Denderend door Rotterdam

Het is alweer ruim een week geleden dat ik de marathon van Rotterdam liep. Het was alweer mijn 7e marathon en mijn 3e marathon in Rotterdam. Het blijft voor mij een speciale marathon, omdat mijn roots in deze geweldige stad liggen. Ook dit keer was het weer 1 groot feest, tijd voor een terugblik op deze stralende zomerse dag. Pak er gerust wat te drinken bij, want het is weer een lang verhaal geworden (tja, het is ook een lange loop) met veel foto’s 🙂 . Veel leesplezier.
Zoals bij de meeste marathons ben ik al wakker voordat de wekker om 6:15 uur gaat, toch voel ik mij uitgerust en stap met een goed gevoel uit bed. Kom maar op met die marathon! Ik heb er zin in, maar voel ook wel de spanning. Vriendlief had de avond ervoor al een stapel pannenkoeken gebakken en terwijl ik de binnenkomende succes wensen lees warm ik ze op. Ze smaken weer prima en ik prop er zoveel mogelijk naar binnen. Daarna kleed ik mij om, plakt vriendlief alvast mijn startnummer op de achterkant van mijn shirt en stop ik de laatste spullen in mijn tas.

Om 7:45 uur staat Ron voor de deur en rijden we in colonne naar parkeergarage Kralingse zoom. We vinden snel een plekje tussen alle andere marathonlopers en niet veel later stappen we in een gezellig volle metro. 15 minuten later stappen we het schouwburgplein op en zie ik dat het nog heel rustig is bij de dixi’s en pak even mijn momentje ;-). En serieus, nog nooit zo’n schone dixi gehad… heerlijk!

Daarna lopen Ron en ik de omkleedtent binnen, bevestig ik op mijn gemak mijn startnummer aan de voorkant, pak mijn belt met gelletjes en zet mijn tas weg. Ik zie Ron nog niet staan en loop even naar buiten om vriendlief te laten weten dat hij aan de andere kant moet gaan staan ivm in/uitgang van de tent. Hij staat ondertussen gezellig met mijn fysio te kletsen die ook vandaag de marathon gaat lopen. Ik wens hem succes en wacht op Ron en de inmiddels andere aangekomen team-vroemers. Ik zie mijn loopmaatje van het eerste uur Hans, allebei zijn we inmiddels toch wel behoorlijk gespannen en wensen elkaar succes. Niet veel later loop ik met Henny, Gerben en Ron de tent uit. Bijna vergeet ik iets essentieels en loop snel nog even terug. We lopen met zijn allen richting de afgesproken plek met de rest van Team vroem en oh oh.. ik moet alweer plassen. Ik vraag snel bij ‘de Skihut’ of ik gebruik mag maken van het toilet en yes… geen rijen, wat een geluk! Zo dat voelt een stuk beter. We lopen snel door naar de rest van team vroem, maken een foto met zijn allen en gaan niet veel later het startvak in.

Ik neem afscheid van vriendlief en zie hem als het goed is bij 3 kilometer. Eenmaal in het startvak van wave 1 moet ik alweer plassen. Er is nog tijd genoeg en ik ga voor de zekerheid gewoon maar in de rij voor de dixi’s staan. Ineens krijg ik een klap op mijn schouder en staat collega van de SEH dokter Martijn naast mij. Hij gaat vandaag zijn 1e marathon lopen! We maken een foto en sturen deze naar de rest van onze collega’s op de SEH. Martijn liep uiteindelijk 3:15:03, de Topper!

Niet veel later ben ik aan de beurt en doe ik mijn allerlaatste zenuwplasje… zo en nu is het klaar! Ik stap opgelucht de dixi uit en voeg mij bij de andere vroemers. Ineens zie ik Sanne (een bekende van instagram) staan, we kletsen even en wensen elkaar succes. Nog even een startvakselfie met de team-vroemers om de tijd te doden….

