Afgelopen zondag was het zover….. de loop waar ik de laatste weken mijn focus op had gezet…. De ladiesrun van Rotterdam. De loop waar ik dolgraag mijn P.R. op de 10km wilde verpletteren. Het goede nieuws…. Ik heb mijn P.R. aan kunnen scherpen, maar dit ging niet geheel zonder slag of stoot. In deze blog neem ik je mee terug naar afgelopen zondag.
Traditiegetrouw begon ik in de ochtend met een klein stapeltje pannenkoeken. Vers gebakken door mijn vriend, jummie. Daarna pakte ik mijn spullen en rond 11:30 uur werden wij opgehaald door mijn moeder en stiefvader. Zij gingen gezellig mee om aan te moedigen. Mijn moeder zou eigenlijk de 5km lopen die dag, maar door een hardnekkige blessure was zij helaas genoodzaakt om deze loop over te slaan.
Hoe dichter we bij de Ahoy kwamen, hoe meer er toch wel wat zenuwen begonnen te komen…. ‘ is het plan wat ik heb niet te ambitieus op dit moment?’, ‘hoe houden mijn benen het na de klusactie van afgelopen vrijdag?’, ‘ heb ik wel genoeg getraind?’. Kortom genoeg vragen waar ik op dat moment geen antwoordt wist. Het antwoordt zou ik pas weten tijdens de race en na de finish.
Eenmaal aangekomen bij Ahoy was het 1 grote roze menigte, aangezien de warming-up van de 7,5km op dat moment gedaan werd, was het heel erg vol op het plein. Gelukkig stak de ‘ beachflag’ van de facebookgroep ‘ ik loop hard’ goed te zien en wist ik waar e rom 12:50 uur een groepsfoto gemaakt zou gaan worden. Aangezien we ruim op tijd waren besloten we om eerst even de goodybag op te halen en langs de kraampjes te lopen.
Ik wist dat er een kraampje van 1 van mijn favoriete sportkledingwebsites suzydoesit.com zou staan dus ik kon het niet maken om daar niet langs te gaan. Daar nog even gezellig gebabbeld met de eigenaresse Susanne en na wat gesnuffel in de rekken toch besloten om alles nog even te laten hangen. De goodybag was een handig herbruikbaar tasje met wat papieren erin. Daarna snel naar buiten om een kijkje te gaan nemen bij de groepsfoto van de groep. Leuk om een keer de mensen in het echt tegen te komen en te spreken. Na de foto snel weer ahoy in want om 13 uur zou mijn ‘haas’ bij het wedstrijdsecretariaat haar nummer op komen halen.
Ahoy inlopend zag ik de meiden Patricia en Alyssa van just keep running, na een korte babbel liep ik door naar het secretariaat. Niet veel later kwam daar mijn ‘ haas’ Iris Meerts aanlopen. De winnares van de bruggenloop van 2014 en een maatje van het ‘losse veter mooie vrouwen team’. Zij zou mij gaan hazen om in ieder geval mijn tijd onder de 45:00 minuten uit te laten komen. Ze kwam met 2 regels die ze af wilde spreken…. Ik moest bij haar blijven en zij bleef bij mij. En ik moest haar volgen en mijn verstand op 0 zetten. En geloof mij… als Iris dat zegt… dan doet je dat ;-).
Omdat het vrij warm en druk was in de Ahoy besloten we om lekker op tijd en rustig alvast in te gaan lopen. Ik nam afscheid van mijn vriend en familie en ging samen met iris richting de start. Al snel kwam Iris een bekende voor haar tegen, Paola, en al snel liepen we gezellig met zijn 3en in. Paola wist nog niet zo goed hoe haar benen zouden reageren aangezien de dag ervoor 2e was geworden op het NK 1500meter. We liepen rustig in, trokken wat sprintjes, deden wat loopscholing en maakte nog een laatste dixistop. Ik merkte dat het behoorlijk benauwd/broeierig was en hoopte dat ik daar straks niet veel last van zou hebben. De tijd was ondertussen voorbij gevlogen en we gingen alvast het startvak in. Daar was het nog een feest van herkenning voor sommige en ik keek vol bewondering naar al die snel uitziende dames. Focus… adem in, adem uit…. Rustig ademen en iris volgen. Ik had iris hele ambitieuze plannen horen uitspreken en oké ik zou kijken wat zou gaan. We zouden iig een vlakke race gaan lopen en kijken of er vanaf 5 km nog ruimte zat om te gaan versnellen.
