Hoe vaak ik wel niet aan deze blog begonnen ben is echt ontelbaar. Net zoals de keren waarop ik hem weer gewist heb. Toch ga ik het hier delen, want dan ben ik het maar kwijt.
Zoals wel velen weten ben ik vroeger best wel stevig/dik geweest. Ik viel af, begon aan hardlopen en tja… de rest is bekend. Na het trouwen wilde Nicky en ik graag een kindje. Het duurde even voor het raak was, maar toen was het eindelijk zover. Dolgelukkig natuurlijk, alleen tja… die kilo’s he. Ik zag ze er gewoon aanvliegen. Ik probeerde enigszins aan damage control te doen, maar het sporten ging niet meer zoals voor mijn zwangerschap. Daarbij moest ik, zeker de 1e 12 weken, blijven eten om niet kotsmisselijk te worden. En nee, dan niet mijn gezonde kwark, maar brood. En tja, laat ik daar nou net enorm van aankomen.
Aan het begin stond ik thuis op de weegschaal en zag de getallen hoger en hoger worden. Later stond ik er alleen nog maar op bij de verloskundige en schrok ik elke keer weer. Het was echt een frustratiepuntje. Maar ja, na mijn zwangerschap zou het goedkomen….
Ook met het hardlopen vond ik het lastig. Zeker aan het begin toen ik wel al iets van een buikje begon te krijgen, maar het nog geen zwangere buik was. Ik had nog mijn gewone sportkleding en het zat allemaal net wat strakker dan zou moeten. Elke keer voelde ik weer die ogen branden van mensen ‘kijk daar loopt weer zo’n dikkertje te zwoegen om de kilo’s eraf te krijgen’. Natuurlijk was dit in mijn hoofd en dachten de mensen misschien juist wel ‘wat goed dat ze er wat aan doet’, maar lastig vond ik het wel. Ik ben vroeger best wel gepest doordat ik dik was, werd vaak buitengesloten en dit alles kwam allemaal weer naar boven. Lang leven de hormonen…. Eenmaal een echt zwangere buik waren deze gedachte er al helemaal niet meer en liep ik trots rond. Maar ja… die getallen op die weegschaal… die gingen weer naar het getal wat ik vroeger woog.
Ergens wist ik het te relativeren ‘je bent zwanger, je beweegt minder, je hebt aanleg, je eet anders’, maar accepteren heb ik het nooit gedaan. En nogmaals, ik was natuurlijk superblij dat ik zwanger was, maar dit vond ik echt heel moeilijk.
Na de overstap van verloskundige naar gynaecoloog heb ik geen moment meer op de weegschaal gestaan, ik hoefde dat daar niet en thuis ontweek ik hem. Maar ik weet bijna zeker dat ik de + 20 kilo wel heb aangetikt. Maar goed, het zou na de bevalling allemaal wel goedkomen.
En toen was het moment daar, Oliver werd geboren… de strijdt met de kilo’s kon beginnen. Want man o man, wat voelde ik mij ongelukkig met mijn lijf. De enorme portie aan hormonen hielp daar natuurlijk ook niet aan mee. Het kind was eruit, nu zou ik toch wel weer mijn oude kleding passen? Nou vergeet het! Zelfs de allergrootste/ruimste kleding in mijn kast paste ik niet meer.
In de 1e week stond ik op de weegschaal en schrok van de hoeveelheid kilo’s die er nog aanzat…. Het verhaal van ‘na de geboorte was ik meteen 9 kg kwijt’ ging voor mij echt niet op. En ook paste ik niet na een week mijn eigen broeken alweer. What was i thinking. Zoals ik al hierboven schreef hielpen de hormonen niet mee, maar ook de dingen op social media niet.
Ook de maanden daarna ging het nog niet beter. In mijn oude kleding leek ik net een rollade van de slager. Ik kocht maar grotere kleding of propte mijzelf toch in de kleding die wel iets beter ging zitten. Elke keer dacht ‘nou kom op het is AL 2, 3, 4,5 maanden geleden dat ik bevallen ben’, maar ik had (zeker aan het begin) beter kunnen denken ‘het is PAS zoveel maanden geleden’. En dat zei mijn omgeving ook wel, maar ik wilde er niet aan. Want tja, andere waren toch ook binnen no-time weer slank, waarom ik dan niet?
Het welbekende zinnetje ‘9 maanden op, 9 maanden af’ heb ik inmiddels wel 1000 keer voorbij horen komen en ik geloof daar inmiddels ook wel in. Ik ben nu bijna 7 maanden verder en ik merk dat de hormoonschommelingen inmiddels wel wat minder begint te worden en het gewichtsverlies inmiddels wel een dalende trend aan het inzetten is. Helaas gaat ook dat niet vanzelf bij mij en moet ik er hard voor werken. Maar goed… het harde werken wordt nu wel beloond.
Natuurlijk weet ik dat een getal niet alles zegt, want het belangrijkste is dat ik mij weer lekker in mijn eigen lijf begin te voelen. En ook dat begint meer en meer beter te worden. Ik was namelijk echt doodongelukkig met mijn lijf en ontweek de spiegel. Waar ik vroeger in mijn hoofd er dikker uitzag dan ik in werkelijkheid was, was ik nu in mijn hoofd dunner dan ik in werkelijkheid was. Omgekeerde wereld waardoor ik elke keer weer een soort klap in mijn gezicht kreeg als ik in de spiegel keek. Ook op foto’s schrok (en schrik ik nog) ik van mijzelf, maar ook dit begint beter te worden.
Mijn lijf verandert en mijn hoofd komt er meer en meer in mee. En ja, ik zal altijd dingen blijven zien in de spiegel die een ander niet ziet dat hoort nou eenmaal een beetje bij mij. Maar zolang dat binnen de perken blijft is dit oké.
De weg terug naar mijn ‘oude lijf’ is nog lang en hobbelig. En misschien wordt het wel nooit meer de oude en zal ik dat op den duur moeten gaan accepteren dat het nou eenmaal zo is, maar voor nu heb ik dat punt nog niet bereikt. Ik heb een prachtig ventje op de wereld gezet en had dit voor geen goud willen missen, maar die extra kilo’s en kwabben erbij… die mis ik graag weer 😉
Waarom ik dit verhaal deel… omdat ik weet dat hier veel vrouwen mee worstelen en er misschien te weinig over gezegd wordt. Het ontzwangeren is misschien nog wel lastiger dan het zwanger zijn en daar mag, wat mij betreft, echt wel meer aandacht aan besteed worden!
© Rob Sportfotografie
Leave A Reply