Afgelopen zondag stond ik aan de start van de 10 kilometer bij de Rokjesdagloop in Amsterdam. DE ladiesrun van Amsterdam die al voor de 5e keer plaats vond. In 2014 stond ik ook aan de start van de 10 kilometer het waren toen nog 2 rondes van 5 kilometer en was het een week voor mijn eerste marathon. Dit jaar was het 1 ronde van 1o kilometer en zou het weer mijn 1e 10 kilometer aaneengesloten worden sinds lange tijd blessureleed. Hoe het ging kan je in dit verslag teruglezen. Veel leesplezier. 
Na een lekker ontbijtje, besloot ik om toch maar een rokje uit de kast te trekken voor deze loop. Niet dat ik een looprokje heb, dus ik besloot om een oud strandrokje uit de la te trekken. Deze was echter enorm gekreukt… dus helemaal zen stond ik mijn rokje te strijken. 
Langzaam merkte ik dat ik toch wel wat spanningen begon te krijgen en een tikkie gespannen begaf ik mij samen met mijn vriend rond 11:30 uur richting Amsterdam. Gespannen? Ja gespannen. Niet omdat ik verwachte een P.R. te kunnen lopen (en als ik dat wel had gedaan had mijn fysio mij omgebracht denk ik), maar omdat het dus weer mijn 1e 10 kilometer zou worden zonder te wandelen. De 5 kilometer was al 2x goed gegaan, maar hoe dit met een 10 zou gaan… dat zou ik nu gaan merken (nou ja eigenlijk vooral ook daarna).
Ruim op tijd waren mijn vriend en ik bij het Amsterdam science park en hoe grappig.. het eerste wat ik zag waren paarse spandoeken van het vrouwen fiets merk LIV. Het fietsmerk waar ik de dag ervoor nog een clinic van had gehad. En ook dezelfde mensen bleken er te zijn, dus dat was wel erg leuk.
Het duurde niet lang of de ene na de andere bekende kwam ik tegen, superleuk om bepaalde mensen eindelijk een keer in het echt te zien. En eigenlijk best gek, want je weet soms best veel van iemand zonder dat je diegene ooit in het echt gezien hebt. Langzaam maakte ik mij klaar voor mijn ‘rentree’ op de 10 kilometer. Tijdens de laatste ‘plaspauze’ stond ik heel toevallig achter Angela. En Angela was degene die het startbewijs hier had gewonnen. Na een foto’tje wenste ik haar succes, want zei zou haar allereerste officiële 5 kilometer gaan lopen. 
Na een beetje ingelopen te hebben moedigde ik samen met Petra de 5 kilometer loopsters succes tijdens de start en begaf mij daarna snel richting het startvak.
Ergens halverwege klom ik over de hekken want oeps… ik was echt een beetje te laat. Nu was ik niet van plan om heel snel te lopen en ik mocht ook niet sneller dan 50 minuten binnenkomen van de fysio, maar om nou helemaal achteraan te starten had ik niet zoveel zin in.
Gezellig stond ik bij Iris en Natasja en voordat ik het wist ging het startschot. Snel vond ik de satelliet op mijn Garmin en schuifelde richting de start. Na de start duurde het lang voordat er een beetje gang in kwam… ik probeerde langzaam via de zijkant een beetje naar voren te komen om zo op een iets prettiger tempo te kunnen hardlopen.
Blijkbaar stond mijn vriend aan de rechterzijde en liep ik helemaal links, je snapt het… ik heb hem dus compleet gemist. Via het gras liep ik een hele horde bontgekleurde vrouwen voorbij totdat er wat meer ruimte op het parcours kwam. Ik liep rustig verder en voordat ik het wist was de eerste kilometer voorbij. Het zonnetje begon flink door te komen en ik merkte dat het behoorlijk warm begon te worden.
