30 van Amsterdam Noord

Afgelopen zondag liep ik mijn eerste officiële 30km loop, nooit eerder liep ik een 30km met een startnummer op mijn buik. Tenzij je de 1e 30km van een marathon meerekent ;-). Maar goed… ik dwaal af… zondag dus… een mooie dag om door het polderlandschap van Amsterdam Noord te crossen. Ga je met mij mee?

Zondag 9:30 uur …stipt op tijd kwam Michiel aanrijden bij het tankstation in Leimuiden, ik kon gelukkig het grootste deel van de reis met hem meerijden zodat mijn vriend kon gaan windsurfen. Uhm ja… windsurfen dus… dus er zou wind staan, hmmmmm ga ik dat leuk vinden in de polder? Nou ja ben wel wat gewend dus we gaan het wel zien, wie weet valt het mee.

Om 11 uur zou de start van de loop zijn en michiel en ik hoefden ons iig niet te haasten. De reis verliep voorspoedig, de auto kon redelijk dichtbij geparkeerd worden en de startnummers had hij de dag ervoor al opgehaald voor ons. Een kluisje voor de belangrijkste spullen was ook zo geregeld dus ik kon op mijn gemak nog 2x naar het toilet en mij even omkleden in de sporthal.

In de sporthal stonden een hoop bekenden. Hans, Nesrine, Christine, een groot deel van de halfcrazyrunnerscrew en ook de Running Junkies waren in grote getalen aanwezig. Het zou droog blijven, maar toen ik ineens Monique en Hilde hoorde zeggen dat het regende buiten trok ik maar meteen de poncho uit mijn tas. Gehuld in een poncho liep ik naar buiten en tja.. toen was het alweer droog hahahhaha.

Michiel en Niels stonden bij de kluisjes te wachten…. Selfietime!!

Daarna werden we toch wel verzocht om richting de start te gaan want het zou bijna beginnen. Nog even een gezellige groepsfoto met de crazy’s en toen werden we heel hard en iets minder vriendelijk verzocht om de baan af te gaan want het zou over 1 minuut beginnen. Met een kleine dribbelpas haasten we ons naar de horde aan mensen. Snel de poncho uit en vrijwel direct werd er afgeteld 3-2-1..’Pang’.

De opdracht die ik had gekregen van Henny was om een progressieve duurloop te doen. Ik moest de 30km eigenlijk in 3 delen hakken en steeds een beetje sneller gaan. De eerste 10km in een tempo van 5:50 min/km te lopen. De 2e 10km in 5:30min/km en de laatste 10km in 5:10min/km. Ik zag een hoop pacers, maar de pacer van 5:50min/km kon ik nou net niet vinden, nou dan maar zelf hobbelen.

Al vrij snel na het starten liepen we langs het water en wie kwam daar in tegengestelde richting gelopen, Leonie van den Haak, zij was bezig aan haar 40km trainingsloop. ‘Heey Leonie’, ‘heeey Gaby, zet hem op he’. Toch grappig als je iemand voor het eerst in het echt ziet.

In rustig tempo liep ik achter de horde aan, zo grappig als je in de verte de groepjes rondom een pacer ziet lopen en dan daartussen een enkele loper… een mooie sliert aan gekleurde shirtjes door het groene polderlandschap.

Iets na de 5km hoor ik ineens van schuin achter ‘ Heeeeeeeyyyy instababe’ woehshahahhaha heb ze het nou echt tegen mij, uhhh even om mij heen kijkend zie ik weinig andere dames en hahahha het blijkt Simone te zijn. Een vrolijke blondine uit Zaandam (dus denk even het zaanse accent erbij 😉 ). Gezellig babbelend lopen we verder en al vrij snel voegen nog 2 dames zich aan ons groepje toe. Met zijn 4en lopen we gezellig kletsend door de meest schattige dorpjes en baal ik als de 10 kilometer in zicht komt. Shit… ik loop eigenlijk wel lekker zo en het is wel gezellig ook met deze dames. Ik vertel mijn versnellingsplan en 1 van de dames was ook van plan om te gaan versnellen na de 10km, namelijk naar 5:20 min/km. Oké dan zie ik jou bij de finish want dan zouden we ongeveer tegelijk moeten gaan finishen  De iets oudere dame geeft aan dit tempo te blijven lopen en Simone probeert even nog met mij te komen.

Vanaf 10km dus een tandje erbij en komen we door nog meer pittoreske dorpjes. Simone en ik babbelen continue en de kilometers vliegen voorbij alsof het niks is. Vanaf kilometer 13 kregen we na een bocht ineens vol de wind tegen, heeee gedver, nu al? Kan die wind niet gewoon uit?

Bij ongeveer 15km liepen we op een smal pad en liep de pacergroep van 5:40min/km vlak voor ons. Simone had gezegd vanaf 15km weer een beetje haar eigen tempo op te gaan pakken dus toen ik werd opgehouden door de groep besloot ik om Simone gedag te zeggen en er vandoor te gaan.

In de groep merkte ik niet zoveel van de wind, maar toen ik eruit kwam leek die wel nog sterker dan daarvoor… ik bikkelde verder tegen de wind in, name en verfrissende beker water bij de verzorgingspost en kwam bij ongeveer 18 kilometer een klein groepje tegen die in een fijn tempo liepen. Het groepje bestond uit 1 man en 2 dames. Ik haakte aan en kwam met hun in gesprek. Ze waren aan het trainen voor de marathon van Berlijn en hadden vorig jaar de marathon van New York gelopen. Ohhhhh wat gaaf! Toen ze hoorde dat ik hem dit jaar ging lopen kreeg ik meteen allerlei handige tips om het wachten in het startvak een stuk aangenamer te maken (handwarmers, foliedeken, oude winterjas, fleecedeken, oude joggingbroek, oude trui enz). Daarnaast nog de tip om het laatste deel van central park te rennen, zodat je weet wat voor laatste klim je nog te wachten staat.

Bij 20km greep ik helaas net mis bij de beker water en moest ik ook afscheid nemen van de ‘Berlijnkanjers’. Het versnellen naar de 5:10min/km voelde soepel en ging ook prima ondanks de wind. Eigenlijk gingen zelfs alle kilometers sneller dan de bedoeling was. Wel was ik de wind op een gegeven moment zat en was ik eigenlijk best blij toen ik het sportpark in de verte zag liggen.

De laatste kilometer ging zelfs in 4:45 min/km en voelde nog behoorlijk soepel… nog even een bochtje door en de atletiek baan op… een kleine eindsprint en zoefffff binnen.. 2:41:57 min/km. Heel even moest ik op adem komen en een tijdje een misselijk gevoel, maar na een paar slokken gewoon water ipv mierzoete sportdrank zakte dat gelukkig ook weg.

Na iedereen nog even te hebben gezien en een aantal te hebben aangemoedigd bij zijn/haar laatste eindsprint kon ik met een mooie koeienmedaille om mijn nek en een voldaan gevoel samen met Michiel richting zijn auto.. Michiel en ik zaten nog maar net op de snelweg en toen begon het keihard te regenen, hadden wij even geluk gehad zeg ;-).