De halve van Egmond, een mooi jubileum

Afgelopen zondag was de halve marathon van Egmond. De 5e keer dat ik alweer aan de start stond van deze nooit voorspelbare run. Het was voor mij een mooie editie en dus een mooi jubileum. Hoogste tijd voor een terugblik op deze dag

Als om 7:30 uur mijn wekker gaat, denk ik een aantal keer… waarom doe ik dit mijzelf elke keer toch aan? Zo vroeg op mijn vrije dag. Niet veel later ben ik het alweer vergeten als ik aan een stapeltje pannenkoeken begin. Tijdens het eten check ik de weersvoorspelling en zie ik dat de wind uit zee/schuin van achter zal komen op het strand. Mooi! Dat scheelt in ieder geval alweer. Wel staat er een behoorlijk harde wind, maar is de temperatuur rond de 10 graden. Na het eten pak ik wat hardloopkleding uit de kast, kleed mij aan en pak de laatste spulletjes in die ik mee wil nemen. Iets na 9 uur staat Ron voor de deur en rijden we samen naar Alkmaar. We parkeren de auto op de aangegeven plek en niet veel later zitten we in de pendelbus naar Egmond toe. Alles verloopt soepel en al vrij snel zijn we op plaats van bestemming ‘de sporthal van Egmond’. Ik maak nog even gebruik van een dixi en niet veel later lopen we de sporthal binnen. Het is nog heerlijk rustig en ik klets even met de standhouders van de Arctic marathon. Ron spot Marco en Gon van Teamvroem en we schuiven bij hun aan tafel aan. We kletsen gezellig over van alles en nog wat en er worden zelfs al marathonplannen voor later in het jaar gesmeed. Het wordt inmiddels steeds wat drukker in de sporthal en ik zie de ene na de andere bekende lopen. Als ik bijna mijn tas in wil gaan leveren komen ook Jan en Kitty van Teamvroem aanlopen en maken we nog even een groepsfoto.

Niet veel later leveren we allemaal onze tassen in, maak ik nog een keer gebruik van de dixi en loop ik samen met Ron naar de start. Ondertussen scoren we een ‘Nationale Nederlanden muts’ en loop ik incognito door naar de start.

In startvak rood is het al behoorlijk druk, maar met een beetje dringen komen we meer vooraan en is er ineens een hoop ruimte. We kletsen even kort met een vrijwilliger en spotten we Simone. Het startvak begint al in beweging te komen, maar eerst maken we nog even een foto.

Ook Ron en ik maken nog even een startvakselfie.
We wensen elkaar allemaal veel succes en lopen rustig richting de startstreep. Deze eenmaal over probeer ik mijn eigen ritme te vinden en zigzag door de menigte. We lopen langs de vuurtoren en niet veel later gaan we al het strand op. Zelf ben ik niet echt een fan van op het strand lopen en al helemaal niet door het mulle zand. Maar als ik de eerste passen door het mulle zand loop merk ik dat dit wonderbaarlijk soepeltjes gaat. Ik vlieg over het mulle heen en loop al vrij snel op hard zand. Ohhh wat gaat dit goed. Ik blijf een behoorlijk tempo lopen, maar besef ook al vrij snel dat ik dit nooit de hele tijd ga volhouden. Ik laat het zakken en kom in een comfortabel ritme. Nog steeds loop ik veel sneller dan verwacht, maar het voelt lekker en ik geniet. Ineens zie ik ASICS Frontrunner maatje Gerrit staan en ik loop een soort van uit de groep, roep en zwaai naar hem. Hij maakt een foto en wenst me succes.

De wind komt voornamelijk uit zee en een klein beetje schuin van achter. Het waait behoorlijk hard en daardoor waait het schuim over het strand. Ik moet lachen en denk ineens aan een eerdere editie van deze loop, waarbij ik toen aan een schuimparty moest denken. De kilometers volgen elkaar snel op en ineens komt Peter voorbij gedenderd. Ik roep hem en hij loopt een klein stukje met mij mee. We kletsen over hoe het gaat en niet veel later verdwijnt hij alweer uit mijn zicht. Ik sla de drankpost over en kijk uit naar het punt waar we het strand mogen verlaten. Ik heb er nog steeds een behoorlijk tempo inzitten, maar ik ben stiekem het strand inmiddels wel een beetje zat. Gelukkig zie ik in de verte ineens de strandtent opdoemen waar we eraf mogen en ineens zie ik ook een stroom aan gekleurde shirtjes de duinen ingaan. Yes! Bijna de duinen in. Het mulle zand bij de strandafgang gaat nu een stuk lastiger dan toen ik het strand op ging, maar toch heb ik al vrij snel weer stenen onder mijn voeten. Het klimmetje gaat lastiger dan gedacht en eenmaal boven moet ik echt even op adem komen. Gelukkig gaat dit vrij snel en begin ik aan het duinen deel. Het pad is nog steeds niet breder dan het jaar daarvoor en af en toe loop ik zo rechts mogelijk om de hardere stukken te pakken. Na de 1^e klim loop ik wat meer links en probeer zoveel mogelijk van de nattere stukken ondergrond te vermijden. Op een gegeven moment is dit bijna niet meer te doen en stamp ik dwars door de modder heen. Het gaat nog steeds vrij vlot en voordat ik het weet lopen we richting camping Bakkum. We lopen een lusje en door het gebruikte afzetlint en de modderige ondergrond lijkt het wel een soort van cross. Ik passeer de 10 kilometer boog en voel me nog heel goed. Ondanks dat ik een flesje met water heb pak ik een bekertje water bij de drankpost en giet deze behendig naar binnen.
Ik zit lekker in een ritme en ga steeds een beetje harder lopen. De kilometers volgen elkaar snel op, ik spot een paar bekenden en geniet van de prachtige wilde ossen/koeien die in het open veld staan. Ik begin een beetje misselijk te worden, maar dit komt en gaat. Ik giet een gelletje binnen en maak mij klaar voor de laatste paar kilometers.

