Ik heb wat op te biechten

Meestal deel ik zo goed als alles met jullie, van de hele leuke momenten tot de wat minder leuke momenten. Want zeker dat laatste, dat hoort er helaas ook bij. Het leven gaat nou eenmaal niet over rozen. Maar goed… de afgelopen maanden heb ik wat voor jullie verzwegen, maar na vandaag voelt het gekker om het niet met jullie te delen dan om het wel te delen.

Al sinds 15 december 2019 stond de datum zondag 22 maart 2020 rood omcirkeld in mijn agenda. Dat zou de dag worden dat ik eindelijk weer een marathon zou lopen en wel in het ‘pittoreske’ Amstelveen. Door het gedoe afgelopen zomer durfde ik eerst niet te delen dat ik mij weer had aangemeld voor een marathon. Ik kon inmiddels wel weer met gemak een halve lopen, maar toch… ik was bang dat het weer mis zou gaan. Eind december toen ik dan ook een week gevloerd lag met buikpijn dacht ik echt even ‘ohwneeeee daar gaan we weer’. Gelukkig bleef het bij 1 week en kon ik snel het trainen weer hervatten en liep ik niet veel later een P.R. op de halve marathon.

De afgelopen maanden werden de afstanden steeds wat langer en liep ik dus niet ‘zomaar omdat het kon’ 30-ers. Nee! Er zat wel degelijk een gedachte achter 😉 . Door weer en vooral veel wind werden de kilometers gemaakt en genoot ik dat het weer kon. Een aantal mensen wisten van mijn plan en stiekem voelde dat best lekker. Een aantal lopers gingen puzzelstukjes leggen door de afstanden die ik liep en gingen vragen stellen, ik biecht het aan hen op, maar verder hield ik het stil. Ik trainde lekker door en zoals het uitzag zou het gewoon gaan lukken. Waar ik begin juni nog geen 1200 meter kon wandelen zonder bijna flauw te vallen, zou ik nu op 22 maart weer een marathon gaan lopen.

Ik merkte doordat ik het niet deelde ook niet zo de druk voelde. En ik weet het, die druk leg ik mijzelf op, maar toch.. het voelde gewoon wel even lekker zo. Sowieso zou ik deze marathon niet voor een tijd gaan lopen, maar gewoon op standje genieten. Genieten om feit dat het weer kan. Genieten en gezond finishen! En natuurlijk… na al die P.R.’s de afgelopen weken begon het bij mij ook wel te kriebelen om wel voor een snelle tijd te gaan, maar dat was niet het doel toen ik mij inschreef afgelopen december en dat zou ik dan ook niet gaan doen!

Toen kwam CovID19, beter bekend als Corona, om de hoek gluren… de ene na de andere marathon werd opgeschort of afgelast, maar Amstelveen… die zou gewoon doorgaan. Helaas, vanmiddag om 15 uur maakte minster Bruno Bruins een einde aan de (stiekem toch wel een beetje aanwezige) onzekerheid… GEEN Sportevementen met meer dan 100 mensen in de Maart. Dag, Lentemarathon, Dag ‘marathonrentree’, want ja… zo voelde het een beetje voor mij.

De afgelopen dagen waren er al twijfels bij mij om ‘mijn plan’ op te gaan biechten. Na de boodschap van vanmiddag voelt het helemaal fijn om te delen. Met alle afgelastingen ben ik natuurlijk niet de enige die dit heel vervelend vind, dus een soort van gedeelde smart is halve smart….. En nu snappen jullie misschien waarom ik zo teleurgesteld ben dat alle sportevenementen met meer dan 100 mensen zijn afgelast. En ja, tuurlijk snap ik het het en zijn er veel ergere dingen, maar toch… het is wel iets waar ik de afgelopen maanden naar toe heb geleefd en mee bezig ben geweest.

De afgelopen maanden heb ik overigens bijna alle kilometers met liefde gelopen. Ik heb keihard genoten dat het weer kon en ik was er denk ik wel weer klaar voor een marathon. Ik durfde zelfs al te denken ‘ marathon, kom maar op!’ . Die marathon zal nu toch even moeten wachten. Die ‘ rentree’, die komt wel weer… en die gelopen kilometers? Die neem ik in mijn rugzakje mee op de reis naar de volgende.

Marathon, here i come!