Evy (mijn heldin die mijn allereerste stappen op hardloopschoenen heeft begeleid) klo
m op het podium en voordat ik het wist werd de vlag gehezen om de laatste minuut aan te geven… Shiiiittttt mijn benen… ze voelen nu al zwaar…. Aaaaaahhhhh niet aandenken…….focus, adem in-adem uit….. 3-2-1 TOEEETTTT AAAAAHHHHHHHH daar gaan we!
Zoeeeffffff de eerste kilometer was het nog even zoeken naar het tempo, maar zoals beloofd ik bleef achter iris en piep piep 4:10 min/km?? Huh niet echt het starttempo wat we hadden afgesproken, maar goed… ik had vertrouwen in iris dus het zou wel goed komen (achteraf bleek dat iris haar horloge bij 1 km wel netjes 4:29min/km aangaf????). Na 1,5 km stonden daar mijn moeder en stiefvader, huh? Waar is mijn vriend (die bleek later tussen de spijlen van het hek te zitten om mooie plaatjes te kunnen schieten hahahahaha), we vlogen de bocht door op naar de 2e km.
De benen voelde goed en ook qua ademhaling ging het nog prima. Alleen snapte ik niks van de pace, maar goed… ik moest iris volgen dus dat deed ik. De kilometers volgden elkaar op en ik merkte dat ik vanaf 4,5 kilometer het iets lastiger begon te krijgen. Ik probeerde iris bij te houden en iris begon mij toe te juichen. Verstand op 0 en gaan….. oeehhh de 5km in het vooruitzicht… en wat zie ik?? Gaat dat een P.R. op de 5km worden?? JAAAAA oké die is alvast binnen… nu de 2e helft nog. OMG…hoe dan?
HUH wat voel ik nu??? Kippenvel?? Terwijl ik het toch ook een soort van warm heb, hmmmmm geloof dat er hier iets niet goed gaat. Nou ja, zo lang ik nog kan blijven lopen.. doorgaan (oké misschien niet slim om het te negeren, maar ik deed het wel). Iris probeerde mij er bij te houden en liet het tempo iets zakken omdat ik het gewoon niet vol kon houden. Mijn benen wilde niet meer. Ik probeerde naar de aanwijzingen van iris te luisteren…. Verstand op 0,…. Diep inademen,…. Ontspannen….. maar wat ik ook deed… het lukte mij niet. KAK ik zag de gemiddelde pace oplopen, maar ik wist dat ik nog steeds wel een P.R. zou lopen, maar dan moest ik dit nu wel volhouden. Kom op Gabriel…. Gaan!!
Iris probeerde al het publiek langs de kant aan te moedigen zodat zij mij aan zouden moedigen, dit werkte wel, maar wat ik ook probeerde, mijn benen wilde echt niet harder meer. Bij ong. 7km stond de band Sambalenco met 2 bekenden erin. Ze zagen mij en vooral Veer ging helemaal LOS… hihihi hoppa weer een beetje energie. Daarna een paar druppels van de drankpost om mijn droge mond weg te krijgen.
Vanaf 8 kilometer leek het weer iets beter te gaan. Iris vroeg of ik nog wilde versnellen, maar ik was bang dat ik dan helemaal een klap zou krijgen bij kilometer 9 dus ik besloot om nee te zeggen. We liepen in hetzelfde tempo verder en daar zag ik ineens Marco Vink van FB groep ‘ ik loop hard’ staan. Hij zou ongeveer bij kilometer 9 staan om foto’s te maken. Ik had vooraf al aangegeven dat ik waarschijnlijk geen fut meer had om te zwaaien en kijk maar naar de foto…. Dat klopte ;-).
