Het ging ‘waai-de-loos’

Afgelopen zondag was de 20 van Alphen, een run waar ik al enige tijd naar uitkeek, want dit is DE run in mijn home-town. Daarnaast leek het mij een mooi meetpunt om te kijken hoe het met de conditie staat zo 5 weken voor de marathon van Rotterdam. Helaas zat ik in de week voorafgaan de 20 van Alphen bij de fysio en bleek ik een geïrriteerd kapsel van mijn enkel te hebben. Gelukkig niet ernstig, want ik mocht gewoon de 20 gaan lopen. Het liep uiteindelijk niet zoals ik had gehoopt, tijd voor een terugblik op deze dag.

Bij de eerste tonen van mijn wekker ben ik wakker, RACEDAY!!! Het is 8:30 uur, maar om nou meteen mijn bed uit te springen, daar heb ik nog even geen zin in. Terwijl vriendlief onder de douche stapt kijk ik nog even of ik online nog iets gemist heb en check de weersvoorspelling voor die middag… NOOOOOOO Windkracht 5 en regen?!?!?! Gadver! Ik heb eigenlijk zin om mij weer om te draaien, maar om 11 uur staan Linda en Ramon voor de deur, dus ik zal toch echt eruit moeten. Terwijl vriendlief pannenkoeken aan het bakken is sta ik twijfelend voor mijn kledingkast, helluppp wat moet ik aan?? De temperatuur zegt dat korte broek aan kan, maar de regen en wind maken het eigenlijk wel weer fris. Ik besluit om mijn halve tas vol met allerlei soorten broeken en shirts te gooien en trek een dunne lange tight en t-shirtje aan.

Terwijl ik naar beneden loop ruikt het al heeeeeeeerlijk naar verse pannenkoeken en kan ik meteen aanvallen, NOMNOMNOM 

Na het eten twijfel ik nog even over mijn kledingkeuze, het is prachtig mooi weer buiten… zou die weersvoorspelling wel kloppen? Vriendlief besluit de gok niet te nemen (hij haat regen) en blijft thuis. Scheelt aan de ene kant weer, want zo hoef ik niet nog een fiets bij mijn moeder op te halen. Voordat ik het weet staan Ramon en Linda op de stoep, gezellig!! Zij gaan de 5 kilometer lopen en omdat die al om 12:10 uur start gaan we, nadat Linda nog even van broek wisselt, richting het dorp. Uiteindelijk belanden we na wat kleine omleidingen midden in de 2,5 kilometer run. We stallen de fietsen en gaan lopend richting het theater. Daar is omkleedgelegenheid en een mogelijkheid om je tas achter te laten, keurig geregeld allemaal. Eenmaal buiten schijnt nog steeds de zon en twijfel ik nog steeds aan de weersvoorspellingen. Ik wens Ramon en Linda succes en zoek een plekje langs het parcours zodat ik ze nog even succes kan wensen.

Ik moet even wachten, maar uiteindelijk is daar het startschot en lopen al vrij snel de eerste lopers voorbij. Het grote zoeken naar Ramon en Linda kan beginnen. Ramon is makkelijk te spotten, die is ongeveer 2 meter lang, hij heeft mij echter niet in de gaten. 

Linda zie ik niet zo snel, maar Linda heeft mij wel gespot en al snel klik ik voor wat leuke foto’s. Ik wens haar succes en loop daarna terug naar het theater.

In het theater spot ik een aantal bekenden en voeg mij bij hen, de kledingkeuze stress blijft en ik kies uiteindelijk zelfs nog voor een lang thermoshirtje. Ik voelde namelijk dat de wind al wat frisser begon te worden en als er dan ook nog regen bij komt kan het best wel eens koud gaan worden. Het duurt niet lang of ook Ron is er bij. Ik lever mijn spullen in en samen met Ron lopen we richting de plek waar het loopgroepje van de atletiek heeft afgesproken. Daar nog even met de club op de foto om vervolgens rustig richting de start te lopen.

