Podjandorie wat was dit een gave marathon. Inmiddels alweer 2 weken thuis, hoogste tijd voor een terugblik. Be prepared op een laaaaaange blog dus pak er gerust wat te eten en drinken bij.
Donderdag 5 oktober
YES! Het is zover, we vertrekken naar Chicago. Ik zwaai thuis Nicky en Oliver uit en op Schiphol wacht ik op kamergenootje Nicky. Samen de douane door en op naar de USA. De vlucht gaat voorspoedig en eenmaal in Chicago worden we met de bus naar ons hotel gebracht. We hebben een supergrote kamer met allebei een kingsize bed. Niet veel later vertrekken we te voet om wat van het centrum te gaan bekijken. Ik shop bij tracksmit en vanaf Cindy’s rooftopbar kijken we op milleniumpark met The Bean! Daarna nog even een tripje naar de Nike store waar een kleine teleurstelling is over het officiële jasje. Het damesjas val verschrikkelijk kort en lijkt bij mij een naveltruitje. Gelukkig valt het mannenjasje beter en uiteindelijk gaat deze dan ook mee. We eten een hamburger bij de shake shack (die overigens enorm tegenvalt) en doen wat boodschappen bij de Wholefoods aan de overkant het van het hotel. Om 22 uur lokale tijd gaat het lampje bij ons uit.
Vrijdag 6 oktober
Rob had het al voorspeld, waarschijnlijk ben je om 4 uur wakker… en ja hoor… hij had gelijk… klokslag 4 uur KLAARWAKKER. Rustig scroll ik een beetje op mijn telefoon totdat Nicky ook echt wakker is. We eten ons gescoorde ontbijtje en om 8:30 uur staan we beneden klaar voor het verkenningsrondje bij het start/finishgebied met Tui. Het is een lekker loopje met genoeg stops en ruimte om wat foto’s te maken. We krijgen uitleg, komen nog wat bekenden tegen die met marathons international mee zijn tegen en uiteindelijk met 6.7km zijn weer terug bij het hotel. Daar snel douchen want we vertrekken op tijd met zijn allen richting de expo om ons startnummer op te halen. Na een wandeling, rit met de Metro en weer een wandeling komen we aan bij de expo. Daar vind ik al vrij snel Roos en deze voegt zich gezellig bij mij en Nicky. Met zijn drietjes gaan we de expo door, kopen we nog wat dingetjes (waaronder een warme Nike hoody, waar ik later op de dag heeeeel blij mee ben) en nemen een lunch. Bij de lunch maken we een plannetje voor de rest van de middag. We boeken kaartjes voor de Willis tower (Sears tower) en ik wil graag even bij een sportwinkel niet zover daarvandaan kijken… oké dat blijkt toch iets meer wandelen dan gedacht, maar er zit naast de sportwinkel ook een Victoria secrets en ook die heb ik nodig.
Daarna rustig richting de Willis tower waar we eenmaal aangekomen neerploffen bij de Starbucks. We zitten nog niet koud of het komt met bakken uit de hemel. Een klein uurtje later gaan we de toren op en eenmaal daar is het een prachtige zonsondergang en gaan we naar de Ledge. Dat zijn glazen boxen die uitsteken uit het gebouw. Ineens durf ik niet meer, maar al schuivend het hokje in durf ik. Het is een gaaf gezicht en ben blij dat ik het gedaan heb. Roos gaat naar een pasta party van haar hostel en wij lopen bij de eerste de beste italiaan naar binnen. Daar moeten we even wachten, maar uiteindelijk heb ik een lekker bord pasta voor mijn neus. Via de Riverwalk lopen we terug naar het hotel. Daar nog even snel het supermarktje naast het hotel in en scoren mooi nog wat voor morgen. Met veel te veel stappen in de benen liggen we in bed en is 1 ding duidelijk, morgen doen we dit echt anders.
