Een 'easy' 5km tijdens de 20 van Alphen

Een paar maanden geleden had ik mij de 20 van Alphen iets anders voorgesteld dan hoe het gister is verlopen. Ik zou proberen mijn P.R. op de 20 te verbeteren en gezien de enorme progressie die ik had gemaakt had dit er ook ingezeten als die vervelende blessure niet om de hoek was komen kijken.

Maar goed, die blessure was er dus wel en tot 2 weken geleden dacht ik zelfs nog even dat ik helemaal niet meer mee mocht doen, gelukkig kreeg ik van de fysio wel groen licht om mee te doen aan de 5km… tja… beter iets dan niets toch?

Gister was het dan zover, een ‘rustige’ 5km, maar een snelheid van 12 km/uur mocht ik wel lopen (daarmee kom je uit op 25 minuten bij 5km). Een easy race dus. Mits het natuurlijk ging….. voelde ik dat het niet zou gaan, moest ik terug qua snelheid. Met dit in mijn gedachte stapte ik na een klein ontbijtje rond 11 uur op de fiets. Mijn vriend bleef lekker thuis, want de weersvoorspellingen waren niet al te best en hij had nog wat werk te doen, dus ik kuste hem gedag en ging ervandoor.

Eenmaal in het centrum hadden we met het ‘elite team’ afgesproken om te verzamelen bij de plaatselijke hardloopwinkel. Deze was speciaal voor deze gelegenheid geopend en wij mochten daar ons voor en na het lopen omkleden enz. Bedankt Peter voor deze mogelijkheid! Langzaam druppelde iedereen binnen en ik merkte dat ik toch wel een tikkie gespannen was. Oké het was maar een 5km en ik hoefde niet te knallen, maar toch… ik heb al weken geen aaneengesloten 5km meer gelopen… en ineens voelt het dan toch als een enorme afstand.

Veel tijd om ‘zenuwachtig’ te zijn had ik niet want om 12:10 uur zou de start al zijn en ik moest nog omkleden en naar de start hobbelen. Ik nam afscheid van de anderen en ging in mijn eentje richting de start. Ik had besloten om niet als de rest van het team in het singlet en korte broek te gaan lopen, maar in het lang. Het was nog best fris en het had net nog geregend… ik liep zelfs met handschoenen aan richting de start. Normaal ben ik niet zo van het lopen van een ‘wedstrijd’ met een jasje omdat ik hem dan niet uit kan doen als ik het warm krijg, maar deze was van ander materiaal dan een jasje/jasje en dacht het komt wel goed.

Ik liep richting de start, probeerde een beetje in te lopen, maar door de drukte moest ik elke keer stoppen. Ik zag dat ik nog eens enorm om moest lopen en dat het startvak al aardig vol stond.. hmmm niet zo handig om redelijk laat naar de start te gaan. Ik liep het vak in en zocht mijn moeder (ik had haar niet veel eerder het vak in zien gaan, dus ik moest haar nog vinden) en ja hoor… daar was ze! Nog even een startvakselfie..
De zon brak door en op dat moment dacht ik… hmmm waar is mijn zonnenbril en waarom heb ik lange zwarte kleding aan. Nou veel tijd om daar aan te denken had ik niet want het startschot klonk in de verte. Heeeeeeel langzaam kwam de menigte in beweging, wenste mijn moeder succes en liep richting de start.

Ik passeerde rustig de startstreep en merkte dat het niet een heel klein beetje druk was, maar gewoon echt druk druk! En wat een hoop schoolkinderen! Het was slalommen rondom de kinderen en her en der stoepje op en af.. De eerste kilometer ging in 5:10 minuten. Niet verkeerd, en wiehoeee bijna geen last gehad van mijn Achilles. Door het geslalom en geërger aan de ineens stilstaande kinderen voor mij had ik het niet eens doorgehad (was die drukte toch nog ergens goed voor). Na ongeveer 1,2 kilometer begon er meer ruimte op parcours te komen en kon ik iets meer aanzetten. De bedoeling was om de pace naar de 5 minuten te krijgen, maar uiteindelijk liep ik iets sneller dan gepland. Het liep eigenlijk wel goed en besloot om gewoon lekker op gevoel te lopen met natuurlijk wel een schuin oog op de klok en een grote sensor op mijn pezen. Wel merkte ik dat ik het heel warm had en dat ik echt spijt had van mijn kledingkeuze. De handschoenen waren natuurlijk al wel uitgegaan, maar de rest kon ik behalve de rits iets open zetten, niet uit doen. Balen, maar kon er op dat moment niet veel meer aan doen. Les voor de volgende keer.

Langs het Aarkanaal begon ik steed meer in mijn element te raken, haalde veel mensen in en voordat ik het wist was ik eigenlijk alweer halverwege. We draaide vanaf het aarkanaal weer terug richting het ‘dorp’. Langs de begraafplaats en de atletiekbaan. Er begonnen steeds meer scholieren te wandelen en ik probeerde ze nog mee te krijgen, door te schreeuwen ‘kom op jongens, nog maar 1,5 kilometer, haak aan, kom op… niet gaan wandelen’ . Het heeft uiteindelijk niet echt geholpen, maar toch voelde het goed hihi.

Via de van Boetzelaarstraat, daar waar het altijd 1 groot feest is, in 1 rechte lijn richting het centrum. En tja, ik kon het niet laten om op het laatste moment er nog een heel klein schepje bovenop te gooien. Het gas werdt nog iets verder ingetrapt en via de Alphense brug (daar waar Jelle, Marco en de vader van beiden mij stonden aan te moedigen) richting de finish.
In volle focus liep ik de finish af en durfde pas na de finish weer op mijn klokje te kijken om te zien hoeveel te hard ik had gelopen. Veel te hard dus, oeps.

Uitpuffend liep ik richting mijn medaille en ging er 1 naast mij compleet over zijn nek (iets teveel gegeven?), gelukkig kon ik de spetters ontwijken en liep ik rustig door naar een bekertje drinken. Op dat moment kreeg ik een appje van mijn vriend binnen ‘ zo dat was een warm loopje!’ en ‘lekker gelopen?’. Ik antwoorde f*cking warm, ik kreeg een smiley terug en stuurde een foto van de tijd op mijn horloge. Toen kreeg ik een appje terug ‘ik zag het’ met een hard lachende smiley erbij… HUH.. waar sta jij dan?? Ja 25 meter voor de finish… Hij was dus stiekem toch gekomen, omdat het mooi weer was geworden, de lieverd.

Vol trots liet hij zien dat hij een mooie foto had gemaakt van mij (bovenstaande, in volle focus naar de finish) en samen met hem en mijn stiefvader wachtte we op mijn moeder. Die rond de 39 minuten binnenkwam! Supertrots op haar!
Ik had het door het wachten behoorlijk koud gekregen dus ik liep na afscheid te hebben genomen van mijn vriend (hij moest weer verder met zijn werk) terug naar de winkel waar de 20 kilometer lopers zich aan het voorbereiden waren voor een mooie prestatie neer te zetten.

Ik kleedde mij om en heb de rest van de dag de lopers van de 20 en 10km aangemoedigd. Met een dubbelgevoel stond ik daar op de brug. Ik was aan de ene kant enorm blij dat het bij mij zo goed was gegaan, maar ohhh wat had ik graag meegelopen met de 20 kilometer! Maar goed.. zoals ik al eerder schreef ik heb tenminste een klein beetje van de sfeer kunnen proeven… en die was goed! Maar volgend jaar… sta ik gewoon weer aan de start van de 20 kilometer! Afgesproken?