Oké met die gierende schoenen….dat was dus niet de bedoeling, maar gebeurde lichtelijk toch wel ;-). Maar voordat ik bij dat punt aanbeland in dit raceverslag over de Runner’s World Circuit Run van afgelopen zondag in Zandvoort zal ik maar eens bij het begin van deze dag beginnen.
Zondag 7:30 uur ging mijn wekker af, enigzins nog beduust druk ik op snooze… uhhh halloooo waarom gaat mijn wekker? Ohwja wacht even, Zandvoort, Circuit Run, Odlo running team, wiehoeeeee… het drong weer langzaam tot mij door (ik had die nacht 11 uur geslapen, dus het moest allemaal even ‘landen’). Na een aantal keer gesnoozd te hebben werd ik door mijn vriend het bed uitgeduwd. Jaja ik ga er al uit 😉 Ik pakte mijn tas en wilde wat loopkledig erin stoppen, ohwja, we krijgen daar kleding. Toch stopte ik voor de zekerheid een loopsetje in mijn tas (je weet het maar nooit). Ik at een lekkere krentenbol en stapte uiteindelijk rond 9:30 uur de deur uit… Op naar Zandvoort!
Een klein uurtje later belande ik via een weg langs de prachtige Amsterdamse waterleidingduinen (en wiehoeee mijn dag was meteen goed, want ik zag allemaal mooie herten) in het zonnige Zandvoort. Ik parkeerde de auto en liep richting het Circuit.
Na wat gezoek en heen en weer geloop vond ik de stand van Odlo. Daar kreeg ik een prachtige set kleding aangereikt (later meer over deze kleding) en maakte ik kennis met de diverse teamleden van Odlo. Niet lang daarna kwamen Mari, Andrea en Patricia binnendruppelen. We gingen ons omklededen in de pitbox en daar zaten Anneloes en Jamilla (samen Tough Squad) al. Niet veel later kwam ook Kirsten samen met haar vriend binnenlopen. Nadat iedereen zich in de kleding had gehezen was het tijd voor een fotomoment. Manon voegde zich nog bij ons en het plaatje was compleet.
Er waren zoveel camera’s dat we op een gegeven moment niet meer wisten waar we moesten kijken. De klokte tikkte door en uiteindelijk was het tijd om richting de start te gaan. Manon, Mari en ik zouden samen gaan lopen, dus ik hield ze goed in de gaten. We zouden maximaal 5:00 min/km gaan lopen, Mari had de dag erna een duurloop van 35km op de planning, Manon zou na deze 5km nog de 12km lopen en ik.. tja ik mag even nog niet harder van de fysio. In het startvak nog wat foto’s en liepen we een heel klein rondje in.
Mari met z’n harem
Daarna was het aftellen en voordat ik het wist was het ‘pang’. Zoefffff daar gingen we… inclusief ‘vroem vroem’ geluiden schoten Mari, Manon en ik door de Tarzanbocht. Daarna een stukje omhoog om vervolgens alweer richting de startstreep te gaan… huh? Is dit een 1 kilometer loop hahahha… we liepen daarna dus weer door de Tarzanbocht en omdat we de eerste keer hadden gezien dat daar een fotograaf stond gingen we breeduit met zijn 3en voorbij 😉 #allesvooreengoedefoto
De eerste kilometer ging overigens veel te hard, 4:40 minuten, oeps… we liepen nog steeds lekker te kletsen het parcours over en wisten alledrie dat het te hard ging. We probeerden iets te vertragen, maar door de ietswat hoogte verschillen op het parcours ging dit bij mij wel een beetje vanzelf. Toch was het nog steeds te hard, maar de tijd ging langzaam iets naar beneden. 4:47 minuten deden we over de 2e kilometer.
We liepen lekker het parcours over, hadden lol en voordat ik het wist begonnen we aan de laatste kilometer. Ik kan merken dat ik het niet meer gewend ben om lang op een iets hoger tempo te lopen en vond het eigenlijk niet zo erg om alweer richting de finish te gaan. Dit zegt wel iets over mijn conditie op dit moment (Zucht en een Snik)…. Mijn lijf mist de snelle intervallen en het duurvermogen. Maar goed, de laatste kilometer ging in en we kwamen steeds dichterbij de finish. Ineens zag ik vlak voor de finish Stacey in het publiek staan. Zij stond met haar camera klaar om mooie actiefoto’s te maken. ThnX meis voor de toffe foto’s
Met de finish in zicht begonnen we alledrie iets harder te lopen en begon er een heuze eindsprint… met gierende schoenen ricting de finish…. heerlijk! Natuurlijk niet verstandig, maar het voelde zoooo fijn! Met zijn 3en kwamen we de finish over in 23:53 minuten.
Daarna liepen we richting de medailles en kregen Manon en ik te horen ‘zoooo de meisjes van de Warmin-up liepen zelf mee, knap hoor’. Hahhahaha oke, gister zag ik het sfeerverslag van deze dag en begreep ik de opmerking. We hadden hetzelfde outfitje aan…. Alleen manon en ik zijn beide een brunette en die dames waren allebei blond hihi…Maar het was wel een schattige opmerking waar wij allebei veel lol om hadden.
Kijk en vergelijk 😉
Na de medailleselfie kwamen Andrea en Veronique ook binnen, Manon en Andrea moesten meteen weg want zij zouden allebei nog de 12 kilometer lopen en het zou niet lang meer duren voordat die van start zou gaan. 
Mari en ik zouden nog gaan aanmoedigen bij de 12 kilometer, maar allebei moesten we eerste even wat warms aan. De start van de 12 was inmiddels begonnen, maar we hebben nog wat bekenden richting de finish geschreeuwd.
Het was een gezellige dag en ik heb een hoop bekenden gezien en heel kort gesproken. Odlo (en dan met name Veronique en Mathijs) bedankt voor de deelname in jullie team en Runner’s World bedankt voor de gastvrijheid na afloop van de 5 kilometer. En Mari en Manon, die marathon met zijn 3en… gaan we doen 😉 
4 Comments
Toch wel een heel bijzondere ervaring he, hardlopen over het circuit! Inmiddels kom ik terug op mijn uitspraak dat dit eens maar nooit weer was (want wat wás dat strand zwaar!) Volgend jaar wil ik hem weer lopen, hopelijk kan ik er dan meer van genieten
Volgend jaar zal het vast beter gaan, je stelt je er dan gewoon op in dat het loodzwaar wordt… kan het altijd meevallen 😉
Hoi! Mooi om te lezen weer!
Ik vond t strand ook echt zwaar.. Wat n geploeter haha mijn tijd, 1:09 over de 12 km
Al met al mooie race!
Ik vind het een supertijd!!!!!! Mag je dik tevreden mee zijn!