlijke banaan richting de uitgang. En toen kwamen ze.. de tranen… wat was ik blij… wat had ik dit goed gedaan en wat waren die laatste paar kilometers zwaar. Al strompelend belde ik naar mijn vriend om te vragen waar ze stonden. Ondertussen hoorde ik dat Sierd (van de halfcrazy runners crew) 2e was geworden op het NK, een keiharde juichkreet (waardoor een aantal andere mij heel raar aankeken hahahaha). Het duurde even voordat ik mijn vriend had gevonden, maar toen ik ze zag begon ik weer te huilen. En wat waren ze trots op mij…en ik op mezelf!
Daarna snel mijn medaille laten graveren om mijn definitieve eindtijd te kunnen zien…. En toen ik die kreeg.. WOW!! 3:41:00. Zo trots!! Gewoon ruim 17 minuten van mijn tijd van vorig jaar afgelopen. Ik kon het bijna niet geloven. Snel de foto van de tijd naar de trainer gestuurd en kreeg een berichtje van trotse trainer terug, mooi!
Daarna nog even een mooie medaillefoto gemaakt en deze op het het internet geplaatst. Wat er toen gebeurde… mijn telefoon ontplofte… wat een hoop lieve berichtjes van iedereen! Ondertussen nog even bij de supporters van bewegen bij Rotterdam Centraal op de foto, want wij hadden alle 4 een mooie prestatie neergezet dat weekend. Mijn moeder had die dag ervoor de mini marathon gelopen, mijn vriend zijn 1e 10km en de vriend van mijn moeder ook de 10km. Trots op ons allemaal!
Iedereen mega bedankt voor de aanmoedigingen vooraf en tijdens de marathon! En natuurlijk ook iedereen heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes die ik daarna heb gehad!
Nu 2 dagen later loop ik nog steeds te glimmen van trots en voorlopig denk ik dat mijn grote smile nog niet van mijn gezicht af is. En als ik terugdenk aan zondag krijg ik nog steeds kippenvel en kan ik maar 1 ding denken… Rotterdam, wat was je mooi!
11 Comments
Hier zat ik op te wachten! Gek als ik je eigenlijk niet ken, maar toch meeleef. Helaas heb ik je gemist op de Coolsingel. Heb de winnaar en de laatste loper zien finishen en dat gaf wel enorme kriebels. Wat een mooie tijd heb je gelopen en een gaaf verslag geschreven.
Hier kan je weer op teren om vervolgens te knallen in NYC!
Gefeliciteerd 😀
Liefs, Manon
Met tranen jouw blog gelezen! ! Wat een topprestatie heb jij geleverd! ! Ik ben diep respect voor je!! *diepebuiging*
Wat een geweldig leuk verslag!! Ik stond op de Blaak, eerst bij de 28 kilometer en daarna aan de andere kant bij de 41,5 maar ik heb je potdorie beide keren gemist!
Nou ja, dan maar meeleven via je blog – gefeliciteerd met die schitterende eindtijd, klasse hoor!!
proficiat met je mooie resultaat ik heb er veel van opgestoken van je verslag en je loopmuziek ligt ook klaar voor me
laat me even voorstellen ik Eddy een collega van je vader ,ik ben ook een marathon loper en daarom heb ik je wat gevolgd mijn doel is aanstaande zaterdag loop ik men 15 marathon en ik wil is onder de 4 uur te geraken , zo ben jij is te spraken gekomen op het werk.
nog veel succes verder en waarschijnlijk tot volgende jaar want dan Rotterdam op het program.
Mooi verhaal en een waanzinnige prestatie Gabriëlle.
We hebben met plezier staan wachten op je op de Coolsingel. Elkaar niet gezien maar dat is logisch haha. Top gedaan!
Ook ik zat hierop te wachten! Wat heb je het weer geweldig geschreven. Moest ook weer vechten tegen de tranen.
Heb je gedurende je marathon je geprobeerd te volgen via de app (die helaas wat haperde) en zat uit te kijken naar je foto(‘s) online!
Wat een kanjer ben je, wat een top prestatie!!!!
Herkenbaar. Die spanning vooraf, dat zoeken onderweg naar bekenden. Het kijken op je klokkie, zien dat het goed gaat en hopen op iets moois. Genieten en afzien tegelijkertijd. Per kilometer verandert het gevoel. Aftellen richting je laatste kilometers, de aanblik van de kubuswoningen en dan weet je het… je bent er, bijna. Nog een bocht naar rechts en 500 meter genieten van alles om je heen. Je bent een winnaar van jezelf. Over de streep en lachen en huilen tegelijk. Wat heb je weer een prachtige prestatie neergezet. Gefeliciteerd !
Kanjer…goed gelopen zeg. Lekker PR. Jammer dat we elkaar niet hebben gezien
Heel mooi verslag, heel goed en herkenbaar geschreven!!
Een hele mooie prestatie en je hebt volop genoten.
Erg leuk je gezien te hebben, nu op naar New York!!
Kanone wat ga jij hard Gabriëlle. Proficiat met je toptijd. Leuk verhaal van jouw beleving van de marathon. We kennen wel een aantal dezelfde mensen maar volgens mij heb ik je nog nooit ontmoet. Als je wilt kun je op mijn site mijn marathonblog lezen.
Groetjes,
Dorothé
[…] was het alweer een maand geleden dat ik de marathon van Rotterdam uitliep in 3 uur en 41 minuten. Vandaag loop ik weer mijn eerste officiële loop. De 10 km bij de […]