Ron wil graag nog even inlopen dus ik besluit om met hem mee te lopen, ik voel dat mijn enkel nog even op ‘gang’ moet komen en baal, als dit zo maar weg is. Ik zie de ene na de andere bekenden en besluit om het inlopen maar te laten voor wat het is. Ook mede Frontrunner Debbie is van de partij en niet veel later staan we gezellig samen in het startvak. 

De bedoeling van Ron en mij was om met de pacer van 1:40 uur mee te lopen, toevallig ook en teamvroem maatje, om na 10 a 15 kilometer te gaan versnellen. Even snel een foto voor de teamvroem maatjes die op dat moment een weekendje weg waren in Texel.

Het duurde niet lang meer of het startschot gaat, de meute komt in beweging en het duurt niet lang of ik passeer de startstreep. Oeiii wat is het druk! Ik probeer de pacers te volgen en in een lekker ritme te komen. Ik voel mijn enkel, maar als het net zo gaat als de dag ervoor is het na een paar minuten verdwenen. Net op de Alphense brug staan Linda en Ramon met een mooi aanmoedingsbord. We zigzaggen om de mensen heen en voordat ik het weet zijn we bij kilometer 1. Ik zit nog steeds niet lekker in het ritme en merk dat het echt wel druk is. We draaien naar rechts en lopen langs het kanaal, pal tegen de wind in! oei het waait aardig, maar het is nog droog. Het is heel druk en vooral met lopers die weigeren om de snellere lopers er langs te laten, grrr irritant! Ik probeer op mijn ademhaling te focussen en kijk ondertussen naar de andere kant van het kanaal, daar gaan de toplopers al, zoefff!

De eerste kilometers gaan voorbij, ik val bijna over een pion en kom niet in een lekker ritme. Ik moet mijn best doen om de pace van 5:00 min/km (wat is er aan de hand????) vast te houden en zit in een tweedeling met mijzelf. Als ik zo doorga heb ik kans dat ik mijzelf helemaal kapot loop en later sowieso de groep moet laten lopen of dat ik na een paar kilometer toch wel lekker in het ritme kom en er niks aan de hand is. Bij 4 kilometer hak ik de knoop door, ik wens Ron succes en laat de groep lopen. Ik verdwijn langzaam uit de drukte en zie Alphen a/d Runner John lopen. Ik haak bij hem aan en vertel dat het k*t gaat en vraag of hij mij naar de finish wil helpen. We lopen met zijn 2en verder en waar we even profijt hebben van de wind in de rug lopen draaien we de andere kant uit en krijgen we de wind half van zij en begint het te regenen. Ik probeer te genieten van de prachtige route, maar ik baal. John probeert mij een beetje op te vrolijken en we hebben het over onze doelen en plannen.

We lopen langs de molens bij Aarlanderveen en krijgen later over de dijk van Aarlanderveen de wind vol in de rug, fijn! Ik probeer een beetje tempo te maken, gebruik te maken van de wind in de rug. Het regent ondertussen behoorlijk door en ik ben blij dat ik mijn lange tight en shirt aan heb gedaan. Net na het 10 kilometer punt draaien we een andere weg op en krijgen we de wind vol tegen. Man o man, ik probeer mij achter de brede rug en schouders van John te verschuilen, maar op de een of andere manier pak ik nog steeds alle wind. Het is een slopend stuk weg en lijkt geen eind aan te komen.

Na 2 kilometer draaien we weer een andere kant op en voelt het even als een verademing als we in een meer beschut stuk lopen. Ik krijg weer een beetje energie en probeer wat lopers in te halen. Ik weet dat we nog behoorlijk wat stukken tegen wind krijg dus ik verspeel niet al mijn energie. We draaien de zegerbaan op en ohhh wat is het verleidelijk, vanaf dat punt is het nog maar minder dan 2 kilometer richting mijn huis. Mijn huis met een warme douche… maar nee! Kom op.. doorlopen.. het kan tijdens de marathon ook dit weer zijn. Langs de golfbaan hebben we de wind vanaf het kanaal weer pal tegen. Ik probeer bij een groepje aan te haken, maar ze lopen net te langzaam. John gaat er voorbij en ik volg hem. Het stuk duurt ongeveer een kilometer voordat we weer even beschut uit de wind kunnen lopen.

