Tokyo marathon, Deel 3: After marathon… en dat ging even mis

En daar is dan eindelijk deel 3 van deze Tokyo Marathon trilogie. Het deel over wat er in de dagen na de marathon allemaal gebeurde en wat voor impact het nu nog heeft. En kleine spoiler… ik voelde mij slecht, echt heel slecht. Maarrrrr mocht je deel 1 en 2 gemist hebben, dan raad ik je aan om deze eerst te lezen. Heb je lekker alles chronologisch op een rijtje. Veel leesplezier.

Zondag 3 maart, na het ophalen van onze medailles.

Als 2 stuiterende blije eieren komen Kim en ik  na lange tijd aan bij het Tui punt. Daar komen natuurlijk ook weer tranen (Rob is het inmiddels gewend) en staat de familie van Geera te wachten. Kim en ik gaan nog op de foto en ik begin aan mijn eigen flesje Cola. Daar ben ik echt even aan toe.

We verwachten ieder moment Geera en Jeroen dus we besluiten om nog even te wachten. Ik begin het wel iets fris te krijgen en trek mijn jasje aan. Omdat ik wat misselijk ook wordt en niet helemaal lekker voel ga ik wel even zitten om te wachten. Het duurt uiteindelijk niet heel lang voordat ze er allebei zijn en ik ben zo blij ook voor hun beiden.

We gaan nog even met zijn allen op de foto en gaan dan lekker richting de bus voor het hotel. We moeten even wachten voordat deze vertrekt, maar we zitten in ieder geval. Ondertussen hebben we contact met Ruben en Marck dat we onderweg zijn naar het hotel. Zij zijn natuurlijk al lang en breed gedoucht en wel aan het wachten op ons. Ik werk een soort knijpfruitzakje weg voor het herstel wat we van de organisatie hebben gehad, maar om nou te zeggen dat het lekker is… nee. Maar goed, het is voor het herstel denk ik dan.

Het busritje is een mooi moment om even gezellig bij te kletsen met Geera en Jeroen en eenmaal bij het hotel staan de mannen ons al op te wachten. We worden allemaal uitgebreid gefeliciteerd en lopen het hotel in. In het hotel staat de verwarming op standje ‘sauna’ en zien we een Fransman die er niet goed uit ziet in de lobby. Marck, Ruben, Geera en ik verlenen eerste hulp waarop de man een beetje opknapt. Daarna gaan we met zijn allen op de foto.

Ik merk dat ik het ineens heel heet krijg en mij niet lekker begin te voelen. Ik heb de poncho en het jasje aan en trek alles uit. Het volgende moment dat ik weet is dat ik op de vloer lig met mijn benen omhoog. Geen idee hoe ik daar ben gekomen en wie mijn benen omhoog heeft, maar ik voel mij iets opknappen. Wel heb ik het zo warm en ben ik zo enorm misselijk. Ik zit daarna met schoenen en sokken uit op een trappetje met mijn benen op de koude stenen vloer. Ergens voel ik handen in mijn nek en hoor ik dat ik superwarm ben. Het gaat in een roes aan mij voorbij. Ineens voel ik natte doekjes op mij, maar deze zijn ook alweer vrij snel warm voor mijn gevoel. Ik weet dat ik Japke en Kai nog heb gesproken terwijl ik daar zat, maar heel veel meer dan dit weet ik niet meer. Ergens daarna zijn we naar de lift gegaan, heb ik nog op een krukje gezeten, en zo snel als ging richting de kamer.