Heel af en toe voel ik de wind, maar doordat we merendeels beschut lopen voel je niet dat we al geruime tijd schuin tegenwind hebben. Ik zie vlak voordat we de bloedweg opdraaien Gerrit aan de rechterzijde staan en roep naar hem. Hij is met zijn telefoon bezigen excuseert zich als ik voorbij ren. Niet veel later draaien we de bloedweg op en merk ik ineens dat mijn benen toch echt wel moe zijn. Ik voel ook ineens de wind en uit het niets word ik ineens duizelig. Ohwjee, gedsie wat is dit… voordat ik het echt besef is het alweer weg en ben ik weer een paar meter verder. Ik geef een high five en hoor ineens een aanmoediging van Krista. 

Die aanmoediging geeft weer wat energie en ik loop voor zover het gaat nog stevig door naar het hoogste punt. Daar staan de fotografen en weet ik nog een lach op mijn gezicht te toveren.

De laatste 2 kilometer zijn echt loodzwaar. De harde tegenwind en de vermoeidheid van de benen hakken er behoorlijk in. Toch loop ik nog steeds behoorlijk door en zie ik ineens bordjes met nog ‘500 meter’ staan. Yeah.. ik ben er bijna. Na de vuurtoren draaien we naar links en krijg ik de wind vol tegen. Tegelijkertijd gaat het parcours omhoog en kom ik echt niet meer vooruit. Voor mijn idee kruip ik omhoog. 

Ik draai naar rechts en zie de finish. Ik probeer nog iets van een soort van eindsprint in te zetten, maar het gaat niet meer van harte merk ik. Eenmaal over de finish hang ik in het hek en kijk ik op mijn horloge… 1:42:50, nog nooit liep ik zo hard in Egmond. Zo goed als 6 minuten van mijn snelste tijd van Egmond af. WOW! Ik kom langzaam op adem en ben echt superblij. Ik loop iets verder door en wacht met het ophalen van de medaille totdat Ron er is. Ineens zie ik Ron aankomen en die heeft gewoon een P.R. op de halve gelopen, echt zo knap! Samen halen we als 2 stuiterende blije eien een flesje drinken en de medailles op. Ik krijg hem ceremonieel van de aardige dame omgehangen. Ik krijg een poncho aangereikt en niet veel later staat Nadia aan het hek te roepen. We kletsen even en zij blijft nog even wachten op een aantal anderen. We lopen door en ik zie Peter staan. We kletsen even en terwijl we staan te kletsen komt ook Stefan erbij staan. Allemaal hebben we lekker gelopen en we maken even wat foto’s met en van elkaar.

Ik begin het ondertussen al vrij koud te krijgen en wil eigenlijk wel terug naar de sporthal. Samen met Stefan en Ron loop ik terug en scoren we nog een NN-muts. Ik ben nog steeds een beetje misselijk en moet nog even niet aan friet denken als we langs de frietkar bij de sporthal lopen. We halen de tassen op en gaan snel de warmte in. Daar spreek ik met nog meer bekenden waaronder teammaatjes Glen en Wesley. 

Nadia komt er ook gezellig bij en niet veel later lopen we met zijn drieen terug naar de pendelbus. Nadia moet helaas de andere bus hebben, dus nog even 1 foto voordat we moeten splitsen en dan nemen we afscheid. Ron en ik naar Alkmaar, Nadia naar Heiloo. 

De terugreis gaat ook weer voorspoedig en voordat ik het weet sta ik weer voor mijn eigen voordeur.

Het was een mooie editie en de eerste officiële run van 2019 zit er alweer op! De kop is eraf! Op naar nog heel veel mooie lopen dit jaar.