Zaterdag 7 Oktober
Op tijd gaat de wekker, maar eigenlijk ben ik voor de wekker al wakker. Vandaag loop ik de Chicago 5K en Nicky gaat gezellig aanmoedigen. Gewapend in lange mouwen shirt en met DE muts wandelen met een grote groep van Tui richting de start. Ik sta in het voorste startvak en zie al vrij snel een andere Tui loper. Het blijkt Bram te zijn en al kletsend lopen we samen rustig de 5K. Niet een bijzonder parcours, maar wel een leuke sfeer. In 26:44 minuten komen we de finish over die naast de Willis tower is. We krijgen ons handen daarna volgestopt met allerlei lekkers en zijn verbaasd wat we allemaal krijgen. Daarna wandel ik met Nicky en een klein groepje terug naar het hotel.
Eenmaal terug snel douchen, want de marathonmeeting staat op het programma, met alle laatste in’s & out’s. Na de meeting lopen we even snel naar de primark om een joggingbroek voor Nicky te scoren en spreken daarna met Roos af. Die vinden we al vrij snel en we lopen richting een plek waar je een rondvaartboot kan reserveren. We willen het gehele pakket en kunnen daardoor al vrij snel op de watertaxi stappen om eerst naar Navy Pier te gaan, om vanaf daar een andere boot op te stappen om Lake Michigan op te varen. Daar varen we met een tussentop een rondje en hebben een prachtig uitzicht op de skyline. Heerlijk genietend in het zonnetje. Eenmaal terug op Navy Pier kijken we daar een beetje rond en krijgt het ‘haring happen’ een nieuwe betekenis. Vanaf de Navy Pier weer terug met de watertaxi naar het beginpunt om niet veel later op een andere boot te stappen voor de architecturetour. We kletsen en genieten ondertussen gezellig, terwijl de buitentemperatuur kouder en kouder wordt. We zijn in ieder geval blij dat we zitten en niet zoveel stappen zetten, maar wel veel zien. Na de boot nemen we afscheid van elkaar en gaan Nicky en ik op zoek naar pasta. We belandden uiteindelijk in de rij bij Eataly en het is het wachten waard! Met een runner’s portion (en voor mij een dubbele die ik niet helemaal op krijg) gaan we met volle buikjes naar het hotel. Daar leggen we al onze spullen voor de volgende dag klaar, kijken beide nog wat op de iPad en proberen op tijd te slapen.
Zondag 8 Oktober RACE DAY!!!
Het is 4:45 uur als ik wakker wordt. Na een onrustig nachtje ben ik al voordat de wekker gaat wakker. Ergens niet zo gek, want ik heb toch wel wat last van de jetlag, maar in dit geval met een vroege start van de marathon niet zo erg. Nicky is ook wakker en allebei maken we ons klaar voor deze dag. Beiden een beetje stilletjes en gespannen.
We smeren ons ontbijtje en iets voor 6 uur vertrekken we, gehuld in onze weggooikleding en met een tas voor na de finish en ons ontbijt, naar de hotellobby. Daar staat al een flinke groep gespannen te wachten en wordt er nog even een foto gemaakt.
Om 6 uur sharp vertrekken we achter de ‘ leader of the pack’ Rob richting het startgebied. Door alle straten zie je hardlopers wandelen of fietsen, iedereen met 1 missie vandaag… het halen van die finish!
Na een stuk te hebben gewandeld, mijn ontbijt ondertussen te hebben gegeten en wat zenuwen afleidingspraat van Rob heb gehad ben ik bij mijn startingang. Ik krijg succes wensen en neem nog snel even een selfie met Nicky. Ik wens ook haar succes en ga samen met 2 anderen van Tui richting de ingang.