Marck en Ruben hebben mij op bed geïnstalleerd met aan de ene kant water en aan de andere kant mijn zak chips met de instructies ‘minstens 15 minuten blijven liggen, eten, drinken en straks niet te warm douchen en met de deur open’. Ik ben zo intens misselijk dat ik echt niks wegkrijg, maar ik weet ook dat het wel belangrijk is en dat ik daarmee misschien juist de misselijkheid kan doorbreken. Ondertussen heb ik contact met Nicky en Oliver en wat zijn ze trots op mij. Geera staat in de tussentijd lekker onder de douche. Het is inmiddels 16:30 uur en om 17 uur vertrekt de bus naar ‘de After the Run party’. Geera mag pas met de bus om 19:30 uur, maar gelukkig gaat de rest ook om 17 uur. Met veel moeite weet ik mijzelf te douchen en op tijd bij de bus te komen. Eenmaal in de bus ben ik in slaap gedommeld en word ik wakker gemaakt als we er zijn. Ik hoor in de verte Vincent van Tui zeggen ‘ jongens wie let er op haar, want ze ziet er niet goed uit’, oeps. Ik voel mij echt beroerd, zou het liefst mijn bed in duiken, maar eigenlijk wil ik ook gewoon niks missen. En er is eten, dus wie weet knap ik wel op van wat eten. Eenmaal uit de bus moet ik even acclimatiseren en lopen we rustig achter de rest aan.

We zijn aangekomen bij een soort Japanse tuin en er staan mensen waarmee je op de foto kan. Met veel moeite tover ik, onder druk van de rest, een glimlach op mijn gezicht om op de foto te gaan. Binnen hebben ze buffet opgesteld en staan er jongens achter van die grote drums. Ik vind dit zo tof om te zien en te horen dus blijf even kijken. Maar ik merk ‘ er moet eten in’. Ik neem in ieder geval wat droge witte rijst, wat meloen en een cola. Dat zijn de enige dingen waarvan ik denk, nou dat gaat er wel in blijven en heb ik ook nog wel zin in. Er zijn beneden niet echt mogelijkheden om te zitten, maar boven gelukkig wel. Het eten en drinken gaat er met moeite in, maar uiteindelijk voel ik mij een beetje opknappen. Maar bij elke inspanning (stukje trap op) wordt ik gewoon niet lekker en trek ik een soort weg. Er zijn meerdere zalen boven waar je verschillende hapjes eten kan halen, maar niks van wat ze aanbieden heb ik zin in of durf ik te nemen. Tussendoor neem ik beneden nog een kijkje als de winnares van de marathon nog wat komt vertellen. Het valt uiteindelijk tegen, maar ik klets nog even met Japke en Kai. Daarna ga ik weer naar boven op zoek naar de rest van de groep, deze zijn in de ’toetjes’ zaal. Daar regelt Marck nog wat fruit voor mij en wordt er gezellig aan tafel gekletst en komen we er uiteindelijk achter dat we de bus terug hebben gemist. Oeps. We gaan kijken of we nog met een andere bus terug kunnen. Inmiddels is Geera er ook. Ik voel mij echt met de minuut weer slechter worden en pak elke gelegenheid om te zitten. Op een gegeven moment voel ik mij dusdanig slecht dat ik gewoon echt even moet liggen. Veel daarna gaat in een roes voorbij. We gaan uiteindelijk met een bus terug naar het hotel. Ik heb het zo koud dat ik met kleren en al in bed ga liggen. Ik krijg een kop thee en ga nog verder met mijn zak chips. Langzaam krijg ik het weer warm en weer kleur op mijn gezicht. Tijd om te gaan slapen. Het duurt even voor ik in slaap val, heb een soort overslagen van mijn hart, maar als ik op mijn andere zij draai val ik uiteindelijk toch in slaap.

Maandag 4 maart

Ik heb even kort geslapen, maar ben rond 2 uur wakker met een soort gekke misselijkheid. Hmmm het lijkt wel trek. Ik gooi in de groepsapp ‘ is er nog iemand wakker’… En ja hoor Ruben is ook nog wakker. Ik lig even met hem te appen, terwijl Geera naast mij hele Sakura bossen ligt om te zagen. Ik durf eigenlijk niet uit bed om wat te pakken, maar wil ook Geera niet wakker maken om iets te eten te pakken. Uiteindelijk kruip ik via de achterkant van het bed, sta kort op, pak een ontbijtkoek en laat mij weer in bed vallen. Ik probeer wat weg te krijgen en val uiteindelijk weer in slaap. Alweer vroeg ben ik wakker en aan de groepsapp te merken zijn meerdere dat. Geera ligt nog lekker te slapen, maar wordt uiteindelijk ook wakker. Tijd om de dag te beginnen. Geera checkt vandaag uit bij het hotel en gaat verder op reis met haar mannen, maar eerst gaan we nog gezellig met zijn allen ontbijten. We maken nog even een pyjamaselfie in de hotelpyjama (elke dag lag er een nieuwe) en stap dan even snel onder de douche.

