Het is alweer ruim 2,5e week geleden dat ik hem liep, dus hoogste tijd voor een terugblik op de marathon van Leiden. De marathon die ik als revanche wilde lopen voor het zure gevoel wat ik eraan overhield in 2017. Nu kan ik de blog wel heel kort houden door te schrijven dat dat gelukt is, maar een beetje meer tekst, foto’s en uitleg is misschien wel gewenst. Dus here we go!
Na een redelijke nacht is het dan zover. Mijn Garmin geeft een eindtijd van 3:55 uur aan en als dat uitkomt vind ik dat dikke prima. De voorspelling is 25 graden in de middag, maar met een start om 10 uur duurt het hopelijk wel eventjes voordat we die temperatuur daadwerkelijk aantikken. Maar dat het warm gaat worden… dat is wel een feit. Ik heb een heel plan qua water met zout gemaakt en hoop dat het goed uitpakt. Ook heb ik samen met trainer Henny een plan m.b.t. mijn hartslag gemaakt en we gaan wel zien hoe dat gaat uitpakken.
Ik eet een deel van mijn ontbijt en de rest neem ik mee om later te eten. Het is iets voor 8 uur als ik in de auto stap richting loopmaatje Ron en een 10 minuten later stap ik bij hem binnen. Niet veel later rijden we door richting Leiden en zijn we alweer ruim op tijd op de Garenmarkt. Daar spotten we wat bekenden en zoeken we onszelf op de ‘wall of fame’.
Aan een tafeltje tref ik mijn laatste voorbereidingen en eet ik mijn laatste deel ontbijt op. We kletsen gezellig met de dame en heer naast ons. Ze blijken de 1etwee te zijn die de 12 provinciën marathon medaille van prorun hebben behaald. Ook een leuk doel misschien, zeker nu de 6 star binnen is. Maar goed, nu eerst maar Leiden lopen.
Ik lever mijn tas in, doe nog een plasje en dan is het wel tijd om richting het startvak te gaan. Nog net daarvoor komen Ron en ik, Marlous, Thomas en Marjolein tegen. Marjolein gaat ook de hele lopen en Marlous en Thomas wisselen elkaar af met de fiets terwijl ze naast Marjolein fietsen of rennen. Zo hebben ze beiden een fijne duurloop en ondersteunen ze Marjolein.
Ik mag starten vanuit startvak B en ik loop rustig een beetje naar de voorzijde/midden van het vak. In ieder geval het deel waar het wat rustiger is. Het duurt niet lang of ik kom allemaal bekenden weer tegen, waaronder Esther en Petra. Beiden ken ik alleen van insta en zie ze nu voor het eerst in het echt. Ook Paul komt aan de andere kant van het hek voorbij en snel maakt hij een foto van ons.
Ik merk dat ik toch wel wat gespannen ben, met name door de warmte en oplopende temperaturen. Het wachten voor de start helpt niet mee en wat mij betreft mag het snel gaan beginnen. Gelukkig klinkt niet lang daarna het fantastisch gezongen volkslied door de speakers en weet ik dat de start niet lang meer op zich laat wachten. Ik probeer nog te liften naar de finish, maar ik zal het toch op eigen kracht moeten doen.
Niet veel later gaat de toeter en mogen we dan eindelijk gaan. Het is wel eventjes wachten, want ze hebben een trechterstart in Leiden, maar eenmaal door de trechter dribbel ik rustig naar de start. Oké here we go!
In het ‘startlaantje’ zie en hoor ik een hoop bekenden die staan aan te moedigen, zo leuk! Ik probeer rustig te starten en let met name op mijn hartslag, maar zie dat de eerste kilometer qua tempo veel te snel gaat. Daarna kom ik in een ritme en kom in een gepaster tempo te lopen. Ik ga vandaag alleen op hartslag lopen, om op deze manier het allemaal net wat beter in de gaten te houden mbt de warmte.
Marleen staat net voordat we het hoogje op moeten richting de 2 kilometer. Toch leuk zo al die bekenden. Dat heb ik in de afgelopen buitenlandse marathons toch wel gemist. Ineens zie ik bij de 2,5 kilometer Rob staan en die schiet een paar mooie plaatjes.
Ondertussen krijg ik van de man in het witte shirt achter mij te horen ‘jij kent ook iedereen’. Ik ga er niet echt op in en loop lekker verder. We gaan het viaduct over de A4 over en niet veel later volgt de 1e sponspost. Ik maak er dankbaar gebruik van en verwacht eigenlijk ook drinken. Volgens de laatste berichten zou er namelijk op de sponsposten ook water staan, maar dit is helaas niet het geval. Gelukkig heb ik zelf water mee, maar je zou er maar op gerekend hebben….