Ik zag langzaam toch de pace oplopen en wist dat ik nu echt nog ergens een laatste restje energie vandaan moest halen om toch nog een klein P.R. te lopen. De laatste kilometer was inmiddels aangebroken en met enorme aanmoedigen vlogen we de hoek om… ik wist dat het nog een laatste bochtje daar was en dat binnen de finish zou zijn. Ineens wist ik ergens de kracht vandaan te halen voor een laatste eindsprint. Ik begon naast iris te lopen en iris begon meteen het tempo te verhogen… we vlogen de hal binnen en ik haalde alle energie uit mijn tenen omdat ik de tijd zag wegtikken. De ‘speaker’ had zo’n klein vermoeden dat ik graag onder de 45 minuten wilde eindigen en begon de secondes af te tellen….. Ik zette mijn eindprint in en ging als een stier op een rode lap af op naar de finish 54-55-56-57 BAM! Binnen….. I did it… 44:57 minuten….eindelijk onder de 45 minuten.
Iris kwam naar mij toe en het enige wat ik kon zeggen was….. Iris ik voel mij niet helemaal goed. Ik kon mijn ademhaling niet onder controle krijgen en stond een beetje wankel op mijn benen. Stevig vastgehouden door Iris werd ik naar een stoeltje bij de EHBO begeleid. Een beetje beschaamd probeerde ik te luisteren naar de ademhalingsinstructie van de mw. Van het rode kruis (beschaamd omdat ik zelf werkzaam ben als verpleegkundige op een intensive care en dit gewoon zelf moet kunnen). Het duurde even voor ik op adem was, maar toen ik dat eenmaal was ik eigenlijk een beetje teleurgesteld in mijzelf. Ik had meer van mijzelf verwacht…. Iris zei dat ik dat absoluut zo niet mocht denken en dat ik trots op mezelf moest zijn. Want ik had gewoon wel een P.R. gelopen met dat vieze plakkerige benauwde weer. Na wat tranen en een dikke knuffel kwam dan ook bij mij eindelijk het besef…. Ik had gewoon een P.R. gelopen. Ook al waren het maar 3 seconden,… Elke seconde sneller is er 1.
We gingen nog even op de foto en liepen toen verder om de welverdiende medaille op te halen. Paola kwam met een dikke glimlach op haar gezicht aanlopen… ze had gewoon een dik vet P.R. gelopen. Superknap gedaan.
De medaille werd uiteindelijk omgehangen door Jan, de trainer van de NYC marathon groep, hoe klein is het wereldje ;-). Iris liet mij nog even kennis maken met de directeur van de marathon van Rotterdam en daarna was het tijd om naar mijn vriend enz te lopen. Een dikke knuffel van hun alledrie liet weten dat ze retetrots op mij waren.
Aangezien ik wist dat er om 16 uur een Meet en Greet met Evy was wilde ik daar nog even op wachten. Ik nam afscheid van mijn superhaas en liet mijn medaille graveren (een klein kado van mijn vriend voor mijn P.R.). Nog even met de medaille langs Susanne en toen richting het podium voor Evy.
En daar stond ze…. Mijn heldin…… En wat een lieve vrouw… ik vertelde haar dat zij mijn heldin was… en hihi ik was die van haar. Na een gezellige babbel was het tijd om de andere meiden met Evy te laten ‘meet en greeten’ en was het tijd om toch met een dikke glimlach naar huis te gaan.
Heel de avond was mijn lichaam nog een tikkie van slag…. kippenvel, zweten, warm/koud… Misschien ben ik toch een tikkie over mijn grens heen gegaan. Gelukkig voel ik mij nu weer prima en gaan we weer lekker verder met trainen….op naar mooie nieuwe doelen :-).
Hoe was jou weekend?
3 Comments
Trots zijn he gekkerd!!! Met het weer van afgelopen zondag is het een top top prestatie! Wat een prestatie weer jouw snelheid daar droom ik gewoon van, voor mij niet realistisch hoor maar dromen moet je houden.
Leuk om je weer even gezien te hebben.
ja hihi inmiddels best blij ermee, zeker gezien de omstandigheden. idd dromen mag altijd ;-). Jaaaaaa was gezellig om je weer te hebben gezien, zie ik je snel weer???
Wat heb je weer een leuk verslag weten te schrijven! En ondanks de omstandigheden heb je het toch maar gedaan. Wat een prachtige tijd zeg!