Onder moeders paraplu

En daar is ook eindelijk het verslag van de 10 van Noordwijk gelopen op zondag 19 juli. Een loop waarvan ik een jaar geleden na de finish nog zei…. ‘deze loop… loop ik nooit meer’. Inmiddels dus ruim een jaar verder en wederom heb ik hem gelopen. En hoe! 1,5e minuut sneller dan het jaar ervoor. Terwijl ik bij het inschrijven nog dacht… ‘ oke ik ga hem lopen, dit keer rustig aan en gebruik hem om mijn beenspieren sterker te maken richting de marathon van New York’. Mijn trainer dacht daar echter anders over en ik kreeg als opdracht… ‘ loop hem zo hard als je kan’. Oke…, ‘slik’ dan gaan we dat maar doen ;-).

Op zondagochtend stapte ik ruim op tijd mijn bed uit en bekeek de weersvoorspelling. Waar het de dag ervoor nog prachtig weer was, was de lucht nu 50 tinten grijs. Buienradar voorspelde niet veel goeds, maar dat zou pas vallen als ik binnen zou zijn. Vol goede moed at ik mijn vers gebakken pannenkoeken en zei ik mijn vriend gedag. Hij zou dit keer een dagje gaan windsurfen… dus ging ik gezellig een dagje samen met mijn moeder op pad. Ruim op tijd stapte ik de deur uit en niet veel later stopte mijn moeder voor de deur. Op naar Noordwijk!

Eenmaal in Noordwijk zagen we bij de parkeerplaats al Maika met haar gezinnetje. Bepakt met mijn loopspullen en mijn moeder met een paraplu liepen we gezellig met zijn allen op naar de start. Daar stonden de eerste fanatieke kindjes al te wachten tot zij aan hun race mochten beginnen. De eerste regendruppels begonnen te vallen, maar het stelde nog niet veel voor…. Het zal wel over waaien dacht ik nog.

Het was verder nog lekker rustig dus kon ik nog snel een sanitaire stop maken zonder lang te moeten wachten. Bij het startnummer ophalen zag ik John en niet veel later voegde Michiel zich bij ons. Het zachtjes druppelen begon langzaamaan steeds iets harder te gaan en langzaamaan voegde allerlei bekende zich bij het groepje rondom mijn moeders paraplu.

Het plein stroomde ook langzaam steeds voller en ook de rij bij die ene toiletkar (ja je leest het goed, maar 1 klein toiletkarretje voor heel veel lopers) werd steeds langer. Oke nog even een sanitaire stop en dan omkleden. Het duurde dit keer veel langer voor ik aan de beurt was en ohhh wat was ik blij dat mijn jasje aan had gedaan ’s morgens. Het begon steeds harder te regenen en niet veel later kon ik gelukkig weer schuilen onder mijn moeders paraplu.

Toen brak het helemaal los… een enorme stortbui. Iedereen vestopte zich in de tenten voor tasafgifte en startnummer ophalen met als gevolg dat dit niet meer bereikbaar was voor de mensen die hun startnummer op kwamen halen of tas af wilde geven. De tijd begon te dringen en ik moest mij echt gaan omkleden en eigenlijk gaan inlopen. Brrrrrrrrrr koud… en ieeeeeeeewwww en hele plens water in mijn nek. Ik gaf mijn tas aan mijn moeder en nam afscheid zodat zei een mooi plekje bij de start kon zoeken. Eenmaal bij de start was ik al doorweekt en hoorde ik dat de start werd uitgesteld met 10 minuten. Serieus? Iedereen is koud en doorweekt en dan ga je het uitstellen??? Maar goed….. zo gebeurde het dat Michiel en ik nog 5 minuten voor de start onderstaand treurige uitzicht op de startstreep hadden.

Nog even kletsen met een bekende van eerdere lopen en toen werd iedereen die meedeed aan de 10km toch wel gevraagd om naar de start te komen. Oke… beetje op en neer hupsen om het wat warmer te krijgen dan maar….In het startvak nog meer bekenden en werden de laatste tactieken doorgesproken. Ik had voor mijzelf in het hoofd om proberen om 4:30 min/km te gaan lopen (45:00 minuten als eindtijd) en kijken hoe het zou gaan.

