Gaby Runs Berlin

Het is nu alweer een week geleden dat ik de marathon van Berlijn liep. De weg er naar toe was lang en zeker niet vlak. Het plan was aan het begin van het jaar om eerst in april de marathon van Dusseldorf te lopen en kijken wat er voor snelheid in de benen zou zitten om daarna door te trainen naar de marathon van Berlijn om eventueel die magische grens van 3:30 uur te doorbreken. Helaas gooide een blessure roet in het eten en moest ik de marathon van Dusseldorf skippen. Toch bleef die tijd van 3:30 uur in mijn hoofd zitten en heb ik hier een tijd lang mee in mijn hoofd gelopen. De trainingen verliepen stroef en leken ook wel steeds stroever te gaan toen de marathon dichterbij kwam. De tijd van 3:30 uur zat mij dwars en vanaf het moment dat ik dit meer los heb kunnen laten gingen de trainingen beter en kreeg ik er meer vertrouwen in. Niet het vertrouwen in het feit dat ik die tijd zou gaan halen, maar dat ik in ieder geval die marathon zou gaan finishen (ook al weet je natuurlijk nooit wat er op de dag zelf gebeurt). Grote blessures bleven gelukkig uit, maar bij elk pijntje groeide de onzekerheid. Ohwneee niet weer he. Ik was blij toen ik op vrijdagochtend in Berlijn het vliegtuig uitstapte, die laatste 2 dagen kon er niet heel veel geks meer gaan gebeuren en zou ik in ieder geval gaan starten aan de marathon waar ik zo lang naar heb uitgekeken. En toen was het ineens zover, zondag 25 september… RACEDAY!

De wekker gaat vroeg en ik ben meteen wakker, oke ik snooze nog 1x even door en stap dan uit bed en trek alvast mijn compressiekoussen aan. Gedsiederrie de zenuwen zijn al aanwezig. Ik vertrek naar de badkamer, fris mij op en trek snel een outfitje aan. Ik heb kant en klare pannenkoeken meegenomen uit Nederland en loop met deze en een paar kartonnen bordjes richting de lobby van het hotel. Bij de lift spot ik al een andere marathonloper en raak met hem in gesprek. Het wordt zijn 2e en vind het net als ik spannend. Beneden warm ik in de magnetron de pannenkoeken op en ga met een warme stapel weer terug naar de hotelkamer. Ik heb eigenlijk niet zoveel trek, maar weet dat ik goed moeten eten dus eet uit verstand een aantal pannekoeken op. Ook Nicky eet er een aantal en ik trek mijn race outfit aan met nog een oude jogginbroek en oud vest en samen gaan we op pad richting de Brandenburger Thor. In de metro zijn alle marathonlopers duidelijk herkenbaar en zie ik veel gespannen gezichten.

Op de plaats van bestemming stapte de hele horde uit en volgen we maar de horde aan mensen richting het startgebied. We komen langs de Brandenburger thor en voor het Reichstag gebouw is het punt waar Nicky niet verder mee mag. Even komt de spanning eruit in de vorm van een paar tranen, ik neem afscheid en met betraande ogen loop ik door de ‘securitycheck’ heen. Nicky gaat alvast naar het 1 kilometerpunt toe en ik maak mij op het grote veld klaar en lever mijn tas in. Op dat moment schijnt het zonnetje door de koepel van het Reichstag gebouw en maak nog even een foto, even een beetje afleiding.

Alles staat duidelijk aangegeven en ga op pad richting het startvak. Ik had gelezen in Run baby Run dat er in de startvakken zich nog dixi’s bevinden, maar toch laat ik mij verleiden om in een rij al ergens eerder aan te sluiten. Het duurt eeuwen en ik kom met de vrouw voor mij in de rij in gesprek. Zij gaat voor de 6e keer de marathon van Berlijn lopen en we blijken allebei in startvak F te zijn ingedeeld. Ze bied aan om samen hier naar toe te lopen en nadat we allebei op de dixi zijn geweest lopen we richting het startvak. Het is behoorlijk druk overal en als we uiteindelijk aankomen bij het starvak zelf passen we er niet eens meer in. Nou ja er komt zo vast wel ruimte. Het duurt niet lang of er wordt afgeteld en wave 1 vertrekt. Wij zitten in Wave 2 en nadat wave 1 weg is komt het startvak in beweging en kunnen wij aansluiten in het vak. Daar maken we samen nog een aantal foto’s en bespreken we een klein beetje de tijdsdoelen die we hebben. Kathy wil graag onder de 3:40 uur lopen en ik… ik graag ook, maar finishen is het hoofddoel.