We rennen Zoeterwoude dorp door en bij 5 kilometer staat de drankpost. Ondanks dat ik mijn eigen drinken heb neem ik ook nog wat van de post. Daarnaast neem ik een gelletje en loop lekker steady door. We hebben windje tegen en voor het eerst ben ik blij met wind tegen.
Bij 9,5 kilometer staat als verrassing Matthijs aan te moedigen. Toch leuk als er bekenden langs de route staan. We duiken het tunneltje onder N11 door en lopen niet veel later over de mat van het 10 kilometer punt. Hoppa! De 1e 10 zitten erop. We gaan een woonwijk in en het is daar altijd een feesjte. Ook dit keer hebben ze er weer een mooi feest van gemaakt en dat ik ervan geniet is duidelijk te zien op onderstaande foto.
We gaan de Rijndijk op en ook daar staat geheel onverwacht een oud collega Mascha van de IC aan te moedigen. Zo leuk! We naderen de woonboulevard en gaan daar over, een speciaal voor de marathon gebouwd, ponton over de Rijn over.
Na het ponton rechtsaf en vrijwel direct staat oud klasgenoot en collega Els daar met een flesje water. Ik ruil mijn spons en lege flesje voor een volle bij haar en loop lekker verder langs de oude Rijn.
Omdat ik merk dat ik toch sneller loop dan eerder voorspeld stuur ik in het groepsappje waarin ik een tracker heb aangezet een video waarin ik vertel dat het allemaal lekker gaat en ik waarschijnlijk eerder aankom op de afgesproken kilometerpunten dus dat ze de tracker goed in de gaten moeten houden. Zo! Nu hopen dat iedereen het bericht ontvangt. Ik laat het los en geniet van het lopen op bekend terrein. We passeren mensen die op tuinstoelen ‘de wave’ inzetten als er lopers langskomen en ik moet er hard om lachen. Zo leuk!
We komen aan in Koudekerk aan den Rijn en net na het 15 kilometerpunt staat Jacqueline (de vrouw van Ron) zoals afgesproken met een flesje water + zout en een gelletje. Top! Ik pak het aan en vertel snel dat het goed gaat.
De man in het wit begint er weer over dat ik echt iedereen ken en ik vertel hem dat dit voor mij bekend terrein is. We raken in gesprek en al kletsend duiken we samen de Mattenkade op. Ook daar kom ik een bekende (Nathalie) tegen die in tegenstelde richting aan het hardlopen is om ons aan te moedigen. Hij blijkt Niels te heten en komt uit Velp. Ik vertel dat we door mijn trainingsgebied lopen en wijs hem de toren van Alphen aan. We kletsen eigenlijk gezellig samen de kilometers door en voordat ik weet zijn we bij Hoogmade.
Ook daar staat het vol met mensen, maar ik mis eigenlijk mijn Tokyo maatje Geera. Zij zou daar aanmoedigen, maar er kwam wat tussen helaas. Maakt niet uit,.. en door. We passeren het halve marathon punt en komen parallel te lopen aan de A4. Ook daar staan her en der mensen die ons aan moedigen. Ergens in het stuk langs de A4 raak ik Niels kwijt, maar ik zie later in de uitslagen (en na wat speurwerk op strava) dat hij in ieder geval gefinisht is.
Rond 23-24 kilometer begin ik mijn benen te voelen. NEE NEE NEE! Die verzuring zit tussen je oren Gab! Je drinkt goed, je hebt magnesium gelopen en je loopt op een rustig tempo… Dus NEE het kan niet! Het helpt.. de verzuring ebt weg het zat dus echt tussen mijn oren hahaha.
Bij 25 kilometer staan mijn moeder en stiefvader met mijn volgende flesje + gelletje. Ik vertel ze dat het goed gaat. Ze zijn met de fiets en ik zal ze later nog een keer zien.
Ik loop lekker door een sproeier en voordat ik het weet lopen we in het centrum van Roelofarendsveen. Daar zie ik eerst een oud collega van de SEH (Erna) en niet veel later staat oud duikmaatje en hardloopmaatje Sigita aan te moedigen. Ze rent een stukje mee en vertelt dat ze zo trots op mij is. Ze vraagt of ik haar dochter Monica heb gezien eerder op de route maar ik heb haar niet gezien. Ik blijk weldegelijk door haar te zijn gespot en krijg later via de app deze foto hahaha.
