Afgelopen zondag liep ik de Vestingloop in ‘S Hertogenbosch tijd voor een terugblik op deze dag.
De 10 kilometer zou pas om 13 uur beginnen, maar omdat s’ Hertogenbosch niet bepaald om de hoek ligt ging de wekker al op tijd. Vriendlief twijfelde of hij mee zou gaan in verband met het voorspelde weer, maar uiteindelijk na een ontbijtje en een klein betoog (het is in de buurt van jou appartement, kunnen we de brievenbus legen enz) besloot hij om gezellig mee te gaan. Dus rond 10:15 uur stapten we in de auto om een uurtje later bij de kleine rij van de parkeergarage aan te sluiten.
De parkeergarage lag vlakbij de finish dus dat was mooi, want daar konden mijn vriend en ik ook een bandje ophalen voor het genodigden deck. Na enig gezoek en wat verwarring waren we even later in het bezit van een bandje en konden we bij het overdekte gedeelte van de finish staan. Nog even wat drinken, plassen, omkleden enz.. (je kent het wel) en ik was er klaar voor.
De start lag ongeveer 2 kilometer van de finish vandaan en omdat ik het vervelend vind om helemaal achteraan te moeten starten ging ik op tijd op pad. Ik was nog geen 100 meter op pad of ik kwam Erik van de Halfcrazyrunnerscrew tegen. Samen met hem en een vriend volgde we een deel van de uitgezette warmin-up route om toch ook een deel nog af te snijden. Dwars door het station heen op naar het startgebied. Daar eenmaal aangekomen was het al behoorlijk druk en stonden we te kijken waar we het startvak in moesten. Terwijl we stonden te kijken begon het zachtjes te regen en hoorde we ineens dat de startvakken al werden gesloten. Iedereen moest dus nu maar achteraan aan sluiten, hmmm oke. Erik zag Mari lopen en na wat heen en weer geapp voegde hij zich bij ons. Dankzij Mari was deze dag in ’s Hertogenbosch dus dat ik hem dan ook nog tegenkom is dan wel weer extra leuk. 
Mari wilde even kijken wat er in zou zitten qua tijd dus wilde wel met enigszins ‘het gas open’ lopen. Mooi! Dat was ook mijn doel en aangezien we allebei niet ons oude niveau qua lopen zitten kwam het waarschijnlijk wel in de buurt. We besloten om gezellig samen te gaan lopen. De meute kwam in beweging (eerder dan de 13 uur die op de website stond, maar vooruit dat kan wel eens gebeuren) en toen we de startlijn passeerde drukte ik de tijd van mijn garmin in. Ik volgende Mari en ineens kwam de meute weer tot stilstand, huh? Nu al een opstopping? Wat bleek.. de start van de 10 kilometer lag 200 meter verderop want anders zouden we meer dan 10 kilometer lopen hahhahhaa. Nou Garmin weer uit en de ‘loop’ weggooien. Klaar voor een nieuwe start.
Daar klonk het startschot en Mari en ik liepen naar voren, vlak voor de start stonden Eva en Udjen van de Running junkies Amsterdam dus daar moest natuurlijk door ons beide mee geknuffeld worden. We stonden toch al zo goed als achteraan dus tja, het maakte toch niet meer uit. We passeerde de start en al vrij snel gingen we daarna een heel smal fietspad op. Aangezien Mari en ik behoorlijk de vaart erin hadden gezet moesten we her en der capriolen uithalen om de mensen via het gras en later de stoep in te halen. Ik merkte dat het toch best wel benauwd was qua weer en na 2 kilometer zei ik al tegen Mari, ga maar! Maar Mari besloot om bij mij te blijven en braaf volgde ik hem. Langs het cheerpunt van de Running Junkies Den Bosch, waar Mari even bleef hangen en ik maar even doorliep want anders kwam ik nooit meer in een ritme. Niet dat ik nu een ritme had want het leek inmiddels meer op een intervaltraining met al dat inhalen. Mari voegde zich na een kleine sprint weer bij mij en samen liepen we over het te smalle fietspad richting Vught. 
Op het fietspad ging de interval sessie verder met als extra moeilijkheidsgraad… lantaarnpalen en verkeerslichten. Ik wist ze net aan te ontwijken, maar Mari en ik hoorde dat er iemand keihard tegen aan liep. AUCH! We verbaasden ons over het feit dat er geen vrijwillers stonden, maar goed… we liepen door, passeerde de 5 kilometer en liepen het dorpje Vught binnen. Daar ontstond gelukkig wat meer ruimte op het parcours. En hoe leuk! Daar stond ‘het mooie meiden’ teammaatje Anke aan te moedigen. Snel een zwaai naar haar en weer door, tunneltje onderdoor waarna we ineens een prachtig natuurgebied inliepen.
Ik merkte dat ik beter in mijn ritme kwam en dat de kilometertijd langzaam wat sneller begon te worden, hehe ik had eindelijk de flow gevonden. Mari en ik haalde de ene na de andere loper in en met de Sint Jan, en dus ook de finish, in zicht voelde ik steeds meer energie komen. Maar eerst moesten er nog wat kilometers gemaakt worden om op dat punt op 10 kilometer uit te komen. We liepen stug door en bij 8 kilometer gaf Mari aan dat het tempo iets moest zakken, hij begon het nu zwaar te krijgen. Iets langzamer liepen we verder en kwamen we weer in een woonwijk.
We stiefelde door, nog een klein heuveltje op om niet veel later weer echt het centrum in te lopen. Langzaam versnelde we een beetje en daar kwam het laatste bochtje naar de finish.
De handen de lucht in, ondertussen zoekend naar mijn vriend die met een camera stond (maar ik bleek precies achter iemand te lopen waardoor de foto’s mislukt zijn), recht op de finish af! Met 48:27 passeerde ik de finish. Tevreden over de gelopen tijd onder deze omstandigheden liep ik naar Mari. Die hing nog even aan het hek om zijn witte vlekken te laten verdwijnen. Later was hij weer bovenjan en stonden allebei behoorlijk uit te zweten. Omdat ik wist dat we waarschijnlijk niet lang meer zouden blijven (mijn vriend en ik) maakte ik samen met Mari alvast een behoorlijk zweterige selfie.
We namen afscheid van elkaar, hij ging naar de Running Junkies om bij de 15 kilometer aan te moedigen en ik ging op zoek naar mijn vriend. Zoals ik al verwachtte verlieten wij niet veel later het regenachtige, maar o zo mooie ’s Hertogenbosch.
Leave A Reply