‘Project Unicorn’ een bumpy road

Project Unicorn is alweer een hele tijd bezig, maar hoe gaat het er nu eigenlijk mee? Daar waar ik vorig jaar een enorme boost kreeg door het onverwachtse PR tijdens de 10km in Valencia hoopt ik dat ik dit in 2018 verder door kon zetten. Helaas liep het anders.

Het ging eigenlijk superlekker (met een iets minder gehoopte tijd dan verwacht bij Egmond) totdat ik op vakantie ging in Dubai. Daar kon ik minder trainen en heb ik behoorlijk genoten van het feit dat ik vakantie had. Met name op het gebied van eten had ik overal lak aan. Bij thuiskomst duurde het even voordat ik het goede ‘eetritme’ weer te pakken had met als gevolg dat de kilo’s er aanvlogen. Nou was ik aan het eind van 2017 al niet tevreden met mijn lijf, dat werd er door dit niet beter van. En i know, ik heb het allemaal zelf gegeten, dus het is mijn eigen schuld, maar toch… de kilo’s zaten er wel aan en leken met geen mogelijkheid weg te gaan.

Tijdens de midwintermarathon van Apeldoorn wilde ik graag 25 kilometer lang, comfortabel, op marathontempo lopen. Door mijn eigen enthousiasme startte ik te snel en na 5 kilometer zat ik er eigenlijk al doorheen. Ik kan je vertellen, dan is 25 kilometer heeeeeeel lang. Het eerste deel liep ik samen met Robert Lathouwers, maar die heb ik na 5 kilometer gezegd dat hij moest gaan, ik besloot een stukje te wandelen en probeerde een easy tempo op te pakken. Hedwig kwam een paar kilometer later voorbij en vroeg wat er aan de hand was. Ze heeft me op sleeptouw genomen, opgepept en inmiddels liep ik harder dan het beoogde tempo. Toen ze er nog een schepje bovenop wilde toen, haakte ik af. Ik trok het niet, heb wederom gewandeld en ging weer alleen verder. Wat was deze run een mentale strijd met in totaal 3x wandelen finishte ik uiteindelijk in 2:06:46 uur (gemiddelde van 5:04 min/km –> doel was 4:58-5:00). Een tijd waar ik best tevreden mee mag zijn, zeker gezien het wandelen en het heuvelachtige parcours, maar toch duurde dat besef echt even. Wel gaf deze loop mij de ultraboost en het besef dat ik echt nog keihard aan de bak moet voor 8 April.

De trainingen pakte ik weer op en ook het eten werd weer steeds gezonder. Het gewicht gaat nu langzaam weer naar beneden en ik voel mij weer steeds fitter worden. Ik heb echt even een dipje gehad ook qua vermoeidheid (misschien sluimerde ergens ver weg een licht verkoudheid), maar dat gaat steeds beter. De trainingen lijken ook weer steeds beter te gaan, al heb ik het soms echt heel zwaar gehad. Tijdens de laatste tempoblokken run heb ik ook echt op het punt gestaan om het hele Project Unicorn op te geven, Rotterdam te skippen en het gewoon maar te laten zoals het is.

Ik stond bijna te huilen in de polder, maar heb mijzelf weer bij elkaar geraapt en gedacht dat motivator Hedwig naast mij liep en er het beste van gemaakt. De training verliep na dat mentale breekmoment eigenlijk best goed. En na afloop kon en moest ik ook echt tevreden zijn van de trainer.

De trainingen daarna gingen eigenlijk supergoed en hebben mij weer een bak vertrouwen erin gegeven. Gek he hoe dat dan zo soms gaat. En de gedachten om het allemaal op te geven, die heb ik ver uit mijn hoofd verbannen! Want opgeven, is geen optie! Ik ga er volle bak voor en we gaan wel zien of het lukt. Aan de motivatie gaat het in ieder geval niet liggen en mocht ik het soms vergeten, dan hoef ik alleen maar naar mijn arm te kijken en ik weet weer waar ik het voor doe!

Project Unicorn, bring it on!!