Ik sta niet lekker in het vak… ik moet nog een keer plassen. Zenuwenplas?? Of toch nog een echte grote plas? Ik zie dat de dixi’s aan de zijkanten helemaal leeg zijn en besluit om toch nog maar een keer te gaan. De mensen komen in beweging, ik wens Kathy succes en klim over het hek. Oeffff het was blijkbaar toch geen klein zenuwenplasje en ben blij dat ik nog even gegaan ben. Ik snel mij richting een opening in het hek en sluit weer aan bij Kathy die moet lachen om mijn snelle actie. We naderen de start en wens haar nog een keer succes.

Hoppa ik druk mijn garmin in en probeer een lekker tempo te vinden rondom mijn P.R. tempo (5:12 min/km). Even kijken hoe dat voelt om later eventueel te gaan vernsnellen. We lopen intussen op de strasse des 17 juni en komen snel aan bij de grote rotonde met de siegesaule erop, het 1 kilometer punt ligt niet ver hier vandaan en begin aan de rechterkant van de weg te lopen. Mijn vriend moet hier ergens staan en terwijl mijn garmin piept dat ik 5:10 minuten onderweg ben krijg ik mijn vriend in het oog. Ik zwaai en hij wenst mij succes.

Ik probeer dit ritme vast te houden en vooral niet te snel te willen lopen, het voelt goed, maar zie dat ik toch een klein beetje sneller loop. Het voelt goed dus ik besluit om gewoon op mijn gevoel af te gaan. Ik loop lekker door, maar merk dat ik mijn muziek mis dus stop mijn oordopjes in mijn oren en zet zachtjes de muziek aan.

Ineens wordt ik omarmd vanaf achteren door iemand en kijk in het gezicht van Rob. Wat leuk!!! Rob ken ik van de marathon van NYC (hij heeft daar stukken met mij meegelopen en ook hele gave foto’s onderweg gemaakt van mij) en ik wist dat hij ook hier weer zou meelopen. Hoe grappig dat hij mij dan ook hier weer weet te spotten. Het wordt natuurlijk vastgelegd met de camera en na een gezellig gesprekje scheiden onze wegen en passeer ik het 5 kilometerpunt.

Ik loop lekker in gedachten verder en geniet van het feit dat ik in Berlijn een marathon aan het lopen ben. Ik zit in een lekker tempo en de kilometers volgen elkaar snel op (iets sneller dan de 5:12 min/km, maar het voelt nog goed). De eerste drankposten zijn gepasseerd en ondanks dat ik een klein flesje water mee heb maak ik er gebruik van. Het zou behoorlijk warm worden dus goed drinken is dan een must. Het zijn helaas geen papieren bekertjes, maar plastic dus ik moet voorzichtig erin knijpen om een drinktuitje ervan te maken. Het gaat gelukkig goed en krijg gaandeweg de techniek beter door en klok makkelijk de bekers water achterover. Het flesje gaat ook op en ik hoop dat mijn vriend een nieuwe heeft als ik straks bij kilometer 19 aankom.

Bij kilometer 18 zie ik ineens Chiel staan en roep hem, hij vraagt hoe het gaat en ik roep snel terug ‘goed’! Toch fijn om een bekende te zien staan.

Bij kilometer 19 speur ik het publiek aan de rechterkant af, ergens moet Nicky staan… hij staat iets verderop en jaaaaa hij heeft een flesje in zijn handen. Al fotograverend en aanmoedigend roept hij… ‘je gaat een P.R. lopen, dat wordt Friet vanavond’ en reikt mij het flesje aan. De mensen om mij heen kijken een beetje gek, maar het boeit mij niet. Lekker zulke energie! Ik zou hem pas bij kilometer 32 weer zien, maar hier kon ik wel weer even op teren.

Het halve marathon punt passeer ik in 1:48:05, dat is een gemiddelde van 5:07 min/km. Iets sneller dan gepland, maar het voelt nog steeds goed en het belangrijkste van alles… ik geniet. En die man met de hamer, ach… ik zie wel wanneer die komt. Ik loop lekker verder, maar merk dat het wel langzaam steeds een beetje warmer aan het worden is. Onderbewust ben ik toch iets harder gaan lopen en komen er zelfs kilometers voorbij dat ik onder de 5:00 min/km loop.

Bij 24 kilometer lopen we een viaduct onder waar ze aan het trommelen zijn, even doet mij dit denken aan de ijtunnel met de damloop en als iedereen die de tunnel passeert gaat klappen krijg ik een beetje kippenvel. Wat is dit gaaf!

