Kedeng Kedeng Oe Oe

Een paar weken geleden vroeg ik aan jullie welke halve marathon aan te raden was…. De Stoomtramloop in Hoorn of die in Roosendaal. Beiden zouden 28 juni plaats vinden en bij beide evenementen zou ik leuke mensen tegenkomen. Uiteindelijk kreeg ik veel goede ervaringen over de stoomtramloop te horen en besloot mij om mij daarvoor in te schrijven. En afgelopen weekend was het dan zover, de halve marathon van Medemblik naar het prachtige Hoorn.

Bij de inschrijving kon ik ervoor kiezen om mee te gaan met de oude stoomtrein vanaf Hoorn naar de start in Medemblik of om met de auto naar Medemblik te gaan. Aangezien mijn vriend en ik besloten hadden om er gelijk een heel weekend Hoorn van te maken, maakten we ook maar gelijk gebruik van de oude trein. Wel zo leuk om een keer mee te maken. Loopmaatje Jelle besloot ook om met de trein mee te gaan om vanaf daar met zijn broer mee te fietsen naar Hoorn. Jelle had ook een fiets voor mijn vriend geregeld dus hij kon gezellig met mij mee terug fietsen. Zo zag hij ook een keer een andere omgeving.

Om 9:40 uur zou de trein vertrekken dus ruim op tijd waren we al bij het station. Ik kon daar nog even mijn startnummer ophalen en omdat de trein al klaar stond een mooi plekje uitzoeken. Jelle wist precies welke coupe we moesten hebben (die met tafeltjes ipv diegene zonder tafeltjes) dus al snel hadden we ons plekje gevonden. De trein stroomde langzaam vol en iets later dan gepland vertrok de trein richting Medemblik. Dwars door de weilanden, kleine dorpjes enz. En net zoals vroeger in de trein kwam er een karretje met eten en drinken voorbij, echt heel tof! Tijdens de rit kwam ik erachter dat er een aantal ‘bekenden’ van twitter en team Vroem ook in de trein zaten. Na een korte wandeling door de trein had ik ze al snel gevonden, gezellig! Even de raceplannen doorgesproken en toen waren we eigenlijk alweer bijna in Medemblik.

In Medemblik aangekomen kwam ik al snel Kirsten tegen, na even een knuffel te hebben gegeven moest ik nog even snel een toilet opzoeken. Daar eenmaal aangekomen bleken er maar 2 te zijn met je snapt het… een enorm lange wachtrij. In de rij staan vind ik niet erg, maar als er bijna geen beweging in zit, ik nog wil inlopen en de start al bijna is….. kan ik niet rustig staan wachten om te plassen. 2 andere vrouwen in mijn buurt hadden hetzelfde en snel verlieten wij de rij en klommen over de dijk achter de stoomtrein. Daar snel hup de broek naar beneden en hopen dat niemand ons zou zien. We waren net alle 3 klaar toen er iemand de dijk over kwam, dikke pret met zijn drieen hahahha.

Eenmaal weer aan de andere kant van de dijk kwam ik mijn vriend en Jelle weer tegen, allebei gewapend met een fiets. Ze besloten om alvast een stukje verderop te gaan staan en ze zouden daarna rustig naar mij en Jelle’s broer, Marco, toe fietsen. Snel begon ik nog een beetje in te lopen en liep nog even een stukje met Marco mee. Hop het startvak in waar ik al snel een zenuwachtige Kirsten zag staan. Ze wilde graag gaan testen wat ze kon lopen op een halve marathon, maar ze had nogal een drukke week gehad en was daardoor erg gespannen. Ze wilde weggaan op 1:40 uur en heel even twijfelde ik of ik mee zou gaan. Maar Henny had 5:05min/km opgegeven en als ik 1:40 uur zou lopen, zou de gemiddelde pace 4:45 min/km zijn. Hmmmmm nope, dat ging ik dus niet doen. Nog even een startvakselfie en wenste Kirsten succes.

Het aftellen was begonnen 4-3-2-1 peeeeeeeeep (denk even het geluid van een toeterende stoomtrein) en daar gingen we.

Het was best benauwd weer en volgens de voorspellingen zouden we ook nog een klein buitje misschien krijgen. Qua windrichting hadden we helaas pech, want die kwam precies uit de richting waar we naar toe moesten….. Hier merkte ik de eerste kilometer nog niks van, maar toen we op een wat meer open gedeelte kwamen wel. De eerste kilometer ging natuurlijk weer te snel (4:34 minuten) en ik probeerde het tempo te laten zakken. Inmiddels fietste Jelle voorbij en was ook mijn vriend gezellig bij mij gaan fietsen. Natuurlijk netjes rekening houdend met de rest van de lopers, maar omdat het niet zo’n drukke loop was kon het prima. Kilometer 2 ging in 4:50 minuten en eigenlijk voelde dit wel als een prima tempo.

Inmiddels waren we op wat meer open vlakte beland en merkte ik dat er toch wel een pittig windje stond. Ik probeerde bij diverse groepjes aan te haken om zo af en toe een beetje uit de wind te lopen. Ik heb zelfs nog achter de fiets gelopen, maar dat vond ik niet zo prettig. De kilometers vlogen voorbij en ik kon het tempo van rond de 4:50min/km goed vasthouden. In de verte zag ik nog steeds Kirsten lopen dus dat betekende dat ze nog steeds op tempo liep.

De stoomtram kwam nog even voorbij, wat is dat toch een gaaf gezicht! Zo’n oude trein in een polderlandschap.