Ik merk dat ik echt niet te lang moet staan en als we uiteindelijk de gang op stappen om naar het ontbijt te gaan merk ik dat ik de warmte van de gang slecht ’trek’. Ik voel mij weer niet lekker worden en wil zsm naar de lift om daar op het krukje te zitten. Daarna door naar de ontbijtruimte waar de rest al zit. Ik probeer wat weg te krijgen, maar het gaat met moeite. Na het ontbijt pakt Geera verder haar koffer in en na een flinke knuffel nemen we voor nu afscheid van elkaar.

Ik ben alleen op de kamer en we gaan pas rond 11:30 uur op stap met de groep. Nog een klein uurtje te gaan en ik app Ruben en Marck of ik misschien bij hun mag wachten. Ik heb geen zin om in mijn eentje wachten en ze vinden het helemaal prima. Ik lig languit op 1 van de bedden te chillen als ik ineens voel dat ik hartkloppingen heb. Mijn hartslag gaat ineens vanuit het niks naar ongeveer 100 per minuut, gelukkig zakt het weer vanzelf af, maar ik vind het ergens wel beangstigend. Ondertussen worden er lekkere muziekjes gedraaid en kletsen we over van alles en probeer ik mijn gedachten te verzetten.

Uiteindelijk vertrekken we met de metro naar Shibuya om wat winkeltjes te kijken en nog een beetje rustig rond te kijken. Ogen uitkijken bij een winkel waar ze alleen maar van die automaten hebben waar je ballen met speelgoed uit kan halen, shoppen bij de Disney store en sneakers scoren bij de Onitsuka Tiger. Ondertussen probeer ik elke keer wat te eten en te drinken om langzaam toch beetje aan te vullen. Als lunch eten we uiteindelijk de ALLERLEKKERSTE hamburger die ik OOIT heb gegeten. Het is, voor mij op dat moment, een enorme unit, maar man o man.. wat is die lekker. Een double cheeseburger van Wagyu vlees. Het speeksel komt spontaan weer in mijn mond nu ik eraan terug denk.

Op de insta van Japke zie ik dat je in de buurt een hipster ijsje kan scoren en Marck heeft spontaan zin in ijs, dus besluiten we om die ook nog te halen. Ja hij is lekker, maar niet speciaal is mijn mening. Ik krijg hem voor de helft op.

Daarna lopen we terug richting Shibuya Crossing waar we we nog een hele groep van andere reisorganisatie tegen komen. Ik ken ze niet, maar de rest wel. Ik zit even rustig te wachten op een muurtje en hoor dat 1 van hun echtgenoten een zonnesteek heeft. Hmmm mijn klachten zouden daar ook wel eens bij kunnen passen. Gelukkig kan ik nog wel mee met de groep op stap. Die man ligt namelijk gevloerd in de hotelkamer. We vertrekken daarna richting de metro om richting de Tokyo Skytree toren te gaan. We hebben kaartjes voor de sessie van 19 uur en we willen daar in de buurt een hapje eten. De metro duurt ongeveer 30 minuten, maar vrij weinig krijg ik ervan mee.