Ik loop in gedachten verder en bij 26 kilometer beeld ik mij in dat ik alleen nog de dam tot damloop hoeft te lopen en dat ik na een paar honderd meter de ijtunnel in ren. Bij 27 kilometer zit ik halverwege de tunnel en bij 28 kilometer ben ik er alweer uit en dwalen de gedachten af naar mijn linkerbovenbeen. Deze begint een klein beetje van zich te laten horen, maar ik negeer het keihard. Bij het 28 kilometer punt worden er gelletjes uitgedeeld en dat is te merken aan de ondergrond, sticky!

Terwijl ik in gedachten mijzelf verbaas over de aanwezige stukken vals plat in het parcours loop ik richting het 30 kilometer punt. Ik gooi er weer een gelletje in en bedenk mij dat ik over 2 kilometer nicky als het goed is weer zie. Terwijl ik de laatste 2 kilometers aftel hoor ik ineens keihard ‘Gaby’ uit het publiek van een bekende stem. Het is Veronique die helaas noodgedwongen niet meer mee kon lopen met de marathon. Ik wist echter niet dat ze aan de kant zou staan en was compleet verrast dat ze daar stond. Zo leuk!

Het 32 kilometer punt kwam in zicht en omdat er zoveel mensen stonden zocht ik naar een iets rustiger stuk, wetende dat mijn vriend dat vaak op zoekt. En ja hoor daar stond ie. Zo fijn! In NYC was hij niet mee en had ik mij daarop ingesteld, maar het is toch wel heel fijn dat er speciaal voor jou een bekend iemand langs de route staat. Nog 10 kilometer te gaan en terwijl hij roept ‘ je gaat supergoed’ roep ik naar hem ‘tot straks’ en werp hem een kusje toe.

Ik merk dat ik het zwaarder begin te krijgen en vraag mij af waarom een marathon ook alweer 42 kilometer en een beetje moet zijn, kan dat niet korter? Toch probeer ik mijn tempo vast te houden en ga over op het mantra in mijn hoofd ‘sneller dan 5:12 min/km = P.R.’ . Oke bij deze marathon was uitlopen en genieten het doel, maar als er nu dan toch een P.R. in het verschiet, wil ik dat natuurlijk wel proberen vast te houden.

Ik passeer de Gedächtniskirche op de Kurfurstendam en kijk uit naar het 37 kilometer punt, daar zouden namelijk de Running Junkies staan om aan te moedigen. Maar eerst moeten er nog een aantal gelopen worden.

Bij ongeveer 36 kilometer passeer ik de zone waar Red Bull wordt uitgedeeld. Ik vind dat spul echt zo vies dus loop snel verder, maar blijf bijna aan de grond geplakt staan. WOW dacht ik dat het bij de gelletjes plakte, nou… dat was hier dus nog niks bij. De hele straat plakt en overal hoor je het geluid van het geplak op het asfalt. Ik moet er een beetje van lachen en probeer er maar de lol van in te zien.

Ik loop de straat verder, passeer het 37 kilometerbord en zie in de verte confetti de lucht in gaan… daar komt het cheeringpoint. Ik kom dichterbij en spot in ieder geval de leeuw van de Running Junkies. Respect voor diegene in het pak, want oeii wat zal dat warm zijn geweest. Ik probeer Nydia te spotten en waarschijnlijk ziet ze mij zoeken en gilt ze keihard mijn naam. Ik moet lachen en net dat moment heeft Seth (de huisfotograaf van de junkies) op de foto vastgelegd.

Met een big smile loop ik door en bedenk ik mij dat het nog maar 5 kilometer is… ik ga het gewoon halen! Ik loop nog steeds op P.R. koers, maar merk wel dat ik het zwaarder begin te krijgen. De warmte is hier mede de oorzaak van en even schiet mij door het hoofd…’ hoe sneller ik klaar, hoe eerder ik uit deze warmte ben’. Ik neem bij elke waterpost drinken en maak regelmatig de spons nat om af te koelen. Toch probeer ik het tempo vast te houden en ondanks dat het voor het gevoel niet zo is lukt dit nog ook.

De energie van de Running junkies is bij ongeveer 39 kilometer wel weer verdwenen en ben echt de laatste kilometers aan het af tellen. Ik hou ervan om naar mensen te kijken tijdens het lopen en terwijl ik aan het rondkijken ben spot ik een paar lichtblauwe Herzog koussen voor mij. Nu zie je tijdens het lopen veel compressiekousen, maar die van Herzog springen er (mede doordat ik ze zelf gebruik en ze nog niet echt in het buitenland bekend zijn) voor mij wel uit. Ik kijk wie ze aan heeft en zie aan het kapsel en het gekleurde outfitje van Karitraa dat het Nancy is. Whaaa wat leuk! Ik heb Nancy nog nooit in het echt gezien en nu zie ik haar hier. Nancy kampt met een blessure en het zou nog maar afwachten zijn of ze hem kon uitlopen, nu was ze al bij de 39 dus dat zou wel goedkomen. Ik kom steeds een beetje dichterbij en als ik naast haar lopen zeg ik haar gedag. Ze ziet wie ik ben en ik zie dat ze het zwaar heeft. We kletsen even kort over het feit dat we er allebei wel klaar mee zijn. Ik wens haar succes en loop door in de hoop snel de Brandenburger thor te zien.