Daar staat echt een megarij en ik krijg ondertussen een berichtje van Jennifer via insta dat zij net door de rij is. De rij komt maar langzaam in beweging, maar ineens lijkt er ergens een opening te zijn en piep ik er tussen. Misschien niet netjes, maar ik moet zo nodig plassen hahahaha. Bij de tas controle blijkt ineens dat mijn flesje water leegmoet voordat hij mee mag het terrein op… ik besluit hem deels dan maar op te drinken en de rest weg te gooien. Bye bye lekker smakend en duur betaald Evian water. Ik bel via insta naar Jennifer en niet veel later (terwijl ik langs mega rijen voor de dixi’s loop) vind ik haar. Ze heeft een plek gevonden waar de rijen voor de dixi’s iets minder lang zijn en we sluiten daar aan in de rij. Gelukkig gaat het vrij snel en is, niet geheel onbelangrijk, de dixi ook nog een soort schoon en is er WC papier. Na een megaplas pak ik verderop even rustig mijn benodigde spulletjes uit mijn tas. Jennifer vult ondertussen mijn waterflesje bij een vulpunt en ja hoor het is van dat gore chloorwater. Maar goed, beter iets dan niets zullen we maar zeggen. Ik lever snel mijn tas in en dan denk ik ‘ shit…ik moet weer plassen’. Jennifer gapt ‘dat zal wel een zenuwenplas zijn’, maar ik weet het zeker… dit is opzeker geen zenuwenplas. Ik moet ECHT plassen. We gaan de rijen snel langs om er ergens een kortere te vinden is, maar helaas. Met nog maar 10 minuten tot het sluiten van onze Correl is het echt noodzaak dat ik snel ergens kan plassen. Ik zie veel mannen tegen het hek aan plassen en andere schreeuwen in de rijen dat mensen moeten opschieten… Ik besluit uiteindelijk om met mijn kont tegen een bloembak te gaan zitten en mijn weggooijasje als een soort handdoek over mij heen te leggen. Jennifer gaat aan de ene kant van mij staan en spontaan gaat een Amerikaanse dame uit een wachtende rij aan de andere zij staan. Zo lief! Ik ben echt zo enorm opgelucht en zoals verwacht, het was echt geen zenuwenplasje. We hebben nog 5 minuten de tijd en snel draai ik de rollen om met de Amerikaanse dame. En om mij heen zie ik meer en meer vrouwen achter de bloembakken gaan zitten. Iets met als eenmaal 1 schaap over de dam is hahaha. Met nog 2 minuten voor het sluiten van ons startvak lopen we naar binnen, we made it. We ontdoen ons snel van onze weggooikleding en sluiten aan bij de zijkant van het startvak. Het is echt zo druk en we moeten nog even wachten voordat we van start mogen. We maken nog wat Portugese vrienden en schieten nog wat foto’s om van de zenuwen af te leiden.
Jennifer en ik hebben beiden het plan om gewoon lekker te lopen, te genieten en te hopen op een tijd van net onder de 3:45 uur. We staan voor deze tijd eigenlijk net in een te snel startvak, maar toen we ons inschreven hadden we niet verwacht dat we beiden een stuk minder goede voorbereiding zouden hebben dan dat het daadwerkelijk werd. Ach we staan redelijk achteraan het startvak en we gaan het wel zien. Langzaamaan lopen we, onder het genot van Bruce Springsteens ‘ Born to Run’, meer en meer richting de start en ik zet vast mijn eigen muziek klaar. Ik heb een Chicago playlist gemaakt en zet hem op ‘shuffle’… zo is het altijd een verrassing wat er gaat komen. Vlak voor de start wens ik Jennifer succes en zet mijn muziek aan… ah fijn ik start met ‘ 10 duizend luchtballonnen’ van K3 hahahahaha. Ik schiet in de lach en deel dit nog even met Jennifer. Ook zij moet lachen en niet veel later gaan we van start.
Trainer Henny en vele anderen hebben gewaarschuwd voor het in de war zijn van de GPS de eerste 4 kilometer. Henny heeft daarom een hartslagschema gemaakt, welke ik op mijn hand heb geschreven. Ik ben heel benieuwd wat het gaat brengen. Niet lang na de start duiken we de 1e tunnel in, maar vlak daarvoor worden we nog even op de foto gezet. Allebei een strakke kop hahahaha (Jennifer in het roze rechts van mij), gespannen over wat komen gaat.
