Waar ik op 10 mei nog vol trots mijn nieuwe doel bekend maakte, ging het vanaf 13 mei helemaal mis. En niet zo’n beetje ook, het ging echt goed mis. Inmiddels gaat het stapje voor stapje iets beter, maar ben ik nog lang niet de oude. Waar ik op dit moment 2 stappen vooruit zet, moet ik zo nu en dan ook een stapje terug doen. Hoe en wat er allemaal aan de hand is en hoe het met mijn doelen zit… ik vertel het je in deze blog.
Ineens kwam daar het besef ‘shit dit gaat niet goed’, ik strompel naar een hek net na de finish van de Leiden marathon (ik deed mee aan de 10km) en heb het idee dat ik moet spugen. Het gaat van kwaad tot erger, waar het begon met enorme misselijkheid beland ik uiteindelijk rillend van de kou en aan het infuus bij de eerste hulppost net na de finish. Ik schaam mij in eerste instantie dood, want hoe kan ik zo onderuitgaan na een 10 kilometer die ik niet eens zo heel hard liep… ik die 5 weken daarvoor nog een briljante marathon in Boston liep… de schaamte kan ik ergens toch wel snel loslaten als ik door mijn eigen collega’s wordt behandeld. Ze weten wie ik ben en wat ik normaal doe en zien ook dat het op dit moment gewoon niet lekker gaat. Ik krijg 1 liter aan vocht en knap er enorm van op, maar hoe kan dit?
In de week voorafgaand aan deze loop heb ik nachtdiensten. Normaal heb ik daar niet zoveel van, maar tijdens deze reeks ben ik zo misselijk en niet zo lekker. Daar waar ik normaal echt een kliko ben als het om eten en drinken gaat, heb ik daar nu echt moeite mee. Ik weet niet zo goed waardoor het komt, denk zelfs even dat ik zwanger ben en geef de nachten maar de schuld. Na mijn nachtdiensten pak ik het sporten weer op (tijdens mijn nachten sport ik eigenlijk niet of nauwelijks) en merk dat dit moeizaam gaat. Weer geef ik de schuld aan mijn nachtdiensten en kort mijn ‘zombirun’ nog meer in dan normaal.
De dag voor Leiden loop ik in de middag 6 kilometer rustig los samen met Stefan. Het is behoorlijk warm en wijd daar mijn hoge hartslag aan. Het lopen gaat ook voor geen meter, maar ook dat wijd ik aan de warmte. Nu achteraf denk ik ‘ik had beter moeten weten’. In de avond heb ik een fotoshoot in het zwembad van een uurtje en gelukkig, dat gaat wel goed.
Op zondagochtend ben ik wel wat moe, maar voel mij goed genoeg om te lopen… en ach.. wat is nou 10 kilometer? Het eten en drinken gaat er wel in, maar niet van harte zoals normaal.
In de middag ga ik van start en na een paar kilometer krijg ik enorme buikkrampen die later overgaan in misselijkheid. Ik gooi mijn tempo eraf en gelukkig zakt het. Ik loop lekker door en moedig de marathonlopers die inmiddels ook op het parcours erbij lopen aan. Ik krijg weer energie terug en ga met een kleine eindsprint de finish over… hierna ben ik zo misselijk en strompel naar het hek.
De dagen na Leiden voel ik mij nog steeds kl*te en besluit om die dinsdag naar de huisarts te gaan. Zij weet het ook niet zo goed, ze laat wat bloed onderzoeken maar eigenlijk komt daar niks uit. Ik moet het maar aankijken en als het niet ophoudt maar een zwangerschapstest doen.
Het kabbelt voort en na een paar dagen durf ik weer iets van een sportactiviteit te ondernemen. Ik besluit om op de racefiets te stappen, maar ik merk al redelijk snel dat ik echt nog niet de oude ben. Toch weet ik 31 kilometer eruit te krijgen, maar meer zit er echt niet in.
In het weekend moet ik werken, op zaterdag een dagdienst en op zondag een avonddienst. Het wordt er in het weekend niet beter op, zit heel snel vol door eten en drinken en ben heel snel misselijk. De zwangerschap is negatief, dus tja… dat is het waarschijnlijk ook niet, maar wat dan wel? Tijdens de avonddienst op zondag ben ik na het avondeten zo verschrikkelijk misselijk, het is echt niet normaal. Ik geef de schuld aan het vette kroketje wat ik opheb (ik had daar zo’n zin in, maar daarna zo’n spijt van) en weet de laatste paar uurtjes door te komen. Eenmaal thuis duik ik mijn bed in, maar kan niet echt de slaap vatten. Na ruim een uur in bed te hebben gelegen begint de ellende.. ik moet spugen. Mooi! Dan ben ik ervan af (denk ik op dat moment). Een half afwasteiltje vol komt eruit, niet normaal hoeveel. Ik duik daarna weer mijn bed in, maar na een paar uurtjes zit ik wederom met het afwasteiltje op de wc. Dit keer niet alleen spugen, maar ook waterdunne diarree. Het spugen houdt gelukkig vrij snel op, maar elk uur zit ik op de wc en voel mij steeds zwakker worden. In de ochtend krijg ik amper iets te eten en drinken naar binnen en maak mij wel een klein beetje zorgen. Ik heb al 2 weken lang een verminderde intake en ben nu compleet leeg. Ik bel de huisarts en mag in de middag langskomen. Daar is mijn pols voor mijn doen al best hoog (hij vindt het normaal) en zijn de rest van mijn waardes nog prima. Ik word naar huis gestuurd met een receptje voor anti-misselijkheidstabletten. Het autorijden wat ik doe is eigenlijk onverantwoord, ik rij bijna een fietser aan en als ik later in de apotheek de medicatie ophaal val ik bijna flauw. In de avond heb ik de hele tijd pijnlijke benen en voel me echt een wrak.