Als we er zijn word ik wakker gemaakt en heb ik het wederom zo koud. En inmiddels is buiten het zonnetje flink gaan zakken en is het behoorlijk fris. Kim wil graag nog wat medaillefoto’s maken bij de toren. Normaal zou ik dit ook graag gedaan hebben, maar het enige wat ik wil is zitten en warmte. Samen met Ruben gaan we het naastgelegen winkelcentrum in en wachten we tot de rest klaar is. We vinden een mooi plekje om te zitten en als de rest is bijgevoegd gaan we op zoek naar iets te eten. We belanden uiteindelijk bij een Koreaans eettentje en ik bestel iets wat bij de buren op tafel staat en er erg lekker uitziet. Helaas.. het is zo enorm pittig voor mij dat ik het gewoon niet wegkrijg. Ik probeer wat hapjes, maar alles in mijn lijf protesteert. Zonde! Het zag er zo lekker uit. Gelukkig heeft Jeroen ook wat Dumplings besteld voor ons allemaal en die gaan er wel in. Ik zit al vrij snel vol en drink in ieder geval wel goed.

Daarna is het tijd om naar de Skytree te gaan. De op 1 na hoogste toren van de wereld. De groep van het eten van zaterdagavond komt ook die kant op en met zijn allen gaan we gezellig, al kletsend over de marathon, naar boven. Het beetje eten wat erin is gegaan zorgt weer voor een kleine opleving. Boven is het uitzicht fantastisch, zoveeeeeeel lampjes. Overal waar je kijkt zie je lampjes van de stad. Het is ook zo immens groot.

We maken wat foto’s van en met elkaar, van de medailles en er wordt door 2 mannen nog een wedstrijdje gedaan wie het snelste de trap op kan rennen. Koekoek. Een verdieping lager zijn van die glasplaten waar je op kan staan en de diepte in kan kijken. Al bij het ernaar toe lopen krijg ik zweet handen. Ik wil niet aan deze diepte angst toegeven, maar moet half in de houdgreep door Ruben het glazen plateau opgetrokken worden. Oke… ik sta… ik maak foto’s en ga er snel weer vanaf. Het kan afgevinkt worden, waar is de uitgang?

Met de hele groep gaan we weer naar beneden en zoeken we het metrostation. We komen een soort spelletjeshal tegen waar Marck nog even een gokje waagt om wat Mario en Luigi poppetjes te scoren. Helaas, maar misschien ergens ook wel goed, gaat het sluiten en mogen we er niet te lang meer blijven.

Het is even zoeken naar de juiste trein/metro, maar we komen uiteindelijk terug in het hotel. Inmiddels ben ik zo moe en ook weer zo misselijk dat ik eenmaal op de kamer moet overgeven. Het is gelukkig niet veel, maar dat kleine beetje wat ik heb gegeten met het avondeten komt er uiteindelijk uit. Ik duik daarna snel in bed, app nog even naar Marck dat als ze om 8 uur nog niks van mij gehoord hebben ze even moeten komen checken. Ik lig nu in mijn eentje in deze hotelkamer en voel mij er niet beter op. Omdat ik zo moe ben vergeet ik helemaal een wekker te zetten en val heel snel in een diepe slaap.

