Le tour ride, een kleine Cyclists high!

Afgelopen zaterdag fietste ik samen met Everdien mee met de tourtocht ‘Le tour ride’ ter ere van de start van de Tour de France. De toertocht startte in Leiden, maar voor ons startte de tocht al in Alphen. Tijd voor een terugblik op deze dag. De dag waarop ik een serieus afstandsPR fietste en een soort van cyclists high beleefde. 

Al vroeg gaat de wekker, want samen met Everdien ga ik een tourtocht doen van 80km. De start en finish is in Leiden, dit omdat het vandaag precies 40 jaar geleden is dat de officiële Tour de France in Leiden startte. Alphen ligt op ongeveer 15 kilometer van Leiden en zo besloten we om in ieder geval op de heenweg met de fiets te gaan. Terug kon altijd nog met het OV, maar het streven was er wel naar om ook terug te fietsen. Na een stevig ontbijt van 4 pannenkoeken, trek ik mijn fietspakkie aan, smeer ik mijzelf in met zonnenbrand en pak de laatste spulletjes om mee te nemen. Ik pomp voor de zekerheid nog even de bandjes van mijn fiets op en rond 8 uur ben ik klaar om te gaan.

Ik fiets eerst naar Everdien, die sindskort aan de andere kant van Alphen woont, en kom met iets meer dan 5 kilometer bij haar aan in de straat. Everdien is ook al ready to go, haar vriend checkt voor de zekerheid nog even mijn bandjes, maakt nog even een foto en dan gaan we pad.

We hebben er allebei heel veel zin in, maar vinden het ook ergens wel een tikkie spannend. Ikzelf heb nooit meer dan 66km gefietst en Everdien nog nooit meer dan 80km. Maar dat we het gaan halen, daar zijn we van overtuigd. Omdat we nog aardig wat kilometers voor de boeg hebben, fietsen we op ons dooie gemakkie en al kletsend naar Leiden toe. Onderweg zien we al bordjes hangen en daardoor weten we dat we deze weg later nogmaals zullen gaan fietsen. Het parcours ligt er prima bij 😉

Na 17 kilometer komen we aan bij het universitair sportcentrum aan in Leiden en zien we al snel de startboog staan. We halen ons startpakketje op, bevestigen de stuurbordjes en maken nog even gebruik van het toilet. Als we allebei zijn geweest, zijn we eigenlijk klaar om te gaan. 

De originele tourauto van 40 jaar geleden staat bij de start en tja… daar moeten we nog even mee op de foto voordat we op pad gaan. Na dit historische momentje gingen we echt van start. 

Doordat je zelf mag bepalen hoe laat je start (als het maar tussen 9:00-11:00 uur) starten we ook echt met zijn 2. Er wordt verder geen tijd bijgehouden, dus het is allemaal heel relaxt. We fietsen eerst de wijk uit, langs Corpus en fietsen zo richting Valkenburg. We worden al vrij snel ingehaald door het eerste clubje met mensen (te herkennen aan de stuurbordjes en sommige ook een mooi shirt), maar laten ons niet gek maken en fietsen lekker ons eigen tempo. Ik heb er tenslotte al 22km opzitten en we hebben er minstens 80 nog voor de boeg.

We fietsen langs het Valkenburgse meer en door werkzaamheden is het fietspad wat smaller dan normaal. Everdien en ik fietsen stevig door, maar we voelen de hete adem van een groepje achter ons. Als het pad weer wat beter wordt, krijgen we meteen commentaar van de mannen ‘kom op meiden, jullie houden de boel op’, ‘als jullie zo doorfietsen, worden jullie de hekkensluiters’. Everdien en ik kijken elkaar en zijn eigenlijk verbaasd over deze reacties. Je kan het natuurlijk als grapje opvatten, maar hoe deze mannen het zeiden voelde het gewoon niet als een grapje, maar als kei serieus. Terwijl we echt een beetje verbolgen zijn over deze opmerkingen fietsen we van bordje naar bordje en gaan bijna fout bij een tunneltje richting Katwijk.

We fietsen deels over bekend, maar ook grotendeels onbekend terrein. Leuk om zo de regio te ontdekken. Het eerste deel van de 3 routes (80, 115 en 150km) had een overlap, maar we hadden niet zo goed gekeken wanneer de splitsing zou komen. We waren dan ook blij toen we de splitsing zagen en niet ergens per ongeluk een bordje over het hoofd hadden gezien. Waar de 115 en de 150 km naar rechts gingen langs de kaag, gingen wij naar links. Het was heerlijk om langs het water te fietsen en het bracht mij goede herinneringen van een teamuitje van een paar jaar geleden omhoog. Op een gegeven moment herkende ik zelfs een deel van de route waar ik eerder had gefietst, zo leuk. We begonnen allebei een beetje trek te krijgen en Everdien begon aan haar snelle jelle. Ik kon mij herinneren dat ergens rond de 30km een verzorgingspost zou zijn, dus ik haalde het printje met de route die ik in mijn achterzak had gestopt eruit en iets verderop zou de eerste post zijn. Het papiertje en de snelle jelle ging weer terug in onze achterzakken en we fietsen lekker door. We hoorden ineens weer van achter ‘nou meiden, wel een beetje doorfietsen hoor’… dat waren weer andere mannen dan eerder en we keken elkaar weer aan. Wat een onaardige mannen zeg, bah! We zijn dit allebei niet gewend van met het hardlopen en waren echt verbaasd. Het is geen wedstrijd, maar gewoon een lekker tochtje.

