Kronkelend door de straten van Alkmaar

De Alkmaar city run begint inmiddels ook een traditie te worden, want dit jaar stond ik alweer voor de 3e keer aan de start van deze populaire avondrun. Elk jaar denk ik alleen hetzelfde aan het begin van de dag van deze run…. waarom zo laat?? De 10 kilometer start namelijk pas om 21:30 uur ’s avonds. Toch schrijf ik mij elk jaar weer in en zo stond ik dus vorige week vrijdag voor de 3e keer in mijn hardloopoutfit in het gezellige Alkmaar. Tijd voor een terugblik naar deze run.

De dag begon al vroeg, om 5:45 uur om precies te zijn, ik moest namelijk eerst nog werken. Vanaf mijn werk reed ik rond 15:30 uur richting Alkmaar. Een klein 50 minuten later stond ik met mijn auto geparkeerd op een terreintje vlakbij de binnenstad. Ik had afgesproken om met Linda en haar zus Anja nog even ergens wat te gaan eten, maar eerst moest ik ze nog even vinden. Ze waren gezellig aan het winkelen, dus na enige tijd vond ik de dames in de winkelstraat. We liepen nog wat winkels in en uit en al zoekend naar een pannenkoekenhuisje liepen we een deel van de route en kwamen we langs de finish.

De pannenkoek ging erin als zoete koek en niet veel later gingen we op weg naar de hotelkamer van Linda en Anja om ons om te kleden. Nou ja kamer… Ze bleken te slapen op een soort van indoor camping met superschattige caravans en allerlei kneuterige oude attributen. Vooral deze uberhippe nieuwste van het nieuwste vlogcamera was the bomb!

Je begrijpt het vast…al die spullen zorgde ervoor dat we steeds meliger werden en met de tranen biggelend over onze wangen liepen we uiteindelijk richting de start van de loop. 

Onderweg werden we alvast aangemoedigd door een aantal mensen en konden we genieten van de ondergaande zon.

Eenmaal bij de start dumpte ik mijn tas in de kerk en zocht contact met Stacey. Zij zou ook ergens aanwezig zijn en omdat ze nogal zenuwachtig was wilde ik haar nog even moed in praten. Anja en Linda gingen alvast het startvak in (zij liepen de 5km en startte daarom een half uurtje eerder) en daar stond ook Rianne samen met haar moeder. Gezellig stonden we te praten toen Stacey appte bijna bij het startvak te zijn. Niet veel later kwam ze aanlopen en praatte ik haar een beetje moed in voor weer haar eerste 5 kilometer. Uiteindelijk liep ze een prachtige tijd en waren de zenuwen nergens voor nodig.

De warming-up ging van start en zo kon ik nog mooi voor een laatste keer een dixi in, je kan het maar kwijt zijn toch 😉 . Niet veel later ging de 5 kilometer van start en zag ik hoeveel mensen er wel niet meeliepen. Ik liep rustig naar mijn startvak, maakte alles klaar en luisterde naar de warming-up die gedaan werd door Esther Schouten. Ik kon haar namelijk niet zien, maar wel luid en duidelijk horen. De warming-up was mij wat te heftig dus sloeg hem even over. Mijn benen voelde een tikkie zwaar nog van de training van woensdag, maar het zou vast goed komen en ik hoefde immers geen strakke tijd neer te zetten.

Het startschot ging en langzaam kwam de menigte in beweging, nog even een selfie met Esther Schouten (tikkie bewogen, maar vooruit) 

Om vervolgens door de start te gaan. Ik probeerde rustig te beginnen, maar wel met een lekker tempo. De eerste kilometers was het zoeken naar een ritme en ruimte en dan voornamelijk dat laatste, want wat was het druk! En oei die warmte… De straten stonden door het mooie weer behoorlijk vol met toeschouwers, zo leuk en gezellig! Dat was 2 jaar geleden wel anders toen het behoorlijk snert-weer was (overigens wel fijner loopweer dan deze warmte vind ik).

Ik liep lekker door, maar merkte dat mijn pannenkoek toch nog aardig hoog zat, ondanks dat ik ruim van te voren deze had gegeten. Na 4 kilometer begonnen mijn darmen te protesteren… ohwjee help! Waar is een dixi?? Ik probeerde het te negeren, maar dat ging niet echt vanzelf. De misselijkheid nam toe en ik kon niet echt meer genieten van het lopen. Ik probeerde tempo vast te houden zodat ik des te sneller bij de finish zou zijn. Alleen wat duurde dat nog lang. Ik had, bedenk ik mij nu, natuurlijk ook even een huis in kunnen rennen voor een wc, maar goed… dat is achteraf. Ik liep verder, sloeg de drankpost over vanwege de misselijkheid (overigens niet slim met zulke temperaturen) en probeerde toch nog een beetje te genieten van alle lampjes en muziekbandjes langs het parcours. Alkmaar weet er welk elk jaar een goede sfeer van te maken.

De kilometers volgde elkaar op (net zoals de vele bochten in het parcours) had een klein beetje verval en kon de finish al bijna ruiken. Bij 9 kilometer was de misselijkheid op zijn hoogtepunt en was de misselijkheid zo heftig dat ik dacht dat ik moest spugen. Gelukkig bleef alles binnen en door even goed op mijn ademhaling te focussen zakte het gevoel. Ik was er bijna yes! Nog 1 bochtje door en in 1 rechte lijn richting de finish. Ik wist er ondanks alles nog een eindsprint uit te trekken en kwam met de handen in de lucht de finish over.

Ik klokte af, 48:02. Hmmm ik was er niet heel tevreden over had verwacht dat er meer in zou zitten. Maar door de omstandigheden zat er gewoon niet meer in, dus daar moest ik maar genoegen mee nemen. Ik nam mijn medaille in ontvangst en nam even de tijd om bij te komen. Even wat drinken (gelukkig viel dat goed) en potverdrie… het gevoel dat ik vanaf kilometer 4 had (dus dat ik moest poepen) was ineens verdwenen… Fijn aan de ene kant, maar wel irritant dat het tijdens het hardlopen zo enorm dwars heeft gezeten. Ik zocht Linda en Anja op, beide hadden hun ook niet echt lekker gelopen, maar goed.. we hadden het wel maar weer mooi gedaan.

Eenmaal thuis keek ik de officiële uitslag na en deze bleek 47:59 minuten te zijn. Ik was benieuwd wat ik vorig jaar had gelopen en tot mijn stomme verbazing bleek ik toen precies dezelfde tijd te hebben gelopen, echt zo toevallig hahahahaha.

Het was (ondanks de buikproblematiek) een gezellig dag/avond en was de sfeer in Alkmaar geweldig. Het kronkelde bochtenparcours zal nooit gaan wennen, maar heeft ook wel weer zo zijn charme’s. Of ik volgend jaar weer aan de start zal staan… ik weet het nog niet 😉 (of uhm misschien stiekem toch wel… iets met revanche ofzo 😉 )