Het leed dat blessure heet

NOOOOOOO niet nu!! Niet nu het net zo lekker gaat op de weg naar Boston. Dat was 1 van de eerste dingen die ik dacht toen ik echt door had dat ik een blessure te pakken had. Maar ja, eerlijk is eerlijk… een blessure komt nooit uit. Het is helaas ook niet de eerste keer dat ik een blessure heb, maar het was wel alweer een hele lange tijd geleden dat ik er 1 had. Toch heb ik het idee dat ik er dit keer beter mee weet om te gaan, ondanks dat ik nog maar krap 6,5e week te gaan heb. Hoe dat komt? Ervaring? Goede begeleiding? Ik heb geen idee. 

Toen ik die bewuste vrijdagochtend niet langer dan 880 meter pijnvrij kon hardlopen wist ik helaas al genoeg. Ik voelde dat het niet een pijntje was wat minder zou worden als ik door zou lopen en besloot om verstandig te zijn en te stoppen met rennen. Ik had heel de week al elke keer wat gevoeld aan mijn knie, maar dacht dat het tussen mijn oren zat. Enigszins in paniek belde ik mijn fysio en was ik nog meer in paniek toen hij niet opnam, duuhh hij was aan het werk. Daarna appte ik hem met HELLLPP!! Heb je vanmiddag tijd voor een spoedplek? In de tussentijd had ik mijn trainer al aan de telefoon en werden meteen al eventuele alternatieve trainingen besproken. Die eenmaal opgehangen belde mijn fysio al op. Ik had voor de dag erna in de middag al een afspraak staan om een core schema te maken, maar dat is nog meeeeeer dan 24 uur weg!! Met nog maar 56 dagen tot aan Boston ben ik lichtelijk in de stress Dennis! Gelukkig kon ik even snel in zijn lunchpauze langs en kreeg ik definitief het oordeel.. een blessure. KAK! 

Toch kon ik gelijk aan de slag met oefeningen en deed dat dan ook. Ik pakte alles aan om er maar voor te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer aan het hardlopen ben. Ik mocht gelukkig wel fietsen, zwemmen en wandelen zo lang ik er maar geen last van kreeg. Daarnaast ging ik de sportschool in met de speciale oefeningen en mijn nieuwe core schema en pakte ik dus alternatieve trainingen met fietsen en zwemmen.

Het eten probeerde ik ook gewoon zo gezond mogelijk te houden, maar ik merkte dat ik daar een klein beetje moeite mee had. Ik zal altijd die emotie-eter blijven en dacht heel even f*ck it! Ik ben nu heel zielig. Sloeg natuurlijk nergens op, want nu ik minder beweeg moet ik dat juist niet doen. En sowieso lost het niks op door overmatig te gaan snoepen. Sterker nog, ik word er alleen maar zwaarder van en dat werkt bij mij dus alleen maar tegen met lopen. Het was dus al snel weer op het normale/goede pad met heel af en toe wat lekkers.

Gelukkig heb ik, zoals het er naar uitziet, niet te maken met een langdurige blessure en mocht ik na ruim een week echt alleen maar alternatieve trainingen te hebben gedaan langzaamaan alweer beginnen met hardlopen. Maar ook bij langdurige blessures geldt, probeer er het beste van te maken.

Moraal van dit verhaal… Het is heel erg k*t als je geblesseerd bent, probeer niet door te lopen met de gedachte ‘ het gaat vanzelf wel over’, maar laat het controleren door een goede fysio. Mocht je nog niet bekend zijn bij een fysio en je hebt er 1 nodig zoek dan een speciale sportfysio. Je mag best even balen, maar blijf hier niet te lang in hangen. Probeer niet te kijken naar wat je allemaal niet kan en mag doen, maar kijk naar datgene wat je allemaal wel kan en mag doen. Doe alternatieve sporten en blijf gezond eten. Van jezelf volproppen gaat je blessure echt niet over en yes… ook dat heb ik gedaan, helpt niet 😉 . En een dipje tussendoor waarin je het allemaal niet meer ziet zitten? Ook dat hoort er vaak bij, maar echt waar…. luister naar de woorden van je fysio (althans dat heb ik al een paar keer gedaan en elke keer had hij gelijk) en het komt uiteindelijk goed.

Een blessure is zuur, maar geloof mij…voordat je het weet loop je weer rond en ben je vergeten dat je een blessure had.