Als runningbunny dwars door Amsterdam

Het is alweer bijna 3 weken geleden dat ik de 8 kilometer tijdens de marathon van Amsterdam liep. De hoogste tijd dus om nog 1x terug te blikken op deze dag. De dag dat ik als runningbunny dwars door Amsterdam liep.

Al ruim op tijd rij ik met de auto naar Amsterdam en ga vervolgens met de metro en lopend naar de sporthallen zuid. Ik kom ondertussen Rotterdammert Marco Vink tegen en 2 echte Rotterdammerts in Amsterdam, dat moet natuurlijk worden vastgelegd. 

Eenmaal bij de sporthal struin ik nog even snel over de expo, ga op de foto met de ijsbeer van de Arctic marathon en zoek daarna Meike en Michel op.
Meike en michel zitten op hetzelfde plekje als vorig jaar te wachten en gezamenlijk lopen we niet veel later richting de start van de 8km. Ik lever nog snel mijn tasje in en ook Edwin Kroos haakt bij ons aan. Al kletsend lopen we naar de start en eenmaal bij de startvakken sneak ik samen met de anderen startvak wit in. Ik heb eigenlijk geel, maar deze staat achter wit en dit is wel zo gezellig.

Eenmaal in het startvak kijk ik weer mijn ogen uit… mensen op gewone schoenen, mensen met spijkerbroeken enz. Het is leuk dat de hoofdsponsor mensen uitnodigt om mee te lopen, maar zet asjeblieft deze mensen in het vervolg niet in het voorste startvak.

Ik zoek nog even contact met teammaatje Celeste en na even wat heen en weer appen vind ik haar. Er vind een hele selfie fotoshoot plaats en zo vliegt de tijd die we moeten wachten heel snel voorbij.  Normaal gesproken zou ik Celeste niet bij kunnen houden tijdens de 8 kilometer, maar omdat ze nu in opbouw is na een blessure moet ze tussendoor wandelen. 

Het startschot gaat en we wensen elkaar heel veel succes als we over de start lopen. Yes…gogogogo

Ik heb geen tijdsdoel of tempo voor ogen en loop dus lekker op gevoel. Het is nog behoorlijk druk aan het begin en moet enorm slalommen. Ik nader Frouke van de Runningangels en ik hou even in als ik bij ze ben. We kletsen even en al vrij snel loop ik verder in mijn eigen tempo. Ik vlieg door de mensen door en moet mezelf echt op de rem trappen, want 8 kilometer dit tempo ga ik niet volhouden.

Na 1,5 kilometer duik ik het Vondelpark in en merk ik dat het wat rustiger om mij heen word. Ik hoef minder te slalommen en heb een lekker tempo gevonden. Ik maal een pose naar 1 van de fotograven, volgende keer wat anders verzinnen hahahaha.

Ik vlieg door het park en duik daarna de stadhouderskade op. Ik zie in de verte al de cheerzone van de Runningjunkies en geef high fives. Vlak voor de passage onder het Rijksmuseum staan echte duracell bunny’s en ik geef ook deze een high five. Ik roep nog dat ik voor duracell loop vandaag, maar geloof dat ze het niet helemaal snappen hahaha. Ik probeer na de passage nog een bekende te spotten, maar helaas.

Door alle high fives heb ik een extra stoot adrenaline gekregen en vlieg de bocht door.
Op hetzelfde plekje als vorig jaar staat de brandweer aan te moedigen en ik kijk uit naar het 5 kilometer punt. Als ik deze passeer kijk ik op mijn klokje en zie dat ik niet eens zo heel ver van mijn P.R. af heb gelopen hahahaha. En dat met slalommen, inhouden en high fives. Ik bedank al rennend de vrijwilligers bij de drankpost en neem een slokje uit mijn eigen waterflesje.

De laatste 3 kilometer gaat in en nog steeds loop ik zo lekker, dat ik zelfs dit keer echt geniet van deze 8 kilometer. Het is ook superlekker hardloopweer en ik bedenk dat dit ook zulk lekker weer voor een marathon moet zijn nu. Niet veel later loop ik langs alle helden die de marathon lopen en moedig ze aan. Het lijkt te worden gewaardeerd.

Ineens voel ik mijn darmen borrelen, oh oh. Al heel de ochtend zijn ze onrustig geweest en ben ik al meerdere malen vooraf naar de WC geweest. Het indische eten van de avond ervoor is niet zo goed gevallen. Ik probeer het te negeren en het lijkt te helpen.

Na dit stuk passeer ik de start van de 8 kilometer die inmiddels wordt omgebouwd naar de start voor de halve marathon. Het olympisch stadion is nu niet ver weg meer, maar ik meen mij te herinneren dat er ergens nog een soort van lusje inzit. Blijkbaar zit deze kronkel in mijn hoofd en is hier niks van waar, want voordat ik het weet nemen we de kortste route naar het stadion. Ik kijk op mijn garmin en zie dat dit qua afstand idd ook wel moet.

Ik probeer lichtjes te versnellen en voel echt mijn darmen steeds meer protesteren, oh oh. Ik loop langs de letters ‘ I AMSTERDAM’ en vlieg niet veel later het stadion in.
Whaaaaa dit blijft toch gewoon gaaf. Op het laatste rechte stuk zet ik aan tot een sprintje.

Al glimlachend met darmkrampen probeer ik op de finish af te sprinten, met maar 1 doel… de Dixi na de finish.
Ik stop snel mijn Garmin en wandel in snelwandelpas naar de dixi. Ik kijk daar eigenlijk pas echt naar mijn tijd en ben verbaasd. De officiële tijd is later zelfs nog 1 seconden sneller, 35:36 minuten, dat maakt 4:27 min/km over 8 kilometer gemiddeld, whoop whoop lekker hoor. En dat terwijl ik niet eens helemaal kapot ben.

Op de dixi ga ik wel ineens enorm transpireren en voel ik mijzelf niet lekker worden. Het enige wat ik denk is ‘ik moet van die dixi af, voordat ik hier straks op apengapen lig’. Eenmaal in de buitenlucht verdwijnt dit nare gevoel en begin ik het zelfs al wat frisjes te krijgen. Snel haal ik mijn medaille op en ben eigenlijk verbaasd dat er voor de 8 kilometers lopers geen warmhoudplastickje is. Ik vraag even iemand een foto te maken van mij en daarna loop ik het stadion uit.

De wind buiten het stadion is ineens behoorlijk fris en ik loop al klappertandend richting de sporthal. Het is nog best een eind lopen en ik besluit op het informatiestandje wat net buiten het stadion staat af te stappen met de brutale vraag of ze misschien iets van een plastic hebben om mijzelf warm te houden. Ze zien dat ik het idd al behoorlijk koud heb en gelukkig hebben ze een aantal poncho’s en helpen ze mij met er 1 aan te trekken. Dit voelt gelukkig al wat beter en gewapend met een lekker kwarkje loop ik terug naar de sporthal. Ik klets nog even met Frouke en niet veel later pik ik mijn tas op en trek iets warms aan. De terugreis is weer begonnen!

Ik kijk dit keer echt met een goed gevoel terug op deze 8 kilometer. Waar ik vorig jaar nog zei ‘nooit meer de 8 in Amsterdam’ ben ik blij dat ik dit keer toch wel een positieve ervaring eraan over gehouden heb. Ik was nu beter voorbereid op de drukte en dat scheelt denk ik al de helft. Bedankt Duracell voor deze mooie ervaring en voor de langdurige energie onderweg.