Het is alweer even geleden, maar jullie hadden nog een wedstrijdverslagje van de 10 van Noordwijk te goed. Want yes dit was eindelijk weer een ECHT officieel evenement. Oké, eerlijk is eerlijk nog wel wat in aangepaste vorm, maar het was al meer dan een virtueel evenement. Tijd voor een terugblik naar deze loop, tijd om terug te gaan naar zaterdag 10 juli.
De voorbereiding begon eigenlijk al de middag ervoor. Doordat ik tot 23 uur in de avond moest werken en de volgende dag om 10:15 uur moest starten zorgde ik ervoor dat al mijn spulletjes al klaar lagen. Ik moest even goed nadenken of ik alles had en legde de kleding klaar die ik aan wilde doen. Het zou warm worden, dus een hemdje en een korte broek zou voldoende zijn. Op het werk was het druk, ging weer later de deur uit en snelde daarna naar huis. Hup Hup, mijn bed in en proberen te slapen. Gelukkig viel ik redelijk snel in slaap en kon ik dus nog een redelijke nacht maken. Gelukkig werd Oliver pas rond 7 uur wakker, dus een uur of 6 had ik zeker geslapen. Prima!
De laatste voorbereidingen werden getroffen en we reden gezellig met zijn drieën iets voor 9 uur richting Noordwijk. Iets meer dan een half uur later parkeerde we in Noordwijk en wandelde we rustig naar de boulevard. Oliver lekker in de Thule zodat we daarna eventueel nog makkelijk over het strand kunnen met hem.
Normaal gesproken is het startnummer ophalen bij theater de Muze, maar nu moesten we naar een hotel op de boulevard. Ik moest nog wel even plassen, maar helaas… de openbare toiletten waren gesloten. Er zouden geen dixi’s zijn, dus ik waagde mijn kans bij hotel van Oranje. Daar mocht ik gelukkig gebruik maken van het toilet en wandelde daarna opgelucht verder.
Ondertussen zag ik elke keer al groepjes lopers vertrekken, de ene met en de ander zonder startnummer (je had zelf de keus of je hem wilde uitprinten of niet). Het duurde dan ook niet lang voordat ik bekenden zag lopen. Het waren Jolanda en Sander, zij maakte er een duurloop van en maakte alvast wat kilometers voordat ze van start zouden gaan. We kletsten heel eventjes en gaan daarna weer onze eigen weg. Zij nog wat meters makend en wij door naar het ‘aanmeldtafeltje’.
Het is heerlijk rustig nog en ik zie bij de start alweer de volgende bekende staan. Nicky gaat ondertussen met Oliver op het terras zitten wat aan de start/finish zit en ik klets nog even met wat bekenden. Ik trek mijn ‘overkleding uit en ben er eigenlijk wel klaar voor. Dan spot Roos (run on insulin) mij en we raken aan de praat. Zij start met nog een groepje andere diabeten iets later en ik besluit om bij hun aan te sluiten. Wel zo gezellig.
Niet veel later gaan we van start. Ik ben lichtelijk gespannen merk ik, het is mijn 2e 10km aan 1 stuk en gelijk ook dan door de duinen. Ik heb het parcours vaker gelopen en zitten toch her en der wel wat hoogteverschilletjes.
Roos en ik kletsen meteen vanaf de start en niet veel later klets ik gezellig met Marco (Marco runs on insulin). Roos haakt aan bij een andere loper uit het groepje die net ietsjes langzamer loopt en Marco en ik lopen rustig aan een een beetje uit. De 4e van hun groepje had als opdracht om 6 kilometer op tempo te lopen en al vrij snel zien we hem niet meer terug. De 1e kilometers gaan al kletsend voorbij, maar ik merk dat het drukkend warm is. Ik zweet mij een ongeluk en merk dat ik echt nog even in het ritme moet komen. Op een gegeven moment zit ik in het ritme en loop ik heerlijk.