Ik krijg een kus op mijn wang en ik neem afscheid van Sigita en loop lekker in mijn eigen bubbel door. Net na 27 kilometer duiken we de A4 weer onderdoor en maken een raar lusje langs het water. Ik voel mij nog steeds helemaal prima en net na 28 kilometer staat mijn oud atletiek trainster Judith aan te moedigen. Ze vraagt hoe het gaat en ik zeg ‘goed, lekker op het gemakje’, want eerlijk is eerlijk… zo voelt het ook. We gaan een lang pad midden door de polder door en waar we eerder de wind tegen hadden valt hier toch een beetje de wind weg. Ik voel het zonnetje branden op mijn huid. Er zijn meerdere lopers die op dat punt aan het wandelen zijn of beginnen te wandelen, maar ik kan eigenlijk gewoon heerlijk steady door blijven lopen.
We naderen het 30 kilometerpunt en mogen fijn een heuveltje op. We draaien qua looprichting en het eerste wat ik denk ‘huh… we hebben alweer wind tegen’. We lopen tegenovergesteld qua richting ten opzichte van het eerste deel van de marathon en hebben hem nu alweer tegen? Nou ja.. ik vind het niet erg, want ik blijf er een beetje koel door.
Ik loop langs een loopster die op de grond lig (met al hulp erbij) en passeer een EHBO post waar ook iemand ligt en waar meerdere op stoeltjes zitten. Dit zal ik de komende kilometers nog wel vaker gaan zien, vrees ik.
Rond 32 kilometer staat een drankpost bij de brandweerkazerne waar ik word verrast met het feit dat ze cola hebben. De vrijwilligster moet lachen om mijn enthousiaste reactie en ik geniet van de heerlijke cola. Ondertussen fietsen mijn moeder en stiefvader voorbij en roep ‘tot straks’.
Niet veel later mogen we weer een heuvel op en passeren we het dorps plein van Oud Ade. Ik hoor de speaker roepen dat het hem opvalt dat de vrouwen die voorbij lopen er toch een stuk beter uitzien op dit tempo dan de mannen. Ik moet gniffelen in mijzelf en pak voor de verandering maar weer eens een heerlijke spons aan en maak mijzelf compleet nat. Ik heb gemerkt hoe natter mijn kleding is, hoe langer ik ‘koel’ blijf. Het plan om dus eventueel mijn hemdje uit te doen als ik het echt heet heb, heb ik dus uit mijn hoofd gezet en hou mijn kleding gewoon aan.
Ondertussen word ik vanaf een tandem aangemoedigd door 2 Belgen en grap dat ik onderweg ben naar de finish voor een ‘pintje’. Ze moeten lachen en dat geeft wel aan hoe scherp ik nog ben. In de tussentijd haal ik de ene na de andere in en voel mij echt goed.
Net na het 35 kilometer staan mijn moeder en stiefvader weer met een flesje en een gelletje. Het grote aftellen kan gaan beginnen… nog 7 en een beetje tot de finish.
We draaien een pad op waar ik weer wat lopers inhaal. En het valt mij op dat ik echt alleen maar mannen aan het inhalen ben.. waar zijn de vrouwen?? Ook haal ik Arno in, ik ken hem van Insta en ben hem met grotere marathons ook wel eens tegen gekomen. We draaien de Zijldijk op en ik verheug mij op de drankpost met cola. Die weet ik mij nog te herinneren van toen ik Leiden in 2017 liep. Dat was DE drankpost waar ik mij weer een beetje beter door ging voelen… door de cola.
Ergens rond het 38 kilometer punt staat de drankpost, maar het is zo druk voor deze post en ik zie niemand die de bekers aan staat te geven dat ik hem besluit over te slaan. Jammer, maar ik heb geen zin om te moeten stoppen, niet nu ik nog zo lekker in het ritme zit.
Niet veel later komt de Zijlbrug in zicht en zie ik een bekende staan. Leone staat daar in de rol als Ambu biker. Ik geef een high five en vertel haar dat het warm is “voorzichtig aan he zegt ze’ en ik sla rechtsaf en meng mij tussen de halve marathoners en 5 kilometer lopers.
Oeff dat valt tegen zeg… niks ten nadele net het tempo wat deze mensen lopen, maar het is nogal een verschil met het tempo wat ik nog in mijn benen heb. Waar ik rond de 5:23 min/km loop, lopen zij denk ik rond de 6:30-7:00 min/km, ik moet dus behoorlijk slalommen. En dat kost extra energie. Verder zie ik diverse loopsters met lange broeken lopen en ik denk echt bij mijzelf ‘serieus?!?!.. het is 25 graden en je gaat in je lange zwarte tight een halve marathon rennen… lekker slim Gerda’. Inmiddels is de wind volledig weggevallen omdat we op de singels lopen en ik merk dat ik het nu toch wel wat warm begin te krijgen.