We lopen de eerste kilometers samen, maar al vrij snel versneld Jennifer en ben ik haar kwijt. Ik moet even in het ritme komen, hou mijn hartslag in de gaten en geniet van de drukte langs het parcours. Vlak voor de 5 kilometer zie ik in de verte al rechts de blauwe Tui vlag en de brug met het rode tapijt. HET rode tapijt waar we voor gewaarschuwd zijn. Elk jaar zien ze veel lopers onderuitgaan op het tapijt omdat ze op de een of andere manier in het tapijt blijven hangen met hun voeten. Ik kijk uit waar ik loop, maar probeer ook bekenden van Tui te spotten. Ik zie wel Bart en hij maakt nog even een foto met zijn telefoon, maar Rob en Vincent weet ik niet te spotten.
Niet veel later tik ik de eerste 5 kilometer in 25:50 minuten af en zie ik dat ik toch wel sneller loop dan vooraf bedacht. Maar ik loop nog steeds op de beoogde hartslag en ben stiekem ook wel blij hahaha. Maar ik weet ook, het is pas het begin van de marathon, er kan nog van alles gebeuren. Ik neem mijn eerste gelletje en loop ik eigenlijk lekker verder en geniet van alles wat om mij heen gebeurt. Wel merk ik dat je wat meer uit downtown loopt door de omgeving, maar het publiek doet er zeker niet voor onder.
Net voor de 10 kilometer merk ik dat mijn hartslagband ineens een soort losschiet. HUH… hoe dan? Gelukkig zit hij goed vast onder mijn sportBH, maar omdat ik op hartslag loop wil ik wel dat hij hem goed registreert. Ik loop met een flesje in mijn hand en twijfel of ik ga vragen aan een loper naast mij of iemand mijn flesje wil vasthouden. Ik zie in de verte iemand van Tui lopen en besluit daar rustig aan naar toe te lopen, maar net op het moment dat ik er ben duikt deze van het parcours af om te gaan plassen hahahaha. Oke dan hou ik hem wel vast en probeer het zo. Gelukkig lukt het zonder dat mijn hebben en houden valt. Niet veel later passeert de 3:30 uur pacer mij en met mijn op dat moment tempo is er voor een milliseconde een gedachten om aan te sluiten bij deze groep. Maar ze gaan zoveel harder en het is zo’n flinke groep dat ik wijselijk besluit dit niet te doen. Ik loop op dit moment erg lekker en ik heb geen zin om mij misschien wel enorm op te blazen.
Ik passeer de 10km in 52:08 minuten en zit zo in mijn bubbel dat ik eigenlijk helemaal vergeet om mijn gelletje te nemen. Niet veel later denk ik ineens… ohw wacht even.. we zijn er weer 5 verder ik mag een gelletje. Ik neem mijn 10k gel en loop lekker door. We lopen een paar kilometer later langs de haven en ik hoor ineens ‘ Watch out stroler’ achter mij. Er komt een hardloper met een bloedgang aan met een rolstoel met grote wielen. Superknap hoe snel diegene daarmee loopt. Ik roep naar de hardlopers voor mij om de weg vrij te maken voor hem. Niet veel later denk ik ‘ jeetje dit is ook ergens soort demotiverend dat je gewoon wordt ingehaald door iemand die hardloopt met een rolstoel’. Maar ik weet ook… ieder zijn/haar basissnelheid hahaha. We draaien niet veel later een mooi idyllisch straatje in waarbij de bomen een soort tunnel lijken te vormen. Het is het keerpunt vanuit het meest noordelijke punt van het parcours. Op naar het zuiden!
De kilometers vliegen voorbij en we lopen weer richting downtown. Vlak voor de 20km zie ik de torens weer opdoemen en ik besluit om wat foto’s en filmpjes te maken. Terwijl ik mijn telefoon pak zie ik snel iets op mijn homescherm een berichtje in de brooksapp over ‘historische race’ waarin ik loop en ben dan ook heeeeel benieuwd wat er gaande is. Daarnaast zie ik een berichtje van mijn personal trainer met de vraag hoe het is gegaan. Ik besluit hem een ‘live’ filmpje te sturen dat ik bijna bij de 20km ben en dat het eigenlijk heel goed gaat hahaha.
