De pré triathlon blog, de road naar mijn 1e triathlon

Voor veel mensen kwam het als een verassing toen ik op zaterdag 29 september een foto poste dat ik zojuist mijn allereerste triathlon had voltooid. Veel mensen hadden het wel geroepen dat dit wat voor mij zou zijn, maar dat ik het ook echt zou gaan doen was bij vele niet bekend. De reacties waren dan ook des te leuker. Deze triathlon was niet een geheel spontane actie, al voelde het wel een beetje zo. Ik had er niet echt enorm voor getraind, maar toch ging er wel het een en ander aan vooraf. Tijd voor een terugblik op deze ‘road to..’
Wanneer het allemaal precies begon weet ik niet eens meer, maar toen ik een paar jaar geleden kennismaakte met het fenomeen racefietsen werd er ergens in mijn hersenen een zaadje geplant voor een triathlon. Maar ja, dat zwemmen he… Ik stopte de gedachte ver weg, maar heel af en toe stak het de kop op als ik beelden van andere mensen op insta zag die het deden. Zal ik het gewoon doen? Elke keer had ik niet de ballen om het te doen of had ik het te druk met andere mooie doelen.

Begin dit jaar zette ik de stap naar het zwembad. Gewoon om zo nu en dan lekker een uurtje ontspannen te zwemmen in de good old granny style schoolslag. Stiekem keek ik naar de mannen en vrouwen in de banen naast mij die continue baantjes borstcrawl zwommen, zonder dat het hun ook maar enigszins moeite leek te kosten. Zou ik dat ook ooit kunnen?

In April en Mei kwam frontrunner teammie en inmiddels surograat zusje Celeste tijdelijk bij mij in huis wonen. Deze sportieve duizendpoot was op dat moment geblesseerd aan haar knie, maar kon wel zwemmen en fietsen. Samen deden we mee aan de zwem4daagse hier in het zwembad en fietsten we de regio rond op onze racefiets.
Ze was aan het trainen voor een triathlon en vroeg ze af waarom ik dit niet ook zou gaan doen. Ik legde haar mijn probleem van het zwemmen uit en ze vond dit onzin ‘Gab, jij kan dat! Gewoon doen!’ was haar motto. Toch weerhield het mij om mij in te schrijven.

Ondertussen was ik er in gedachte wel mee bezig en zo besprak ik het tijdens een sessie met mijn fysio, die ook triatleet is. Hij sprak de magische woorden ‘ en dan?, dan kom je als laatste uit het water? Lekker boeiend, je doet het toch voor jezelf!’. Door die woorden ging de knop om. Hij had gelijk! Ik deed het ook voor mijzelf! Ik had niemand wat te bewijzen en ik wil dit gewoon een keer doen. Alleen tja, dat buitenwater… ieeeeehhh tussen de vissen enz. Heel even was er de hoop dat hij nog wat kon regelen bij de triathlon in Noordwijkerhout, want daar doe je het zwemgedeelte in het zwembad, maar helaas, dat ging niet door.

Stiekem keek ik naar de triathlon in Bodegraven, maar deze was helaas zonder medaille en ook al uitverkocht. En tja, ik wilde wel een medaille. Celeste voerde ondertussen een campagne voor de bosbaantriathlon. Regelmatig kreeg ik een berichtje doorgestuurd om mij in te schrijven en ik kan je zeggen, ze is behoorlijk volhardend.

In de tussentijd kocht ik voor de zekerheid in juni al een trisuit bij de decatlon (je kan het maar vast in huis hebben toch?) en schreef ik mij in juli in voor een borstcrawlcursus. Op donderdag 6 september zou les 1 zijn, niet dat ik dan 29 september meteen 750 meter in borstcrawl zou kunnen zwemmen, maar wie weet zou het wel helpen… zou ik dan toch??

