Afgelopen zondag was de Halve van Egmond. Vorig jaar liep ik deze door mij o zo gevreesde halve marathon voor het eerst en viel het mij achteraf allemaal erg mee. Ik schreef mij daarom ook meteen in toen het kon en nu afgelopen zondag was het eindelijk zo ver!
Wiehoeeee ik had er zin in! Na een heerlijk stapeltje vers gebakken pannenkoeken liep ik bepakt en bezakt richting een parkeerterrein hier bij het winkelcentrum. Ik reed namelijk mee met een deel van de groep van Alphen a/d Run… een hardloopgroep hier uit Alphen. Ruim op tijd reden we weg en daardoor waren we uiteindelijk ook ruim op tijd in de sporthal.
Eenmaal in de sporthal een hoop bekenden en kwam het gesprek uit op het voorspelde weer en wat aan te trekken. Ik had een korte broek aan, maar na een gesprek met Hans ben ik toch geswitcht naar lang en daar heb ik achteraf geen spijt van gehad. 
Terwijl ik aan het wachten was kreeg ik een filmpje van Jelle binnen. Jelle liep de kwart marathon en had een stukje op het strand gefilmd…. En OMG wat een wind! En dat ook nog eens tegen! Ik had wel in diverse weerapps gezien dat er windkracht 6/7 stond, maar goed…. Soms zeggen ze ook dat het regent terwijl op dat moment er een strakblauwe lucht en een zonnetje schijnt. Maar dit keer hadden ze dus wel gelijk ‘slik’.
Omdat ik eerder startte dan de rest van de Alphen a/d runners verliet ik ruim op de tijd de sporthal, dropte mijn tas, ging nog een keer op de dixi en net op het moment dat ik richting de boulevard wilde lopen kwam ik de ene na de andere bekende tegen. Uiteindelijk kwam ik Niels tegen en liep samen met hem richting het startvak. Onderweg praatte we een beetje over wat de plannen waren voor deze loop, maar hoe dichterbij ik bij de boulevard kwam hoe minder zeker ik werd van deze planning. Want wat een wind! En wat was ik blij met mijn lange broek en handschoenen. In het startvak uiteraard ook nog een aantal bekenden en het wachten op de start kon beginnen. Ineens kwam de meutte in beweging, hop jasje uit… en ohw.. we staan weer stil. Niet veel later gingen we dan echt en 3-2-1 KLIK garmin aan en gaan!
Al vrij snel na het verlaten van de boulevard liepen we via de strandopgang het strand op. En woeiiishjjj daar ging de pet van een voorganger van mij. Al ploeterend door het mulle zand probeerde ik bij een groepje aan te haken, want ik merkte al vrij snel dat los lopen van een groep resulteerde in ‘the running man’ (hardlopen op de plaats) in plaats van dat ik vooruit kwam. Ik probeerde tempo te houden, maar door de combinatie van iets te mul zand her en der en de enorme wind zag ik mijn tempo steeds verder zakken. Shit… dat was niet de bedoeling… ik begon te balen… (iets met een tikkie perfectionistisch ingesteld en het altijd goed willen doen). Inmiddels liep ik bij kilometer 2 en wist ik dat er nog 5km over dit strand aan zaten te komen… NOG 5 kilometer beuken tegen de wind in…. nog bijna een half uur tegen deze wind in…. hmmm ik weet niet of ik daar nou echt wel zin in heb. En toen zag ik een dame terug wandelen richting de start… omdraaien is nu wel heel verleidelijk…. Maar opgeven komt eigenlijk niet in mijn hoofd voor, maar ik vond dit echt niet grappig. Ik sprak mezelf ernstig toe (kom op, het kan altijd erger! En je bent niet voor niks naar Egmond gekomen! Gaan met die banaan!)…. Zette de knop om en i.p.v het beoogde tempo van 5:00 min/km op het strandgedeelte besloot ik maar om het beste ervan te maken. Meer zat er gewoon niet in op dit moment…
De kilometers gingen voorbij, probeerde van groepje naar groepje te lopen en kwam zo steeds beter in een goed ritme. Hoppa een Hagelbui over mijn kop en in de verte zag ik een bekende lopen. Ik probeerde dichterbij te komen en zag dat Sergio het ook zwaar had. Ik voelde dat mijn benen steeds moeizamer leken te gaan was dan ook erg blij toen ik de strandopgang zag. Want vanaf daar zouden we de duinen in gaan en nog beter… de wind in de rug krijgen.