Naast mij hoor ik veelvuldig ‘GO DENMARK’ en knoop een gesprekje aan met de 2 Denen naast mij. Eentje van de twee verteld in 2021 de marathon van Leiden te hebben gelopen en ik vertel dat ik daar niet ver vandaan woon. Zo grappig, dat je dan zover weg, het ineens weer over bijna thuis hebt. En nu ruim 2 weken later heb ik hem via mijn foto’s gevonden en wat blijkt… hij is lid van het Brooks Run Happy Team in Denemarken, te grappig.
Het wordt nu wel opletten want als het goed is staat ergens net na het 20km TUI weer. In mijn beleving is er gezegd dat ze overal rechts voor de lopers op het parcours staan, maar in de praktijk blijkt dat alleen bij het 1e moment te zijn. Ik zie wel een vlag links, maar kan door de drukte niet zomaar over naar links en zie ook niemand om naar te zwaaien. Ze hebben mij wel gespot en op de foto gezet.
Niet veel later zie ik de vlaggen van marathons international staan met daarbij Robert-jan Arke in zijn Superman outfit. Ik roep hem en hij loopt een klein stukje op, maakt een filmpje van ons samen en speurt dan naar voren om nog een toffe foto te maken. Hij wenst mij succes en laat zich weer afzakken.
Ik passeer het halve marathonpunt in 1:48:58 minuten en voel mij echt nog heel goed. Ik mag mijn hartslag vanaf nu wat meer op laten lopen en doe dat dan ook. Mijn tempo komt nu regelmatig net onder de 5:00 min/km en schrik daar ergens een beetje van… dit ga ik niet volhouden.. mijn lijf is niet getraind op dit tempo. Maar mijn hartslag blijft netjes, dus het zal wel goed zijn denk ik dan. Ik ga er maar vanuit dat het goed is en loop lekker door, maar ergens in mijn achterhoofd blijft de gedachten… wanneer zou die man met de hamer of het vat met zuur komen.
We passeren tijdens deze marathon meerder muziek dingen waaronder een heel Iers gebeuren, maar later ook een man met een Schotse doedelzak. We lopen langs Japanse trommelaars, maar ook genoeg muziekinstallaties waar van alles uit komt. Er zijn gedurende de gehele marathon momenten waardoor ik gewoon ineens ook een tikkie emotioneel wordt en mijzelf echt tot de orde moet roepen om niet te gaan janken. Ik ben immers nog lang niet bij de finish (daar mag ik pas janken) en het verstoort mijn ademhalingsritme hahaha. Dus elke keer als ik die emotie voel opkomen probeer ik het een soort weg te zuchten. Zo stom wat een marathon soms met mij kan doen.
Ik geniet met volle teugen en kilometer na kilometer gaat het lopen eigenlijk ook gewoon nog steeds lekker. Ik ben niet misselijk, neem frequent sportdrank naast mijn eigen watertje en bij de 21 heb ik een magnesiumshot genomen. Bij het 16 Mile punt denk ik nog 10 Mile te gaan, dus nog een damloop te gaan. Denkbeeldig denk ik de IJtunnel in en denk aan de fijne editie afgelopen jaar. Bij 30 kilometer is een duidelijk fotopunt en daar maak ik even gebruik van. Heb ik tenminste 1 goede foto zullen we maar zeggen hahahaha.
Op naar het 34 kilometerpunt, want daar staat als het goed is Tui weer. En eenmaal daar blijkt het Chinatown te zijn. We zijn ondertussen ook wat herkenbare stukken gepasseerd van onze route naar de expo. Toch grappig, dat je ergens 1x bent geweest en het dan op zo’n moment herkent. Maar inmiddels dus in Chinatown.