Mijn shirt is ondertussen compleet doorweekt en zie dat mijn handen rood zijn van de kou, brrrr. Ik probeer ondertussen maar te focussen op mijn muziek en toch maar een soort van uit te kijken naar de finish. Ook al is die nog 5 kilometer vanaf dat punt verwijderd. Toch lijken de kilometers onderbewust wat sneller te gaan en komen we samen te lopen met de 10 kilometer lopers. Wij lopen aan de ene kant van de weg en hun aan de andere kant en wordt nog even strikt gescheiden gehouden, want wat blijkt, wij moeten nog een extra lusje lopen.

Ik stamp door de plassen en kom op het saaiste stuk van de route tussen de 10 kilometer lopers te lopen. Ik merk dat het tempoverschil van deze lopers met die van mijzelf behoorlijk groot is en ik probeer zelfs delen over de stoep te lopen om niet zoveel te hoeven zigzaggen. Ik kijk uit naar het kilometer 18 want daar staat als het goed is de cheeringcrew van de sportschool…. ik merk dat ik een beetje zere voeten begin te krijgen (moet nog een beetje wennen aan mijn nieuwe schoenen) en probeer mijn aandacht ergens anders op te vestigen.

In de verte hoor ik al gezellige muziek en Arjun door de microfoon gillen, ik kom steeds dichterbij en krijg een dikke vette aanmoediging!! Thnx Arjun! Die bak met energie had ik even nodig. Nog 2 kilometer te gaan, knallen! De laatste 2 kilometers gaan verbazingwekkend ineens weer onder de 5:00 min/km… ik kan de finish ruiken!

Ik gooi mijn armen in de lucht en ben zo blij als ik de finish zie (niet op de foto te zien, maar ik was het wel).

Ik ben binnen! Wat een gevecht was dit! Niet alleen lichamelijk en door de elementen, maar vooral ook mentaal! Ik ben compleet doorweekt, niks is meer droog. En de tijd… 1:42:16. Niet wat ik voor ogen had! Zeker niet als je 2 jaar geleden (met ook een behoorlijke bak wind, wel ander parcours) nog 1:35:57 loopt. Terwijl ik naar mijn klokje kijk komt collega Thomas vragen hoe het is gegaan, ik kan maar 1 woord zeggen ‘kl*te’. Thomas heeft gelukkig wel lekker gelopen op de 10 kilometer en probeer een beetje blij voor hem te zijn. Ik ben echt in een pesthumeur en voordat ik het weet staat Ron voor mij en geeft mij een dikke knuffel. Op dat moment breek ik.. ik ben zo teleurgesteld in mijzelf. Ik had het graag zoveel beter willen doen. Oké de omstandigheden waren er niet naar, het was in de week voorafgaand aan de 20 überhaupt nog de vraag of ik zou starten, maar toch… ik baal! Als dit DE openingsklassieker is van het seizoen, hoop ik niet dat dit een voorbode is voor de rest van het seizoen. De tranen blijven komen en een aantal bekende loopmaatjes komen vragen wat er aan de hand is. Niks ernstigs, maar toch voelt het op dat moment erg. Achteraf gezien slaat het nergens op, maar op dat moment moest het er gewoon even uit. Ron heeft het fantastisch gedaan en ik probeer toch nog een beetje blij te zijn voor hem, maar mijn humeur is gewoon even niet al te best. Ik fiets even later in mijn eentje door de stromende regen naar huis en ben blij als ik later onder de warme douche sta, eindelijk!

De rest van de middag/avond brengen mijn vriend en ik gezellig door met Ramon en Linda. Zij hebben allebei een mooi PR gelopen en hebben friet verdiend! En omdat ze zo trots zijn op mijn prestatie, verdien ik volgens hun ook friet… ze hebben een bijsmaakje, maar smaken uiteindelijk toch wel lekker.

Nu snel deze loop vergeten en op naar de volgende run! En 20 van Alphen.. volgend jaar ben ik terug! Zorgen jullie dan even voor goed weer 😉