Dit kabbelt heel de week een beetje door. Ik krijg er mondjesmaat vocht en eten in, val meerdere malen bijna flauw, plas heel weinig en trek tussendoor aan de bel bij de huisarts dat het zo niet gaat. Helaas concludeert hij via de telefoon dat het vast wel goed met mij gaat en jonge gezonde mensen niet zo snel uitdrogen en dat ik maar moet afwachten. Op vrijdag mag ik ‘voor mijn gemoedstoestand’ bij de huisarts langskomen en zit daar met een rustpols van 110 en nog steeds een goede bloeddruk. Daarbij ben ik inmiddels 5kg afgevallen sinds de ochtend van Leiden. Na een aantal testen bij de huisarts besluit hij toch maar even te overleggen met de internist. Ik moet gelijk door naar het ziekenhuis en eenmaal daar lig ik nog geen uur later op mijn linkerzij voor een gastroscopie (kijkonderzoek van de maag en bovenste stuk dunne darm). Er wordt niks gezien (gelukkig), maar wel worden er voor de zekerheid biopten afgenomen. Ook wordt er bloed geprikt en een afspraak voor een echo van mijn buik gemaakt. Datgene waar ik echt op zat te wachten (een beetje vocht) krijg ik niet en ik krijg het advies ‘kleine slokjes drinken, want het wordt warm dit weekend’ mee. In de avond strompel ik met Nicky samen naar de snackbar voor een perenijsje. Deze gaat net aan op en tussendoor moet oma op een bankje zitten.
Ik probeer zelf toch maar weer wat meters te maken en loop af en toe een rondje met Nicky. Ook probeer ik het werken weer op te pakken (heb nog een hele toffe stagedag op de ambu), maar na een weekje proberen kom ik na een goed gesprek met een collega tot de conclusie dat dit echt niet zo gaat. Het eten en drinken gaat nog steeds heel slecht en tja, als er geen energie ingaat, komt het er ook niet uit. Daarbij ben ik inmiddels 7 kilogram lichter en heb ik ook qua spieren en conditie enorm ingeleverd.
Uit de onderzoeken van de internist komt uiteindelijk niet echt iets en ik word terugverwezen naar de huisarts. Deze duwt mij vanwege het trouwen (op dat moment over precies 2 weken) in het hoekje stress. Want ja hij wist zelf hoe stressvol die laatste weken konden zijn. Als er iemand nuchter is onder dat hele trouwen ben ik het wel, maar goed… hij wil mij naar een fysio hebben voor ademhalingsoefeningen want ik zou wel eens een gespannen middenrif kunnen hebben die op mijn maag duwt en voor het volle gevoel zorgt. Eenmaal thuis na deze afspraak heb ik eerst een potje zitten janken! Ik was er zo klaar mee. Bijna had ik mijn hardloopschoenen aangetrokken en was ik gaan rennen. Dan maar ergens neerstorten, dan wordt er tenminste nog iets gedaan. Ik was echt zo boos, verdrietig en teleurgesteld. Ik blijf uiteindelijk binnen en laat mijn hardloopschoenen staan.
De volgende dag kwam loopmaatje Ron, in loopkleding, wat drinken. Ik kan het niet laten en samen lopen we een rondje. Na 2 kilometer moet ik echt wandelen en na 4 kilometer is het echt klaar. Ik moet 2x gaan zitten omdat ik zo licht in mijn hoofd ben. Dit rondje was heel fijn, maar heeft mij ook doen beseffen dat ik echt nog lange weg te gaan heb.
In de middag kan ik al bij de fysio terecht. Ik krijg wat tips, maar het mooiste wat ik te horen krijg ‘nou dit slaat echt nergens op, ik koppel het terug naar de huisarts’. Gelukkig! Ze is het met mij eens dat dit onzin is. Maar goed, ik heb tips meegekregen en kan het van het lijstje afvinken. Ondertussen regel ik een verwijzing voor de sportarts, wie weet kan hij nog iets voor mij betekenen. Daarbij wandel ik zo nu en dan een rondje om mijn hoofd leeg te lopen… en geloof mij, als je zo van het kastje naar de muur wordt gestuurd is dat echt nodig!