Ik hakte 16 augustus definitief de knoop door en schreef mij in! Ik zou 29 september aan de start staan van mijn allereerste sprinttriathlon! WIEHOEEE…. Oké. kak wat heb ik gedaan hahahaha.
Via instagram benaderde ik een triatleet hier uit Alphen. Hij had al een keer aangeboden dat ik mee kon zwemmen met de triathlon club in het zwembad en ik vroeg 2-9 of hij een keer met mij het open water in wilde omdat ik een triathlon zou gaan doen. Koen was meteen enthousiast en wilde zeker weten helpen en zo gebeurde het dat ik 3-9 (gelijk doorpakken) mijn eerste zwemslagen in de Zegerplas maakte. Terwijl de rest van zijn club hun rondje deden, zwom ik met Koen een beetje heen en weer van boei naar boei. In mijn trisuit en gewapend met een safeswimmer die hij voor mij had meegenomen. Het voelde al snel vertrouwt en vlakbij de kant durfde ik zelfs een paar slagen borstcrawl. We zwommen ongeveer 600 meter en na afloop van het zwemmen trokken we nog even de hardloopschoenen aan voor een rondje Zegerplas. Dit voelde allemaal prima en door deze zwemsessie kreeg ik wel wat meer vertrouwen in. 
De trisuit van de decatlon zat prima, maar toen ik het pakje van Linda mocht lenen was de keuze snel gemaakt. Die zat veel lekkerder en zo trainde ik daarna in het pakje van Linda.

Van fysio Dennis kreeg ik tussendoor wat tips en ook een leuke koppeltrainingopdracht. Die voerde ik op zondag 16 september uit. Na een dag gewerkt te hebben, verzamelde ik alle spullen en werd mijn gang een soort van wisselzone.
Ik begon met 30 minuten fietsen om daarna 10 minuten hard te lopen. Tussendoor wisselde ik van shirt en schoenen en na het hardlopen wisselde ik alles weer om en stapte ik weer voor 30 minuten op de  fiets. Dit keer moest ik wat harder doorfietsen om daarna wederom 10 minuten te lopen na afloop. De wissel van fietsen naar lopen voelde een klein beetje gek, maar ging eigenlijk best prima. De training was geslaagd en gaf ook weer meer vertrouwen voor 29 september. 

Dinsdag 18 september had ik een afspraak met fysio Dennis bij de Klinkenbergenplas. We schelen qua lengte niet zoveel en ik zou kijken of ik zijn wetsuit zou passen. Hij was ervan overtuigd dat ik hem zou passen, ik twijfelde nog. Ik kreeg gelijk allerlei aantrektips en ja hoor, hij zat als gegoten. Mooi! Ik mocht zijn wetsuit tijdens de triathlon gebruiken en ik kon er nu gelijk een stukje in proberen te zwemmen.

Het zwemmen ging een stuk makkelijker in dat pak, maar dat borstcrawlen vond ik nog steeds spannend. Zeker nu er een behoorlijk stevige wind stond en er dus ook wat golfjes waren. We zwommen ongeveer 500 meter en daarna moest simuleren dat ik het water uitkwam tijdens de triathlon. Dus hop, rennend het water uit, rits open, pak over mijn schouders enz. Tijdens het uitrekken bij de benen viel ik bijna om en gelukkig vertelde Dennis dat ik vast niet de enige zou zijn die om zou vallen in de wisselzone (heel hoopgevend). Na het zwemmen trokken we de hardloopschoenen aan en rende we 6 kilometer rondom de Klinkenbergenplas.

In de weken daarna deed ik eigenlijk weinig meer aan triathlon specifieke trainingen. Ik oefende de diverse onderdelen los, regelde iemand die mijn haar kon vlechten in de ochtend en yes.. ik had zelfs lieve mensen die kwamen aanmoedigen. In laatste dagen kreeg ik nog een heel lief kaartje van loopmaatje Ron.
Ik haalde de wetsuit op bij Dennis en op de vrijdag probeerde ik zoveel mogelijk alle spullen die ik nodig zou hebben een soort van logisch bij elkaar te leggen. Ik hield het motto ‘ het is niet erg als je als laatste eindigt’ voor ogen en ik durfde zelfs hardop tegen mijzelf te zeggen kom maar op! Ik ga dit gewoon doen en ik ga ervan geniet! En zo ging ik mijn laatste nacht in. 

Hoe de triathlon zelf ging, die blog volgt zo snel mogelijk….