De laatste kilometers probeer ik mijn tempo niet teveel te laten zaken, maar ook om niet in de kramp te schieten. Ik merk dat de kramp op de loer ligt in mijn linkerbovenbeen, want elke keer als ik iets probeer te versnellen voel ik het een beetje toe nemen. Maar ik weet dat als ik dit tempo blijf lopen er een dik P.R. inzit dus probeer ik in ieder geval het vast te houden. Ik knal er nog een laatste gel in, en neem de tijd om een beker water op te drinken. Bij elke bocht die we omgaan hoop ik de boog te zien. Ik weet dat de finish nog een stuk na die boog ligt, maar toch…

Bij 41,5 kilometer draaien we de bocht door en jaaaaaaaaaaaa de Brandenburger thor is in het vizier. De straat staat vol met juichende mensen en geef 2 vrijwilligers een high five. Ik ben er bijna, yes! Ik hoor ineens uit de menigte mijn naam en zie vriendlief staan, hij juicht en terwijl ik met opgeheven armen de boog onder door loop zie ik in de verte de finish boog staan…. Jaaaaaa bijna!! Ik kijk op mijn horloge en zie 3:34:.. ik probeer nog een beetje aan te zetten en ga in volle vaart richting de finish. Alleen merk ik dat ik niet te veel moet aanzetten omdat ik anders in de kramp schiet.. dan maar even poseren voor de fotograaf 😉
Nog even doorbijten en jaaaaaaa BINNEN!!!

Ik zet mijn horloge stil en zie 3:35:17 staan! WOW!! Zo blij!! Ik heb het gewoon gedaan! En heb nog een dik P.R. gelopen ook! Ik haal mijn telefoon van de vliegtuigstand en krijg een aantal smsjes binnen waaronder 1 met de exacte tijd.. 3:35:13! WOW!! Dat is 5:47 minuten van mijn P.R. af! Ik begin emotioneel te worden en krijg een dikke knuffel van een vrijwilligster. Met betraande ogen loop krijg ik mijn medaille om en ben ik zo blij!
Ik merk dat ik wel enorme dorst heb en iets wil drinken, terwijl ik richting het punt loop waar we water krijgen kom ik nog een bekende tegen uit NYC. Zo leuk! Eindelijk krijg ik een beker water in handen en loop ik samen met John naar het punt waar we nog meer drinken krijgen en ook wat te eten. We nemen nog even een foto en wensen elkaar succes met de spierpijn en gaan ons eigen weg.

Ik ga natuurlijk nog even op de foto om daarna mijn tas op te halen. En zo grappig, ze zagen mij al aan komen lopen en stonden al klaar met mijn tas, super! Al omkledend (yes, eindelijk mag ik het finisher shirt aan) bel ik Nicky en spreek af waar ik hem kan vinden. Daarna gooi ik mijn blije medaille selfie het internet op en ontploft mijn telefoon haast. Ik schreef erbij dat het niet een race volgens het boekje was en dat er op het einde zelfs wat verval was, maar blijkbaar klopte mijn gevoel niet met de werkelijkheid. Ik heb namelijk gewoon nog een negatieve split gelopen, maar dit hoorde ik van anderen later pas.

Terwijl ik richting de uitgang van het terrein loop spot ik Sierd. Hij had het ook last van de warmte en hoe grappig, hij vond net zoals ik het parcours ook helemaal niet zo vlak (gelukkig, het lag dus niet aan mij). We kletsen nog even en terwijl ik met hem sta, spot ik Jay van de Nike Run Club. Ik neem afscheid van Sierd en loop nog even langs Jay! Ook hij heeft een P.R. gelopen en is blij dat hij dit heeft gedaan ondanks een blessure. Het was niet de tijd die hij voor ogen had, maar hij was in ieder geval al blij met deze verbetering.

Daarna loop ik richting de uitgang en probeer Nicky te vinden, uiteindelijk vind ik hem en laten we een oorkonde uitprinten en mijn medaille graveren. De tijd van 3:35:13 wordt erop gezet… en ik ben TROTS! Heel TROTS!