Ik zie in de verte weer iemand in een Tui shirt en loop er rustig naar toe. Ik mag ondertussen ook mijn hartslag nog wat verder op laten lopen, maar merk dat ik daar toch een tikkie huiverig voor ben. Ik loop al harder dan gepland en ben ergens bang dat ik daardoor toch misschien mijn benen teveel verkloot. Ik laat het dus een beetje zo en versnel lichtjes. Eenmaal bij diegene in het Tui shirt en alles te hebben afgespeurd komen we samen tot de conclusie dat we ze beiden niet gezien hebben. Wat bleek achteraf… ze waren er pas vanaf het moment dat de lopers met een eindtijd van 3:45 uur voorbij kwamen.
Het laatste stuk weet ik niet zo goed meer wanneer wat was. We zijn ergens nog een punt gepasseerd waar de mascotte van de Chicago bulls stond. Ergens had ik de neiging om daar te stoppen en een foto ermee te maken, maar ik was bang dat ik dan uit mijn fijne ritme zou zijn en besloot het dus maar niet te doen. Wat ik wel nog weet is de lange lus waarbij je al lopers aan de andere zijde ziet lopen. Ik had het wel gehoord van Marcel en Siegfried van Runningstories the podcast en wist meteen waar ze het over hadden hahaha. Terugkijkend op mijn Garmin is dit vanaf ongeveer 35 kilometer tot aan bijna 37.
Ik krijg rond de 36km ook nog eens een soort verkramping van mijn middenrif. Erg vervelend, maar gelukkig zakt het op een gegeven moment af. Ik neem nog even mijn 2e magnesiumshot met het oog op de laatste kilometers.
Vanaf 37 kilometer rennen we aan de goede kant van de lus, al is het eerste stukje het alleen vanuit de zijstraatjes te zien, iets later lopen we echt aan het lintje en spiek ik of ik nog bekenden zie aan de andere zijden. Ik spot niemand, maar het geeft wel mooi wat afleiding voor een aantal kilometers. Ondertussen ben ik aan het rekenen… met nog 5 kilometer te gaan, gemiddeld 5 minuten per kilometer zou ik er nog 25 minuten over doen… dan kom ik waarschijnlijk net onder 3:35 uur uit… WHAAATTT … ik krijg even nog meer vleugels dan ik op dat moment al heb.
Langzaamaan komt de finish dichter en dichterbij… ik tel de kilometers af, zie de gebouwen weer hoger en hoger worden. Ook het publiek wordt dikker en dikker qua rijen. Ik geniet van de laatste kilometers van deze epische race. Durf niet teveel te versnellen, ergens nog steeds bang voor de kramp, zeker als ik naast mij ineens een vrouw zie neergaan, gillend van de pijn van de kramp.
Ik zie de aftelborden, nog 1 mijl te gaan, nog 1 kilometer, nog 800 meter en in de verte zie ik de laatste bocht. Ik weet van horen zeggen dat daarna DE heuvel komt en inderdaad als ik de bocht omdraai zie ik een mooie klim voor mij. Het gaat niet megasoepeltjes, maar toch haal ik heel veel lopers met omhoog gaan in.
Of het een beloning is weet ik niet, maar daarna mag je met je totaal verzuurde beentjes naar beneden uitrollen naar de finish. Het gaat best aardig, gooi mijn armen in de lucht…en finish op Viva la Vida van Coldplay! Het moest zo zijn! Ik ben zo blij!! Dit ging zo lekker!!!
Mijn astma kickt na de finish even in, moet even mee naar de medische tent omdat ik geen lucht lijk te krijgen, maar gelukkig kan ik alweer vrij snel weg daar. Daarna komt er ruimte voor de emoties.
Ik heb contact met het thuisfront, FaceTime al huilend met Nicky en Oliver en ik app met onder andere Petra. Zij verteld dat ik zo stabiel heb gelopen en zo’n mooie eindtijd heb. Dus ik vraag aan haar wat is eigenlijk mijn officiële tijd is (ik heb wel 3:34:01 op mijn horloge zien staan, maar heb hem later uitgezet).. en ik krijg een screenshot van mijn tussentijden en officieel eindtijd en wat blijkt… 3:33:56!! WHAAA zo blij!!