Enigszins verbolgen kwamen we aan bij de eerste verzorgingspost. Daar stonden diezelfde mannen wat te eten en te drinken en ik moest mij echt inhouden om er niet wat van te zeggen. Ik at een lekkere wafel, banaantje erbij en kon even gebruik maken van het toilet. Het vochtpeil werd bijgevuld, even een foto voor het thuisfront en weer door. 

Ik kwam nu echt op bekend terrein, namelijk vanaf de brug van Leimuiden via Rijnsaterwoude naar Alphen. Maar voordat we naar Alphen fietste, gingen we nog even een slinger door Woubrugge en kon ik Everdien gelijk wat meer over dit deel van de route vertellen. Daarna langs de molen waar ik voorheen altijd veel foto’s maakte om via de Maximabrug richting het deel van de route te fietsen waar we eerder die dag al hadden gefietst. Nu was het helemaal bekend terrein. We maakte wat grapjes over diverse borden langs de weg en voordat we het wisten gingen we alweer van het eerdere fietspad af en fietste we op een deel van de route van de halve en hele marathon van Leiden. We waren al best wel weer wat kilometers onderweg en wederom kregen we allebei behoorlijke trek. Ik keek vol bewondering hoe Everdien een banaan opmaakte en opat op de fiets en niet veel later deed ik hetzelfde trucje. Weer wat geleerd. Niet veel later (lees 1,5km) kwamen we aan bij de volgende verzorgingspost en zaten we op 61km van de officiële tour (voor mij dus 83km). Deze verzorgingspost was ook voor de fietsers van de 115 en de 150 km en was wat drukker dan de vorige. Ook de keuze qua eten en drinken was hier wat royaler. We besloten om gewoon even lekker te gaan zitten om zo even goed te kunnen eten en drinken. Alles voelde verder nog prima en we hadden er echt veel lol in. 

Na een uitgebreide stop gingen we weer verder en voordat we het wisten, fietste we ineens op een heel smal pad. Je kon daar eigenlijk alleen maar achter elkaar fietsen en ik hoopte alleen maar dat ik niet teveel mensen op zou houden. We moesten een dijkje op, hekje door en ik eerst maar even het groepje achter ons voor. Nu waren we wel even ‘hekkensluiters’ en we moesten even grinniken om mijn opmerking. Aan het eind van dit pad zat ook wederom een hekje en een hoog bruggetje. Deze wandelde ik op en al fietsend ging ik hem naar beneden. De weg over en ohw.. het volgende pad met hekje stond alweer voor ons klaar. 

We fietsen wederom netjes achter elkaar en ik had echt geen idee waar we eigenlijk nou zaten. Het was wel een mooi stuk en zou er best nog eens hardlopend naar terug willen.

Aan het einde van het pad hadden we inmiddels weer 2 mannen achter ons zitten en eenmaal weer op de weg verwachtte ik eigenlijk dat zo zoeeeffff voorbij zouden gaan, maar dat gebeurde niet. Niet veel later kwam 1 van de 2 mannen voorbij en ging voor ons fietsen. Zo lief, hij ging op kop om ons uit de wind te houden. Vanaf dat moment hebben we eigenlijk met zijn 3 (die andere man bleef als bezemwagen achter ons) kop over kop gegaan. We trapte echt flink door en reden hele stukken met 30km/uur. Heerlijk! We kwamen steeds dichterbij de eindbestemming en raakte even in gesprek met de mannen. Ze waren zo verbaasd dat ik nog zo makkelijk fietste zonder echte fietsschoenen (ik fietste gewoon op mijn ASICS) en vertelde dat ik niet beter wist. De laatste kilometers gingen op deze manier supersnel voor mijn idee en voordat ik het wist fietsten we de finishboog onderdoor. Daar kregen we onze medaille aangereikt en maakte de lieve mannen een foto van ons. 

We besloten om nog even lekker een drankje te doen (we hadden nog een gratis consumptie tegoed) en namen plaats aan tafel bij de mannen en het werd een gezellig gesprek. Omdat onze benen en alles nog goed voelde besloten we om uiteindelijk gewoon naar huis te fietsen.

Het was nu een stuk drukker overal, dus het was even goed opletten in het centrum van Leiden, maar eenmaal weer wat meer uit het centrum fietste we nog steeds flink door. We fietste voor de 3e keer over hetzelfde stuk, maar dit keer in tegengestelde richting en woehoeeee bijna thuis. Ik fietste nog even met Everdien mee voor nog een ‘after’ foto.

Het laatste stukje fietste ik nog steeds lekker door en toen ik de straat in reed zat ik op 129,5km. Je snapt het al…. ik heb nog even rondjes door de straat gefietst om aan de 130km te komen. Eenmaal de 130km aangetikt had ik toch wel een kleine cyclists high. Geen idee of dat echt bestaat, maar het voelde echt goed.

Het was een onwijs leuke en vooral gezellig dag. We hadden mooi weer, het was een gevarieerde route en het was allemaal prima geregeld. Ik ga zeker proberen om vaker mee te gaan fietsen met deze organisatie en sowieso wat vaker een georganiseerd tochtje te gaan doen. Mocht je nog aanbevelingen horen, dan lees ik ze graag hieronder in de reacties. Thnx alvast 😉