Inmiddels aanbeland bij 9,5 kilometer en huh??? Wat zie ik daar?? Kirsten aan het lopen?? ‘ Kom op Kirsten, gaan!!! Jij kan dit, haak aan!’. (Ik kreeg op dat moment van een andere loper een sneer dat ik niet moest schreeuwen en tegelijkertijd keek hij mij heel boos aan). Kirsten begon weer in beweging te komen en vertelde wat zwarte vlekken te hebben gezien. Ze had een gelletje genomen en het ging wel weer. Maar na een paar honderd meter haakte ze toch af en wenste mij succes. Ik dacht dat ze rustig aan door zou lopen, maar later hoorde ik van mijn vriend dat ze helemaal was gestopt. Ze voelde zich niet goed en besloot om verstandig te zijn en dus te stoppen.

Ik knoopte een gezellig gesprek aan met iemand in een Rotterdam marathon 2015 shirt en al babbelend liepen wij verder Hij kwam uit de buurt en vertelde dit 1 van de mooiste halve marathons van Nederland te vinden. Een andere man (ja diezelfde van eerder) irriteerde zich blijkbaar aan ons en begon weer van alles te roepen. We waren inmiddels bij een drankpost en de loper met het MR15 shirt stopte even om goed te drinken. Ik liep verder en wilde langs ‘de scheldende meneer’ lopen. Echter liet hij dit niet toe, hij begon te versnellen en mij zelfs later af te snijden. Opnieuw begon hij van alles te roepen en heel even was ik zelfs bang dat hij mij een klap zou gaan verkopen. Ik weet echter nog steeds niet waarom, maar goed….. Later liep hij te roepen dat ik er langs moest en tja… dan blijf ik er juist achter lopen ;-). Maar toen hij echt langzaam begon te lopen en mijn tempo drastisch lager werd ben ik met een wijde boog omheen gelopen. ZO! Daar was ik vanaf. Schugterig keek ik een paar keer over mijn schouder, maar op een gegeven moment zag ik hem niet eens meer.

Dit gehele gebeuren heeft een aantal kilometers geduurd. Zonde want ik heb daardoor minder genoten van het prachtige landschap. Mijn vriend besloot om bij kilometer 17 alvast door te fietsen richting de finish.

Ik liep nog steeds rond de 4:50 min/km en de benen voelde eigenlijk nog steeds prima. Langzaam kwam er een dame in mijn vizier, een dame die mij eerder die loop had ingehaald. Ik benaderde haar langzaam en kon er uiteindelijk voorbij. We liepen even samen en in de verte liep al de volgende dame…. Ook die naderde ik langzaam aan en daar ging ik ook voorbij. Daarna gooide ik er nog een kleine versnelling in, zodat ik zeker wist dat deze 2 dames mij niet meer in zouden halen (uhm ohwja het was een trainingsloop en geen wedstrijd, oeps). Ik was tenslotte bij de 19 kilometer dus zou er bijna zijn.

Het tempo voelde goed en de laatste kilometers gingen in 4:33 en 4:42 minuten. Ahhhh daar was de cheering zone van de Running Junkies Amsterdam en ook de ingang naar de atletiekvereniging. De laatste 100 meter ging de turbo aan en vloog ik over de atletiek baan van Hoorn… de handjes gingen de lucht en zoeffffff de finish over. Hoppa 1:41:09 en dat met tegenwind, benauwd weer en niet helemaal stuk. Oké wel sneller dan gepland, maar goed.

De chip werd van mijn schoen geknipt, ik kreeg een flesje drinken en als herinnering aan de loop een blok kaas. Kaas?? Ja echt waar, een blok overheerlijke kaas. Weer eens wat anders dan een medaille ;-).

Al snel kwamen mijn vriend, Jelle, Kirsten en Lotte (Wiehoeeee lotte was gezellig komen kijken bij de finish) aanlopen. Jelle toverde een medaille uit zijn tas. Die had hij speciaal laten maken omdat hij weet hoe gek ik op ‘race-bling’ ben hahahahha mooi! Kirsten en Lotte vroegen meteen of ik ze had horen gillen, sorry dames… heb jullie echt niet gehoord. We babbelden even gezellig en ondertussen kon ik uitzweten (man o man, ik weet niet waar het allemaal ineens vandaan kwam) en begon het te spetteren. Lotte kon helaas niet meelopen vanwege een blessure, maar had gelukkig wel die ochtend weer een fijne 5km kunnen lopen. Kirsten en ik spraken af om het nog een keer te doen, maar om dan allebei met een big smile over de finish te komen. De meiden moesten ervandoor en we namen afscheid, hopelijk tot snel girls, super dat jullie er waren!

Jelle had opgezocht dat ze met prijzen per categorie werkten en dat ik best nog wel eens kans maakten volgens hem. We stonden in de regen op de uitreiking te wachten toen we ineens een lijst met uitslagen zagen hangen. Huh? 1e in de V35??? Halloooo ik ben pas 28 jaar…. Ik wist zeker dat ik mij goed had ingeschreven dus er was een foutje gemaakt. Na een rondje bij de wedstrijdleiding bleek dat de categorie erachter een foutje was, maar dat de plaats wel klopt… WAAAAAATTTTTT ik ben dus 1e bij de vrouwen senioren??? Ja dat klopt?? HUH? En daar stond ik dus even later…. Glunderend van trots…op het hoogste treetje van het podium. Ik was als 5e dame binnen en als 1e in mijn categorie.