Ik haal mijn medaille en ben zoooooo intens blij.
Ik kom 2 Kika renners tegen en we maken wat foto’s van elkaar. We hebben alledrie superlekker gelopen en zijn heel blij. Daarna begint de grote tocht langs alle marktkraampjes met lekkers. We krijgen een biologisch afbreekbaar tasje en mogen zelf inladen wat we willen hebben. Flesje water, sportdrank, appeltje, snoepjes, donuts en niet veel later krijgen we een Finisherbiertje. Helaas moest het blikje echt open en mocht ik hem niet dicht mee, maar eenmaal een slokje smaakt het best oké. Ik let alleen wel even op, aangezien het geen alcoholvrij is hahaha. Het is nog geen 12 uur in de middag en ik zit al aan het bier.
Rustig aan loop ik door richting mijn tas, maak nog wat foto’s en schrik als ik bij de lange rijen voor de tassen kom.
Gelukkig zie ik bij de rij waar mijn tas ligt 1 van de Kika runners staan en haak bij hem aan. Ik krijg het inmiddels ook wel wat fris dus ik moet ook gewoon snel wat droogs aan. We kletsen over de lange rijen en hoe we ons voelen en daardoor gaat de tijd iets sneller. Eenmaal mijn tas in the pocket loop ik richting het punt waar Tui staat te wachten. Daar eenmaal aankomend staan Bart en Rob vol verwachting te wachten op wat voor tijd ik heb gelopen. Ik vertel het vol trots en schiet weer helemaal vol. Ik ben zo blij, maar mis op dat moment ook zo erg Nicky en Oliver. Gelukkig mag ik de schouder van Rob gebruiken om op uit te huilen. Ik fris mij een beetje op, trek mij droge Tui shirt aan en ga vol trots op de foto.
Ik weet via Petra dat mijn kamergenootje Nicky inmiddels ook is gefinisht. Ik heb contact met Nicky en zij is nog even bij een andere loopster van de groep die niet zo lekker is geworden na de finish. Ik wil eigenlijk wel wachten op haar, immers samen uit, samen thuis, maar merk dat ik het ondanks mijn droge en warme kleding toch kouder en kouder begin te krijgen. Ook begin ik wat drinken nodig te hebben, maar gelukkig komen ze eraan als ik toch bijna weg wil gaan. Supertrots ook op haar!! Allebei sneller gelopen dan verwacht en ook superlekker gelopen.
We wandelen samen met Marleen en Marilene terug naar het hotel. Ik drop bij een zwerver nog wat eten uit het finishertasje en krijg een ‘god bless you’ ervoor terug.
Eenmaal bij het hotel duiken Nicky en ik beiden even op bed. Schoenen uit en liggen. We hebben contact met het thuisfront en delen onze verhalen. Ik krijg van Nicky een pakketje wat van Petra blijkt te zijn en ik schiet weer helemaal vol. Zo lief! Chocola, you are the best sokken en voetenmasker.
Daarna 1 voor 1 een heerlijke douche en doen eigenlijk de rest van de dag niet heel veel meer. We hebben wel 1 doel.. cheesecake eten om het te vieren en waar kan dat beter dan bij ’the cheesecakefactory’. We lopen rond etenstijd die kant op, duiken ondertussen nog even de Nike store in om de Finisher collectie te bekijken, maar als we de prijs van $63 zien voor een halfdoorschijnend t-shirtje haken we af. Het eten smaakt hemels en met een doggybag vol cheesecake wandelen we terug naar het hotel.