Waar ik eerder heerlijk liep begin ik nu door al het bovenstaande dat ik er wel een beetje klaar mee ben en echt uitkijk naar de finish. Ergens op de singels zie ik ineens fotograaf Erik en ik doe mijn best om een glimlach op mijn gezicht te toveren.
Ik hoop op de singels nog wat bekenden te spotten, maar helaas. Wel staan er hoe dichterbij we bij de finish komen, op en naast het parcous, meer en meer mensen. We gaan HET famouse bruggetje van de Leiden marathon over en hier ergens moet fotograaf Rob staan. Ineens spot ik hem en ik weet nog net Rob te roepen, en het resulteert in een fantastische foto (hahahaha not).
Ik passeer Simone en haar man die staan aan te moedigen op de Boommarkt en jaaaaaaaa een 200 meter voor de finish staan Nicky en Oliver. Heel even twijfel ik om Oliver over het hek mee te nemen om samen te finishen, maar ik merk dat ik niet wil stoppen, maar gewoon door wil rennen. Ik geef een soort van high five en ben zoooo blij dat ze er zijn.
Lang kan ik er niet echt van genieten, want er gaat een jongetje naast mij al hardlopen vol over zijn nek.. en niet 1x… maar 3x. Er gaat iemand op hem af en ik loop rustig door. Maar ieuw.
Ik loop richting de finish, een echte eindsprint zit er niet meer in, maar ik word toch opgemerkt door de speaker en wordt nog even speciaal benoemd ‘Gaby, Gabriëlla Broos Rietmeijer van gabyrunstheworld.com uit Alphen aan den Rijn is ook binnen’.
YES!! I Did it!! Ik heb keihard genoten en ben gezond gefinisht, doel geslaagd! En dat nog in een tijd van 3:44:09 minuten. Heel eventjes voel ik mij wat duizelig en sta ik bij het hek te hangen. Gelukkig zakt het snel weg en kan ik weer door. Ik krijg een appje van mijn personal trainer Michiel dat ik het goed heb gedaan en dat hij ergens met zijn bootje bij de finish ligt. Ik probeer hem nog te vinden, maar ik zie hem niet liggen.
Het duurt niet lang voordat Ron voor mijn neus staat. Hij heeft speciaal na zijn finish op de halve op mijn gewacht. Ik krijg de complimenten over hoe strak ik gelopen heb en ben zo blij! Ondertussen zoek ik naar Carla want ik heb beloofd op mijn marathon medaille bij haar op te halen. Ik passeer de andere dames en heren met medailles en jaaaa daar is Carla. Ze tovert mijn medaille uit haar zak en hangt hem bij mij om.
Ze is zoooo blij mij te zien, dat ik gezond gefinisht ben en ik ben zo blij dat ik zo lekker heb gelopen en ja hoor… daar komen de tranen.
We kletsen nog eventjes, ik krijg een dikke smakkerd en knuffel en samen met Ron loop ik door. Ondertussen heb ik contact met Nicky en probeer ik een punt af te spreken met hem.
Ron en ik halen nog even een biertje op, waar ik een paar kleine slokjes van neem. Het smaakt ergens wel lekker, maar ergens ook niet. Ik geef de rest aan Ron. Om het finish gebied uit te komen, is het een flink gedrang en dat in de volle zon. Ik voel mij er niet zo fijn bij en ben blij als we eruit zijn.
Potjandorie.. ik ben zo trots! Zo f*cking trots! Dat ik gewoon zo behouden en verstandig heb gelopen en mij bovenal zo goed voel. Het duurt eventjes voordat Nicky en Oliver er zijn, maar eenmaal weer herenigd vliegt Oliver mij in de armen en wil haast niet meer los laten. Precies dit… Nicky en Oliver bij de finish heb ik zo enorm gemist de afgelopen 3 marathons. Hoe gaaf ze ook waren en hoe lief Rob van Tui ook was na de finish.. het haalde het niet bij dit!
Het ophalen van de tassen was kort gezegd drama en ik hoop dat de organisatie van Leiden dat volgend jaar echt anders gaat doen. Want 1 ding is zeker… Leiden, volgend jaar ben ik er weer bij!
Leave A Reply