Ik zie dat Lee Towers omhoog gaat en bereid mij voor op mijn huilpartij. Nog nooit stond ik zo dichtbij de start en zag ik Lee ook daadwerkelijk staan… de muziek wordt ingezet, althans dat denk ik.. want wat??? Het is niet te horen! Op een gegeven moment hoor ik wat lopers en het publiek wat zingen, maar Lee is amper te verstaan. Jammer, maar 1 voordeel… geen tranen. Dat scheelt weer voor de vochthuishouding. Niet lang daarna klinkt het kanonschot (die was wel goed te horen) en komt langzaam de menigte in beweging. Het duurt niet lang of ik passeer de startstreep en druk mijn Garmin in. ‘Niet te snel lopen, inhouden, niet te snel, inhouden’… is het mantra dat door mijn hoofd gaat.. het plan is namelijk om de eerste 6 kilometer in een rustig tempo van 5:30 min/km te lopen om vanaf daar in stappen steeds een beetje harder te gaan lopen om uiteindelijk rond de 3:45 uur binnen te komen. Geen druk voor een PR en gezellig met zijn allen.

Terwijl we rustig over de Coolsingel lopen moet ik in een fractie van een seconden uitwijken voor iemand die naast mij valt en voor mijn voeten terecht komt en het flesje spa uit mijn handen duwt. De enige manier om hem te ontwijken is door over hem heen te springen. Ik pak snel mijn flesje en kijk of iemand zich over hem ontfermt. Dat gebeurt gelukkig dus ik loop door. Had ik bijna al op de grond gelegen na nog geen 500 meter. Enigszins verschrikt loop ik door en zie ik de Erasmusbrug in de verte opdoemen. Wat blijft het toch een gaaf gezicht. Eenmaal op de brug voel ik de druppeltjes van de blusboten, heerlijk! We lopen met zijn allen over de brug en het gaat toch iets harder dan gepland.
Eenmaal over de brug begin ik vast te kijken of ik Nicky ergens zie. We passeren het 3 kilometer punt, maar ik zie hem niet staan. Omdat ik mijn telefoon dit keer niet op vliegtuigstand heb staan kan ik makkelijk via mijn microfoon vragen of Siri Nicky even wil bellen. Ik vertel dat ik hem waarschijnlijk gemist heb en dat hij dus naar het volgende punt kan gaan reizen, 18 kilometer. Hij wenst mij succes en ik hang op. Toch handig hahahaha. We lopen verder en Ron geeft aan dat het toch wat te hard gaat, we minderen vaart en lopen verder naar de 1e drankpost. Wat een rust nog. Ik pak snel een bekertje aan en klok hem naar binnen. Het duurt niet lang of Frontrunner maatje Erlinde komt voorbij gerend, ik wens haar succes en loop in mijn eigen bubbel verder. Ik heb in 1 oor muziek in en versnel ongemerkt bij het horen van een liedje van de party animals. Gerben (ook wel Kenny op de foto’s) komt naast mij lopen en verteld dat het plan is gewijzigd. Hij loopt met mij verder en Henny blijft bij Ron, Cor en Ruben. Prima! Hij vraagt aan mij wat ik wil lopen en vertel gezond te willen finishen en dat een tijd rond de 3:45 uur mooi is. Ik heb eigenlijk nooit eerder met Gerben samen gelopen en we vertellen aan elkaar onze achtergrond en onze tijden. WOW… Gerben liep gewoon zijn 1e marathon onder de 3 uur en loopt nu deze marathon als laatste lange duurloop voor de marathon van Hamburg over 2 weken. We zijn zo aan de klets dat ik bij het zien van het bord ‘estafette wisselpunt’ ineens het besef krijg dat we gewoon al bij de 10 kilometer zijn. Wow, dat is snel gegaan. Ik zie in een flits de spelers van de musical ‘de marathon’ staan en krijg een glimlach op mijn gezicht.

We duiken niet snel daarna een langgerekt fietspad op en ik voel het zonnetje branden. Toch heb ik er weinig last van en ongemerkt ga ik weer een stukje harder. Norbert, een bekende van de atletiek, komt voorbij gelopen en we wensen elkaar succes. De eerste ‘spons’ post duikt op en van een zeer enthousiaste vrijwilliger ‘KOM OP GABRIELLA, NEEM LEKKER EEN SPONS!!!!’ krijg ik een spons aangereikt en krijg van een ander nog 1. Toch wel lekker zo’n natte plons in je nek en op je hoofd. Ik besluit de sponsjes nog even bij mij te houden en stop ze onder de bandjes van mijn sportbh. Ziet er gek uit, maar ik heb er maling aan…het is geen modeshow vandaag. We komen langzaam weer meer in de bewoonde wereld en na de lus bij station slinge (km 15) lijkt het net of we al bijna bij de finish zijn. Wat een hoop mensen!!! Wat gaaf!! Ik hoor heel vaak mijn naam en ook de van ‘Kenny’ hahaha, mooi! Ik loop weer even in mijn eigen wereldje als ik ineens keihard mijn naam hoor. Ik zie John, Ans en Marlous van de Halfcrazyrunners staan. Ik had ze bijna gemist, maar gelukkig kan ik nog even naar ze zwaaien.