3-2-1 Here we go! De startstreep over en hop de boulevard langs Hotel van Oranje, ineens in mijn ooghoek Nesrine. Ik wist dat zij zou lopen, maar ik had haar nog helemaal niet gezien. Ik riep haar en ze begon meteen naast mij te lopen. Ik wist dat zei ook zo hard als mogelijk moest, maar ze had geen zin en bleef bij mij. Ze zou mij gaan hazen en vroeg mijn plan… uhhh oke… We liepen verder en ‘piep piep’ 1e km 4:27 minuten. Mooi! Niet veel later was het begin van de bebossing en ohhh wat was dit mooi. Met het geluid van de stortregen in het bos…. een heel mooi effect.

Uhhhhh wat is dat???? En verzorginspost… met sponzen woehahahhahahahaha de dames begrepen wel waarom ik even keihard moest lachen, maar goed… als het niet zo nat was geweest was het een lekkere verkoeling geweest ;-).

De eerste echte steile helling werd beklommen en ohhhwww een fotograaf bovenop de heuvel. Nesrine en ik wilde natuurlijk wel een beetje leuk op de foto dus duimpjes omhoog 😉 (helaas is Nes maar voor de helft gefotografeerd, maar check die duimpjes).

De benen voelde nog prima en wiehoeeeeee downhill, wat heerlijk! Daarna een stuk vlak waar ik nog aardig tempo kon houden…..Een verzorgingspost in de verte en Nesrine vroeg of ik wat wilde drinken, uhhh ja doe toch maar, toch best wel al dorst. Dat smaakte heerlijk uhhhhhh OHWNEEEEE die heuvel……ik dacht dat die eruit gehaald was, maar niet dus. Een steile helling omhoog… kleine pasjes omhoog, maar het tempo vertraagde wel iets. Nesrine probeerde mij bij te houden, maar ik merkte dat dit toch best veel energie kostte.

Daarna was het af en toe een heel kort stukje paardenpad (maar net een te groot stuk om er met een grote stap overheen te springen), schelpenpad, paardenpad, schelpenpad….. Ik probeerde Nesrine bij te houden, maar merkte dat ik toch minder goed het tempo kon vasthouden. Ik had Nesrine al eerder gezegd, als je harder wilt moet je gaan. Na 6km was daar het punt gekomen, Nesrine begon te versnellen en ik probeerde het tempo iig vast te houden. Het was niet meer het begoogde tempo van 4:30min/km en probeerde om gewoon zo hard als mogelijk te gaan en maar te gaan zien wat het zou worden.

Het was inmiddels droog geworden en begon eigenlijk alweer een beetje warmer te worden. Vanaf ongeveer 7 a 8 km (ik weet het even niet meer) haalde ik de laatste lopers van de 5km in (die waren 10 minuten na ons begonnen) en werd het steeds meer slalommen. Dit koste ook wel weer een beetje energie, maar ik wist dat het niet lang meer zou duren.

We liepen de duinen uit, langs de villa’s vlakbij het strand , op naar de boulevard. De Boulevard die dan ineens enormmmmm lang blijkt te zijn. De finish kwam steeds dichterbij en toen ineens aan de linkerkant mijn moeder, ‘ kom op Gabriel, je bent er bijna!!!’ Whoeeeesssss nog een laatste eindsprint, handjes omhoog en finishen maar. HOPPA! 45:46 minuten!! Het duurde even voor ik besefte wat ik voor mooie tijd had gelopen op dit parcours, maar niet veel later was ik retetrots!

Nesrine stond op mij te wachten, samen met haar little campions. Na een dikke knuffel en een selfie hoorde we dat Edwin van der Sar aankwam om te finishen. We zagen hem finishen en we wilde eigenlijk wel met hem op de foto (zeker nadat Nesrine te horen had gekregen wie het was (sorry Nes was zo’n prachtig moment hihihi 😉 ).

Het duurde niet lang of iedereen druppelde een beetje binnen en zochten de groene paraplu van mijn moeder (die was inmiddels ingeklapt, want tja…. Het regende niet meer). Maar goed.. uiteindelijk was de club weer compleet en werden er diverse foto’s gemaakt en begon Maaike snoepjes uit te delen. Ze was immers de dag erna jarig en ze had een P.R. gelopen.

De loop werd met een kleiner groepje afgesloten met een gezellige borrel (nou ja een kop warme chocolademelk met slagroom) bij 1 van de strandtenten in Noordwijk. Daar begonnen uiteindelijk de grijze wolken weg te trekken, de zon te schijnen en werd het prachtig weer.

Het was een mooie en vooral gezellige dag. En of ik volgend jaar weer de 10 van Noordwijk loop…. Ik denk het wel 😉