Om het strand weer af te komen was een behoorlijk gevecht…. Wat een gek*t dat mulle zand! Gelukkig had ik een beetje afleiding in de vorm van het nemen van een gelletje. En oh wat was ik blij dat ik deze mee had! Want ik merkte dat ik er echt aan toe was! Eenmaal boven begon de tocht door de duinen en duurde het even voor ik op adem was en voor ik weer in een lekker ritme zat. Ik voelde dat de energiegel begon te werken en dat ik steeds meer kon gaan versnellen.
Ineens een tikje op mijn schouder en whaa hoe leuk… Anton-Jan Thijssen naast mij. We liepen net niet op de rand van het land, maar toch een klein beetje ;-). Crossend door het duin babbelde we over de hel van het strand, ineens was ik Anton-Jan kwijt en liep ik door. Door naar het nieuwe gedeelte van de route, op naar het 10 kilometer punt. Deze spurtte ik voorbij en shit…. AUW! Mijn voorganger schoot met zijn schoen een dennenappel mijn kant op en deze kwam precies onder mijn schoen terecht op het moment dat ik hem op de grond wilde zetten… Ik zwabberde een beetje heen en weer met mijn voet, maar wist mijn enkel in bedwang te houden. Gelukkig… de volgende paar stappen zakte het gevoel weg en voelde het alsof ik nooit op die dennenappel was gestapt.
De kilometers door de duinen volgende elkaar snel op, hier en daar liep ik te glibberen over de stenen. Ik begon het warm te krijgen en schoof mijn sleeves naar beneden. Ineens zag ik weer een bekende, daar liep Marco Vink en gezamenlijk liepen we een aantal kilometers verder. Hij liep echter te hard en liet mij bij 14 kilometer gaan.
Ik merkte dat het nog best goed ging, maar wist dat er nog een klim bij de bloedweg zou komen. Dit was nog wel een paar kilometers voor mij, maar met deze gedachte zorgde ik dat ik i.i.g. voor die klim nog iets over hield. Genietend van de prachtige natuur liep ik verder en voordat ik het wist stond ik onderaan de bloedweg.
De bloedweg op is toch nog een aardig klimmetje en ja hoor… wind tegen. Maar goed… na elke klim ga je ook weer een stuk naar beneden, dus daar focuste ik mij maar op. Onder luidde aanmoedigen van de diverse bezoekers wist ik de top te bereiken en kon ik mijzelf daarna laten ‘vallen’… nog 2 kilometer en dan zou ik alweer bij de finish zijn.
Hop hop, en zoeffff richting de vuurtoren… want daar is bijna de finish. Hoe dichterbij de finish hoe meer publiek…. En hoe fijn.. het laatste stuk wind mee! Whaaaaaa in een versnelling richting de finish en BAM! Binnen! 1:48:49.
Uiteindelijk heb ik best lekker gelopen, maar dat deel op het strand was gewoon afzien, keihard afzien! En de tijd.. dik tevreden over! Ik liep zelfs 4:18 minuten van mijn tijd af van vorig jaar en toen waren het ook pittige weersomstandigheden, maar waren ze gunstiger dan vandaag.
Even een medailleselfie voordat ik de poncho aan probeer te trekken en op naar een warme trui!
Eenmaal in de sporthal kwam ik weer een hoop bekende tegen, supergezellig! 
In de auto terug naar huis kwam ik erachter dat ik 76e van de 2109 dames recreanten was geworden. Hoe tof is dat! In de top 100 bij zulke omstandigheden (oké wel bij de recreanten, maar toch….). Gister las ik dat er sinds 1985 niet zo langzaam was gelopen door de toplopers dus toen ik dat las was ik helemaal trots op mijn prestatie.
Egmond… ik zie je volgend jaar weer! Maar 1 verzoekje… een lekker zonnetje en geen wind… zullen we dat afspreken? 😉
4 Comments
Het was echt HEL, dat strand. En dan liep ik maar de kwart! De eerste keer, maar evengoed volgend jaar weer hoor! Ik weet niet of ik het aandurf om voor de halve te gaan daar. Knappe prestatie heb je neergezet, als 76e binnenkomen, mag je trots op zijn!
Je bent een held! Knappe prestatie onder deze erbarmelijke omstandigheden!
Het motto ‘Find your strong’ was behoorlijk van toepassing dit jaar. Mooie tijd ondanks die wind!
[…] schreef ik mijn raceverslag over de Halve van Egmond (mocht je hem gemist hebben, klik dan even hier) en lag ik stiekem best lekker op de bank. Toen appte mijn vriend of ik het erg vond dat we niet […]