Ik krijg zo’n enorme boost van al die supporters dat het zelfs Gerben opvalt, ‘jij bent echt een publieksloper he?’, uhm ja.. eigenlijk wel hahaha. We lopen lekker verder en ik zie in de verte een meisje klungelen met haar camelbag. Ze wil uit het vakje achterop iets pakken, maar komt er net niet bij. Ik ga naast haar lopen en vraag wat ze nodig heeft.. het gelletje zonder harde dop. Ik graai in de tas en BINGO hebbes… asjeblieft. 1000 maal dank krijg ik als antwoordt en ik wens haar succes. Ook zelfs nog een goede daad vandaag gedaan. We lopen lekker verder, klets nog even met NYC en afslijtduikmaatje Ytsen (hij liep tijdens deze marathon een dik PR) en passeren het 18 kilometer punt. Ik speur de zijkanten af, maar zie vriendlief nergens staan. Ik kijk naar hoe de zon staat en verwacht hem iets later ivm de foto’s en de zon… en jawel ineens zie ik hem zwaaien.

Ik kom dichterbij en merk dat ik echt wel dorst heb en geef dit bij hem aan, snel krijg ik een flesje water aangereikt en hij zegt dat ik lekker ga! Tot op 26 kilometer!!

Heerlijk.. water!!! Ik deel het flesje met Gerben en we lopen rustig verder. De kilometers vliegen voorbij, en voordat ik het weet passeren we het 25 kilometer punt. Ineens komt Ruben naast ons lopen en zegt ‘zo locomotief, ga je lekker’… hahahaha uhm ja, heerlijk! Hij gaat snel daarna door naar de drankpost en ook Gerben en ikzelf maken dankbaar gebruik van de post.

Ik merk dat het warmer wordt, maar gelukkig heb ik er tot nu toe weinig last van. Bij 26 kilometer zie ik al snel mijn vriend staan en krijg ik een nieuw drinkflesje aangereikt. ‘Je gaat super!! Tot straks bij 40 kilometer!!’

Ik heb in dit flesje een tablet met elektrolyten in gedaan (nog nooit eerder tijdens een marathon gedaan, maar vanwege de warmte nu maar wel), maar merk dat ik de smaak nu zo onderweg niet echt lekker vind. Toch neem ik het mee en dwing mijzelf om af en toe een slokje te nemen.

We draaien de Erasmusbrug op en ik zie Sanne lopen, ze heeft het zwaar, we kletsen kort en ik wens haar succes. Gerben en ik lopen gestaag verder en ik kijk uit naar de tunnelbak. Ik vind de trommels daar altijd zo gaaf en ach.. dan hebben we die klim die daarop volgt ook maar gelijk gehad. Ik zie in de verte Erlinde lopen en aan de manier van lopen zie ik dat ze het zwaar heeft. Ineens een gil van Madelon en ik zwaai vrolijk naar haar! Ik kom dichterbij Erlinde en ik zie aan haar gezicht (die op onweer staat) dat het niet volgens plan gaat. Kop op meis… doorgaan!! Je kan het! Ik wens haar succes en loop verder. Gerben en ik duiken de tunnel in en ik geniet van de trommels… daarna de klim en aan de andere kant zien we de toplopers richting de Coolsingel lopen, zo gaaf! Vanaf hier weer ik dat er zoveel bekenden zullen staan en ik kijk er echt naar uit.

Wow wat een hoop mensen hier… we duiken de kubuswoningen onderdoor en whaaaaa daar staat de crew van Just Keep Running en ook Nancy. Zo leuk om zoveel bekenden te zien. Ik geniet met volle teugen van hun aanmoedigingen en krijg zoveel energie!