Ik liep lekker verder en niet lang nadat mijn horloge piepte voor de 1e kilometer zag ik de Nesciobrug opdoemen, ohwjeeee moeten we die over?? Voordat ik het wist liep ik de brug op en merkte dat dit nog best aardig ging. Ik kreeg een kleine flashback naar mijn marathon in NYC en kreeg een grote glimlach op mijn gezicht. Met een heerlijk windje in de rug ploeterde ik verder en kwam de ene na de andere bekende tegen. Eenmaal over de helft van de brug pakte ik het tempo van daarvoor weer op en kwam na 2,5 kilometer de eerste drankpost tegen. Deze sloeg ik over en liep stug door.
Ik merkte dat ik eigenlijk voor het mooie te snel liep, mijn hartslag was behoorlijk opgelopen en merkte dat ik dit tempo waarschijnlijk niet de volledige 10 kilometer zou vol kunnen houden (ik liep rond de 5:02 min/km). Ik had het stiekem best warm en had besloten om bij volgende drankpost toch maar wat drinken te nemen en om de rest over mij heen te gooien. Het tempo probeerde ik te verlagen, maar heel stom… dat lukte niet.
Ik liep verder, maakte de keerlus op het parcours en liep nu weer terug naar de nesciobrug. Daarvoor nog een keer langs dezelfde drankpost, dus hop een slok en de rest over mijn hoofd. Eh lekker. Hoppa 5 kilometer gehad, nog 5 kilometer te gaan! Ik denderde richting de brug en merkte dat we nu windje tegen hadden. Een behoorlijke bries nog wel. Toch hield ik hetzelfde tempo vast en haalde ik de een na de ander in.
Na de brug liepen we geruime tijd op een dijk vol in de zon, bloody hot! Dit deel van de route herkende ik nog van 2 jaar geleden en we zouden daarna meer in een parkje lopen dus iets meer beschutting tegen de zon (schijnt ie een keer is het weer niet goed hahahahaha). Bij 7 kilometer stond er weer een drankpost en besloot om dit keer geen slok water te nemen, maar om de gehele beker over mij heen te gooien. OEIIII dat is koud, maar wel lekker verfrissend.
We liepen over een smal fietspad richting een grote speeltuin, ik moest nog even aan de kant springen voor een gemeente auto die gewoon midden op de weg bleef rijden, maar wel grappig dat ik dit deel van de route nog herkende. Onder de bomen door. De een na de ander haalde ik in en ik liep eigenlijk nog steeds hetzelfde tempo. Wel was ik ondertussen de kilometers aan het aftellen en verlangde ik naar de finish. Uiteindelijk mochten we het park verlaten, nog een stukje dijk op om in de verte de finish al te zien liggen.
En hoe nasty… dat je nog eerst een heel stuk om moet lopen voordat je echt naar de finish mag. Met rasse schreden kwam de finish dichterbij, ik probeerde een klein beetje aan te zetten, maar heel veel zat er niet meer in.
Bij de finish werd ik opgewacht door vriendlief en Petra, beide gewapend met een camera. Handjes de lucht in en BAM over de finish in 50:29 minuten en als 20e dame van de bijna 300.
Stiekem toch best trots. Ik moest daarna echt even uitpuffen en het rode hoofd bleef nog even hangen, maar wat was ik blij! Gezellig praatte ik nog met een aantal meiden van Instagram na en vertrok met een grote glimlach op mijn gezicht terug naar huis. 
Vriendlief had echter bedacht om ergens lekker te gaan eten, dus een klein uurtje later zaten we bij een vestiging van Loetje, voor een goede eiwitaanvulling 😉
De dag erna voelde ik wel dat ik iets had gedaan, maar niet de pijn die ik eerder had! Wiehoeeeee blij blij blij! 
2 Comments
Ik word altijd zo blij en enthousiast van je posts! Nog nooit een 10km gelopen, maar zou het zo willen 🙂
wat een lief berichtje 🙂 . Ik had ook nooit gedacht dit te kunnen hoor, ip kan iedereen het doen en leren… hoeveel kilometer loop je nu? Of moet je nog beginnen… kom op je kan het!