Als een haas over de Leidse Singels

Afgelopen vrijdag liep ik de Singelloop in Leiden. Een loop die ik 2 jaar geleden voor het eerst liep, toen 2 dagen voorafgaand aan mijn 1e marathon. Afgelopen jaar was het 5 dagen na de marathon en schreeuwde mijn benen nog om een dagje rust en besloot ik om aan te moedigen.

Dit jaar besloot ik redelijk last minute om mee toe doen. Niet voor een tijd, want A is het tijdens deze loop daar veel te druk voor en B ik moet nog rustig aan doen en C ik had er gewoon geen zin in om het snot voor de ogen te lopen hahahaha. Ik besloot om gezellig met mijn collega Evelien mee te lopen. In haar tempo, uit en thuis.

Evelien woont ongeveer op de start/finish van deze loop dus sprak ik met ‘Eef’ bij haar thuis af. Ook haar vriend en zijn voetbalvrienden zouden meelopen en ook onze collega J.P. met een vriend. Al met al een drukke en gezellige boel vlak voordat we richting de start liepen.

Eigenlijk moesten we natuurlijk helemaal achteraan aansluiten, maar omdat we redelijk laat waren besloten we om heel asociaal om via het inloopgebied zo aan de voorkant aan te schuiven. Normaal doe ik dit niet zo snel, want vaak zit er een chip in je startnummer of aan je schoen en ben ik als de dood dat daar dan al iets mis mee gaat nog voordat ik ben begonnen. Bij deze loop moet je zelf je tijd bijhouden en is er nergens een officiële uitslag terug te vinden, heerlijk kneuterig.

Bij de start stonden Natasja en Marleen ook al te wachten. Ik wist dat ze ook deze loop zouden lopen, maar dat ik ze ook tegen zou komen was natuurlijk even afwachten. En precies zoals in Rotterdam stonden we ook nu weer met zijn allen te wachten op de start.

Het wachten werd opgeleukt door een dinosaurius, deze kwam even tussen de lopers neuzen. Supermooi gemaakt en net echt.

J.P., Eef en ik maakte nog even een startvakselfie voor het groepje collega’s waarmee we de Dam tot damloop in september gaan lopen ‘Zo, wij zijn vast begonnen met trainen’ 🙂
Daarna was het wachten op het startschot wat werd gegeven door niemand minder dan rasechte Leidenaar Jochem Myjer.

3-2-1 Here we go! Omdat we zo vooraan staan is het niet zo gek dat we iets te hard van start gaan. We proberen wel zoveel mogelijk aan de zijkant te lopen om anderen die er langs willen niet teveel te hinderen. Ik pas mij aan aan het tempo van Evelien en J.P. sprint af en toe naar voren om vervolgens te wachten. Evelien zegt al vrij snel tegen ons beide ‘ga maar’, maar ik zeg resoluut om bij haar te blijven. J.P. laat zich af zakken om een vriend van hem te zoeken en gezellig lopen Eef en ik verder.

Na 1,5 kilometer komt ineens loopmaatje Everdien naast mij lopen, gezellig! Zij moet ook rustig aandoen en besluit om bij ons aan te haken. Everdien en ik babbelen honderd uit, vragen af en toe aan Evelien of het goed gaat en krijgen dan een ‘knikje’ terug. 

Eef in de achtervolging

Eef begint het iets zwaarder te krijgen en schroeven het tempo een tikkie terug, Eef blijft stug doorlopen en ik probeer haar op te peppen. We zijn er bijna en we kunnen de finish al ruiken.

Nog 1 bochtje om en dan recht op de finish af. We worden eigenlijk naar links gedreven, maar de ouders van Evelien staan rechts dus we besluiten om toch aan de rechterzijde te finishen. Everdien gaat wel naar links en gooit er nog een behoorlijke eindsprint uit. Evelien en ik versnellen en gaan met een mooie sprint de finish over.

Evelien vertelt trots na de finish nog nooit zo hard gelopen te hebben. Super! Ze kon zich mooi focussen op mijn roze shirt, top! We halen onze medaille op en lopen richting de vrienden en familie van Evelien.

Het was superleuk om een keer iemand te kunnen hazen, hoewel we niet echt met een tijdsdoel op pad gingen liep Evelien mooi een P.R.