‘Een schema is een leidraad, een schema is een leidraad’ dit mantra probeer ik door mijn hoofd te laten gaan terwijl ik mijn tempo steeds een beetje zie zakken. Ik ben bezig met een pittige tempotraining en voel de frustratie opkomen. Waarom lukt het niet? Waar is het tempo in mijn benen gebleven? En waarom maakte ik mij vooraf eigenlijk al druk over het opgedragen tempo? Als het er niet in zit vandaag, zit het er toch niet en laat je het los zou je misschien denken?
Ik ben in bepaalde opzichten en perfectionist en wil het graag goed doen. En dat kan soms dus behoorlijk tegen je werken. En zo dus ook met het hardlopen. Waar het hardlopen ooit begon als een uitlaatklep en een fijne bezigheid merk ik dat ik af en toe iets teveel bezig ben met het WILLEN presteren en vinkjes kunnen zetten na afloop van een goed afgewerkte training.
De laatste tijd gaan de trainingen niet naar mijn zin. Ik haal de opgedragen tempo’s meer niet dan wel en zie er daarom soms serieus tegen op om de deur uit te gaan voor zo’n training. Als het dan ook nog eens hard waait weet ik eigenlijk op voorhand al dat het waarschijnlijk niet gaat lukken om de tempo’s te lopen die trainer Henny opgeeft. Ik ga vaak wel, maar onderweg is het een grote mentale strijd en als ik dan inderdaad de tempo’s niet haal voelt het als falen. Slaat eigen nergens op, want met bijvoorbeeld harde wind is het ook logisch dat het veel zwaarder voelt en het misschien wel niet haalbaar is. Toch kan ik het dan niet loslaten en voelt het niet fijn als ik het niet haal.
Sommige vinden vast dat ik zeur, want ik loop nog steeds in zijn totaliteit misschien mooie tempo’s, maar het zijn niet de tempo’s die op het schema staan. Maar als ik het dan probeer te relativeren als mensen dat zeggen, weet ik ook wel weer dat ze gelijk hebben… maar toch… het is niet wat volgens papier had moeten zijn.
De trainingen waar geen tempo’s bij staan en ik zelf lekker mag pierewaaien gaan daarentegen gewoon prima. Ik hoef in principe nergens op te letten behalve dan de afstand en kan genieten van de omgeving. Maar waarom kan ik dit de laatste tijd niet zo goed bij de andere trainingen?? En loop ik al de deur uit met een hoge hartslag en een bepaalde spanning??
Ik wil het graag goed doen en waar ik vroeger enorme faalangst heb gehad met presentaties en toetsen op school denk ik dat dit nu weer de kop op steekt hoe dichter ik bij de marathon van Berlijn begin te komen. Want eerlijk is eerlijk… ik wil daar gewoon een P.R. lopen en niet zoals tijdens de NYC marathon gewoon lekker lopen en maar zien wat er gebeurt. Ik ga met een doel op pad en inmiddels heb ik dat doel wel al enigzins bijgeteld, maar het lopen van een P.R. blijft knagen en heeeeel misschien een bepaalde tijd ook nog wel. Maar aan de andere kant blijft gezond finishen het allergrootste doel, maar de streber in mij wil dan nog steeds graag een snellere tijd dan 3:41:00 uur kunnen noteren.
Mijn tijd op de marathon verbeteren staat al sinds dat ik was ingeschreven voor de marathon van Dusseldorf, maar door de achillespees blessure kon ik deze helaas niet lopen. Het plan was om daar onder de 3:41 te duiken en om te kijken hoe dicht ik op de 3:30 uur grens kon lopen. In Berlijn wilde ik dan kijken of het zou lukken om onder die 3:30 uur grens te gaan lopen en laat dat nou net nu een soort van mentaal struikelblok zijn. Want als ik heel diep in mijn hart kijk zou ik dat nu nog steeds graag willen, maar weet ik ook dat het niet realistisch is aangezien ik nog lang niet terug ben op mijn oude niveau van voor mijn blessure.
Een heleboel van jullie zullen misschien nu denken, ‘kind waar zeur je over, je loopt prachtige tijden waar ik alleen van kan dromen en dan zet je toch die tijd gewoon uit je hoofd’. Ja dat is ook zo, maar op de 1 of andere manier werkt dat in mijn hoofd niet zo makkelijk. Het voelt dan misschien toch een soort van als falen, wat eigenlijk nergens op slaat. Maar dat bij mijzelf aan mijn verstand peuteren blijft moeilijk.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dit ‘gemeimer’ en onsamenhangende verhaal allemaal op het digitale papier zet, maar wie weet is dit wel de eye opener dat ik mezelf eigenlijk een soort van in de weg zit op het trainingsgebied. Dat daardoor de trainingen niet lekker gaan en dat ik inderdaad gewoon af en toen moet denken ‘F*ck it, nu gewoon even niet’.
De ‘Road to Berlijn’ is nog 7 weken en 2 dagen… het wordt de hoogste tijd om het schema als leidraad te gaan gebruiken in plaats van dit staat er dus dat MOET er gelopen worden. Tijd om de ‘hardloopschema faalangst’ de deur uit te doen en te gaan genieten van de prestaties die ik nu WEL lever! 
7 Comments
Ik kan wel gaan zeggen dat je niet te streng voor jezelf moet zijn, en dat je in mijn ogen mooie tijden loopt, maar daar heb je niet zoveel aan Hopelijk krijg je alles een beetje op een rijtje en kan je weer gaan genieten van het lopen, het is je gegund, je werkt er hard genoeg voor. Kop op meid, het komt goed!
Past je trainer de tijden niet aan als je ze consequent niet haalt? Daar moet toch een reden voor zijn? Consequent te hard proberen te trainen lijkt me ook niet goed?
Misschien ben je op dit moment niet tevreden over je trainingen, maar ik zie vooral iemand die een enorme doorzetter is. Die zich niet laat weerhouden door een beetje drukte of slecht weer. Die resultaten boekt waar menig hardloper jaloers op is. Die andere lopers complimenteert, adviseert en motiveert. Wat voor tijd je ook loopt in Berlijn: ik vind je een enorme kanjer!
Komt wel goed schatje! Zullen we weer eens samen lopen? Voor de gezelligheid?
Ik snap helemaal wat je bedoeld, je wilt progressie boeken en dus bepaalde tempo’s halen. Maar probeer het wat los te laten, je traint hartstikke gedisciplineerd. Lukt een PR, dan is het mooi. En anders komt het echt wel. Als je het leuk vindt, dan kom gerust in augustus deze kant op, gaan we lekker over de Holterberg hobbelen zonder op het tempo te letten 🙂
Hoewel ik niet t tempo Loop zoals jij loopt… Maar een aantal dingen die je benoemd zijn herkenbaar!
Het komt wel goed! Succes , je kunt t
[…] wat ik na afloop van mijn training te knagen, dus besloot ik om dat op ‘papier’ te zetten. Een blog waar ik wederom veel lieve reacties op kreeg en ook een aantal met een mooie duw in de goede […]