Inmiddels zijn we dus al bijna 2 maanden verder en heb ik nog steeds niet echt duidelijkheid. Wel ben ik bij iemand uit het alternatieve circuit geweest (ben ik normaal echt niet van, maar ja.. je moet wat) en daar kwam een voedselvergiftiging uit die ik 12-5 heb opgelopen. Mogelijk heb ik ‘vies’ water gedronken en wat door een sterk immuunsysteem eerst 2 weken heeft gesluimerd voordat het echt doorbrak. Mijn nieren hebben een enorme opdonder door het vochttekort gehad en dat moet mijn lijf nu zelf herstellen. Klinkt als een aannemelijk verhaal. De sportarts, waar ik inmiddels ook ben geweest, had het over overtraining of een langdurig virus. Overtraining zorgt voor een verminderde weerstand, dus dat spreekt dat andere weer een beetje tegen. Maar goed… bij beide komt eruit dat het niet als stress klinkt en mijn lijf wel echt een enorme klap heeft gehad en ik een enorme jas heb uitgedaan. Wel kreeg ik van de sportarts het heugelijke nieuws dat ik wel weer mag gaan hardlopen. Heel voorzichtig en met een beginnersschema. Het is dus vooral nog heel veel wandelen (wat ik de laatste weken ook al deed), maar ook wel weer hardloopminuutjes.
18 juli heb ik nog een sporttest om te kijken waar ik op dit moment sta en ook om even uit te sluiten dat er niks aan de hand is met mijn hart en longen (mijn hart doet heel af en toe ook een beetje gekke dingen, kan conditioneel zijn, kan vochttekort zijn of toch iets anders). En tot die tijd mag ik dus met het beginnersschema aan de slag.
Het werken staat nog steeds op een heel laag pitje met halve dagen en soms is zelfs een halve dag al genoeg om ervoor te zorgen dat ik in de middag eerst een uur moet slapen om de rest van de dag te functioneren. Aankomende woensdag moet ik terug naar de bedrijfsarts om dit te evalueren, ben heel benieuwd.
Het trouwen is inmiddels ook achter de rug en het was echt een prachtige dag. Wel was ik heel blij met de keuze voor een relatief kleine en simpele bruiloft, want in de avond lag ik er behoorlijk af. Dus de eventuele stress daarvan is ook weg 😉
Op dit moment draait alles om balans. Zodra ik maar iets teveel doe, moet ik daar gelijk voor boeten. Gelukkig zit er inmiddels wel een stijgende lijn in, maar gaat het heel langzaam. Met mijn hoofd ben ik al 25 stappen verder dan dat mijn lichaam aankan en dat is soms heel frustrerend. Gelukkig heb ik de afgelopen maanden heel veel steun van diverse lieve mensen gehad en ben ik daar heel dankbaar voor.
Doelen??
En hoe zit het dan nu met die eerder gestelde doelen? September en Oktober lijken nog ver weg, maar inmiddels komt ook dat redelijk snel dichtbij. Zo langzaam als het herstel op dit moment gaat denk ik dat ik deze doelen wel op mijn buik kan schrijven. Heel jammer, maar het belangrijkste voor mij is op dit moment beter worden. Weer energie krijgen en gewoon weer normaal kunnen sporten en normaal kunnen werken. Dus normaal kunnen functioneren als een 32 jarige en niet mijzelf een 82 jarige voelen. Diegene die mij goed kennen weten dat ik het heel moeilijk vind om die doelen van een snelle 10EM en snelle marathon heel moeilijk weg kan gooien en ergens hoop ik nog op een wonder… dus voorlopig blijven die doelen nog ergens ver weg in mijn hoofd geparkeerd, verstopt onder een dekentje 😉
Het is een heel verhaal geworden en ook lekker van de hak op de tak, maar goed…. ik leef nog en het belangrijkste is dat het langzaam aan beter gaat. Ik klim langzaam uit het diepe dal, maar ik ben helaas nog lang niet op de top. Wordt vervolgd…
what doesn’t kill you makes you stronger
3 Comments
Ik volg je al een tijdje bezorgd op Insta en hoop van harte dat je die balans gauw terug vindt en liever vandaag dan morgen weer helemaal fit wordt. Uit ervaring met blessures weet ik dat herstel nooit zo snel gaat als je hoopt. Ik wens je geduld met en vertrouwen in jezelf toe. Toitoi
Sterkte. Dit is behoorlijke schrikken zeg!
Poeh… Klinkt als een verhaal over een medische misser! Ik zou een andere huisarts zoeken; deze negeert de input van de patiënt volledig, hij had duidelijk geen idee wie hij voor zich had. Artsen die het meteen ’tussen de oren’ zoeken als ze iets niet begrijpen, verdienen een draai om de oren. Daarnaast hoop ik dat je zelf je klachten serieus neemt en op tijd in actie komt…