Dinsdag 5 Maart

Hoe laat is het? ohw 5:30 uur.. ik draai mij weer om en ga verder met slapen. Ineens hoor ik in de verte ‘klop klop klop’… en ik denk ‘HUH.. hoe laat is het??’… Ik kijk op mijn Garmin en zie dat het al 8:15 uur is… F*ck! Ik roep iets, maar weet nou niet of hij het hoort. Ik stap te snel uit bed, weet nog net de deur te bereiken en deze open te trekken, maar ik moet liggen, ik ben zo duizelig en lig ineens op de grond. Het enige wat Marck van achter de deur hoort is ’tok’. Hij komt om de deur kijken, helpt mij weer omhoog en naar het bed. Ik voel mij zo beroerd, leeg en moet echt even bijkomen. Ik voel mij zo ellendig en schiet vol… ook dat nog denk ik bij mijzelf. Marck zorgt voor wat licht, eten en te drinken en laat mij even rustig wakker worden. Ik spreek af dat ik even rustig probeer te douchen en dat ik bel als het niet gaat. De rest gaan zo alvast richting het ontbijt. Ik check even mijn telefoon en zie allemaal gemiste appjes van onder andere Japke met de vraag of ik al wakker ben en dat ze zich zo’n zorgen maakt omdat ik nog nergens online ben geweest. Zo lief. Ook zie ik van de rest van de groep appjes en vragen of ik al wakker ben, oeps. Eenmaal in de badkamer heb ik alleen met staan een hartslag van 125 en app dit naar Marck en Ruben. Ik krijg de vraag of ik nog een extra kamerpasje heb en of ze deze nog even kunnen halen voordat ze naar het ontbijt gaan. Voordat ik weet zijn ze er, geef ik het pasje af en probeer even kort te douchen. Ook dit gaat niet van harte, moet na het douchen weer liggen en weet mij met tussenpozen aan te kleden. Mijn kamer ligt best ver van de lift en ik durf gewoon niet in mijn eentje naar de lift te lopen. Ik voel mij zo slecht en bel naar Marck of ze mij asjeblieft willen komen halen. Ik weet namelijk dat ik echt moet eten en drinken, maar ik ben bang dat ik ter aarde stort in de gang van het hotel. Mark en Ruben staan niet veel later in de kamer en gearmd met de mannen loop ik mee naar beneden waar ik bij het ontbijt wordt neergezet. Er staat ineens eten en drinken voor mijn neus en ik probeer het weg te krijgen. Langzaamaan trekt de mist in mijn hoofd op en wordt het allemaal weer wat helderder. Ik krijg weer wat kleur op mijn gezicht en weer wat praatjes. Zo… hehe. Ik weet mijzelf in te checken voor de vlucht later die dag en weet een stoel voor Marck en Ruben te bemachtigen. Kim en Jeroen zitten daar weer achter, dus ik zit in ieder geval in de buurt van hun. Op de vlucht van Parijs naar Amsterdam zit ik tussen mijn 2 redders in nood in. Fijn! Maar het is nog niet zover, eerst moet er nog een koffer ingepakt worden.

Eenmaal terug op de kamer pak ik rustig mijn koffer in, maar bij het oppakken van mijn schoenen begin ik weer weg te trekken. Ik kijk in de spiegel en zie enorm bleek. Snel ga ik op bed liggen, benen tegen de muur omhoog en trek weer langzaam bij. De mannen komen mij helpen bij het laatste beetje inpakken en met zijn allen checken we uit. We worden pas om 19:30 uur opgehaald en hebben nog behoorlijk lang de tijd om ons te vermaken. We besluiten om naar 1 van de 2 grote winkelcentra in de buurt van het hotel te gaan. Kim en Jeroen gaan nog even wat medaille foto’s maken, nu het nog droog is, en Mark, Ruben en ik lopen rustig richting het winkelcentrum. Dit wordt voor mij een dag van beetje kijken, zitten, beetje kijken, zitten etc. Ik voel mij zo’n blok aan het been en krijg er mentaal ook echt last van. Dat helpt niet mee, hoe lief ze ook zijn en zeggen dat het niet zo is en dat daar vrienden voor zijn.., toch voel ik mij er echt enorm rot over. Ik probeer wat te eten, maar als het maar enigszins niet lekker valt, komt het er weer uit. Ik loop ook heel de dag voor de zekerheid met een vuilniszak in de buurt. Inmiddels krijg ik ook hoofdpijn, dat kan er ook nog wel bij. Na de lunch voel ik mij zo slecht dat ik op een gegeven moment echt zwarte vlekken zie en moet zitten/liggen. Ik maan de rest om zonder mij door te gaan en niet veel later lig ik in een massagestoel (die ik niet aan heb) en probeer ik weer een beetje energie op te doen.

Als ik weer een beetje opgeladen ben gaan we richting de Starbucks, waar ik een special Sakura donut eet die alleen in Japan te verkrijgen is. We zitten daar een tijdje en verkassen daarna naar een tentje waar we wat eten. Frietjes met biefstuk. Ik krijg het voor de helft op… en de rest geef ik aan Kliko Ruben.

Potverdorie zo had ik de laatste dagen van Japan mij niet voorgesteld en voel mij zo klote erover. Niet dat ik er ook maar iets aan kan doen, maar toch. Ik had nog zo graag Sushi willen eten, zelfs dat is niet meer gelukt. We gaan daarna door de zeikregen terug naar het hotel, waar de lobby al aardig gevuld is met de Tui groep. We hoeven niet lang te wachten en nemen plaats in de bus. Dat is ook geen pretje met de misselijkheid en ik ben blij als we er zijn.