Maandag 9 Oktober
Medalmonday!! En dat heeft Chicago geweten… overal mensen met medailles om en ook wij deden daar aan mee. Na een ontbijt in bed met Cheesecake laten we eerst onze medaille gratis graveren bij de Under Armour. Daar kletsen we gezellig met andere hardlopers waarvan er 1 in het Canadese Brooks Run Happy team blijkt te zitten. We wandelen weer heel wat af en komen erachter dat er vanwege Colombusday vandaag een speciale optocht is. We bekijken deze en ondertussen heb ik contact met Teamvroem maatje Joke. Zij woont sinds vorig jaar in Chicago en ik heb een kilo kaas en kruidnoten voor haar mee. We weten elkaar te vinden en zitten niet veel later met zijn vier bij Goddes and the baker en tja.. de worteltaart ziet er zo lekker uit, dat ik daarmee besluit te lunchen.
We wandelen daarna een deel van de Riverwalk richting Navy Pier. Maken lekker foto’s en in de avond eten we samen met Roos een deep dish pizza bij Pizzeria Uno. Daar hebben we zo’n leuke serveerster die we verrassen met houten Nederlandse klompjes. Ze schiet bijna vol, echt mooi om te zien. Een heerlijk dagje zo en met ruim 26000 stappen hebben we toch weer wat zuur uit de beentjes gewandeld.
Dinsdag 10 Oktober
Sas en haar gekke acties leveren mooie plaatjes op. Saskia (op weg naar de marathon) opperde een paar dagen hiervoor om een sunsetrun te doen. Dus daar stonden we om 6:20 uur buiten met 7 graden. Ook weer gezellig met een groepje t/m Navy Pier waar we een supermooie zonsopkomst zagen om vervolgens met Saskia alleen het rondje van 10 kilometer af te maken terwijl de rest via een klein rondje terugliepen naar het hotel. We maakten heel wat foto’s en genoten van de wakker wordende stad. Normaal loop ik nooit zo snel alweer na de marathon, maar eigenlijk voelde het wel lekker.
Na een lekkere warme douche en ontbijt met verse croissantjes, propte we onze koffers vol en checkte we uit. We wandelde via wat winkeltjes (waarbij we de Lululemon omdoopte tot lulleman) rustig richting ‘ the original pancakehouse’. Ondertussen dropte we onze etenswaren die we overhadden bij de diverse zwervers die we tegenkwamen. Bij the pancakehouse hadden we afgesproken met Roos om nog even gezellig af te sluiten. De pannenkoeken smaakte heerlijk en na een gezellige brunch wandelde we richting het strand. Konden we die ook nog even van ons lijstje afstrepen hahaha. Ondertussen kwamen een toepasselijke muurversiering tegen en dat moest natuurlijk op de foto. Eenmaal in de buurt van het hotel namen we afscheid van Roos en wandelde we rustig naar de Lobby waar al een groot deel zat te wachten. Zo’n laatste dag is toch altijd een beetje gek. Om 14:30 uur zouden we vertrekken met de bus, maar de bussen waren er al dus we konden al wat eerder in de bus en vertrekken richting het vliegveld. Op het vliegveld verliep alles soepeltjes en pakte we nog een lekkere wrap als maaltijd. Niet veel later konden we al het vliegtuig in. Door wat schuiven met stoelen bleef er een stoel tussen mij en andere loopster in leeg en wist ik tijdens de vlucht toch nog een soort van te slapen.
Woensdag 11 Oktober
Na een prima vlucht landde we eerder dan verwacht op Schiphol. Brak van zo’n vlucht, maar ook weer blij om met beide beentjes op Nederlandse bodem. De koffers van mij en Nicky ook weer op Nederlandse bodem en vlakbij mijn bushalte namen we afscheid van elkaar. Het was fijn om dit avontuur met deze Nicky aan te zijn gegaan, maar het is ook weer fijn om thuis te zijn bij mijn eigen Nicky en Oliver.
Mijn 14e marathon is in the pocket en ook mijn 5e major mag ik bijschrijven. Op naar nummer 6! Maar eerst nog even genieten van dit fantastische avontuur wat ik voor geen goud had willen missen of anders had willen doen.
Leave A Reply