Een PRachtige VU polderloop

Vorige week donderdag liep ik 5 kilometer tijdens de VU polderloop, een loop waar ik veel goede verhalen over had gehoord, maar nog nooit zelf had gelopen. Tijd voor een terugblik op deze loop die voor mij zeer positief eindigde.

Maar laten we bij het begin beginnen. De dag begon al vroeg, niet omdat de loop vroeg was (want deze startte pas om 19:30 uur), maar omdat ik een vroege dienst had. De avond ervoor had ik nog 10 kilometer tijdens de Zomeravondcup in Utrecht gelopen en kon ik niet meteen de slaap vatten. Als ik 6 uurtjes daardoor geslapen had was het veel. De dag op het werk ging snel, ik was lekker bezig en stond veel op mijn benen en voordat ik het wist was het 16 uur en mocht ik naar huis. Thuis warmde ik een paar pannenkoeken op die ik de dag ervoor had gebakken en at deze lekker in het zonnetje op het balkon op.

Ik houd ervan om altijd ruim op tijd aanwezig te zijn bij een evenement, dus 2 uur voor de start stapte ik in de auto. Het reed verassend lekker door richting Amstelveen en voordat ik het wist was ik gearriveerd op de plaats van bestemming. Ruim de tijd om mijn nummer op te halen en om gezellig met Nydia bij te kletsen. En als 2 echte ‘Anita meisjes’ moesten we natuurlijk wel even een foto maken voor Marion (vertegenwoordigster van Anita NL). 

De tijd ging eigenlijk best snel en de ene na de andere bekende druppelde binnen, een aantal gingen al rap in lopen en uiteindelijk liep ik nog even samen met Augusta warm. De laatste druppels werden op het toilet geloost en in het startvak nog even een selfie voor trainer Henny samen met Everdien. Ik was er klaar voor en zou wel zien wat het gaan worden, ik had er in ieder geval geen hoge verwachtingen van.

Ineens was daar de start en gingen de 5 en de 10 kilometer lopers gezamenlijk van start. Ik merkte dat ik veel te snel van start ging en probeerde iets het tempo te drukken. Anders kon ik het nog wel eens gaan bezuren op het einde. De eerste kilometer ging snel voorbij, veel te snel, namelijk in 4:16 minuten. Oeps… snel een beetje de rem erop. Ik probeerde rond een tempo van de 4:30 min/km te gaan zitten in de volgende kilometer en gebruikte Augusta een tijdje als haas. Zij zou de 10 kilometer lopen en had tijdens het inlopen gezegd zo rond de 45 minuten te gaan lopen, dus dat is een pace 4:30. Uiteindelijk liep ze veel sneller, maar ze moest aan het begin nog een beetje ‘op stoom komen’ dus kon ik haar prima volgen. De 2e kilometer ging uiteindelijk in 4:24 minuten. Ik passeerde Augusta en ze wenste mij succes. Ik probeerde het tempo vast te houden en toch ook nog een beetje van de omgeving te genieten waar ik liep.

De 3e kilometer ging eraan en het tempo vast houden lukte best aardig, 4:23 minuten. We kwamen aan op een smal pad wat wel enigszins verhard was, maar geen asfalt of steen was. Het leek een beetje op een pad wat ooit midden door de bossages was gevormd. Op het smalle pad probeerde ik nog wat mensen in te halen en voordat ik wist liepen we alweer via een lusje richting de 4e kilometer. In 4:28 minuten was ik van kilometer 3 naar 4 gelopen en kon ik aan de laatste kilometer beginnen. 

Ik merkte dat ik nu echt wel moeite kreeg om het tempo vast te houden en werd her en der toch een klein beetje ingehaald. Het parcours was wat geslinger tussen gebouwen door en het enige wat ik kon denken was, waar is de finish… ik wil NU finishen. Maar de finish kwam maar niet… elke keer als we een bochtje om gingen was die nog niet in zicht. Ineens de laatste bocht door en jaaaaaa daar was die. Ik keek op mijn klokje en zag dat als ik nog een kleine sprint in zou zetten ik net aan een P.R. zou lopen. Wowwww nou daar ging ik hoor, zoefffff. Althans ik probeerde het want mijn benen waren leeg. 

Ik sprintte de finish over en zette mijn klokje stil….wat ik toen zag was voor mij echt verbazingwekkend… 21:57 minuten. Ik was A: eindelijk onder de 22 minuten grens, B: ik had 19 seconden van mijn P.R. afgelopen en C: maar uhhh hoe dan na gister enz. Terwijl ik dit allemaal dacht moest ik eerst echt even zitten en op adem komen. Het duurde een tijd voordat ik dat was en dat ik echt besefte wat ik had gedaan. Ik kon het bijna niet geloven. Gewoon een P.R.

Everdien kwam even later binnen en ook zei liep een P.R. Ik ging bijna twijfelen of het parcours wel lang genoeg was, maar het was echt zo. Nou kom maar op met die medaille… oh? Geen medaille… een waterzakje..Bummer. Alleen medailles voor de nummers 1,2 & 3. Tja. dan had ik nog heel veel harder moeten lopen want ik finishte als 8e dame. 

Ik kletste nog gezellig met een aantal bekenden van instagram en het onderwerp was voornamelijk het waterzakje hahahahaha. Ik bleef daarna nog even plakken bij de prijsuitreiking, want Augusta was uiteindelijk 3e op de 10 kilometer geworden. Daarna kreeg ik het koud, nam afscheid van iedereen en ging met een dikke glimlach naar huis.

En het waterzakje? Die hangt gewoon als een medaille tussen de rest van de medailles 😉