Eenmaal op Narita airport is er iets waardoor we niet zelf onze koffers in kunnen checken en moeten we vrij lang wachten. Ondertussen spotten we Sifan Hassan, maar die wordt zo goed gecoverd door Japanse Beveiligers dat je echt geen foto durft te maken. Na lange tijd wachten mag ik eindelijk mijn koffer inchecken en niet veel later is ook de rest ingecheckt. Ruben en ik spotten naast Sifan ook nog Eluid Kipchoge en maken even een selfie met ze. Je moet goed kijken, maar ze staan er allebei op 😉 .

Daarna begint het verhaaltje Douane en wachten achter de douane. Om de laatste Yen’s niet onbenut te laten kopen we flesjes drinken voor onderweg en een fles Sake als souvenier en mogen uiteindelijk boarden. Bij het betreden van het vliegtuig kijkt de stewardess mij aan en vraagt of ik mij wel goed voel. Ik probeer met veel overtuiging te zeggen dat ik mij goed voel, maar ondertussen denk ik NEEE ik voel mij echt heel klote. Ik loop snel door, bang dat ik straks niet mee mag op de vlucht. Volgens mij hoor ik achter mij Ruben zeggen ‘ no she is fine’ hihi. Ik heb een stoel achter een muurtje en naast mij zitten ook 2 lopers. De stoel rechts van mij blijft leeg en uiteindelijk komt Ruben met zijn lange benen naast mij zitten. Zo is de stoel achter mij nu leeg, kan ik mijn stoel naar achter gooien en op rechts op een schouder zakken. Ik slaap veel tijdens de vlucht, probeer zoveel als gaat te eten en te drinken. Wordt voornamelijk van rechts door Ruben de feeder volgestopt. Naar de wc gaan is elke keer ellende met opstaan. Niet zozeer mijn benen, maar mijn bloeddruk die gewoon elke keer enorm zakt en ik duizelig wordt. Ook is de hoofdpijn killing en ben ik zo blij dat ik wel paracetamol mee heb genomen.We kletsen nog tussendoor gezellig, terwijl Ruben uiteindelijk de film Oppenheimer probeert te kijken. Met een vlucht van 15 uur zou je denken dat dat wel lukt, maar ik denk dat hij hem nu nog moet kijken. Er is nog een Japanse dame die niet lekker is, maar ik moet van Ruben blijven zitten, want ik kan nu niet eens voor mijzelf zorgen. Ze knapt na wat zuurstof op en ik heb uiteindelijk geen idee wat ze nu had. De vlucht duurt dus uiteindelijk 15 uur en we vliegen terug over Canada en Amerika. We zijn dus in 8 dagen tijd echt een rondje om de wereld gevlogen. Dat is dan toch wel weer een cool gegeven. We vliegen uiteindelijk OVER Amsterdam naar Parijs waar we uiteindelijk het vliegtuig mogen verlaten. Ik ga eigenlijk beter het vliegtuig uit dan dat ik erin ging.

Woensdag 6 Maart

We hebben op Parijs ongeveer 4 uur te overbruggen en we merken direct dat we weer in Europa zijn. Gadver, de toiletten zijn weer ranzig en waar is de Japanse beleefdheid gebleven. Zo stom, we moeten nogmaals door de douane waardoor we alle flesjes die we in Japan hebben gekocht rechtstreeks in de vuilnisbak mogen gooien. Gelukkig mag de Sake wel mee, die zit in een sealbag. We eten een broodje en stappen daarna in het KLM toestel voor het laatste vluchtje. Gezellig met zijn allen op 1 rij.