De daaropvolgende kilometers gaan nog steeds fluitend en bij het 30 kilometerpunt staat Frontrunnermaatje Petra, Banana Eve en de rest van de RunningRebels en de RunningJunkies. Ik wordt gedoucht met confetti (die ik later die dag nog uit mijn sportbh kon vissen) en loop met een grote glimlach richting het Kralingse bos. Fantastisch dit!

We naderen het 32 kilometer punt en kijken uit naar onze teamvroem maatjes. Als het eerst zie ik Everdien en ze komt naast mij lopen, ik krijg een flesje water een handvol winegums en ze vertelt mij dat Ron is uitgestapt bij 25 kilometer… NOOOOOOO dat meen je niet!!!! Maar hoe dan?? Ik heb zoveel vragen, maar ik moet door… ik bedank haar en loop door. Niet veel later staan daar Chiel en Janine, ze zien mij niet, maar wel Gerben. Dat krijg je als je niet in een vroem shirt loopt 😉 .

Nog even een cheer van Iris en we duiken echt het bos in. Het is hier een stuk rustiger en eigenlijk wel even lekker na al die drukte van daarvoor. Ik moet meteen even terugdenken aan de drukte van de marathon van NYC met de ‘rustpunten’ op de bruggen zonder publiek. Het is heerlijk in het bos met de schaduw en ik zie steeds meer lopers wandelen. Ik voel mij nog fantastisch en dender lekker door. Gerben en ik hebben door het uitstappen van Ron nieuwe stof om over te praten en voordat ik het weet komen de schermen van het 34 kilometer punt in het zicht. Ik hoop stiekem dat er geen bericht voor mij bij zit, want ik ken mijzelf, dat wordt op zo’n moment janken… ineens hoor ik een bekende stem en een superlieve boodschap van Miny.. aaaaahhhhh wat lief!!

En ja hoor, ik voel de tranen prikken en ik ben blij dat ik mijn zonnebril op heb. Ik probeer mijzelf snel weer rustig te maken en kom weer terug in het ritme. Net voor het 35 kilometer punt staat Mark Driessen en krijg ik nog even een luide aanmoediging. Niet veel later zie ik Bas van Binnendijk staan en komt er de dag erna deze gave foto binnen.

PATS… AUW… ik voel iets knappen onder mijn ‘ring’teen en denk dat het een blaar is. Gelukkig zakt de pijn snel weg en loop ik zonder ongemakken verder. Het is vanaf nu echt aftellen en ik denk bij het 36 km-punt aan 2 jaar geleden toen mijn vader hier stond te wachten op mij. Dit jaar zit hij in Amerika anders had hij zeker weten hier weer gestaan. Ik weet dat ik het vanaf 37 kilometer vaak wat lastiger krijg en deel dit mede aan Gerben. Ook vertel ik hem dat ik 2 weken geleden nog eraan dacht om helemaal niet te starten in Rotterdam en hoe bizar hoe goed het nu gaat!
Ik voel dat ik wat vermoeid begin te worden, maar Gerben laat mij denken aan de punten die nog gaan komen. Het helpt en ineens zie ik Sanne staan, krijg een aanmoediging en niet veel later zie ik Bjorn staan. Hij moedigt mij aan en schiet dit mooie plaatje.

Een kilometer later zie ik Everdien staan. Ik zwaai naar haar en ze komt weer even naast mij lopen, met een nieuw flesje water en wat winegums. Ik neem dit keer alleen het water en ze verteld dat ze zo trots op mij is en wenst mij succes. Het tafereel wordt vastgelegd door haar vriend. Zo blij dat jullie er waren!!

We duiken de drukke straat in en yes… we zien aan de andere kant de lopers lopen die nog het Kralingse bos in moeten, Gerben wijst mij hierop en ik voel nieuwe energie. Lekker gevoel dit hoor! We zijn er bijna!!! Het is een gekkenhuis in deze straat en ik zie in de verte de drankpost van de 40 kilometer aankomen en weet dat we bijna weer bij het cheeringpoint van de junkies zijn. Woeshhhh nieuwe energie! Ik zie Seth en een hoop andere bekenden en ben zo blij!!

Met een big smile loop ik door en bij 40 kilometer staat vriendlief weer. GOGOGO je bent er bijna!!! En ik zie je na de finish!