Dit jaar is er geen waterpost onderweg en ik ben heel blij dat ik mijn eigen flesje water mee heb. Voordat ik het weet zit de 1e 5km er eigenlijk al op en gaan we bijna via de duinen terug. Nummer 4 komt teruggelopen, hij heeft zijn 6 kilometer tempo erop zitten en hij wil Roos en nummer ‘3’ stofzuigeren. Hij vraagt of wij mee gaan, maar ik geef aan dat ik doorloop. Het is pas mijn 2e tien kilometer aaneengesloten en ik zit nu in een lekker ritme. Ik ben bang als ik mijn ritme gaan aanpassen het alleen maar zwaarder gaat voelen en ik misschien de 10 kilometer niet volbreng. Marco gaat wel mee met nummer 4 en zo loop ik ‘all by myself’. Hahahaha alsof de hazen bij de 30 kilometer zijn uitgestapt en je het laatste stukje alleen moet doen.
Ik begin nu echt aan het schelpenpad en merk dat ik echt best wel warm is nu het windje helemaal wegvalt. Ik zet mijn muziekje harder en groet iedereen die ik tegenkom. Ik geniet met volle teugen en kom steeds meer in de flow. Ik weet dat fotograaf Rob ergens in de duinen is, dus elke keer als ik een bochtje doorloop kijk ik of ik hem al spot met de telelens. Lijkt wel spoorzoekertje zo hahaha. En ineens zie ik hem. Ik zwaai enthousiast en loop ondertussen lekker door.
Inmiddels is het parcours van de 10 kilometer samen gekomen met het parcours van de 5 kilometer, dus er lopen nu iets meer mensen. En het vlammetje wordt aangewakkerd in mij. Langzaamaan haal ik steeds meer en meer mensen in en ook al is er niet eens een officiële tijdsmeting, het voelt toch goed. Dat ik nog wat over heb terwijl we er bijna zijn is een goed teken.
We lopen de boulevard weer op en ik kom een hele groep met bekenden tegen. ‘HEEEY GABY’, hoor ik… zo leuk! Ik wens ze succes en zij mij. De laatste meters boulevard zijn toch elke keer weer stiekem best lang. Elk jaar denk ik weer als die vuurtoren in zicht is… daar is de finish. Maar vanaf de vuurtoren is het denk nog een 800 meter tot aan de finish…mindfuck dus.
Toch gooi ik er een lekkere eindsprint uit, gewoon omdat het kan. Ik zie dat Nicky op zijn telefoon zit te kijken en roep naar hem.
Hij hoort mij niet en ik loop maar gewoon doen. Ik gooi mijn handen in de lucht en finish alsof ik een winnaar ben. Heerlijk! Een overwinning op mijzelf 😉 .
Met 55 minuten ben ik over de finish gekomen en ik pak daarna van het tafeltje na de finish en lekker watertje en mijn welverdiende medaille.
Ik wandel rustig met een hele grote glimlach naar Nicky en een slapende Oliver toe. Ik zweet rustig uit en zie de ene na de andere finishen. Ik kleed mij in het toilet even om en zie Erik en Crissy finishen. Zij hadden al met Nicky en Oliver gekletst/gespeeld voordat ze starten en ik vind het zo leuk dat ik ze nu ook weer even zie. Zo lang geleden alweer, maar nog steeds als vanouds gezellig. Oliver is in de tussentijd ook wakker geworden en heeft alweer de grootste lol.
Daarna scheiden onze wegen, zij gaan lunchen bij het hondenstrand gedeelte en wij duiken ook het strand op, op zoek naar een plek om te lunchen. Oliver kijkt zijn ogen uit en we belanden bij het 1e de beste tentje. Daar lunchen we gezellig, krijgt Oliver zijn fruithap en schommelen we nog eventjes met hem. Een heerlijke ochtend met een lekkere lunch. Een mooie afsluiter van deze mooie ‘comeback’ 10 kilometer!
Leave A Reply