Na een extreem korte vlucht, (na 15 uur vliegen is alles kort), landen we op de polderbaan van Schiphol. Mijn vader zit te appen en ik zeg tegen de mannen dat het mij niet zal verbazen als hij op Schiphol op mij staat te wachten. Eenmaal weer geland op de luchthaven hebben we relatief snel allemaal de koffers, nemen we afscheid van de mensen van Tui en lopen we met zijn 5 door de schuifdeuren. En ja hoor!! Daar staat ie met een mooi bosje oranje rozen, mijn vader 🙂 . Klein beetje teleurgesteld dat Nicky er niet bij staat, maar wel fijn dat er dit keer tenminste 1 iemand op mij staat te wachten 😉 .

Mijn vader maakt kennis met de toppers waarmee ik al die dagen ben opgetrokken en bedankt ze voor de lieve opvang. Hij verteld dat hij zo’n spijt nu achteraf heeft dat hij niet mee is gegaan toen ik het aan hem vroeg. Dus ik plant een klein zaadje, dat die toppers in November de NYC marathon gaan lopen. Mijn vader wil altijd nog naar NYC en ik zou deze echt heel graag nog een keer willen lopen… tot op heden is het zaadje helaas nog niet verder gegroeid… dus bij deze pap (ik weet dat je dit leest)… zullen we? 😉

Ik neem afscheid van mijn 5 lieve (nieuwe en oude) vrienden. En als ik nu weer terugdenk aan wat zij allemaal voor mij hebben gedaan en hoeveel dit voor mij heeft betekend wordt ik gewoon weer een beetje emotioneel. Wat een lieverds! Ik weet niet hoe ik het zonder hen had moeten redden die laatste 2,5e dag.

Mijn vader is gelukkig met de auto dus ik hoef niet alsnog terug met de bus. Onderweg verteld hij hoe zijn reis vanuit België naar Schiphol is verlopen en ohwja dat ik Nicky nog even moet bellen. We rijden langzaamaan terug en eenmaal in de straat geparkeerd komt Nicky ons tegemoet lopen. Er kan nog net een knuffel en een kus vanaf, want hij verteld dat hij mijn medailles wil hebben en dat ik nog even buiten moet wachten. Sta je dan na ruim 24 uur reizen, helemaal verlept.. en je mag niet eens je huis in.

Na een paar minuten wachten mag ik naar binnen, blijkt het huis te zijn versierd, staat er een heerlijke lunch klaar en hangen al mijn major medailles + Six star aan de muur bij de trap. Zo gaaf gedaan!

Na de lunch moet Nicky helaas weer aan het werk en kan ik eindelijk even douchen. Ik voel mij zo vies. Mijn vader is al die tijd gezellig thuis, helpt een beetje met opruimen en halverwege de middag halen we Oliver op van het kinderdagverblijf. Die is zo intens blij dat hij mij weer ziet dat hij er bijna van moet huilen. Hij heeft een supermooie en speciale kleurplaat gekleurd dat die nu ingelijst staat boven mijn bed.

Nicky heeft voor het avondeten een hele borrelplank voorbereid, maar mijn lijf is nog zo van slag dat er niet veel ingaat. In de avond duik ik vroeg mijn bed in, ik ben kapot en ik weet niet eens meer hoeveel uur al wakker.

De dagen daarna

De dagen daarna kom ik erachter dat ik toch best wel wat heb ingeleverd. Ik ben uiteindelijk zelfs lichter qua gewicht teruggekomen dan dat ik wegging. Ruben had het al voorspeld en dit bleek uiteindelijk ook zo te zijn. Mijn eetlust begon in de dagen daarna langzaamaan wel weer terug te komen, maar de after marathon vreetbui is er dit keer niet geweest. De hoofdpijn hield echt nog lange tijd aan. Vooral als ik maar iets teveel deed of teveel prikkels kreeg ik echt enorme hoofdpijn en moest ik echt pijnstillers nemen om het iets af te laten zwakken. De energie kwam snel weer terug na een paar goede nachten slaap en ook de zin in het hardlopen was er al vrij snel weer. Mede ook omdat ik eigenlijk relatief weinig last heb gehad van mijn benen de dagen erna. Helaas ging het hardlopen niet zo vloeiend als normaal na een marathon. Ik had echt heel snel (ongeacht welke inspanning) een hoge hartslag, wat totaal niet correspondeerde met het tempo wat ik op dat moment liep. Mijn hartslag ging sowieso alle kanten op, van echt heel laag tot extreem hoog.. en dat maakte mij een beetje zorgen en die zorgen uitte ik bij de huisarts.