Niet veel later krijg ik van Stefan en Susan een confettidouche en ga ik onder luide aanmoedigingen van Gerben en het publiek wat hij opzweept richting de Kubuswoningen.

We gaan de kubuswoningen onderdoor en ik bereid mij vast voor op die laatste kilometer. Ik ben moe, maar met een tijd onder de 3:40 uur in het vooruitzicht loop ik door. Gerben moedigt mij aan en vertelt dat ik net een treinlocomotief ben die gewoon doordendert. Grappig… dat is nummer 2 die die vandaag al zegt. Ik voel dat de aanmoedigen helpen, nog een klein stukje!

Ik zie ineens Leendert lopen (Leendert ken ik van de NYC marathon en is normaal veel sneller dan mij) en ik zeg ‘hey leendert’ Wat doe je het goed hoor ik Ik ren hem voorbij en ik hoor hem zeggen, wat ga je goed!! Ineens hoor ik Gerben zeggen, nog 1 kilometer… dit vasthouden!! 500 meter later draaien we de Coolsingel op. Ik weet dat dit een lang stuk is, maar toch steek ik alvast mijn armen de lucht in… yes! Ik ben er bijna!

Ik krijg zoveel aanmoedigen en zet een eindsprint in, ik heb geen idee waar Gerben is, ik heb maar 1 doel.. die finish!

BAM!! Binnen!!!! Ik geef een high five aan Gerben en bedank hem. Vrij snel daarna krijg ik een natte kus op mijn wang van Leendert “Gaby, wat heb jij het goed gedaan!!!”. Ik kijk op mijn klokje en zie 3:38:25.. WAT!!!! Dat is gewoon maar 3:12 minuten boven mijn PR. En ik heb nu zo ontspannen en lekker gelopen, laatste stukje beetje moe, maar verder nergens last van.

Ik loop al uithijgend naar de mannen van de Runner’s World, Ramiro, Ton en Andy staan met zijn 3en te wachten net na de finish en ik loop met open armen op ze af. Ik ben zo blij dat ik ze zie en knuffel even met mannen terwijl ik weer op adem kom. Ik ben zo blij. Gerben staat rustig op mij te wachten en na nog 1 foto (die later in de nieuwsbrief van de Runner’s World is gebruikt, hoe vet) neem ik afscheid van ze.
We lopen rustig door, koelen even af onder een kraantje en krijgen dan onze welverdiende medaille omgehangen. Ik schiet ineens vol, F*CK… ineens komt het besef.. ik heb gewoon supergoed gelopen, dit had ik echt niet verwacht! We lopen rustig door en zien daar Ruben en Juriaan staan. Ze zijn blij voor mij. Juriaan heeft zelf helaas moeten uitstappen en ineens denk ik weer aan Ron, shit… ik krijg een appje en niet veel later komt hij aanlopen. Ik durf bijna niet blij te zijn, wat baal ik voor hem, maar hoe trots ben ik op mijzelf. Ik schiet vol en vertel dat ik niet blij durf te zijn, hij vind het onzin en samen praten we erover terwijl vriendlief aankomt en we nog even wachten op Cor en Henny. De groep is compleet en samen lopen we richting de omkleedtent.

Daar maken we nog even een groepsfoto met diegene die meegelopen zijn.

En natuurlijk nog 1 samen met Gerben, ook wel bekend in het Rotterdamse als Kenny 😉 .

Na het omkleden laat ik nog even mijn medaille graveren, ga ik met mijn eindtijd op de foto. Kletsen we nog even gezellig met Janine, Chiel en Milan onder het genot van mijn meegebrachte zak chips en nemen we niet veel later afscheid als Ron, vriendlief en ik naar het station gaan.
Daar gaan we nog even bij #reisjefit op de foto en is het tijd om de metro terug te gaan naar de auto. We laten het bruisende Rotterdam achter ons en gaan naar de tuin van Ron voor een gezellige avond inclusief heerlijke BBQ.

Het was een fantastische dag en dat mede door alle supporters langs de route, maar ook alle supporters thuis en onderweg. En natuurlijk Henny voor het schema en Gerben voor de steun onderweg, Dank jullie wel!! Rotterdam, je was fantastisch!! Deze locomotief dendert nog even lekker door, kijken of ze een intercity of hogesnelheidslijn kan worden… en wie weet tot volgend jaar!