Daarnaast werd ik overladen met superlieve kaartjes, heerlijke brownies en andere te gekke cadeautjes. Zo bijzonder hoe er is meegeleefd. met deze bijzondere reis. Heel veel dank lieve mensen voor alle support of en online

En nu een paar weken verder

De huisarts pakte mijn klachten heel serieus op, heb ik in de tussentijd bloed laten prikken (was allemaal goed) en ben ik doorgestuurd naar een cardioloog voor een fietsproef. Deze heb ik inmiddels ook gehad en was gelukkig ook goed. Wel wilde deze cardioloog voor de zekerheid dat ik 48 uur lang met een kastje (Holter) liep om te kijken wat mijn hartslag doet tijdens het hardlopen, op werk en in rust. Dat heb ik inmiddels ook gedaan, maar nog geen uitslag van gehad, maar heel eerlijk.. ik denk dat er niks uit gaat komen. Ook gaat er nog een echo gemaakt worden om te kijken hoe mijn hart daarop eruit ziet, om uit te sluiten dat daar niks aan de hand is. Het wordt dus allemaal heel serieus opgepakt, maar ik denk nu een paar werken verder dat het gewoon allemaal wat meer tijd nodig had. Het is ook allemaal niet niks geweest. Na een hobbelige trainingsperiode naar de andere kant van de wereld vliegen, dikke jetleg, slechte nachten, een marathon lopen, een kleine heatstroke of zonnesteek opgelopen, weer terugvliegen en dan weer vrolijk verder gaan. Mijn hartslag is nu soms nog wel wat sneller, ik heb soms nog wat hartkloppingen (al was dat in een bepaalde periode van de maand), maar ik denk (en hoop) dus dat er niks uit gaat komen. Maar een tikkie spannend is het dus de komende 2 weekjes nog wel.

Ook heb ik met mijn personal trainer Michiel mijn data van Garmin geanalyseerd en ook al ben ik voor mijn gevoel niet diep gegaan tijdens de marathon, mijn lijf is wel degelijk diep gegaan. Door een combi van slechte slaap, felle zon en niet genoeg vocht en gewoon een beetje pech. Alleen kwam die uitting dus pas een paar uur later aan het licht. Als het eerder was geweest, had ik misschien wel aan het infuus gelegen en was alles eerder aangevuld geweest. Nu duurde het gewoon langer, mede doordat ik zo misselijk was en door het nauwelijks eten en drinken dat ook in stand hield.

We zijn nu bijna 5 weken verder na de marathon en het gaat dus eigenlijk gewoon weer een beetje zoals vanouds. Ik verwacht dus niet zoveel uit die testen bij de cardioloog, maar het pad was nu eenmaal ingeslagen, dus we maken het maar af. Better safe then sorry. Inmiddels loop ik ook over het algemeen weer lekker en worden de kilometers ook weer lekker opgevoerd…

Het zwarte gat?

Tokyo was een supermooi avontuur! Een avontuur waarin ik nieuwe vrienden heb gemaakt en andere veel beter heb leren kennen (en sommige heb omgedoopt tot mijn grote broers). Een avontuur waarin ik mijn 15e marathon liep en wat mij tot een six star finisher maakte. Een avontuur wat ik voor geen goud zonder deze lieve mensen had willen missen. En nu is het six major avontuur afgerond. Het was jarenlang mijn droom en nu is deze in vervulling gegaan. Veel mensen vragen en wat nu? Heb je last van het zwarte gat? Nou eigenlijk niet. Tuurlijk is het gek dat het klaar is, maar ik heb nog zat mooie marathons en loopjes op mijn lijstje staan die ik nog wil lopen. Kortom… ik ben voorlopig nog niet uitgerend 😉